อี่ฝานนางร้ายเปลี่ยนชะตา
ข้อมูลเบื้องต้น
เหออี่ฝานได้รับมรดกเป็นกำไลหยกจากคุณยายของธอ และคุณยายขอให้เหออี่ฝานสวมกำไลติดตัวตลอดเวลา เพื่อที่กำไลหยกจะนำความโชคดีมาให้
เหออี่ฝานเป็นคนมีโลกส่วนตัวชอบอยู่คนเดียว จึงชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ เหออี่ฝานไม่มีความรัก ไม่มีคนรัก เพราะเหออี่ฝานมีอดีตฝังใจจากชีวิตครอบครัวของพ่อแม่ แม่ทุกข์ทรมานในชีวิตคู่ พ่อกับแม่มักทะเลาะกันจนสุดท้ายแม่แทงพ่อเสียชีวิต แม่ติดคุกไม่ถึงปีก็เสียชีวิตในคุก ทิ้งเหออี่ฝานและคุณยาย แต่แม่ก็เสียสละชีวิตให้เหออี่ฝานและคุณยายดำรงชีพในโลกใบนี้ได้
เหออี่ฝานมุ่งมั่นเรียนหนังสือ จนจบปริญญาโทออกมาทำงานเป็นอัยการ แต่อยู่มาวันหนึ่งก็ต้องมาโผล่อยู่ในนิยาย ‘จุดจบนางร้ายแสนสวย’ที่เหออี่ฝานยังอ่านค้างไว้
*****************
นิยายเรื่องนี้ เรื่องราว เหตุการณ์ บุคคลและสถานที่เป็นเรื่องสมมุติทั้งหมด ไม่เคยมีอยู่จริงในโลกสวยงามใบนี้
ขอให้นักอ่านทุกคนอ่านด้วยความสุข สนุก และเพื่อความบันเทิง
ขอบคุณมาค่ะ
kiang *_*
อดีตที่ไม่อยากจำ
ตอนที่ 1
อดีตที่ไม่อยากจำ
วันนี้เป็นเหมือนทุกวัน ที่ฉันเหออี่ฝานต้องตกใจตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดคุณยายเวินผิงในห้องนอนของยาย เสียงทะเลาะตบตีของพ่อเหอชิงเต๋อกับแม่เชอฟางเหมยได้ดังลอดเข้ามา ทำให้ฉันกลัวมาก สักพักก็เสียงเงียบไป และมีเสียงเปิดประตูคนเดินออกไปข้างนอก หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงร่ำไห้ของแม่ออกมาเบาๆ ฉันรีบเปิดประตูห้องคุณยายออกไปหาแม่ที่นั่งร้องอยู่ที่มุมห้อง ฉันจึงเข้าไปกอดแม่เพื่อปลอบใจ
แม่ของฉันเชอฟางเหมย เป็นคนสวยมากทำงานเป็นพนักงานขายประกัน ที่ทำยอดขายได้สูงในแต่ละเดือน ด้วยอาศัยหน้าตาและคำพูดที่ไพเราะ ลูกค้าจึงมักใจอ่อนและซื้อประกันของแม่เชอฟางเหมย
แม่ทำงานหนักมาก เพราะต้องหาเลี้ยงทั้งครอบครัว ส่วนพ่อเหอชิวเต๋อเป็นคนไร้ความสามารถ ติดเหล้าติดการพนัน และมักหึงหวงแม่อย่างไร้เหตุผล แต่แม่ก็รักพ่อมากไม่ว่าพ่อจะดุด่าตบตีก็อดทนมาตลอด สิ่งที่แม่บอกกับคุณยายก็คือไม่อยากให้ฉันขาดพ่อ กลัวฉันไม่มีพ่อแล้วจะโดนล้อจากเพื่อนๆ
