คืนผีอำ - พุธนี้ผีดุ

(โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)

"เราเป็นคนจิตอ่อนมาก ๆ จิตอ่อนที่สุดในบ้าน สมมติว่านอนด้วยกัน 2-3 คนในห้องเดียวกัน จะเป็นเราคนเดียวที่ต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้ 

เป็นปกติที่ทุกคืนเราจะนอนแชร์ห้องกับคุณอา ตอนนั้นเราอยู่ประมาณม.4 และคืนที่เกิดเหตุก็เข้านอนปกติ ในจังหวะที่เรากำลังสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่นนั่นเอง ก็เห็นเงาจากฝั่งประตูทางเข้าห้อง เป็นเงาดำ ๆ รูปร่างสูง ๆ กำลังเดินตะคุ่ม ๆ เข้ามาอย่างช้า ๆ 

ตอนนั้นมันเหมือนกับว่าเรากำลังฝันแต่ก็ไม่ได้ฝันเพราะยังรู้สึกตัวอยู่ เงานั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนจากหน้าประตูมา เราไม่เห็นหน้านะแต่รู้ว่าคนนั้นอะสูงและเป็นผู้ชาย ในใจก็คิดว่า อ๋อ คงเป็นป๊าที่เข้ามา แต่นอนคิดไปคิดมาอีก 2-3 วิ เราก็สงสัยว่าป๊าจะเข้ามาทำอะไรดึกป่านนี้ และเป็นปกติที่เขาก็ไม่ได้เข้าห้องคนอื่นอะ ต่างคนก็ต่างกันแยกไปนอนห้องตัวเองอยู่แล้ว เงานั้นไม่ใช่ของป๊า…

จังหวะที่เรารู้ตัวเท่านั้นแหละว่าคนนั้นคือคนอื่น เราก็ขยับตัวไม่ได้เลย เหมือนโดนผีอำไปทั้งตัว แค่พยายามจะลืมตาก็ยังลืมได้แค่ปรือ ๆ เท่านั้น

พอเราตั้งสติได้แล้ว เราก็เริ่มสวดมนต์ในทันที ตอนนั้นร่างกายก็ยังขยับเปลี่ยนท่าไม่ได้แต่สมองเราตื่นด้วยความกลัว ก็สวดบทชินบัญชรเลยเพราะเขาบอกว่านี่คือโหดสุดแล้ว แต่เราก็สวดแบบวนไปวนมา จำได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะความรู้สึกตอนนั้นมันก็รีบ ๆ และตัวเราก็กลัวมาก

สวดไปสวดมา สุดท้ายเราได้ยินเสียงผู้หญิงกรี๊ดเสียงดังอยู่ในหูฝั่งซ้าย เสียงหวีดร้องดังมาก ๆ แต่ก็ดังอยู่แค่ข้างเดียว เราก็ดิ้น ๆๆๆ ดิ้นจนหลุด แล้วก็พยายามข่มตัวเองให้หลับต่อ

นั่นคือครั้งแรกที่เราถูกผีอำที่บ้าน เช้าวันต่อมาก็ไม่ได้เล่าให้คุณอาฟังนะเพราะแกเป็นคนที่กลัวผีมาก ๆ เลยขอให้เราไปนอนเป็นเพื่อน ความจริงแล้วเราก็กลัวผีมาก ๆ เหมือนกัน แต่ช่วงม.ปลายอะ โดนผีอำบ่อยมาก ๆ จนเริ่มกลายเป็นความชินแล้ว บางวันตื่นมาตอนเช้า นั่งแต่งตัวอยู่ก็ร้องไห้ออกมาเลย ไม่อยากไปโรงเรียนเพราะมันเหนื่อย ต้องสู้อยู่กับมันหลายคืน 

แต่ที่น่ากลัวจริง ๆ คือตอนเรียนมหาวิทยาลัยแล้วเราไปอยู่หอพักนักศึกษา ซึ่งหอที่เราเลือกก็เป็นหอใหม่นะ เป็นของเอกชนเพิ่งสร้างเสร็จได้แค่ 2-3 ปีเท่านั้น เราอยู่มาก็ประมาณ 2  ปีได้ และปกติแล้วจะมีรูมเมทอีกหนึ่งคน แต่วันนั้นเป็นวันที่เพื่อนเรากลับไปนอนบ้าน

คราวนี้มาสเต็ปเดิมเลย เรากำลังจะหลับ เป็นช่วงที่อยู่ในภวังค์กึ่งหลับกึ่งตื่น ตอนที่หลับตาก็คือเห็นภาพห้องที่เรานอนอยู่ มีโต๊ะ มีเก้าอี้ มีตู้เสื้อผ้า มีเตียงที่เรานอนแต่ด้านล่างเตียงตรงที่มันเป็นช่องว่างระหว่างท้องเตียงกับพื้น มีผู้หญิงนอนอยู่ 

คราวนี้เห็นเป็นทั้งตัวและหน้าเลย จำได้ว่าเขาตาแดงก่ำ ๆ เลย นอนแปะอยู่กับพื้น ซึ่งในตอนนั้นเราก็ยังไม่กล้าลืมตาขึ้นมานะเพราะกลัวมาก ๆ แต่สมองก็คือตื่นแล้ว 

เราขยับตัวไม่ได้เหมือนเดิม แต่คราวนี้เสียงที่เราได้ยินคือเสียงด่า เขาด่าเราด้วยคำหยาบคายที่เราฟังแล้วก็เริ่มโมโหละ เราเคยได้ยินมาว่าให้แช่งกลับไปเพราะผีจะกลัวการโดนแช่ง เราก็เลยทะเลาะกับมันไปเลย แช่งว่าถ้ายังไม่เลิกมาก่อกวนจะขอให้ไม่ได้ไปผุดไปเกิด

พอถึงจุดนั้นเขาปล่อยเรา เรากลับมาขยับร่างกายได้แล้ว ก็เลยรีบวิ่งลงไปด้านล่าง ตอนนั้นน่าจะประมาณตี 3 ได้ เราก็ไปนั่งอยู่หน้าหอพัก จะมีม้านั่งอยู่ ก็นั่งคอยไปเรื่อย ๆ ให้ฟ้าสว่างจนถึงตอนประมาณ 7 โมงถึงกล้ากลับขึ้นห้อง

ครั้งนั้นน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วแหละที่ถูกผีอำ หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้อีกเลย"

ขอบคุณเรื่องเล่าจากคุณอิง ติดตามคอนเทนต์ขนหัวลุกตอนใหม่ได้ทุกวันพุธ ในคอลัมน์ "พุธนี้ผีดุ" บน LINE TODAY