หมาป่าเฒ่าเจ้าเล่ห์
นิทานอีสปเกี่ยวกับ “เรื่องหมาป่า” มีมากมายทุกเรื่อง “หมาป่าล้วนเป็นผู้ร้ายสุดจัญไร” ทั้งสิ้น เช่นนิทานเรื่องนี้
“นิทานอีสปเรื่องหมาป่าเฒ่าเจ้าเล่ห์”
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว” ยังมี “แพะหนุ่มสองตัว” แตกแถวจากฝูงแพะไปเล็มหญ้าตามลำพังที่ชายป่า
“ขณะกำลังเล็มหญ้า สองแพะหนุ่มได้สังเกตว่า ทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งของหุบเขาที่ใกล้เคียงมีหญ้าเขียวอ่อนขึ้นสดใสกว่าทุ่งหญ้าที่พวกมันอยู่ทำให้สองแพะหนุ่มตัดสินใจจะข้ามไปยังทุ่งหญ้าดังกล่าว”
ระหว่างทางที่จะไปสู่ทุ่งหญ้าเขียวขจีต้อง “อ้อมผ่านหน้าผาสูงชัน” แล้วมันทั้งสองก็ต้อง “ตกใจจ้าน” เพราะได้ “จ๊ะเอ๋” กับหมาป่าตัวใหญ่วัยชรา “ยืนขวางทางเอาไว้”
ก่อนที่สองแพะหนุ่มจะตัดสินใจ “ถอยกลับทางเดิม” ปรากฏว่า “หมาป่าเฒ่า” ได้รีบกล่าววาจาอันอ่อนหวานผสมความเมตตาอันจับใจกับสองแพะหนุ่มว่า
“เจ้าสองหนุ่มน้อยเอ๋ย เชิญเจ้าทั้งสองผ่านไปเล็มหญ้าอ่อน อันโอชะในทุ่งหญ้าข้างหน้าเถอะ ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าทั้งสองด้วยประการใดๆ เพราข้าเป็นหมาป่าชราที่ฟันและเขี้ยวร่วงหมดปากแล้ว”
“หมาป่าเฒ่ากล่าวจบ” ก็อ้าปากโชว์ปากที่ไม่มีเขี้ยวและไม่มีฟันให้สองแพะหนุ่มได้เห็นประจักษ์แจ้งด้วยสายตาจน “สองแพะแน่ใจ”
ขณะที่สองแพะหนุ่มต่างดีใจและกำลังเดินเฉียดใกล้หมาป่าเฒ่าเพื่อจะไปสู่ทุ่งหญ้าเขียวขจี
“ทันใดนั้น หมาป่าเฒ่าร่างใหญ่ก็วิ่งเข้าชนแพะหนุ่มทั้งสองอย่างสุดกำลัง จนแพะหนุ่มทั้งสองตัว ผลัดตกจากหน้าผาร่วงไปกระแทกหินจนคอหักตายอยู่ในหุบเหวลึก”
แล้วในที่สุด “สองแพะหนุ่มก็กลายเป็นอาหารอันโอชะของหมาป่าเฒ่าเจ้าเล่ห์ในเวลาต่อมา”
“นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า” การไว้ใจหมาป่าเฒ่าที่ไร้เขี้ยวและฟันจนหมดปาก ย่อมจะพบจุดจบที่คาดไม่ถึงเพราะ“หมาป่าจะแก่เพียงไหน ก็ยังมีเล่ห์อุบายอันหลักแหลม”
กูรูทางการเมืองต่างเห็นพ้องกันว่า “หากอีสปยังมีชีวิตอยู่ในวันนี้ คงจะยืนยัน นั่งยัน นอนยันและตีลังกายัน เป็นแม่นมั่น” ว่า “หมาป่ายิ่งเฒ่ายิ่งเจ้าเล่ห์ ยิ่งชรายิ่งสังหารเหยื่อได้ดุฉกรรจ์กว่าฮิตเลอร์”
กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม