เกิดใหม่ในครั้งนี้...ผมจะหาพ่อของลูกที่ดีให้จงได้

ข้อมูลเบื้องต้น

….. ใครจะไปคาดคิดละว่า การหอบลูกหนีผัวไม่รักดีในครั้งนี้ จะทำให้เขากับลูกน้อยถึงกลับต้องจบชีวิตลงอย่างกระทันหัน…ก่อนจะหลุดทะลุมิติกลับไปเกิดในร่างของใครก็ไม่รู้ที่อยู่ในยุคจีนโบราณ!!!….

บทนำ

" คินรักซีนะ…แต่งงานกันนะครับ"

" อื้อ.. ซีก็รักคินครับ "

5 ปีผ่านไป

คำบอกรักที่เคยหวาน เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปก็กลายเป็นขมขื่น แม้ตอนนี้เราจะมีพยานรักเป็นลูกสาวตัวน้อยน่ารักหนึ่งคน แต่ผมกลับรู้สึกว่าความสัมพันธ์ฉันสามีเริ่มเหินห่าง ผมต้องคอยเฝ้ามองดูเขานอกใจผมครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่จับได้ เพียงแค่เขาพูดคำว่า รัก ผมก็พร้อมให้อภัยเขาเสมอมา ยอมเป็นของตายให้เขาเหยียบย่ำ

จนกระทั่งลูกสาวเข้าวัย 6 เดือน คืนวันนั้นผมป่วยไข้ขึ้นสูง ลูกน้อยร้องไห้หิวนมงอแง ผมแค่หวังให้เขาช่วยดูลูก แต่สิ่งที่ผมเห็นมันกลับตรงกันข้าม เขากลับออกไปคุยโทรศัทพ์ข้างนอกกับสาวอื่น แต่กับปล่อยให้ลูกร้องไห้ไม่หยุดผมเฝ้าแต่บอกตัวเองว่าเราทนไปทำไม ทนเพื่ออะไร พอเถอะซี นายควรพอได้แล้ว

" คินไปทำงานก่อนนะครับซี "

" ตั้งใจทำงานนะครับ จุ๊บ"

เมื่อเขาขับรถออกไป ผมก็หันมาเก็บเสื้อผ้าของผมและลูกสาวตัวน้อยใส่กระเป๋าทันที ก่อนจะออกมาโบกขึ้นรถแท็กซี่จุดหมายปลายทางคือบ้านของพ่อกับแม่ครอบครัวผม ตลอดทางผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลรินในอ้อมกอดก็มีลูกสาวตัวน้อยแล้วคิดว่า สิ้นสุดสักที ลาก่อนนะคิน

เอี๊ยดดดดดดด !!! โครมมมมม

ที่นี่ที่ไหนกัน!!

นี้มันอะไรกันเนี่ย ผมนั่งรถกลับบ้านพร้อมลูกสาวอยู่ดีๆ ก็มีรถสิบล้อเสียหลักข้ามเลนพุ่งมาชนรถแท็กซี่ฝั่งผู้โดยสารนั่ง นั้นก็คือผม

แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกัน ลูกสาวผมละ!!

ลูกผมอยู่ที่ไหน!!

มีนา ลูกพ่อ!!

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ พ่อกับแม่ ที่ใส่ชุดสีดำร้องไห้คร่ำครวญเสียใจ ยืนต้อนรับคนแขกที่มางานศพ!! งานศพใครกัน

นี้ผมตายละเหรอ!!

ผมกับลูกสาวตายแล้วเหรอ

ไม่จริงอะ ไม่จริง!! นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง!!

ลูกสาวผมละ!! มีนาอยู่ที่ไหน

มันไม่ใช่เรื่องจริงงงงง!! อ๊ากกกกกกกก

ผมได้แต่กรีดร้องกับภาพตรงหน้าที่มีรูปภาพของผมกับลูกสาววางคู่กัน โดยมีอดีตสามีนั่งร้องห่มร้องไห้แทบขาดใจอยู่บนพื้นหน้าโลงศพ2โลง

แม่ครับ! พ่อครับ! ผมอยู่นี้

มีใครได้ยินผมไหม!! ผมอยู่ตรงนี้

ผมซีไงครับทุกคน

อึก! ฮื้ออออ ~

มันไม่จริงใช่ไหมม!!

