ชัวร์ก่อนแชร์ KEYWORD : MAIN CHARACTER SYNDROME ? — เพราะโลกนี้คือละคร และฉันเป็นตัวเอกในชีวิตจริง

28 มิถุนายน 2568 – สิ่งนี้…คือ การมองว่า ตัวเองเป็นตัวละครหลักในชีวิตจริง และคนอื่น ๆ ก็เป็นแค่ตัวประกอบ และสิ่งนี้… เป็นพฤติกรรมนี้มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ บนโลกโซเชียลมีเดียในปัจจุบัน คือคำว่าอะไร ? มาร่วมไขคำตอบของคำปริศนากัน

🎯 ตรวจสอบกับ อาจารย์ ธาม เชื้อสถาปนศิริ อาจารย์ประจำสถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล สัมภาษณ์เมื่อ 8 พฤษภาคม 2568

Main Character Syndrome คืออะไร ?

คือภาวะที่บุคคลเชื่อว่าตนเองเป็นตัวเอกของเรื่องราวในชีวิต ไม่ใช่แค่การชื่นชมตัวละคร แต่เป็นการนำบุคลิกของตัวละครที่ชื่นชอบจากภาพยนตร์ นิยาย หรือเกม มาสวมทับในชีวิตจริงของตัวเอง ทำให้เกิดการใช้ชีวิตสองรูปแบบ คือ ชีวิตในอุดมคติตามแบบตัวละคร และชีวิตจริงของตนเอง

การเป็น “ตัวเอก” ส่งผลเสียเสมอไปหรือไม่? ในเบื้องต้น การอยากเป็น “ตัวเอก” ไม่ใช่เรื่องเสียหาย หากเป็นการส่งเสริมให้ทำความดีเหมือนที่ตัวเอกในเรื่องราวมักจะเป็นคนดี แต่ความน่ากังวลจะเกิดขึ้นเมื่อบุคคลนั้นเชื่อจริง ๆ ว่าตนเองกำลังใช้ชีวิตเป็นตัวละครในโลกสมมติ ขณะเดียวกันก็เป็นศูนย์กลางในชีวิตจริงของตนเองด้วย

ข้อเสียของ Main Character Syndrome:

• สร้างความขัดแย้งในชีวิตจริง : เมื่อทุกคนในที่ทำงาน โรงเรียน หรือสังคม เชื่อว่าตนเองสำคัญที่สุด และพยายามโดดเด่นเหนือกว่าคนอื่น อาจนำไปสู่ความไม่พอใจและความเกลียดชังจากผู้อื่นได้
• ขาดการเชื่อมโยงกับความเป็นจริง : ทำให้บุคคลนั้นหลุดลอยจากความเป็นจริง เพราะชีวิตจริงไม่ใช่เรื่องราวในอุดมคติที่เราจะเป็นพระเอกหรือนางเอกเสมอไป
• ความหลงผิด (Illusion) : ปัญหาสำคัญคือ “ภาพลวงตา” หรือความเชื่อที่ผิด ๆ ที่ทำให้เส้นแบ่งระหว่างโลกดิจิทัล โลกสมมติ และชีวิตจริงเลือนลางไป

Main Character Syndrome ในยุคดิจิทัล : โลกดิจิทัลได้ขยายปรากฏการณ์นี้ให้รุนแรงขึ้น ผู้คนสร้างตัวตนออนไลน์ให้เป็น “ตัวเอก” บนโซเชียลมีเดียอย่าง Instagram และ Facebook และมองชีวิตของตนเองเป็นคอนเทนต์ ซึ่งมักจะเป็นภาพที่ปรุงแต่งขึ้น โดยได้รับอิทธิพลจากตัวละครที่พวกเขาชื่นชอบ

ตัวละครเอกสามารถแสดงออกได้หลายรูปแบบ :

• วีรบุรุษ (Heroes) : แสดงตนว่าเป็นคนเท่ เก่ง และกล้าหาญ
• ผู้ถูกกระทำ (Victims) : แสดงตนว่าเป็นผู้ถูกกระทำ เช่น นางเอกผู้อาภัพ หรือพระเอกที่ถูกรังแก

ความท้าทายสำหรับผู้รับชมคือการแยกแยะว่าคอนเทนต์ออนไลน์นั้นสะท้อนชีวิตจริง หรือได้รับอิทธิพลอย่างสูงจากการสวมบทบาทเป็นตัวละครเอก

ผลกระทบต่อตัวตนที่แท้จริง : ความเสี่ยงที่สำคัญสำหรับผู้ที่ “แสดง” เป็นตัวละครเอกอยู่ตลอดเวลา ทั้งในโลกออนไลน์และออฟไลน์ คือการไม่เข้าใจว่าตัวตนที่แท้จริงของตนเองเป็นอย่างไร ซึ่งอาจนำไปสู่ความผิดหวังจากผู้อื่นที่ได้พบเจอในชีวิตจริงแล้วพบว่าไม่ตรงกับตัวละครในโลกดิจิทัล ท้ายที่สุด สิ่งนี้จะทำลายตัวตนและความภาคภูมิใจในตนเอง เพราะพวกเขากำลังใช้ชีวิตในแบบตัวละครที่ยืมมา ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง

Character กับ Role Model : คำว่า “Character” หมายถึงลักษณะนิสัยหรือพฤติกรรมที่มีอยู่แล้ว หากต้องการพัฒนาพฤติกรรมบางอย่างในชีวิตจริง ควรใช้ “Character” เหล่านั้นเป็น แบบอย่าง (Role Model) แต่การรับเอาเพียงลักษณะภายนอกมาใช้อาจเป็นเรื่องน่ากังวล โดยเฉพาะในเด็กและเยาวชน พวกเขาอาจเผชิญกับ “วิกฤตตัวตน” หากเลียนแบบพฤติกรรมของตัวละครโดยไม่ได้นำมาปรับใช้เพื่อการเติบโตอย่างแท้จริง

บทสรุป : Main Character Syndrome สะท้อนถึงการแสดงออกในยุคดิจิทัลและเป็นคำเตือนในเวลาเดียวกันแม้ว่าความมั่นใจในตนเองจะเป็นสิ่งที่ดี แต่การหมกมุ่นอยู่กับบทบาทของตนเองมากเกินไปอาจทำให้เราละเลยความสำคัญของคนรอบข้าง ชีวิตไม่ใช่ละครที่มีตัวเอกเพียงคนเดียว แต่เป็นเรื่องราวที่ทุกคนร่วมกันถักทอและสัมผัสไปด้วยกัน

ตรวจสอบข้อเท็จจริงโดย : จิรัชยา นวลนิ่มน้อย และ จิราภา อ่อนเกลี้ยง
บทความนี้เรียบเรียงโดยเทคโนโลยีปัญญาประดิษฐ์ (Artificial Intelligence: AI)
ตรวจสอบบทความโดย : ชยานิษฐ์ ผ่องใส