มี "ลูก" ทั้งทีอย่าเลี้ยงให้เป็น "ภาระ" ของสังคม
เป็นข่าวซ้อนกันสองเรื่องเลยทีเดียวเมื่อมีข่าวนักเรียนโรงเรียนแห่งหนึ่งถูกมีดแทงบนรถเมล์ ทั้ง ๆ ที่ฝ่ายผู้เสียชีวิตและผู้ก่อเหตุก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน หรือกรณีล่าสุดคือเรื่องการบุกโรงเรียนมัธยมวัดสิงห์ ที่กลุ่ม “โจ๋” เข้าไปรุมทำร้ายบุคลากรในโรงเรียนรวมถึงนักเรียนที่กำลังสอบอยู่
ทั้งสองเรื่องนี้มีอะไรคล้าย ๆ กัน… ในกรณีแรกเพียงเพราะไม่ชอบขี้หน้าจึงเข้าไปหาเรื่อง กรณีที่สองคือจะแห่นาคเสียงดังใครจะทำไม สองกลุ่มนี้คือผลผลิตจากครอบครัวที่ “ไม่พร้อม”
คำว่า “ไม่พร้อม” ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงเรื่องเงินเพียงอย่างเดียว เพราะครอบครัวที่เงินน้อยแต่เลี้ยงลูกได้ดีก็มีถม และครอบครัวที่มีเงินเยอะก็ใช่ว่าจะเลี้ยงลูกได้ดีก็มีอยู่มาก เราจึงหมายถึงความสามารถในการเลี้ยงดูสั่งสอนบุตรหลานของตนเองของครอบครัวเหล่านั้นเสียมากกว่า
ครอบครัวเหล่านี้มีความสามารถ “มีลูก” แต่บกพร่องเรื่องการ “เลี้ยงลูก” อย่างเห็นได้ชัด นั่นหมายถึงเด็กที่เกิดมาจะไม่ถูกอบรมสั่งสอนได้ดีพอ เพราะตัวพ่อแม่เองก็ไม่ได้มีความสามารถในการถ่ายทอดสิ่งดี ๆ เหล่านั้น เหตุผลเพราะตนก็ไม่มีเช่นกัน ส่งผลให้เกิดเยาวชนที่ไม่มองถึงสังคมรอบด้านว่าจะมีใครเดือดร้อนกับการกระทำของตนเองหรือไม่ กลายเป็นเยาวชนที่เป็นอีกหนึ่งจุดด่างพร้อยของสังคม
ยกตัวอย่างอีกอันเช่นการปิดถนนซิ่งมอเตอร์ไซค์ของเหล่าแว้นทั้งหลาย ที่เมื่อจับกุมได้ก็มักมีวาทกรรมจากพ่อแม่ว่าไม่เชื่อเพราะลูกฉันเป็นคนดีตีคู่มาเสมอ นับเป็นเรื่องละเหี่ยใจกับสังคมไทยเสียเหลือเกิน
นั่งรถเมล์อยู่เฉย ๆ ก็โดนทำร้าย นั่งสอบอยู่เฉย ๆ ก็ถูกคุกคาม การไม่พร้อมเลี้ยงดูลูกของบ้าน ๆ หนึ่งส่งผลกระทบไปสู่คนอื่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนปาหินลงน้ำที่แม้เพียงก้อนเล็ก ๆ คลื่นก็กระเพื่อมออกไปด้านข้างได้เป็นวงกว้าง
ส่วนตัวคุณเองล่ะ คิดเห็นแบบไหนกับความสัมพันธ์ระหว่างการขาดความสามารถในการเลี้ยงดูลูกกับปัญหาเยาวชนไทยในสังคม?
