ภาพยนตร์สั้นเฉลิมพระเกียรติพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เรื่อง เพราะเรายังมี...
กลับไปแล้วจะมีอะไรดีขึ้นอ่ะ แล้วเราก็กลับมา เพื่อหาคำตอบนั้น
ฝน .. “แม่”
แม่.. “กลับมาทำไมไม่บอก คิดถึงจังเลยลูก”
ฝน.. “แม่นี่ก็เก่งน่ะ ทนสู้อยู่ได้ แม่คิดจะไปอยู่ที่อื่นบ้างมั้ยเนี่ย”
เมื่อเดินเข้าไปในบ้านไม้ เดิม ๆ ของแม่ ฝน “ไม่อิน” และคิดในใจว่า
“ ..ก็แค่เปลี่ยนไปอยู่ในที่สบายก็ได้ป่ะ”
จากนั้น ฝนและแม่ก็แวะไปสักการะอัฐิสถานของคุณยายที่วัด .. แม่หยิบธูปขึ้นมาหนึ่งดอกจุดธูปและนั่งคุกเข่าอธิษฐาน เมื่อแม่เห็นฝนยังยืนอยู่ด้านแม่จึงเอ่ยขึ้นว่า
แม่ .. นั่งลงไหว้ซิลูก
ฝนก็หยิบธูปขึ้นมาหนึ่งดอก จุดธูปเสร็จก็ปักลงไปในกระถางเช่นเดียวกับแม่ เธอคิดอยู่ในใจว่า ..
“ไหว้มือเปล่าก็ได้ป่าว ไม่เห็นต้องจุดธูปเลย ” ..
ฝน .. “คิดถึงยายน่ะแม่น่ะ ฝีมือผัดหน่อไม้ฝรั่งของยายนี่อร่อยที่สุดเลย”
แม่.. “รู้มั้ย ทำไมหน่อไม้ฝรั่งบ้านเราถึงอร่อย
ฝน.. ก็ยายเก่ง
แม่.. อื้อ..ก็ด้วย แต่มันก็เริ่มจากหน่อไม้ฝรั่งที่หุบกะพงบ้านเรา มันอร่อยกว่าที่อื่น
ฝน.. จริงเหรอ ทำไมอ่ะ
แม่.. ยายบอกว่าสมัยนั้น พื้นแห้งแล้งมาก ปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น พื้นเนี่ยเป็นทรายครึ่งแข้งเลย
ฝน.. ยังกะทะเลทรายเลยนะแม่
แม่.. ใช่.. ปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น รู้มัยเกิดอะไรขึ้น
ฝน.. ในหลวงมาเหรอ
แม่..งื้อ..เป้ะเลย ท่านยกที่ดินทำกินให้ยายและเพื่อนๆ ให้ทำมาหากินฟรีๆ เลยนา ท่านใจดีมาก
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินซื้อของในตลาด
แม่.. พี่รำพึง สะพานข้ามจากวัดมาตลาดเนี่ย ชาวบ้านเดินสบายเลยน่ะ
รำพึง.. ท่านมาประจำแหล่ะ หน่วยงานในสังกัด ร.10 นั่นแหล่ะ เขาร่วมมือกับหลายหน่วยงาน มาช่วยกันเยอะเลย สันเขื่อนริมตลิ่งก็ทำซ่ะสวยเลย ดูซิ!
แม่ ..เห็นแล้วก็ภูมิใจน่ะ
นิตย์.. จะเล่าอะไรให้ฟัง ฉันไปทำฟันมา โครงการราษฎรสุขใจ ดีมากเลย อุดฟันมาตอนนี้น่าจะกลับไปกินกระยาสารทได้แล้ว เค้าไม่ได้มีแค่รักษาฟันน่ะ รักษาตาก็มี ผ่าตัดก็ได้ ดีเลยโครงการนี้
จากนั้น เพื่อน ๆ ของฝนก็แวะมาหา ฝนขับรถยนต์พาเพื่อนเที่ยว แวะเที่ยวตามสถานที่สวยงามหลายแห่ง และแวะไปซื้อน้ำและผักสดที่ร้านโกลเด้น เพลซ ที่ร้านมีบริการสแกนจ่าย สะดวกมากๆ เพื่อนๆของฝน สนใจผักสดที่นี่มาก เพราะสดจริง ๆ
เพื่อน ๆ พากันชอบใจที่ ที่นี่บ้านเกิดของฝนมีอะไรที่น่าสนใจมากมาย จนร้องว้าววว ! ทั้งสถานที่ท่องเที่ยว อาหารการกินที่แสนอร่อย บรรยากาศท้องถิ่นที่ดีมาก ๆ ช้อปปิ้งสินค้าพื้นเมือง งานทำมือที่สวยงาม จนฝนเองก็แปลกใจไม่น้อย
เพื่อนฝน .. ฉันชื้อกระเป๋าใบนี้มา
ฝน ..กระเป๋าป่านศรนารายณ์ กระเป๋าแบบนี้แม่ดวงของฝนเคยสานตอนฝนเด็กๆด้วย ..
