จุดความหวังนิรโทษกรรมประชาชน ผู้ลี้ภัยส่งเสียงขอนิรโทษฯรวมม. 112 หวั่นเป็นชนวนความขัดแย้งรอบใหม่
15 กรกฎาคม 2568 เวลา 18:00 น. ทัมไรท์และเครือข่ายนิรโทษกรรมประชาชนจัดกิจกรรม “จุดความหวังนิรโทษกรรมประชาชน” ก่อนสภาผู้แทนราษฎรลงมติร่างพ.ร.บ.นิรโทษกรรมห้าฉบับในวันที่ 16 กรกฎาคม 2568 โดยมีการเล่าเรื่องราวของจำเลยคดีการเมืองที่ถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำ อ่านจดหมายจากผู้ลี้ภัยที่เรียกร้องการนิรโทษทางการเมืองรวมคดีมาตรา 112 และเสียงจากจำเลยคดีทางการเมือง
เรื่องราวของจำเลยคดีการเมืองที่ถูกนำมาอ่านวันนี้เป็นจำเลยที่ไม่ได้เป็น “คนแถวหน้า” หรือเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปนัก เช่น
“แม็กกี้” - เธอเป็น LGBTQ วัย 28 ปี เธอถูกกล่าวหาว่า ทวีต 18 ข้อความเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์ ในช่วงเดือนธันวาคม 2565 ถึงเดือนตุลาคม 2566
ศาลอาญากรุงเทพใต้พิพากษาว่าแม็กกี้มีความผิดตามมาตรา 112 และ พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฯ รวม 18 ข้อความ โดยศาลพิพากษาให้ลงโทษฐานหมิ่นประมาทกษัตริย์ฯ จาก 14 ข้อความ จำคุกข้อความละ 3 ปี รวมเป็นจำคุก 42 ปี และให้ลงโทษฐานนำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ซึ่งข้อความอันน่าจะทำให้เกิดความเสียหายต่อการรักษาความมั่นคงปลอดภัยของประเทศ จาก 4 ข้อความ จำคุกข้อความละ 2 ปี รวมเป็นจำคุก 8 ปี ทั้งสองฐานความผิดมีโทษจำคุกรวม 50 ปี จำเลยรับสารภาพ ลดเหลือจำคุก 25 ปี
บูม-จิรวัฒน์ – เขาไม่ใช่นักการเมือง ไม่ใช่แกนนำ เขาเป็นเพียงพ่อค้าออนไลน์วัย 33 ปี ที่มีลูกสาววัย 6 ขวบ มีพ่อแม่แก่ชราที่ต้องดูแล และมีภรรยาที่ป่วยเป็นโรคมะเร็ง บูมถูกฟ้องมาตรา 112 และ พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ จากการแชร์โพสต์เฟซบุ๊กจากผู้ใช้ทั่วไป 1 โพสต์ และจากเพจคนไทยยูเค 2 โพสต์ โดยที่เป็นการแชร์เฉย ๆ ไม่มีข้อความประกอบ
ศาลอาญากรุงเทพใต้ตัดสินจำคุกบูม 9 ปี ก่อนที่จะลดโทษเหลือ 6 ปี เนื่องจากให้การเป็นประโยชน์ บูมถูกคุมขังในเรือนจำระหว่างพิจารณาคดีรอบแรกรวม 1 ปี 6 วัน ระหว่างเดือนธันวาคม 2566 ถึงเดือนธันวาคม 2567 ในระหว่างนั้น ทนายความได้ยื่นประกันตัวบูมถึง 9 ครั้ง แต่ศาลไม่เคยอนุญาต จนกระทั่งอนุญาตหลังยื่นในครั้งที่ 10 หลังจากนั้นไม่นาน วันที่ 19 มิถุนายน 2568 บูมก็ต้องกลับเข้าเรือนจำอีกครั้ง เนื่องจากศาลอุทธรณ์มีคำพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น และบูมไม่ได้ประกันตัวในชั้นฏีกา และในครั้งนี้เขาอยู่ในเรือนจำมาประมาณ 27 วันแล้ว
โดยมีจำเลยคดีทางการเมืองมาร่วมแลกเปลี่ยนด้วยเช่น ไหม-ธนพร วิจันทร์ และไฮไลท์สำคัญในวันนี้คือ จดหมายจากผู้ลี้ภัยอย่างเพนกวิน-พริษฐ์ ชิวารักษ์ ตอนหนึ่งเขาระบุว่า
“การไม่รวมคดีความทางการเมืองตามมาตรา 112 ไว้ในร่างกฎหมายนิรโทษกรรมจะทำให้คนเหล่านี้ยังต้องทนถูกกลั่นแกล้งทางการเมืองต่อไป ซ้ำร้าย ผมเข้าใจว่าร่างกฎหมายนิรโทษกรรมที่พรรครวมไทยสร้างชาตินำเสนอจะเอื้อประโยชน์ให้กลุ่มคนซึ่งเป็นตัวการล้มล้างประชาธิปไตยในอดีต เช่น กลุ่มผู้ชุมนุมที่เคยออกมาเรียกร้องการรัฐประหาร พ้นผิดลอยนวลจากกรรมที่ตนเคยก่อไว้กับประเทศชาติ ธรรมดาการนิรโทษกรรมนั้นจะสามารถคลี่คลายความขัดแย้งทางการเมืองได้ก็ต้องนิรโทษกรรมให้ทุกฝั่งฝ่าย แต่ในเมื่อร่างกฎหมายนิรโทษกรรมของพรรครวมไทยสร้างชาติเป็นการนิรโทษกรรมแบบเลือกข้าง มีฝ่ายหนึ่งได้ ฝ่ายหนึ่งไม่ได้ จะบรรเทาความขัดแย้งลงได้อย่างไร มิหนำซ้ำ เกรงว่าการนิรโทษกรรมแบบ “ฝนตกไม่ทั่วฟ้า” เช่นนี้จะเป็นชนวนให้เกิดความขัดแย้งระลอกใหม่อีกครั้ง”
"ท้ายที่สุด ท่านจะลงมติอย่างไรต่อประเด็นนี้ก็เป็นเอกสิทธิ์ของพวกท่าน ผมไม่สามารถบังคับจิตใจใครได้แต่หากบางท่านจะเห็นว่าถึงอย่างไรก็ไม่สามารถนิรโทษกรรมให้กับคดีความทางการเมืองอันเนื่องด้วยกฎหมายมาตรา 112 ได้ ผมก็ขอให้ยกเลิกการนิรโทษกรรมคณะรัฐประหารทั้งหลายด้วย เพื่อให้สมน้ำสมเนื้อเท่าเทียมกัน เป็นคำขอเดียวที่ผมจะเรียนไว้ทิ้งท้ายจดหมายฉบับนี้เพื่อให้ทุกท่านได้พิจารณาต่อไป"
อ่านจดหมายจากผู้ลี้ภัยทางการเมืองทั้งหมด
ในตอนท้ายผู้ชุมนุมร่วมกันจุดเทียนเพื่อส่งความหวังให้การลงมติร่างนิรโทษกรรมประชาชนในวันพรุ่งนี้ผ่านวาระที่หนึ่ง เปิดทางสู่การนิรโทษกรรมทางการเมืองที่จะเป็นประตูสู่การยุติความขัดแย้งทางการเมืองในรอบสอบทศวรรษ