" มันคือเรื่องจริง.."

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม

ผมค่อยๆหันกลับไปมองอย่างช้าๆทั้งน้ำตา

" คุณเป็นใคร "

คนตรงหน้าผม เป็นชายใส่ชุดสีดำทั้งตัว สูงประมาณ 185 หน้าตาเย็นชา บ่งบอกไม่รู้สึกอะไร ในอ้อมกอดเขาอุ้มเด็กคนหนึ่งไว้ ก่อนจะมองเลยผ่านผมไป

" คุณเห็นผมเหรอ..นั่น!! ม..มีนา ใช่ไหม "

ลูกสาวผม!! นั่นลูกสาวผม ผู้ชายคนนั้นกำลังอุ้มลูกสาวผมอยู่

" เจ้ากับลูกดวงยังไม่ถึงฆาต ตามข้ามา "

" หมายความว่าไงครับ "

คืออะไร!! ดวงยังไม่ถึงฆาต แต่ดันตายเนี้ยนะ!

" เจ้ากับลูก ดวงวิญญาณดันออกจากร่าง ละกลับเข้าไปไม่ได้ ทำให้ร่างต้องหมดลมหายใจ แต่ข้าจะนำเจ้าไปเกิดใหม่ ในที่ที่ดีกว่านี้ "

" เกิดใหม่เหรอ! ผมกับลูกอะนะ "

นี้มันเรื่องบ้าบออะไรกัน..ใครก็ได้ช่วยบอกผมที นี่มันเรื่องจริงรึอำกันเล่นเนี่ย

ไหน!! กล้องอยู่ไหน ซ่อนกล้องถ่ายรายการกันอยู่แน่ๆ

" ข้าไม่ได้อำเจ้าเล่น"

" ห้ะ!! ..คุณรู้ได้ไงว่าผมคิดอะไรอยู่ "

" ข้าจะขอไถ่โทษที่นำวิญญาณเจ้ากับลูกออกมาผิด..โดยการส่งเจ้าไปเกิดใหม่ แถมกำไลกับแหวนให้เป็นของติดตัวเจ้าใช้ในยามลำบาก ข้าขอโทษอีกครั้งนะ "

ห้ะ!! อะไรนะ นำวิญญาณผิด!!

เป็นเพราะเขา ผมกับลูกถึงได้ตายงั้นเหรอ เหอะๆ ขอถงขอโทษอะไรละ ใครเขาจะยกโทษให้ นี่มันชีวิตคนทั้งคนเลยนะ ท่านรู้จักไอ่ซีน้อยไปซะละ ท่านยมทูต

ตายซะเถอะ!!!

พิ้ววววว ตุบ!

ตอนที่1

" อื้อออ~ "

เจ็บจัง…

ทำไมเจ็บระบมไปทั้งตัวขนาดนี้ ผมกะพริบลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา แล้วหันมองดูสำรวจรอบๆห้อง ทำไมบ้านช่างดูโทรมขนาดนี้

โอ้ยยย ปวดหัวจังวะ

ที่นี่ที่ไหนอีกละ ท่านยมทูต ส่งเขามาที่ไหนอีกละเนี่ย ยังไม่ทันได้ต่อยให้หายแค้นเลย หมอนั้นดันส่งเขามาเกิดที่ไหนก็ไม่รู้ก่อนเสียได้

ไหนว่าส่งเขามาอยู่ในที่ดีๆไง ละนี่อะไร ชุดสีซีดๆ ขาดๆ มีรอยปะเย็บเต็มไปหมด แต่งตัวย้อนยุครึไง ยังกับหนังจีนโบราณที่ดูในทีวี ซีรีส์จีนยังงั้นแหละ

