รบกับเสียงนอกตัว
ใจจะดุเดือดเลือดพล่านขึ้นทุกที
รบกับเสียงในหัว
จิตจะสงบเย็นเป็นสุขลงเรื่อยๆ
เสียงภายนอก
เช่น เสียงด่าทอ เสียงนินทาว่าร้าย
เป็นวจีกรรมของคนอื่น
แต่เสียงภายใน
เช่น เสียงด่าตอบ เสียงอาฆาตมาดร้าย
เป็นมโนกรรมของคุณ
แม้จะยังไม่เปิดปากเปล่งเสียง
มโนกรรมก็เริ่มทำงานได้แล้ว
คนส่วนใหญ่ใจซัดส่าย
ง่ายที่จะรับวจีกรรมของคนอื่น
มาเป็นมโนกรรมของตัวเอง
ยิ่งโต้ตอบแรงมาก ยิ่งเกิดอกุศลมาก
คนส่วนน้อยคิดรักษาใจให้สงบ
ไม่อยากซัดส่าย
แต่อยากมีจิตเป็นสมาธิ
เพียงพอที่จะควบคุมมโนกรรมของตัวเอง
ทราบว่ายิ่งเอาอยู่มากขึ้นเท่าไร
กุศลและบารมีธรรมยิ่งแรงขึ้นเท่านั้น
เพื่อจะมีสมาธิควบคุมตัวเองได้
อุบายง่ายๆ คือ อย่าคิดห้ามใจตัวเอง
แต่ให้ฝึกมีสติรู้แรงดันของโทสะ
เหมือนฝึกที่จะฟังน้ำเดือดในหม้อต้ม
ที่ส่งเสียงปุดๆ
เป็นสัญญาณบอกว่าเริ่มเดือด
ตอนไอร้อนของน้ำพวยพุ่ง
ภาพหลังควันจะเบลอหน่อยๆ
เปรียบได้กับควันโทสะ
ที่มีผลให้ภาพตรงหน้าพร่าเลือนลง
หมายความว่า
ถ้าภาพรอบตัวไม่แจ่มชัด
ในหัวคุณอึงอลด้วยเสียงก่นด่า
ราวกับแผ่นดินไหวด้วยเสียงก่นด่าในหัว
ให้บอกตัวเองเลยว่า
นั่นแหละ ประสบการณ์โทสะเดือดปุด
พอเกิดสติรู้ตัวเช่นนั้น
คุณจะเริ่มฟังเสียงที่ออกมาจากอาการเดือดปุด
แบบเดียวกับที่ได้ยินเสียงน้ำเดือดจากหม้อต้ม
โดยไม่คิดว่าเป็นเสียงของคุณเอง
ยิ่งฟังอย่างมีสติมากขึ้นเท่าไร
ใจจะยิ่งกระจ่างว่า
นั่นไม่ใช่เสียงคุณ
แต่เป็นเสียงของปีศาจโทสะ
และสติจะเริ่มมีอำนาจเหนือมัน
คุณจะไม่อยากเปิดช่องให้ปีศาจ
ใช้งานสมอง ลิ้น ปาก
ตลอดจนมือไม้ของคุณดังเคย
การมีอำนาจสติอยู่เหนือปีศาจโทสะได้ทุกครั้ง
นั่นแหละ คือการมีสมาธิ
สภาพจิตที่เป็นสมาธิจริง
จะไม่มีความเก็บกด
ไม่มีความอึดอัดทรมาน คันอกคันใจ
ไม่มีอะไรซ่อนแฝงรอวันปะทุ
มีแต่พัฒนาการทางความแจ่มใส
ไร้เมฆพิษหรือหมอกร้อนของโทสะ
นอนเนื่องอยู่ในหัวใจคุณแต่อย่างใดเลย!