“ไม่เห็นจะรู้เลยว่ามันเก๋ขนาดนั้นเลย” “บ้านเราก็มีของดี ๆ เพียบเลย อย่างเท่”
จากนั้นเมื่อเพื่อน ๆ แยกย้ายกลับที่พักกันไป ฝนก็เดินทางกลับไปยังบ้านของเธอ ฝนเจอบันทึกเก่าของแม่ แม่ได้บันทึกถึงเรื่องราวของเธอในอดีตไว้บางช่วงบางตอน และฝนพบว่า แม่.. ก็เคยคิดไม่อยากอยู่ที่บ้านเกิดเหมือนกัน
แม่.. ฝนหิวยัง เดี๋ยวแม่ทำอะไรอร่อย ๆ ให้กิน กินผัดหน่อไม้ฝรั่งสูตรคุณยายไหม รอสักครู่น่ะ เดี๋ยวแม่ผัดให้
ฝน .. ได้เลยคะแม่ .. แม่ .. ตอนสาว ๆ ทำไมแม่ถึงไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นอ่ะ
แม่ยิ้มเล็กน้อยและเดินออกไป และกลับมาตอบว่า
แม่..น่าจะ 5 - 6 ปีที่แล้ว แม่เคยถอดใจน่ะ ชีวิตแย่มาก มีแต่ปัญหารุมเร้าไม่หยุด แล้งมาก ค่าเทอมลูกก็ต้องจ่าย รายได้แทบไม่มีเข้าบ้าน แม่รู้สึกเหมือนแม่สู้อยู่คนเดียว จนถึงเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วน่ะ แต่นาทีนั้นมีคนๆนึงที่ทำให้แม่เปลี่ยนใจ
มีข่าวจากทางการแจ้งว่า ในหลวงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าลงมาช่วยเหลือห่วงใยปัญหาเรื่องน้ำและชีวิตความเป็นอยู่ชาวบ้านหุบกระพง แม่ถึงได้รู้ว่าเราไม่ได้สู้ตามเพียงลำพัง
จากวันนั้นชีวิตคนหุบกะพงพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลยน่ะ รู้มั้ย ในหลวงท่าน ทรงรับรู้ถึงปัญหาความเดือดร้อนเรื่องน้ำของคนที่นี่ มีหน่วยงานของพระองค์และอีกหลายหน่วยงาน ร่วมมือลงมาช่วยเหลือที่นี่ ขยายอ่างเก็บน้ำเพิ่มขึ้น 3 อ่าง รับน้ำเพิ่มขึ้นกว่าเดิม 2 - 3 เท่า สารพัดโครงการที่จะช่วย
พระราชินีก็เสด็จมาเยี่ยมด้วยตัวเอง และยังย้ายบ้านราษฎรบางส่วนไปในสถานที่ที่เพาะปลูกได้ดีกว่าเดิมด้วยน่ะ ไม่ใช่แค่ที่นี่ ทั้งเมืองเพ็ชรยังดีขึ้นเพราะโครงการของท่าน ขนาดท่านยังสู้ต่อไม่ยอมทิ้งคนหุบกะพง แล้วแม่จะยอมแพ้ได้ยังงัย
ระหว่างการนั่งรถเดินทางกลับจากบ้านเกิดสู่เมืองหลวง ฝนได้คิดทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆ บทสนธนากับแม่ก่อนออกเดินทางในครั้งนี้ ทำให้ฝนได้คิดว่า ..
“เราว่า เรารู้แล้วหล่ะว่าแม่ และคนหุบกะพง มีความหวังขึ้นมาได้เพราะใคร เราได้คำตอบแล้ว”
หลายวันผ่านไปแม่ถามว่า ..
แม่ .. ฝน ได้งานหรือยัง
ฝน .. ได้แล้วคะแม่
ฝนได้เข้ารับราชการ ที่หน่วยงานแห่งหนึ่ง
ตัดภาพไปยังวันวาน เมื่อครั้งที่แม่เคยเล่าให้ฟังว่า ชื่อของ “ฝน” มีที่มาอย่างไร
แม่..แม่ตั้งชื่อลูกว่า “ฝน” น่ะ เพราะคนที่หุบกะพง จะมีความสุขมากเลยถ้ามีฝนที่นี่