ถึงเขาจะชอบดู แต่ก็ใช่ว่าจะเก่งภาษานะเว้ยยยไอ่ท่านยมทูต ส่งไปไหนไม่ส่ง ดันส่งมาเกิดที่นี่ เกิดเขาอดตายอีกครั้งจะทำไง

โอ๊ยยยย!! คิดละปวดหัววว

" เจ้าช่างขี้บ่นซะจริง "

" ใคร!! นั้นเสียงใคร ไอ่ท่านยมทูตรึ "

ผมได้แต่มองหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียง

" ใช่ข้าเอง..แล้วก็เรียกข้าให้มันดีๆหน่อย "

" มาแต่เสียง ไม่โผล่ตัวมาให้เห็นด้วยละครับบบ " ถ้าโผล่มาจะจัดให้สักมัดสองมัดให้หายแค้นไปเลย คิดละงึดหลายย

" ในโลกนี้ ข้ามิอาจเผยตัวตนได้ ดังนั้นข้ามีเรื่องสำคัญที่จะมาบอก เจ้าจะต้องรีบหาสามี ลูกสาวเจ้าถึงจะได้กลับมาเกิดใหม่ได้อยู่กับเจ้าอีกครั้ง พร้อมหน้าพร้อมตา "

" โว๊ะ!! พึ่งมาได้มาเกิดเอง ใครเขาจะหาสามีได้เร็วไวขนาดนั้นท่าน "

พูดอะไรบ้าๆ หาเงินใช้ให้ได้ก่อนเถอะสภาพจนขนาดนี้ เผลอๆอดตายก่อน ดูหุ่นเขาสิ ผอมอะไรขนาดนี้ ผิวก็ขาวซีด โทรมก็โทรม ยังกะศพเดินได้

" ถ้างั้นข้าก็ขอตัวลาละ "

" ห้ะ! เดี๋ยวก่อนสิท่านยมมมมมม. อย่าพึ่งไป "

เอาผมมาทิ้งไว้แบบนี้ผมจะใช้ชีวิตยังไง ภาษาก็งูๆปลาๆ ไม่ได้เก่งอะไรเลย ดันเกินมาหลงยุคไปอีก มีแต่ตายกับตาย

" ไม่ต้องห่วง เจ้าสามารถพูดและใช้ชีวิตได้ตามปกติ เพราะตอนนี้เจ้าเป็นคนของโลกนี้ไปแล้ว ถ้ามีอะไรให้ใช้กำไลกับแหวนที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้า มันสามารถช่วยให้เจ้าดำเนินชีวิตที่นี่ได้ ข้าขอตัว ลาละ"

" ห้ะ!! แนะนำแค่เนี่ย "

" เฮ้ กลับมาก่อนไอ่ท่านยมทูต เฮ้ "

ละไอ่กำไลกับแหวนนี้ใช้ยังไงอะ ไม่อธิบายวิธีใช้ก่อนรึไง โว๊ะ!!

ไอ่ซีปวดหัวเว้ยยยยยยยย

ไหนเมื่อต้องมาใช้ชีวิตในโลกนี้ ผมก็ปลงตก ได้แต่ลุกขึ้นมานั่งเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ จัดเก็บข้าวของให้เข้าที ให้ดูดีกว่าเดิม แอบสำรวจห้องครัวที่มีเพียงข้าวสารไว้ให้หุง ภาพในครัวมีอุปกรณ์พร้อมใช้งานอย่างดี ขาดก็แต่เนื้อ ผัก เห้ออออ

