ไอ้เพลิงเมียทิ้ง!

ข้อมูลเบื้องต้น

เพลิง ลูกชายกำนันคง

หนุ่มหล่อแสนอาภัพ

อกหักเมียหนีไปกับผู้ชายอื่น

กลอยใจ สาวสวยลูกสาวเสี่ยสมศักดิ์เจ้าของตลาด

อริคู่ปรับตลอดกาลของเพลิง

ผู้ตั้งฉายา

ไอ้เพลิงเมียทิ้ง!

นิยายเรื่องนี้มี 44 ตอน

ซึ่งไรต์แต่งจนจบแล้วค่ะ

ไรต์จะเปิดขายตอนล่วงหน้าด้วยนะคะ

และไรต์ขออนุญาตติดเหรียญตอนที่เปิดให้อ่านฟรีไปแล้วค่ะ

โดยจะมีเวลาให้อ่านฟรีตอนละ 3 วัน จากนั้นไรต์ขอติดเหรียญในราคาที่แพงขึ้นนะคะ

ใจจริงไรต์ก็อยากให้ทุกคนที่ชื่นชอบการอ่านนิยายได้อ่านนิยายของไรต์ฟรี

แต่ไรต์ยังเรียนอยู่เลยอยากแบ่งเบาภาระที่บ้านค่ะ

สำหรับเรื่องนี้ไรต์ขอทดลองตลาดในเว็บเด็กดีก่อนค่ะ

ถ้าได้ผลตอบรับที่ดีไรต์จะมาอัปนิยายในเว็บเป็นประจำค่ะ

ไรต์อาจจะอ๊อง ๆ ไปบ้างเพราะยังงงกับเว็บ และวิธีการติดเหรียญอยู่

ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ

กลอยใจสาวสวยแห่งบ้านเนินใหญ่

ตอนที่ 1

กลอยใจสาวสวยแห่งบ้านเนินใหญ่

(หมู่บ้านเนินใหญ่)

"อ้าว เร็วเลยคุณหนูกลอยใจคนสวยลูกสาวเสี่ยสมศักดิ์ แห่งบ้านเนินใหญ่มาแล้ว แม่ค้าพ่อค้าทั้งหลายเตรียมตัวเตรียมเงินจ่ายค่าแผงกันเร็ว แล้วใครกู้เงินรายวันเสี่ยสมศักดิ์เอาไว้ก็เตรียมเงินค่าดอกกันไว้ให้ดีล่ะ"

"แกทำงานได้ดีมากนกเอี้ยง"

"ค่ะ คุณหนู" สองสาวเจ้านายกับบ่าวต่างยิ้มกันอย่างมีความสุข

คุณหนูกลอยใจคนสวย วัย 26 ปี ลูกสาวคนเล็กของเสี่ยสมศักดิ์เดินไล่เก็บค่าเช่าที่ในตลาดไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ข้าง ๆ กันมีนกเอี้ยง สาวใช้คนสนิทคอยถือกระเป๋าและกางร่มให้คุณหนูคนสวยแห่งบ้านเนินใหญ่

"แม่หนูกลอยใจจ๊ะ วันนี้ยายขายของไม่ดีเลย ไว้วันอื่นนะจ๊ะ"

"อะไรกันยาย ทีหวยล่ะซื้อเป็นพันค่าแผงแค่ไม่กี่ร้อยจ่ายให้คุณหนูกลอยใจของฉันไม่ได้งั้นหรอ"

"ยายไม่มีจริง ๆ จ้ะ วันนี้ยังขายของไม่ได้ถึงร้อยเลย"

"อะไรกันยาย"

"พอเถอะนกเอี้ยง วันนี้ฉันอารมณ์ดี และสวยเป็นพิเศษ ฉันจะปล่อยผ่าน ๆ ไป แต่รอบหลังไม่ได้แล้วนะจ๊ะยาย เดี๋ยวจะเสียระบบการปกครองของฉันหมด จะเป็นตัวอย่าที่ไม่ดีเอา"

"จ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะ แม่หนูกลอยใจคนสวย" หญิงชรายกมือไหว้

