มิเสียแรง ที่เป็นเมืองแห่งศิลปะ เป็นอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ในอดีตกาล เมืองที่ไม่เคยเสื่อมมนตร์ขลัง ทั้งวันนี้และวันวาน
ขณะที่ข้าน้อยเดินขึ้นดอยขนาดย่อม หมายมองลงมาดูวิวทิวทัศน์เบื้องล่าง หมู่แมกไม้ดูเขียวขจีสะอาดตา
พบป้ายติดบนต้นไม้ เป็นใบหน้าหญิงชายแนบชิดสนิทสนม นัยตาหลับพริ้มเพรา ย่อมแสดงความสิเน่หาไม่ห่างหาย คล้ายจะประกบปากกันก็หาไม่
แต่ตัวอักษร ที่สึกกร่อน ลบเลือนนั้นเคยเขียนไว้ว่ากระไร ปริศนาอักษรซ่อนกลไว้…
มีคำว่า วัด …..มีคำว่า ที่ มีคำว่าธรรม
วัดเป็นสถานที่หาธรรม ……
กระทั่งจุดๆ หลายๆ จุด …..ก็มีความหมายเพื่อเว้นไว้ ว่า
ธรรมมะมีมากมาย หลากหลาย มีแต่ผู้แสวงหาเท่านั้น ที่จะค้นพบค้นเจอได้
ส่วนคนที่ ไม่สนใจใฝ่หา ธรรมะก็จะผ่านหูผ่านตาไป
เหมือนไก่ได้พลอย ลิงได้แก้ว มันหาได้พึงพอใจ เทียบกับกล้วยน้ำว้า ก็หาได้ไม่
ก่อนหน้าหาธรรม คล้ายจะมีอีกหนึ่งคำ
คำนั้น ถ้าเป็น แสวง ก็ยาวไป จึงคาดเดาเอาจาก จังหวะเว้นว่าน่าจะเป็น ใฝ่
วัดเป็นสถานที่ใฝ่หาธรรม….
ป้ายนั้นยังมิจบสิ้นกระบวนความ
มีคำว่าแสดง
แสดงอะไร จะบอกว่า วัดไม่ใช่ที่แสดงยี่เก มิใช่ที่แสดงคอนเสิร์ต
เดี๋ยวนี้วัดไหนๆ ก็มักจะมีการจัดการแสดง แสง สี เสียง
จ้างเหล่าศิลปินวนเวียนกันมาจัดการแสดง ในทุกเทศกาล
จะมีก็แต่วัดป่า วัดที่ควบคุมจัดการ และบริหารด้วยธรรมะของพระพุทธองค์
ย่อมไม่ส่งเสริม ให้วัดเป็นลานจัดโคโยตี้
มีคำว่า มรมณ์ ทิ้งท้าย
ย้อนความ น่าจะได้ว่า
มิใช่ เป็นสถานที่แสดงกามรมณ์
ชัดเจนสอดคล้องกับภาพข้างบน
กามรมณ์เป็นต้นตอของสรรพชีวิต
แม้ธรรมะจะไม่ได้ห้ามสำหรับผู้ครองเรือน
แต่ในสถานที่บางแห่ง มิอาจปล่อยให้มาทำการแสดงประเจิดประเจ้อ
รวมความแล้ว
ปะติดปะต่อได้ว่า
วัดเป็นสถานที่_ ใฝ่หาธรรม…..มิใช่เป็นสถานที่แสดงกามรมณ์
แค่สงสัยใน คำต้นๆ
__ยม ใช่ยอยักษ์ กับ มอม้า.ไหม ใครจะลองเดา