เวรกรรมอะไรของไอ่ซีหนออ

จาง เฟยจิน

เจ้าของร่างเดิม เป็นลูกชายเพียงคนเดียวที่อาศัยอยู่กับแม่แค่สองคน ไม่มีญาติที่ไหน เพราะมารดาของร่างนี้ ตัดสินใจอย่าขาดจากสามี ทำให้ต้นตระกูลพากันตัดขาดเพราะกลัวเสียชื่อเสียง ทำให้มารดาของร่างนี้ต้องพาลูกชายออกมาอยู่อย่างสันโดษห่างไกลผู้คนที่ท้ายหมู่บ้าน 2 ปีให้หลังมารดาของเขาก็เสียชีวิตลงด้วยความตรอมใจ แม้เขาจะออกไปขอความช่วยเหลือจากบ้านเดิมของตายาย และบิดา แต่ก็ไม่ได้รับช่วยเหลือความเห็นใจอะไรเลย จนทำให้ร่างนี้อยู่อย่างอดมื้อกินมื้อ ประคับประคองชีวิตมาจนถึง วันที่ผมเข้ามาอยู่ในร่างนี้ จาง เฟยจิน ก็ได้สิ้นใจ ตามมารดาเขาไป

อะไรจะอาภัพขนาดนี้ เกิดใหม่ทั้งที ต้องหาผัวให้ได้ไม่พอ ยังยากจนกว่าโลกเดิมอีก เอาวะ!! ไหนๆก็มาอยู่ในร่างนี้แล้ว ก็ต้องลองดูกันสักตั้ง เริ่มจากหุงข้าวก่อนละกัน

หิวมากตอนนี้ 55

ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรกินดี นอกจากข้าวผัด เพราะในครัวมีแค่ข้าว นอกนั้นก็เครื่องปรุงนิดหน่อยที่หลงเหลืออยู่ ไข่ก็ไม่มี ถ้าได้สักใบ คงจะดีไม่น้อย แต่ก็เอาวะ! ดีกว่ากินข้าวเปล่าๆก็แล้วกัน กองทัพมันต้องเดินด้วยท้อง

เมื่อผมทานข้าวเสร็จก็ออกมาสำรวจหน้าบ้าน พื้นที่ดินข้างบ้านเริ่มมีหญ้าขึ้นรกชัน ผมจึงไปหาจอบ อุปกรณ์ที่พอใช้งานได้ มาถางทำข้างบ้านให้ดีขึ้น ทำงานเพลิดเพลินจวบจนเวลาเย็น ผมถึงเข้าบ้าน ไปหาเสื้อผ้าเปลี่ยนผลัดอาบน้ำ แล้วเตรียมเข้านอน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่

รุ่งเช้าวันใหม่ ก็มานั่งปวดหัวกับการใช้กำไลและแหวนที่ท่านยมทูตทิ้งไว้ให้ ผมนั่งหมุนๆจับๆ และนึกคิด ก่อนจะเห็นแสงสว่างออกมาจากทางประตูห้องนอน จากนั่นก็ลุงขึ้น เดินไปเปิดดู ก่อนที่ผมจะต้องตกใจ เมื่อตรงหน้าเป็น ทุ่งกว้างประมาณสี่เหลี่ยมพื้นผ้า มีแปลงผักนาๆชนิดหลากหลายสายพันธ์ุ ผลละหมาดรากไม้ ใจกลางสวนมีบ่อน้ำ ที่อุดมสมบูรณ์. โห! สุดยอดมาก ต้องขอบคุณท่านยมทูตที่มอบกำไลนี้ให้ผม เพราะเดิมทีโลกเดิมผมก็มีอาชีพทำสวน ก่อนจะมาคบกับคินที่เป็นนักธุรกิจ

ตอนที่2

เมื่อถึงยามอู่ หลังจากเดินสำรวจแปลงผัก ผลไม้ อย่างเพลิดเพลิน ท้องก็เริ่มร้องประท้วงด้วยความหิว ผมจึงนั่งลงเริ่มลงมือขุดมันเทศเพื่อนำไปล้างแล้วนำมาเผา มันเผารสหวานอร่อย เป็นของโปรดที่ผมชอบทานในวัยเด็ก