ช่วงหลังแม่มักมีอาการหน้ามืด และอาเจียนบ่อยๆ คุณยายก็ให้แม่ไปหาหมอที่โรงพยาบาล แต่แม่ปฏิเสธตลอด อ้างว่าคงโดนพ่อตีเข้าศีรษะ อีกไม่กี่วันก็หาย
แต่วันที่ทุกอย่างพังทลาย ก็คือวันนี้ คุณยายนอนป่วยอยู่บนเตียง และแม่กำลังป้อนข้าวต้มให้คุณยาย ส่วนฉันตอนนี้ก็นอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พ่อไปกินเหล้าจากนอกบ้านมาและเข้าไปขอเงินแม่เพื่อไปเล่นไพ่ พอแม่บอกว่าไม่มีพ่อก็เข้าตบตีแม่บังคับเอาเงิน คุณยายที่นอนป่วยก็ได้แต่ร้องห้าม พ่อโมโหขาดสติจึงตรงเข้าไปทำร้ายตบตีคุณยายที่นอนอยู่บนเตียง คุณยายเป็นคนที่แม่รักที่สุดเพราะตั้งแต่คุณตาเสียชีวิต คุณยายก็หาเลี้ยงแม่และส่งแม่เรียนจนจบมัธยมปลาย แม่เมื่อเห็นว่าพ่อทำร้ายแม่บังเกิดเกล้า ก็เกิดความกล้าไร้ความกลัว หยิบมีดปอกผลไม้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงคุณยาย จ้วงแทงเข้าลิ้นปี่พ่อ จนพ่อทรุดแน่นิ่ง แม่ได้แต่กุมมีดและกอดคุณยายร้องไห้
กว่าฉันจะรู้เรื่องก็เมื่อตำรวจมาควบคุมตัวแม่ไปโรงพักแล้ว คุณยายกอดฉันร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ส่วนญาติพี่น้องของพ่อก็มารุมด่าอยู่หน้าบ้าน
แม่ถูกพิพากษาจำคุกตลอดชีวิต คุณยายจึงต้องรับภาระเลี้ยงดูฉัน วันหนึ่งคุณยายพาฉันไปเยี่ยมแม่ที่เรือนจำ นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอแม่
“แม่ค่ะ หนูทำประกันไว้หลายฉบับเมื่อสามปีที่แล้ว เป็นจำนวนเงินพอที่จะเลี้ยงแม่และเหออี่ฝานไปจนจบมหาวิทยาลัย แม่คงไม่รู้หนูเป็นโรคหัวใจเหมือนพ่อ หนูจึงทำประกันดักไว้หลายฉบับ ถ้าหนูตายหนูขอฝากลูกด้วยนะคะ” เชอฟางเหมยพูดฝากฝังฉันกับคุณยาย
“แกอย่าพูดเป็นลาง แกต้องอดทนมีชีวิต ฉันและลูกของแกจะรอแกไม่ว่าจะนานแค่ไหน”คุณยายเวินผิงพูดกับแม่
แม่ของฉันนั่งมองฉันและคุณยายอยู่สักพักเหมือนจะเก็บภาพของพวกเราสองคนไว้ในใจ คุณยายเกิดลางสังหรณ์ใจไม่ดี แต่หมดเวลาเยี่ยม ฉันกับคุณยายจึงต้องกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้นก็ได้รับข่าวเศร้า ว่าแม่ของฉันถูกทำร้ายร่างกายโดนกดน้ำจนเสียชีวิต แต่คุณยายรู้ว่าแม่ของฉันตั้งใจที่จะตายจึงเข้าไปทะเลาะวิวาทกับขาใหญ่ในคุกเพื่อให้ตัวเองตาย คุณยายเศร้าโศกเป็นอย่างมาก และจัดงานศพของแม่อย่างเรียบง่าย ก่อนตายแม่ขอให้ฌาปนกิจศพและให้ลอยอังคารทั้งหมด จะไม่ได้เจอพ่ออีกในชาติหน้า
