บทเรียนชีวิตคู่: ถูกทิ้ง..เพราะรักตัวเองมากพอ

เราเพิ่งโสดมาได้ไม่นาน และทำตัวไม่ถูกเลยว่าจะใช้ชีวิตแบบโสด ๆ ตอนอายุขนาดนี้ได้ยังไง..  

ก่อนหน้านี้เรามีแฟนที่คบกันมา 10 กว่าปี และไม่คิดด้วยว่าตัวเองจะยอมถูกทิ้ง แล้วกลับมาเป็นโสดอีกครั้งตอนอายุ 35 แบบนี้ กว่าจะตัดสินใจได้ก็คิดหนัก เครียดจนคิดว่าตัวเองจะเป็นบ้าไปซะแล้ว ถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่าเราอยู่ได้โดยไม่มีเค้าจริง ๆ ใช่ไหม แรก ๆ ก็กลัวจนร้องไห้แล้วเลิกถามไปเอง แต่พอเกิดเรื่องบ่อย ๆ เข้าก็เริ่มชินกับคำถาม แต่ก็ยังตอบไม่ได้ว่าอยู่ได้ไหม

เราสองคนมีปัญหากันมาหลายปี เรียกว่าตลอดเวลาที่คบกันนั่นแหละ เพราะระหว่างที่คบกับเรา เค้าก็มีคนอื่นไปด้วย พอจับได้ก็เลิกบ้าง ไม่เลิกบ้างจนไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเราคือตัวจริงใช่ไหม บางคนเค้าก็ย้ายไปอยู่ด้วยกัน เราตามจนเจอ ร้องไห้ขอร้องให้กลับมา เค้าก็ขอเลิก เราทำใจเลิกไม่ได้ก็เลยกลายเป็นคบกันแบบสามคนไปเรื่อย ๆ เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง 

พอเรายอมให้เค้าคบกับคนอื่นได้ ทีนี้เหมือนทุกอย่างมันพังครืนลงมาต่อหน้าต่อตา เค้าไม่ต้องแอบอีกต่อไป จะจีบใครก็ทำ จะโพสต์อะไรลงเฟซบุ๊กก็โพสต์ เหมือนเราไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้วสำหรับเค้า แต่สถานะตอนนั้นก็ไม่ได้เลิกกัน เค้าก็ยังทำตัวปกติ อยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องเดียวกัน ไปส่งเราที่ทำงาน (ถ้าช่วงนั้นเค้าไม่มีผู้หญิงอีกคน) 

จำได้ว่าที่ผ่านมาเราร้องไห้เยอะมาก เผลอ ๆ อาจจะทุกข์มากกว่าสุขด้วยซ้ำ ปรึกษาคนใกล้ตัวแรก ๆ ก็ด่าแฟนเรา แต่หลัง ๆ เริ่มหันมาด่าเราว่าทนทำไม ซึ่งเรามีคำตอบอยู่แล้ว..เพราะเค้าดีทุกอย่าง ดูแลเราดี ไม่มีปัญหาเรื่องเงิน หน้าที่การงานก็ดี มีหน้ามีตา ครอบครัวเค้าก็ดี ที่บ้านเราก็ปลื้มเค้ากันทุกคน เสียอย่างเดียวก็คือเรื่องผู้หญิงนี่แหละ

ถามว่าทนกับสถานะเราสองสามคนแบบนี้ได้ไหม คำตอบคือไม่ได้เลย เราร้องไห้ทุกวัน แต่ที่ร้องเพราะกลัวว่าเราจะไม่มีเค้ามากกว่าเสียใจที่เค้าไปมีคนอื่น คือเจ็บจนไม่รู้จะทำยังไงอีกแล้ว ขอร้องก็แล้ว อ้อนวอนก็แล้ว เค้าบอกแค่ว่าเค้าเปลี่ยนไม่ได้ ให้ไปจากเค้าก็ได้ถ้าเราทนไม่ได้ แต่เราทำไม่ได้ ทั้งที่เหมือนเค้าทิ้งไปแล้ว แต่เราก็ยังไม่ยอมไปไหน ยังอยากเจอ อยากเห็น อยากอยู่กับเค้าตลอดเวลา

เราก็เลยอยู่ด้วยสถานะเจ็บ ๆ แบบนั้นหลายปีจนเหมือนมันด้านไปเอง จากร้องไห้ฟูมฟายกลายเป็นแค่น้ำตาไหล จากน้ำตาไหลกลายเป็นแค่เสียใจ และเมื่อไม่นานมานี้ ไม่น่าเชื่อว่าเราแทบจะไม่รู้สึกเสียใจอะไรอีกแล้ว เหมือนทุกอย่างมันโล่งไปหมด เค้าทำเหมือนความรักของเราไม่มีตัวตน แล้วเวลาก็ช่วยทำให้มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ..เจ็บแค่ไหนก็หายได้ ขึ้นอยู่แค่ว่าเร็วหรือช้า

สุดท้ายเราบอกตัวเองว่าไม่อยากเจ็บอีกแล้ว ที่ผ่านมาเราไม่รักตัวเองเลย ไม่รู้ว่านี่คือการตัดสินใจที่ถูกต้องไหม แต่เราคิดว่าได้เวลาที่เราต้องรักตัวเองบ้างแล้วแหละ