เมื่อเก็บเพียงพอที่จะทานในมื้อนี้ ผมจึงเริ่มนำมาล้างขัดถูเอาดินออก แล้ววางตากทิ้งไว้สักพัก ก็หันไปจุดเตาไฟ ไม้ฟืนที่มีอยู่เดิมเพียงพอแค่จุดได้อีกครั้งหนึ่ง สงสัยวันนี้ผมต้องออกไปสำรวจป่าเขา หาไม้ฟืน หลังบ้านเสียแล้ว คิดได้เช่นนั้นจึงเริ่มลงมือเผามันเทศทันที ผ่านไป 1 เค่อ เมื่อมันเผาเริ่มสุกก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งออกมา จนทำให้ท้องผมส่งเสียงร้องประท้วงหนักกว่าเดิม พลิกไปพลิกมาก็สุกได้ทีเท่าๆกัน ผมจึงนำชามออกมาใส่ ก่อนจะหยิบลุกเดินออกมานั่งเล่นตรงทางเดินหน้าประตูทางเข้าบ้าน

" เหงาแฮะ อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ เห้อออ"

บ่นไปก็กินไป มิตรสหายก็ไม่มีใครคบเหมือนคนอื่น ช่างเหงาอะไรอย่างนี้นะไอ่ซีเอ้ยเกินมาหน้าตาดีไม่พอ ดันจนแสนจนอีก ชีวิตช่างดีอะไรอย่างนี้ หลังทานเสร็จก็ลุกเข้าครัวไปล้างชาม ก่อนจะเดินเข้าห้องไปหาชุดใส่เพื่อเตรียมตัวเข้าป่าหาฝืน

" เห้อ ชุดมีน้อยจริง ขาดแล้วขาดอีกต่างหาก"

"จะใส่เดินป่าได้ไหมแบบนี้ โอ้ยยยย เห็นละปวดหัว "

สีชุดก็มีแต่ซีดขุ่น นี้ชุดรึผ้าขี้ริ้ว รอยปะทำไมช่างเยอะขนาดนี้ อนาถใจแท้ ขอชุดดีๆสีก2-3 ชุดจะได้ไหมเนี่ย

" เจ้าลองใช้แหวนสิ "

เสียงทุ้มนุ่มที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นมากลางห้อง ทำให้ผมชะงักไปพักหนึ่ง

" ท่านอยู่ที่นี่ตลอดเหรอครับท่านยม "

ผมลองถามขึ้นด้วยความสงสัย นึกคิดว่าท่านพาผมมาละก็จากไปแล้วเสียอีก

" เราอยู่กับเจ้าตลอดเวลา เพียงแค่ไม่อยากคุยด้วยเท่านั้น "

อ้าว!! ชิช่ะ พูดแบบนี้เอาไหมล่ะ สักหมัดกันไหมห้ะ! พูดแบบนี้ก็สวยสิครับบ

" เราได้ยินนะ แม้เจ้าจะนึกคิดรึด่าในใจก็ตาม"

" แหม่~ ผมก็แค่คิดเฉยๆเองครับ แบบหยอกเล่นๆอะ แฮะๆ "

" ลองจับแหวนละหมุน นึกถึงสิ่งที่เจ้าต้องการสิ "

พอท่านยมทูตพูดจบผมก็รีบทำตามที่ท่านบอก ขอเป็นชุดเท่ๆ ใส่สะสวย เห้ย หล่อสิ ขอเยอะๆเต็มตู้เลยนะ แล้วหลับตาอธิษฐานนึกคิดสิ่งที่อยากได้ตามใจปรารถนาของตัวเอง เมื่อลืมตาขึ้นมาก่อนจะกะพริบตกใจ แม่เจ้า!! ชุดฮั่นฝูสีสดใสงดงามละลานตา กับชุดถังจวง( เสื้อคอจอ+กางเกง) มีให้เลือกมากมายแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าผม

" โห~ เสื้อผ้าเยอะมากมายขนาดนี้ ผมเอาไปขายแลกเป็นเงินได้ไหมอะ "

" เจ้านี่มัน!! "

เสียงทุ้มนุ่มดุดันขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ

" 55 ผมล้อเล่นนะครับ"

