“ประเทศไทย” ห่างไกลจาก“วินัย” ขนาดนี้! แล้วจะเจริญได้อย่างไร
เบื่อไหมกับการต่อแถวที่ถูกแซง! เบื่อไหมกับการเจอขยะที่ทิ้งไม่ลงถัง! เบื่อไหมกับมอเตอร์ไซค์ที่ขี่ขึ้นทางเท้า! ไปจนถึงเรื่องการไม่รักษาเวลา จนเราสงสัยว่าคนไทยจะมีวินัยมันยากนักเชียวหรือ
ยกตัวอย่างง่าย ๆ ที่เราชอบชมกันนักกันหนาอย่างประเทศญี่ปุ่นที่ใครไปก็ต้องกลับมาเล่าให้ฟังถึงความมีระเบียบเรียบร้อย บ้านเมืองที่สะอาด และคนส่วนใหญ่เคารพกฎกติกาบ้านเมืองและต่างก็เปรย ๆ กันว่า ประเทศไทยน่าจะเป็นแบบนั้นบ้างเนาะ….ซึ่งจริง ๆ ไม่ต้องถึงขนาดเป๊ะทุกรายละเอียดแบบเขาก็ได้ ประเทศเราได้แค่ครึ่งหนึ่งก็นับว่าดีโขแล้ว แต่ทำไมการมีวินัยของคนไทยถึงยากเย็นนัก?
“ทำอะไรตามใจคือไทยแท้” ไม่ใช่สิ่งที่น่าบูชาเสมอไป การทำอะไรตามใจโดยไม่สนสิ่งรอบข้างคือการเห็นแก่ตัว เพราะ “วินัย” ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนในสังคมไม่ล้ำเส้นกันและอยู่ในกรอบที่ไม่ระรานคนอื่น แต่คนไทยติดนิสัยทำอะไรตามใจดังว่า จึงเป็นข้อขัดแย้งทางความคิดและทำให้หลายคนหลงลืม “วินัย” ที่พึงมีไป
การบังคับใช้กฎหมายก็สำคัญ หากภาครัฐไม่บังคับใช้กฎอย่างเข้มงวด ใครเล่าจะอยากอยู่ในกฎ? การปล่อยปละละเลยของเจ้าหน้าที่เองก็เป็นตัวกระตุ้นให้การขาดวินัยเจริญงอกงามเช่นกัน อาทิ การขายของกีดขวางทางสัญจร จอดรถในที่ห้ามจอด ฯลฯ ก็ในเมื่อทำไปแล้วไม่เห็นมีใครว่าอะไร แล้วจะเสียหายตรงไหนที่จะช่างหัววินัยมันเสียบ้าง?
แต่เชื่อเถิดว่าไม่สายเกินไปที่คนไทยจะมีวินัยมากขึ้น “วินัย” นั้นเริ่มจากตัวเองก่อนก็ยังได้ ลองกลับมานึกดูสิว่าเราลืมไปหรือเปล่าว่าประโยชน์ของความมีวินัยคืออะไร? ความมีวินัยคือการไม่ทำลายความสุขของคนอื่นทางอ้อม คุณชอบถูกแซงคิวเหรอ? คุณชอบเห็นขยะเกลื่อนกลาดตามถนนเหรอ? หรือคุณชอบเดิน ๆ อยู่แล้วมีมอเตอร์ไซค์บีบแตรไล่ทั้ง ๆ ที่อยู่บนทางเท้าเหรอ? แม้กระทั่งชอบรอเพื่อนที่มาสายบ่อย ๆ หรือไม่?
จำความรู้สึกเหล่านี้ไว้ แล้วบอกกับตัวเองว่าถ้าเราขาดวินัยไปเราอาจจะมีความสุข แต่มีคนทุกข์อีกเป็นสิบ ๆ
วินัยไม่ใช่เรื่องยากที่จะใครคนใดคนหนึ่งจะมี แต่อยู่ที่ว่าจะทำหรือไม่ทำเท่านั้นเอง