เมื่อรองเง็งชวนทุกคนลุกมาขยับใจ - ทำอะไรก็ธรรม

ดนตรีกับธรรมะ อาจดูเหมือนอยู่กันคนละโลก แต่แท้จริงแล้ว ทั้งสองสิ่งเดินทางไปบนเส้นทางเดียวกัน เส้นทางของการทำให้มนุษย์กลับมาอยู่กับปัจจุบัน เชื่อมโยงกัน และสัมผัสความหมายของชีวิตโดยไม่ต้องใช้คำอธิบายมากมาย

ริมทะเล เสียงรองเง็งดังขึ้นอย่างไม่เร่งเร้า ไม่ได้ทำหน้าที่เพียงเพื่อการแสดง แต่เชื้อเชิญผู้คนให้ “ขยับใจ” ไปพร้อมกัน

"รองเง็ง" ดนตรีพื้นบ้านของชาวใต้ที่เดินทางข้ามทะเล ผ่านหลายวัฒนธรรม ทำงานในระดับที่ลึกกว่าเสียงเพลง มันเปิดพื้นที่ให้ผู้คนต่างวัย ต่างพื้นเพ ได้มาพบกัน รับฟังกัน และรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนเดียวกัน

รองเง็งในวันนี้ ไม่ได้ถูกอนุรักษ์ไว้ด้วยการหยุดนิ่ง แต่มีชีวิตอยู่ผ่านการลงมือเล่น การเรียนรู้ และการถ่ายทอด กระบวนการนี้ไม่ได้เริ่มจากการบังคับสืบสาน แต่เริ่มจากความสุข ความตั้งใจ และความรักในสิ่งที่ทำ ครูทำหน้าที่เป็นสะพาน เปิดโอกาสให้เยาวชนได้ค้นพบศักยภาพของตนเอง ผ่านประสบการณ์จริง มากกว่าการเรียนรู้ในห้องเรียนเพียงอย่างเดียว

ในแง่ของธรรมะ สิ่งที่เกิดขึ้นสะท้อนหลักเรียบง่ายว่า การกระทำใดที่เป็นประโยชน์ต่อตนเอง และเกื้อกูลต่อผู้อื่น การกระทำนั้นย่อมเป็นธรรมะ ดนตรีจึงกลายเป็นพลังงานที่สร้างคน และเมื่อคนเติบโต ชุมชนก็เติบโตไปพร้อมกัน

ดังคำสอนของ สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ ที่ว่า
“ดนตรีสร้างคน คนสร้างสังคม”

เมื่อดนตรีไม่ได้ทำหน้าที่แค่ให้ฟัง แต่ทำให้ใจเคลื่อนไหว บางสิ่งในตัวผู้คนก็เริ่มงอกงาม และนั่นคือจุดที่ธรรมะเริ่มทำงาน ผ่านเสียงเพลงและความสัมพันธ์ในชีวิตจริง