" ข้าหาใช่เพื่อนเล่นเจ้าไม่ …ข้าขี้เกียจจะพูดคุยกับเจ้าละ"

" อ้าว ท่านจะไปละเหรอท่านยม"

อะไรกัน..ข้าแค่คิดเอง ยังมิทันได้ทำจริงตามที่พูดซะหน่อย เรื่องแค่นี้เอง ทิ้งกันเฉย อยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไปไม่ลากันสักคำ หน้าก็ไม่เคยออกมาให้ดู มาแต่เสียงตลอด อดเห็นหน้าหล่อๆที่แสนเย็นชาของท่านเลย เหอะ

หลังจากเลือกชุดได้แล้วผมก็เริ่มเตรียมอุปกรณ์ออกเดินทางสู่ป่าหลังบ้านทันที เดินมาตามทางได้สักพัก ก็เริ่มเข้าป่าชั้นนอกหันมองซ้ายขวาหากิ่งไม้แห้งที่พอนำไปใช้ทำฟืนได้ เก็บมากองแล้วมัดรวมกัน โดยใช้เถาวัลย์เป็นตัวมัด เมื่อเห็นว่าได้ไม้ฟืนเพียงพอแล้ว ผมจึงเดินเล่นสำรวจเส้นทางในการหาของป่า

3 เดือนผ่านไป ที่ซีเข้ามาอยู่อาศัยในร่างของจาง เฟยจิน นั้นก็ได้ทำการเปลี่ยนแปลงลานบ้านเป็นที่เพาะชำดอกไม้ เหมยกุย (กุหลาบ) หลานฮวา ( กล้วยไม้ ) ที่พบเจอยามเข้าไปสำรวจป่า ผลไม้ต้นผิงกั่ว(แอปเปิ้ล) จวี้ จื่อ( ส้ม ) หั่วหลงกว่อ ( แก้วมังกร )ที่ปลูกชิดริมรั้วไม้ไผ่ของบ้าน สือ หลิว ( ทับทิบ ) ผลไม้มงคลเขานำมาปลูกประดับหน้าบ้านฝั่งละ2 ต้น และแปลงผักเล็กๆนาๆชนิด มีบ่อน้ำที่ลงแรงขุดเองอยู่ข้างๆกัน ขุดไว้ใช้ในยามหน้าแล้งมาถึง จากลานหญ้ารกขึ้นชัน เฟยจินได้เนรมิตเป็นบ้านสวนร่มรื่นหลังน้อยๆภายในไม่กี่เดือน

เฟยจินเริ่มวางแผนในอนาคตหลายๆ อย่างไว้ เริ่มจากหาเงินทำบ้านใหม่ บ้านหลังนี้เริ่มเก่าผุพังตามกาลเวลาแล้ว เขาจึงตัดสินใจนำเครื่องประดับเก่าของร่างเดิมไปขาย เพราะเฟยจินคนนี้ คงไม่มีเหตุจำเป็นต้องใช้เครื่องประดับอยู่แล้ว บวกกับผลผิงกั่วและจวี้ จือ ออกผลสุกโตเต็มที่แล้ว เฟยจินเลยคิดจะนำออกไปขายที่ตลาดในตัวเมือง เขาเริ่มออกเดินเท้าเข้าเมืองใช้เวลา1ก้านธูป(ครึ่งชั่วยาม-1ชม.) เฟยจินเริ่มสำรวจลู่ทางร้านค้าต่างๆ อย่างเงียบๆ ก่อนตัดสินใจเข้าร้านเครื่องประดับร้านหนึ่งที่มีคนเข้าออกอย่างชุกชุม

" สวัสดีเจ้าค่ะ คุณชายสนใจรับเครื่องประดับชิ้นไหนดีเจ้าค่ะ"

หญิงสาวร่างแช่มช้อยนางหนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยถาม

" ข้ามิได้มาซื้อเครื่องประดับขอรับ แต่ข้านำเครื่องประดับของข้ามาขายนะขอรับ"