หลังงานศพ คุณยายก็นำกรมธรรม์ที่แม่ทำไว้ทั้งหมด ไปรับเงินเมื่อได้รับเงินเรียบร้อย คุณยายก็พาฉันย้ายออกจากเมืองนี้ไปยังเมืองทางเหนือเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ วันที่รื้อของย้ายบ้าน คุณยายก็เจอกล่องไม้สีดำเก่าๆกล่องหนึ่งที่ไม่เคยเปิดและลืมไปแล้วว่ามีสิ่งนี้ เมื่อคุณยายเปิดกล่องไม้ดำนั้น ก็มีกำไลหยกสีเขียวน้ำดี หุ้มด้วยทองลวดลายหงส์แดง เป็นมรดกตกทอดจากปู่ของคุณยาย คุณยายจึงให้ฉันใส่ไว้ห้ามถอดบอกว่าใส่แล้วจะโชคดี ฉันก็เชื่อฟังใส่มาจนถึงปัจจุบัน ไม่เห็นว่าจะโชคดีตรงไหน ฉันถูกคุณยายหลอก ทุกอย่างที่ได้มา ก็ด้วยมานะตนทั้งนั้น
ด้วยเงินประกันที่แม่ทิ้งไว้ คุณยายก็ใช้เลี้ยงดูฉันอย่างดี คุณยายยังรับงานเย็บผ้ามาทำที่บ้านเพื่อหารายได้เพิ่มเติม ส่วนฉันก็ตั้งใจเรียนหนังสือจนได้ที่หนึ่งทุกครั้งทุกปี ตอนนี้เกียรติบัตรเต็มข้างฝาไปหมด จนใครๆก็เรียกฉันว่าเด็กอัจฉริยะ พอฉันเริ่มทำงานและเรียนต่อโท คุณยายก็ได้จากฉันไปอย่างสงบ
เมื่อฉันเรียนจบและสอบอัยการได้ หนุ่มๆที่ทำงานก็เข้ามารุมจีบ แต่ใจของฉันตายด้าน กลัวการมีคู่ครองแบบชีวิตของแม่ จึงไม่สนใจใคร ทำแต่งานจนขยับขึ้นเป็นหัวหน้าที่อายุน้อย เวลาที่ฉันเบื่อๆหรือเหงา ขี้เกียจไม่อยากทำงานก็จะหยิบนิยาย ‘จุดจบนางร้ายแสนสวย’ ขึ้นมาอ่าน เพื่อผ่อนคลาย
######ยังไม่ได้ตรวจคำผิด######
ตื่นในนิยาย
ตอนที่ 2
ตื่นในนิยาย
เหออี่ฝานอ่านนิยาย'จุดจบนางร้ายแสนสวย'เล่ม 1-4 ซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่เล่ม 5 เล่มจบหลายเดือนแล้วยังไม่ได้พิมพ์ออกจำหน่าย เหออี่ฝานได้แต่เฝ้ารออย่างมีความหวัง
วันนี้หลังทำงานเสร็จก็เดินออกจากสำนักงานอัยการเขตมาขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดรอ เวลานี้ก็ 21:00 น. เหออี่ฝานเมื่อขึ้นนั่งบนแท็กซี่เรียบร้อยก็บอกที่ตั้งคอนโดที่พักที่จะให้ไปส่ง เมื่อนั่งเรียบร้อย เหออี่ฝานก็หยิบนิยาย'จุดจบนางร้ายแสนสวย'เล่ม 3 ออกมานั่งอ่านฆ่าเวลา