"ไปแผงต่อไปกันดีกว่า"

กลอยใจหันมาสั่งการก่อนจะก้าวขาเดินต่อไปแต่ต้องหยุดนิ่งเมื่อมีร่างสูงของใครบางคนเดินถือเข่งผลไม้มาส่งให้แม่ค้าในตลาดโดยเดินผ่านหน้าเธอไปด้วยความไม่สนใจ หรือใส่ใจเธอแม้แต่น้อย

"ฉันเอาชมพู่กับมะม่วงมาส่งจ้ะ พ่อบอกว่าถ้ายายยังไม่มีเงินจ่ายค่าผลไม้พวกนี้ก็อย่าพึงจ่ายก็ได้ ไว้ยายมีค่อยไปจ่ายกับพ่อฉันที่บ้าน"

เพลิง หนุ่มหล่อวัย 28 ปี ลูกชายคนโตกำนันคงกับแม่บัวสีเอ่ยออกมา ก่อนหันไปสั่งการลูกน้องตนเองให้วางเข่งผลไม้ที่ขนมาจากสวนให้แม่ค้าที่รับมาขายได้ตรวจผลไม้ที่เจ้าตัวนำมาส่ง

"พี่เพลิง หล่อกล้ามแน่น เสียดายมีเมียแล้ว" นกเอี้ยงบ่นอุบอิบจนเจ้านายสาวต้องมองด้วยสายตาดุ ครอบครัวกลอยใจและเพลิงไม่ถูกกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทำให้เธอไม่ชอบเพลิง และผักบุ้งน้องสาวเพลิงไปด้วย

"ยาย ถ้ายายอยากขายของดี ๆ มีลูกค้าเยอะ ๆ น่ะนะ ฉันแนะนำให้ยายเลิกรับผลไม้ตกเกรดไร้คุณภาพจากสวนโนเนมมาขายดีกว่า ไม่รู้ว่าฉีดยาฆ่าแมลงหรือว่าใช้ปุ๋ยขี้วัวขี้ควายมาใส่หรือเปล่า พูดแล้วก็เหม็นกลิ่นขี้วัวขี้ควาย" กลอยใจจีบปากจีบคอกระแหนะกระแหนเพลิงที่ยืนเช็คเข่งผลไม้ทันที

"กลิ่นเหม็นพวกนั้นมันคงออกมาจากปากเธอ" พูดโดยไม่มองหน้า

"ไอ้เพลิง นายด่าฉันงั้นหรอ"

"ฉันเอ่ยชื่อเธอหรอ กูได้เอ่ยชื่อกลอยใจไหมไอ้จอส" หันไปถามลูกน้อง ลูกน้องส่ายหัว

"ฉันได้เอ่ยชื่อกลอยใจไหมยาย พี่ได้เอ่ยชื่อเจ้านายนกเอี้ยงไหมนกเอี้ยง" ทุกคนส่ายหัว

"พี่เพลิงไม่ได้เอ่ยชื่อคุณหนูกลอยใจจ้ะ นกเอี้ยงเอาหัวเป็นประกัน"

"หัวแกได้หายแน่นังนกเอี้ยง!" กลอยใจถลึงตาใส่จนนกเอี้ยงต้องสะดุ้ง

"สรุปว่าฉันไม่ได้เอ่ยชื่อเธอ ทุกคนได้ยินแบบนั้นแต่ถ้าเธออยากรับมันก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน ครบแล้วนะยาย ฉันกลับก่อนล่ะตรงนี้บรรยากาศไม่ดีเท่าไหร่ ฉันเหม็นปากเน่าคน" เดินหนีออกไปทันที

"ไอ้เพลิง ไอ้บ้า ฉันขอให้เมียแกทิ้งแกไปมีผัวใหม่ ฉันขอให้แกได้เมียใหม่ปากเสียแบบฉัน" กลอยใจตะโกนด่าตามหลังลั่นตลาดจนทุกคนในตลาดมองมาที่เธอ

"มองอะไร!" ทุกคนก้มหน้าหลบตาลูกสาวเจ้าของตลาด

"ไป! นกเอี้ยง"