" ถ้างั้นท่านขอสักครู่นะเจ้าค่ะ ข้าจะไปเรียนเชิญเถ้าแก่เนี้ยมาดูเจ้าค่ะ"

นางเอ่ยจบก็เดินกลับหายเข้าไปในร้าน ก่อนจะมีหญิงสูงวัยแต่งกายดูมีภูมิฐาน สง่างามเดินนำหน้าออกทางเฟยจิน

" คุณชายท่านนี้หรือ ที่จะนำของมาขาย "

" ใช่เจ้าค่ะนายหญิง"

" เชิญคุณชายท่านในก่อนนะเจ้าค่ะ ท่านนำสิ่งใดมาขายให้ข้าหรือ"

" เรียนเถ้าแก่เนี้ย ข้านำเครื่องประดับมาขายขอรับ เชิญท่านตรวจดูได้เลยขอรับ "

เฟยจินเดินตามเถ้าเเก่เนี้ยเจ้าของร้านเข้าไปด้านใน ก่อนนำเครื่องประดับออกมาวางบนโต๊ะให้เถ้าแก่เนี้ยดู

" โอ้!! เครื่องประดับแต่ละชิ้นของท่านช่างมีลวดลายปรานีตยิ่งนัก ต้องเป็นของประดับสำหรับคุณหนูในตระกูลสูงๆเท่านั้นที่จะมาเงินซื้อได้ คุณชายท่านแน่ใจหรือว่าจะขายให้ข้านะ"

" ข้าแน่ใจขอรับ ทั้งหมดนี้ท่านให้ข้าเท่าใดขอรับ "

" เครื่องประดับ 10 ชิ้นนี้ ข้าตีราคาให้คุณชายชิ้นละ 2 ตำลึงทองเป็นอย่างไรเจ้าค่ะ ราคาถูกใจท่านหรือไหม "

" ถูกใจขอรับ ตกลงข้าขายขอรับ "

" ถ้างั้นคุณชายรอข้าสักครู่ ข้าจะไปนำเงินมาให้ท่าน "

" ข้าขอเป็นสองส่วนได้หรือไหม ใส่ถุงหนึ่งเพียงแค่10 ตำลึงทอง นอกนั้น10ตำลึงทองที่เหลืออยู่ขอเป็นตั๋วเงินแทนได้ไหมขอรับ"

" ได้สิ..ข้าจะรีบจัดการให้ตามที่เจ้าขอให้นะ"

เถ้าแก่เนี้ยหายเข้าไปในร้านสักพักก็ออกมาพร้อมถุงเงินและตั๋วเงินในมือ ก่อนจะยืนมาให้จางเฟยจิน

" ขอบคุณขอรับ ข้าขอตัวลา "

" โชคดีๆ ถ้ามีสิ่งใดที่จะขายอีก อย่าลืมแวะมาหาร้านข้าอีกนะ"

" ขอบคุณขอรับเถ้าแก่เนี้ย"

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เฟยจินจึงเดินทางไปมองหาร้านขายผลผิงกั่วกับจวี้จือ

ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปในเดินเข้าไปในร้านหม้อดินร้านหนึ่ง แล้วทักถามท่านลุงคนหนึ่งขึ้นว่า

" เรียนท่านลุง ข้าขอสอบถามบางอย่างจากท่านหน่อยจะได้หรือไม่ขอรับ "

" เจ้าจะถามอันใดกันหรือพ่อหนุ่ม "

" พอดีข้านำผลผิงกั่วกับจวี้จือมาขายนะขอรับ ท่านลุงพอจะทราบหรือไม่ว่า แถวนี้มีทำเลตรงไหนที่ให้ข้าพอที่จะขายผลไม้ได้บ้างนะขอรับ"

" เจ้าจะขายผิงกั่วอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นเจ้านำผลไม้มาขายเยอะหรือไม่เล่า "

" ข้ามีมาอย่างละ 50 ลูกเองขอรับ พึ่งเก็บมาสดๆจากต้นเลย"