วันนี้เป็นวันจันทรุปราคาเต็มดวง ขณะที่อ่านนิยาย อากาศโดยรอบเย็นลงอย่างรวดเร็ว และพระจันทร์ก็เริ่มมีเงาค่อยๆทาบทับปิดดวงจันทร์ ใกล้มิดดวง กำไลหยกที่เหออี่ฝานสวมใส่ก็เปล่งแสงขึ้นมา และมีแสงไฟหน้ารถยนต์อีกคันที่ขับสวนมา ส่องเข้านัยน์ตาของเหออี่ฝานสว่างจ้า เหออี่ฝานตกใจก็ยกมือที่สวมกำไลหยกขึ้นมาบังแสงที่ส่องมากระทบตา ทันใดนั้น เหออี่ฝานก็รู้สึกถึงแรงกระแทกทำให้กระจกหน้ารถแตกกระจาย ตัวของเหออี่ฝานก็ถูกแรงกระแทกเหวี่ยงจนหลุดจากที่นั่ง เจ็บปวดเข้าถึงกระดูก กำไลหยกก็ยิ่งเปล่งแสงห่อหุ้มร่างกายของเหออี่ฝาน จนเหออี่ฝานสลบไร้สติ
คนที่มาพบเหตุการณ์รถชนกัน ต่างหยุดรถลงมาช่วย ก็พบร่างคนขับรถยนต์สองคนเสียชีวิตคาที่ ส่วนร่างของ
เหออี่ฝานนั้นกระเด็นออกนอกตัวรถ นอนเสียชีวิตที่พื้นถนนนอกตัวรถซึ่งห่างจากตัวรถออกไปและในอ้อมกอดยังมีหนังสือนิยาย'จุดจบนางร้ายแสนสวย'
“โอ้ย ปวดเหลือเกิน ขอน้ำกินหน่อย”ในห้องเก็บของเล็กๆข้างห้องครัวได้ยินเสียงเด็กน้อยนอนร้องครวญครางอยู่แต่ไม่มีใครสนใจ
อี่ฝานร้องออกมาเจ็บเหลือเกินรถชนกัน ‘ทำไมไม่ตาย แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนไม่มีใครส่งฉันไปโรงพยาบาลเลยเหรอ ตอนนี้ฉันแทบขยับตัวไม่ได้เลยมันปวดไปหมด’ อี่ฝานก็ใช้มือลูบตามตัว'เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ร่างกายฉันนิ ทำไมรูปร่างเหมือนเด็กที่ยังไม่โตเต็มที่ ทำไมแขนฉันผอมไม่มีเนื้อหนัง' อี่ฝานถึงกับงง ‘หรือว่าสมองของฉันได้รับความกระทบกระเทือน จำอะไรไม่ได้’อี่ฝานเริ่มหวาดกลัว
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที” อี่ฝานร้องขอความช่วยเหลือ
สักพักก็มีหญิงวัยกลางคน แต่งตัวดูมีฐานะ ใบหน้าสวยงาม ยืนคู่กับหญิงสูงวัยใบหน้าเหี่ยวย่น สวมเสื้อผ้าฝ้ายสีเริ่มซีดเพราะผ่านการซักมาหลายครั้ง
“จะแหกปากร้องทำไม สมแล้วที่คุณชายหวงจุนเทาผลักแกตกบันได โทษฐานที่แกไม่เจียมตัวทำตัวเสมอคุณหนูหวงอี่เหวิน”หญิงสูงวัยร้องด่า
“ป้าเสิ่นจาวหยาง ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวมันตายเสียก่อน นี่นังหวงอี่ฝาน กินข้าวกินยานี้อย่ามาร้องโอดครวญ ทีหลังก็อย่าดื้อกับลูกหวงอี่เหวินของฉัน จำไว้ ถ้าฉันลงมือแกจะโดนหนักกว่านี้”หญิงวัยกลางคนหน้าสวยเอ่ยออกมา
หลังจากที่ทั้งสองคนนั้นเดินออกจากห้องไป ฉันจึงได้ทบทวนสิ่งที่สองคนนั้นพูด ทำไมฟังแล้วมันคุ้นๆแต่ละชื่อมันเหมือนอยู่ในนิยาย'จุดจบนางร้ายแสนสวย' และชื่อของฉันก็ไปตรงกับชื่อนางร้ายในนิยาย อย่าบอกนะฉันมาอยู่ในนิยายและเป็นนางร้ายที่มีจุดจบอย่างอนาถ