"ไปไหนคะคุณหนู"

"กลับบ้านสินางโง่ แกจะอยู่ทำไม"

"แต่ยังเก็บค่าแผงกับค่าดอกยังไม่ครบทุกคนเลยนะคะ"

"นังบ้า! แกอยากเก็บนักก็เก็บไปคนเดียว ฉันไม่เก็บแล้วฉันอายคน" กลอยใจพูดจบก็วิ่งออกจากตลาดไปด้วยความรวดเร็ว

"ตายแล้วคุณหนู รอนกเอี้ยงด้วยค่ะ" ตะโกนตามหลังพร้อมวิ่งตาม

(บ้านกำนันคง)

"พี่เพลิง กลับมาแล้วหรอจ๊ะ" รุ้ง เมียสาวของเพลิงที่กำนันคงและบัวสี ผู้เป็นพ่อและแม่ไปขอลูกสาวจากคนในหมู่บ้านมาเป็นเมียให้เขาหลังจากที่เขาลาออกจากการรับราชการทหารหน่วยรบพิเศษเพราะตั้งใจกลับมาอยู่บ้านดูแลครอบครัว

เพลิงมีเหตุผลในการลาออกจากการเป็นทหารเพราะน้าสาวและน้าเขยของเขาโชคร้ายไปเจอตอใหญ่เข้าจึงถูกฆ่าปิดปากจนเสียชีวิตทั้งคู่ อีกทั้งกำนันคงยังมีจดหมายข่มขู่มาถึงบ้านทำให้เพลิงตัดสินใจลาออกมาดูแลครอบครัวเพราะกลัวอันตรายจะเกิดขึ้นกับครอบครัวเขาอีกครั้ง ตอนนี้ที่บ้านของเขายังต้องดูแล

"จ้ะ พ่อกับแม่พี่ล่ะ"

"พ่อกับแม่พี่ไปโรงเรียนต้นไม้จ้ะ คุณครูที่โรงเรียนต้นไม้โทรมาตามพ่อกับแม่พี่ไปพบ น้องผักบุ้งก็ไปด้วย ไม่รู้ว่าต้นไม้ก่อเรื่องอะไรไม่ดีหรือเปล่า" รุ้งตอบขณะยื่นขันน้ำให้เพลิง ต้นไม้คือลูกชายคนเดียวของน้ากับน้าเขยของเพลิงที่ถูกฆ่าจนเสียชีวิต ทำให้บัวสีที่สงสารหลานรับมาดูแลต่อ

"ไม่หรอก ต้นไม้มันเป็นเด็กดี"

"พี่เพลิง พ่อกำนันบอกว่าพรุ่งนี้ให้พี่พาคนงานที่ไร่มาที่บ้านเราด้วยจ้ะ พรุ่งนี้ตอนเย็นพ่อกำนันจะจัดงานรับขวัญปลัดที่มาใหม่"

"มาแทนอาปลัดคนเก่าสินะ คนดี ๆ ต้องมาตายเพราะไอ้พวกชาติชั่ว"

"ใช่จ้ะ สงสารลูกเมียอาปลัดคนเก่าจังไม่รู้ว่าปลัดคนใหม่จะดี และซื่อตรงเหมือนอาปลัดไหม หรือจะเป็นพวกคนเลวพวกนั้น ฉันขอสาปแช่งให้พวกเลว ๆ พวกนั้นไม่ตายดี ฉันเกลียดมันมากเลยจ้ะพี่เพลิง"

วาสนาไผ?

ตอนที่ 2

วาสนาไผ?