" อ่องั้นเจ้าก็สามารถที่จะวางตั้งขายอยู่ตรงหน้าร้านข้าก็ได้เลย ข้าอนุญาตให้เจ้าวาง "

" จะดีหรือขอรับ ข้าเกรงใจท่านลุงนะขอรับ"

" ดีสิๆ มิต้องเกรงใจ คนกันเอง ข้าไม่หวงห้ามหรอก วางเลยๆ ว่าแต่เจ้า ชื่ออะไรรึ"

"ข้ามีนามว่า จางเฟยจิน ขอรับ"

"งั้นเจ้าเรียกข้าว่า ลุงฮุ่ยเหอ ก็ได้ "

" ขอบคุณยะขอรับท่านลุงฮุ่ยเหอ "

หลังจากพูดคุยเสร็จ เฟยจินก็นำผลไม้ในตะกร้าที่สานด้วยหวายออกมาวางตั้งเรียงขาย

" สนใจรับผลผิงกั่วสดๆใหม่ๆเก็บจากต้นไหมขอรับ ลูกละ 10 อีแปะ ผลจวี้จือ ก็มีนะขอรับหวาน กรอบ อร่อย แวะมาชมกันได้นะขอรับ"

" ผลจวี้จือรึ ลูกใหญ่ดีแท้ หวานหรือไม่ขายยังไงหรือพ่อหนุ่ม "

" ท่านป้าลองชิมดูก่อนได้นะขอรับ ข้าไม่หวง หวานฉ่ำอร่อยถูกใจท่านแน่นอน "

" ชิมได้แน่รึพ่อหนุ่ม "

" ได้ขอรับ ผลจวี้จือ ข้าขายจินละ 25 อีแปะขอรับ "

" หวานอร่อยขนาดนี้ เจ้าขายถูกแท้ ข้าเอา 2 จินเลย ผลผิงกั่วด้วยนะ ข้าเอา 4 ลูก"

" ได้ขอรับ ข้าใส่ถุงกระดาษให้นะขอรับ"

" ทั้งหมด 90 อีแปะนะพ่อหนุ่ม นี่เงินของเจ้า"

" ขอบคุณขอรับท่านป้า ไว้แวะมาใหม่นะขอรับ"

" ข้าขอผลผิงกั่วบ้างสิ 5 ลูก"

" ข้าด้วย 5 ลูก ผลจวี้จือ 1จิน "

" ข้าด้วยๆ"

" ได้ขอรับทุกท่าน ใจเย็นๆนะขอรับ ใครมาก่อนข้าจะหยิบให้คนนั้นก่อน โปรดเข้าแถวกันด้วยนะขอรับ "

เมื่อขายผลผิงกั่วกับจวี้จือหมด เฟยจิน ก็นำเงินที่ขายได้ออกมานับ ก่อนนำออกมา20 อีแปะ มอบให้ท่านลุงฮุ่ยเหอ

" ท่านลุงขอรับ นี่เป็นสินน้ำใจขอรับ ที่ท่านให้ข้าขายของหน้าร้าน 20 อีแปะ กับผลผิงกั่ว5 ลูกจวี้จือ 5 ลูก "

" โอ้โห ไยเจ้าให้ลุงเยอะแท้ละเฟยจิน ไม่ต้องๆ ลุงให้เจ้าตั้งขายโดยไม่คิดเงินอยู่แล้ว "

" รับไปเถอะขอรับท่านลุง ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนน้ำใจที่ท่านให้ที่แก่ข้าได้วางขายของก็แล้วก็แล้วกันขอรับ"

" เห้อก็ได้ๆ ขอบใจสำหรับผลไม้พวกนี้นะเฟยจิน"

"ข้ายินดีขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวลาก่อนนะขอรับ "

" ไปเถิดๆ ขอให้เจ้าโชคดีเดินทางปลอดภัยเล่า"

"ขอรับท่านลุง"

อ่านต่อนิยายเรื่องนี้