ถ้าอย่างนั้นนี้คือครอบครัวของพ่อหวงเฮ่าอันกับแม่ของนางเอกเฉินยี ที่มีลูกสาวเป็นนางเอกของเรื่องหวงอี่เหวินและลูกชายที่เป็นปฏิปักษ์กับนางร้ายหวงจุนเทา ส่วนฉันเป็นนางร้ายที่แม่นำมาทิ้งที่หน้าประตูบ้านของหวงเฮ่าอัน
ถ้าอย่างนั้นนี้คือช่วงที่ฉันอายุ 13 ปี ที่นางร้ายแย่งกิ๊บติดผมที่พระเอกซื้อให้นางเอก ด้วยความอิจฉานางร้ายจึงแย่งชิงมาเป็นของตัวเอง แต่นางเอกไม่ยอม นางร้ายจึงผลักนางเอกล้มลง แต่หวงจุนเทาไม่รู้มาจากไหนก็ผลักนางร้ายตกบันได
“โอ๊ยเจ็บปวดไปทั้งตัว”ฉันร้องขึ้นมาอีกครั้ง รีบคลานไปที่ถ้วยข้าวต้มและยาที่ตั้งไว้ ในถ้วยข้าวต้มมีน้ำเสียสามส่วนเม็ดข้าวหนึ่งส่วน ฉันจึงยกขึ้นซดและกินยาตาม นอนพักอีกครั้งให้ร่างกายฟื้น
ภายนอกถ้ามองลึกเข้ามาจะรู้ว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้อบอุ่นเลย เฉินยีแม่ของนางเอกเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ โดยมีลูกคู่คือเสิ่นจาวหยางแม่บ้าน ส่วนหวงเฮ่าอันเป็นผู้ชายไร้ประโยชน์ เจ้าชู้แต่กลัวเมีย ไร้ปากเสียง ส่วนลูกชายหวงจุนเทาก็กร่าง ไร้มรรยาท ส่วนนางเอกของเรื่องก็ใช่ว่าเป็นหญิงสาวที่มีนิสัยเพียบพร้อมไปทุกอย่าง นางเอกก็มีมุมชั่วร้ายเจ้ามารยาเหมือนกัน แต่จะไม่แสดงออกโจ่งแจ้งผิดกับนางร้ายที่โง่บริสุทธิ์ ครอบครัวนี้ก็แค่ครอบครัวคนชั้นกลางมีธุรกิจขายเฟอร์นิเจอร์ร้านเล็กๆ แต่เมียทำตัวสูงส่งคบคนชั้นสูง และเลี้ยงลูกได้อย่างใจทุกคน
นางร้ายอยู่ครอบครัวนี้จึงเก็บกด เพราะตัวเองโดนกดขี่ข่มเหงมาตั้งแต่เด็กและต้องยอมให้นางเอกตลอด ไม่เคยได้รับความรักขาดความรัก พ่อไม่เคยปกป้องนางร้ายเลย จึงทำให้นางร้ายมีจิตใจอิจฉาริษยา โตขึ้นก็พยายามแย่งพระเอกมาจากนางเอกแต่นางร้ายใช้วิธีที่ผิดมันจึงย้อนศรมาทำร้ายตัวเอง นางร้ายเดินทางผิดจนยากจะแก้ไข และตายอย่างอนาถเป็นที่เยาะเย้ยของทุกคน
******ยังไม่ได้ตรวจคำผิด******
โรงเรียน
ตอนที่ 3
โรงเรียน
หวงอี่ฝาน นอนป่วยอยู่หลายวัน อาการก็ทุเลาลงวันนี้ลุกขึ้นจากที่นอนได้ หวงอี่ฝานได้มองรอบๆห้องเก็บของที่กลายเป็นห้องนอนของตัวเอง ตั้งแต่ตัวเองมีอายุ 10 ขวบ เดิมที่หวงอี่ฝานนอนกับหวงอี่เหวิน แต่พอโตขึ้นหวงอี่เหวินอยากนอนคนเดียว คุณนายเฉินยีก็ให้หวงอี่ฝานมานอนห้องเก็บของ โดยได้รื้อของบางส่วนออกไปพอได้ซุกหัวนอน และมีที่แขวนเสื้อผ้า