"ต้นไม้ วันนี้แกเก่งมาก แกทำข้อสอบเทอมที่แล้วได้ที่ 1 เดี๋ยววันนี้แกอยากกินอยากได้อะไรหยิบเลย เดี๋ยวพ่อพี่จ่าย" ผักบุ้ง ลูกสาวคนเล็กกำนันคงกอดคอลูกพี่ลูกน้องเดินตามหลังพ่อกับแม่

"อ้าว เองนี่ ไอ้ไม้มันเป็นน้องเอง เองก็เลี้ยงมันเองดิวะ"

"อะไรกันพ่อ ไม้มันอุตส่าห์เป็นเด็กดีสอบได้ที่ 1 ทุกเทอม แถมได้รับเลือกเป็นประธานนักเรียน ได้รางวัลนักเรียนดีเด่น พ่อก็ได้หน้าเหมือนกันนั้นแหละที่มีหลานชายเก่ง ลูกชายดี และลูกสาวน่ารักอย่างฉัน"

"เออ ไอ้ไม้เก่ง ไอ้เพลิงดีอย่างที่เองพูด แต่เองน่ารักน่ะไม่ใช่ ส่วนเองไอ้ไม้อยากกินอะไรก็บอกล่ะ ไม่ใช่ยืนเงียบอย่างเดี๋ยว"

"จ้ะ ลุง" ต้นไม้กับผักบุ้งหันมายิ้มให้กันก่อนหยิบขนมหวานยื่นให้แม่ค้าไม่หยุด

"หึ ๆ"

ไม่ไกลนักสูงของคนพึ่งเคยมาหมู่บ้านนี่เป็นครั้งแรกเห็นหญิงสาวที่กำลังเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ทำตัวเป็นเด็กประถมหยิบขนมหวานส่งให้แม่ค้าอย่างกับกลัวว่าชาตินี่จะไม่ได้กินก็อดหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ได้ หญิงสาวคนนั้นท่าทางคงแสบน่าดู

"นั้นกำนันคงครับ ส่วนผู้หญิงที่พึ่งยื่นของให้กำนันก็แม่บัวสีเมียกำนันคงครับคุณปลัด" ลุงแช่ม คนขับรถในอำเภอเอ่ยบอกปลัดคนใหม่ที่พึ่งย้ายเข้ามาแต่ยังไม่ได้ทำความรู้จักกับใครสักคน วันนี้เขาเพียงแค่มาเดินตลาดดูชีวิตผู้คนในหมู่บ้านก็เพียงเท่านั้น

"แล้วอีกสองคนที่ยืนข้าง ๆ กำนันกับเมียล่ะครับ เด็กผู้ชายในชุดมัธยมปลายที่น่าตาดี ๆ กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ล่ะครับ"

"เด็กผู้ชายมันชื่อต้นไม้ครับ เป็นหลานแม่บัวสี พ่อกับแม่มันตายมันเลยมาอาศัยอยู่กับแม่บัวสี เด็กคนนี้มันเรียนเก่งลูกชายผมเรียนโรงเรียนเดียวกับมัน แต่ไม่ได้ครึ่งมันสักนิด ส่วนอีกคนชื่อผักบุ้ง ลูกสาวคนเล็กกำนันกับแม่บัวสีครับ นังบุ้งน่ะแสบใช่ย่อยแต่ก็เก่งไม่น้อย เห็นมันบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้มันสอบติดหมอนะครับ แต่มันไม่เรียน มันไปเรียนเกษตรที่มหาลัยในจังหวัดนี่ก็พึ่งเรียนจบมา"

"เก่งทั้งบ้านเลยสินะครับ"

"ก็จริงเหมือนที่คุณปลัดพูดล่ะครับ กำนันมีลูกชายอีกคน นั้นก็เคยเป็นทหารหน่วยรบพิเศษแต่ลาออกมาดูแลพ่อกับแม่ ไม่รู้กำนันกับแม่บัวสีแกให้ลูกหลานกินอะไร มีแต่เก่ง ๆ ดี ๆ กันทั้งนั้น"

"ลุงช่วยพาผมไปทำความรู้จักกับกำนันคงได้ไหมครับ ผมอยากทำความรู้จักกับแก"

"ได้ครับได้"

"สวัสดีครับพ่อกำนัน แม่บัวสี"

"เออ สวัสดีว่าไงล่ะตาแช่ม วันนี้มาเดินตลาดรึ"

"ครับกำนัน ผมพาคุณปลัดที่พึ่งย้ายมาเดินตลาด นี่ปลัดธนูปลัดใหม่ที่พึ่งย้ายมาอำเภอบ้านเราครับกำนัน"