หวงอี่ฝานรู้เนื้อหาของนิยายเป็นอย่างดี เพราะอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกจนจำได้ หวงอี่ฝานเป็นลูกที่แท้จริงของหวงเฮ่าอันกับหลีผิงที่เป็นดาราตัวประกอบที่มีหน้าตาสะสวย หวงอี่ฝานเป็นลูกที่ไม่มีใครต้องการ ในเมื่อหวงอี่ฝานไม่สามารถดึงให้หวงเฮ่าอันรับผิดชอบได้ หลีผิงแม่ของหวงอี่ฝานก็นำเธอมาทิ้งไว้หน้าบ้านของหวงเฮ่าอัน
ตอนนั้นแม่เลี้ยงเฉินยีแต่งงานมาหลายปีแต่ไม่ตั้งท้อง หวงเฮ่าอันจึงพูดโน้มน้าวให้เฉินยีรับหวงอี่ฝานเป็นลูกบุญธรรม แต่หลังจากนั้น 3 เดือนเฉินยีก็ตั้งท้อง และคลอดหวงอี่เหวิน ถัดจากนั้นก็มีหวงจุนเทามีลูกหัวปีท้ายปี หวงอี่ฝานก็กลายเป็นส่วนเกินของครอบครัวนี้ สถานะบุตรบุญธรรมก็ถูกเลี้ยงดูเหมือนลูกคนใช้ ทุกสิ่งทุกอย่างหวงอี่เหวินและ
หวงจุนเทาต้องมาที่หนึ่งเสมอ
หวงอี่ฝานจะต้องกินอาหารร่วมกับแม่บ้านเสิ่นจาวหยาง ซึ่งแม่บ้านคนนี้เป็นคนจิตใจคับแคบ ไร้ความปรานี อาหารที่เหลือจากโต๊ะเจ้านาย แม่บ้านผู้โลภมากก็จะกินคนเดียว ส่วนที่เป็นน้ำแกงไร้เนื้อก็จะตกเป็นของหวงอี่ฝาน
หวงอี่ฝานจึงมีร่างกายซูบผอม หน้าที่ประจำของหวงอี่ฝานก่อนไปโรงเรียนจะต้องกวาดบ้านถูบ้านเช็ดขี้ฝุ่น ถึงจะได้กินอาหารเช้า ซึ่งส่วนใหญ่เป็นไข่ต้มก่อนไปโรงเรียน หวงอี่ฝานไม่เคยเสร็จงานก่อนรถที่หวงเฮ่าอันไปส่งหวงอี่เหวินและหวงจุนเทาไปโรงเรียน หวงอี่ฝานจึงไปโรงเรียนสายเป็นประจำ และจะโดนทำโทษตัดคะแนนความประพฤติจนแทบไม่มีคะแนนเหลือ บางครั้งก็โดนวิ่งรอบสนาม จึงทำให้หวงอี่ฝานเหนื่อย เรียนไม่ทันจึงขี้เกียจและโดดเรียนไปมั่วสุมกับเด็กเลวประจำโรงเรียน
ผิดกับหวงอี่เหวินที่เรียนดีอยู่ห้องนักเรียนเก่งและสอบติดหนึ่งในสิบของห้อง และถูกยกเป็นดาวประจำห้องคู่กับจ้าวมู่เซิงคนหล่อนิสัยดี ที่เป็นพระเอกในนิยาย มีโปรไฟล์โดดเด่น ชาติตระกูลร่ำรวย เรียนเก่ง และต่อมาก็เป็นผู้นำตระกูลหลังจากจ้าวอี่เชินอาของเขาผู้นำตระกูลคนปัจจุบันบาดเจ็บพิการ
“นังอี่ฝาน ลุกขึ้นจากเตียงได้แล้ว ฉันรู้นะว่าแกหายดีแล้ว มาช่วยทำงานให้คุ้มค่าข้าวที่เลี้ยงแกมา ช่วงที่แกป่วยฉันต้องทำงานแทนแก เหนื่อยมาก” เสิ่นจาวหยางป้าแม่บ้านตะโกนด่าอยู่หน้าประตูห้องเก็บของ
หวงอี่ฝานจึงเปิดประตูออกมา
“ป้าเสิ่น รู้ว่างานที่ฉันทำมันเหนื่อยเหมือนกันเหรอ” หวงอี่ฝานโต้ตอบเสิ่นจาวหยางแม่บ้าน
“มันงานของแกเมื่อมารวมกับงานประจำของฉัน ก็ต้องเหนื่อยสิ ไอ้คนไร้ประยชน์ไม่มีใครต้องการ รีบไปเอาเสื้อผ้าเจ้านายลงเครื่องซัก และไปกวาดบ้านถูบ้านปัดขี้ฝุ่นให้เรียบร้อย”เสิ่นจาวหยางแม่บ้านยืนเท้าสะเอวสั่งอยู่หน้าห้อง
หวงอี่ฝานก็เดินออกไปทำงานตามที่แม่บ้านสั่ง หวงอี่ฝานจำเนื้อเรื่องในนิยายได้ว่าอีก 2 ปีจะเกิดเหตุร้ายกับนางร้าย ตัวเองจะต้องหาทางป้องกัน ตอนนี้ตัวเองไม่มีอำนาจไม่มีเงินไม่มีหนทาง ก็ต้องพยายามบำรุงร่างกายให้แข็งแรง และตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อจะได้ออกไปจากขุมนรกแห่งนี้ได้ และต้องทำตัวดีๆอย่ามีเรื่องกับใคร ต้องคิดให้หนักต้องเปลี่ยนชะตาชีวิตนี้ให้ได้
หวงอี่ฝานทำงานอย่างขะมักเขม้นเพื่อให้งานเสร็จโดยเร็ว กว่างานทั้งหมดจะเสร็จเรียบร้อย เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงเย็น ช่วงที่หวงอี่ฝานป่วยงานทุกอย่างก็ทิ้งให้หวงอี่ฝานกลับมาทำ เหนื่อยสายตัวแทบขาด จึงนอนหลับเหมือนตายจนถึงเช้า
วันนี้ต้องไปโรงเรียน หวงอี่ฝานต้องรีบตื่นแต่เช้า รีบกวาดบ้านถูบ้านล้างห้องน้ำ เมื่อเรียบร้อยก็รีบอาบน้ำแต่งตัวและเอาไข่ต้ม 2 ฟองพร้อมน้ำดื่มใส่กระบอกน้ำไปกินที่โรงเรียน
นี้เป็นครั้งแรกที่หวงอี่ฝานไปโรงเรียนไม่สาย หวงอี่ฝานจึงรีบกินไข่ต้มและดื่มน้ำ เมื่อกินเสร็จนักเรียนคนอื่นๆก็ทยอยเข้าห้องเรียน ห้องเรียนห้องนี้เป็นห้อง 10 ห้องบ๊วยสุด เป็นห้องที่รวบรวมเด็กเกเร ขี้เกียจ และโง่ จนเป็นที่เอือมระอาของครูผู้สอน เป็นห้องที่มาสายกลับเร็ว ยากเกินเยียวยา เด็กดีเรียนเก่งต้องห้อง 1 เด็กเลวเรียนโง่ต้องห้อง 10
หวงอี่ฝานกำลังทำความสะอาดโต๊ะเรียน และดูตารางเรียน เอาหนังสือขึ้นมาเปิดดู ส่วนสมุดเรียนขาวสะอาดไร้ตัวหนังสือ หวงอี่ฝานรู้อยู่แล้วว่านางร้ายไม่เรียนหนังสือและใช้เต้าไต่ในอนาคต หวงอี่ฝานนั่งอ่านหนังสือได้แป๊บนึงก็ต้องสะดุ้ง เพราะถูกเถาอี้จิ้งเข้ามาตบหลัง และเซียวเส่าเหมย ก็เอานมและขนมมาตั้งบนโต๊ะเรียน
******ยังไม่ได้ตรวจคำผิด******