"สวัสดีครับ" ปลัดธนูยกมือไหว้กำนันคงกับแม่บัวสีแต่สายตากับจับจ้องไปที่ร่างบางข้าง ๆ กำนันคงด้วยสายตากรุ้มกริ่มและอมยิ้มเล็กน้อย

"พ่อ แม่ ฉันกับไม้ไปรอที่รถนะ" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ลากแขนของลูกพี่ลูกน้องตัวเองเดินออกจากที่ตรงนั้นทันทีโดยมีสายตาของปลัดคนใหม่มองตามหลังด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

"อะแฮ่ม คุณปลัดคงรู้แล้วใช่ไหมครับว่าพรุ่งนี้ผมกับชาวบ้านต่างตั้งใจร่วมกันจัดพิธีสู่ขวัญต้อนรับคุณปลัดกัน" เสียงกำนันคงทำให้ปลัดธนูต้องละสายตาจากร่างบางที่ตั้งใจเดินหนีสายตาเขาหันมาสนใจกำนันคง

"บ้าที่สุด อีตาปลัดนั้นดูไม่น่าไว้ใจสักนิด ทางการส่งใครมาก็ไม่รู้หาคนดี ๆ ไม่ได้หรือยังไง" ผักบุ้งบ่นอุบอิบขณะเดินมาถึงรถยนต์ตัวเอง

"พี่ไม่ชอบที่เขามองพี่หรอ"

"ใครจะชอบกันล่ะไม้ แค่เห็นสายตาเจ้าชู้นั้นก็ขนลุกอย่างกับเจอผี"

"แต่ดูเขาจะชอบพี่นะ พรุ่งนี้เขาก็ต้องมาบ้านเราบางทีเขาอาจจะใช้โอกาสนี้จีบพี่ก็ได้ พี่จะได้ผัวเป็นปลัดก็คราวนี้"

"เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาแก่แดดเกินวัย"

"ใครจะไปรู้ ลุงกำนันอาจชอบใจเขายกพี่ให้กับเขาก็ได้ เหมือนที่ชอบใจพี่รุ้งเลยไปขอพี่รุ้งให้พี่เพลิง"

"แต่พี่รุ้งนิสัยดีเรียบร้อยก็เหมาะสมกับพี่เพลิง"

"ใครจะไปรู้ พี่เพลิงอาจไม่ได้รักพี่รุ้งก็ได้"

"ตอนแรกน่ะใช่ พี่เพลิงไม่ได้รักพี่รุ้งแต่ตอนนี้พี่เพลิงรักพี่รุ้งแล้ว แกดูไม่ออกหรอต้นไม้"

"ก็ผมยังเด็กนี่พี่ ผมอาจจะดูไม่ออกจริง ๆ"

(บ้านกำนันคง)

"กลับมากันแล้วหรอ ซื้ออะไรกันมาเยอะแยะเลย"

"แม่ซื้อของพวกนี้มาต้อนรับปลัดคนใหม่ในวันพรุ่งนี้ไงพี่เพลิง" ผักบุ้งตอบแทนพ่อกับแม่

"ต้องเยอะขนาดนี้เลยหรอแม่"

"ก็ต้องเยอะสิ คุณปลัดน่ะจากบ้านจากเมืองมาไกลเราก็ต้อนรับเขาอย่างดี"

"ไหนแม่บอกว่าเขาบอกกับพ่อกับแม่ว่าเขาเป็นเด็กวัดมาก่อน แล้วนี่มาบอกว่าจากบ้านมาไกล"

"บุ้งนี่ เขาเป็นเด็กวัดมาก่อนก็จริง แต่วัดที่เขาอยู่ก็อยู่ไหลจากที่นี่เขาอาศัยอยู่วัดมาตั้งแต่เด็ก วัดก็เหมือนบ้านเขานั้นแหละ"

"เออ ไอ้เพลิง ยายจันทร์ขายผลไม้บอกว่าแกไปมีเรื่องกับลูกสาวไอ้ศักดิ์มาหรอ" กำนันคงถามลูกชายตัวเอง

"ใช่จ้ะพ่อ ฉันเอาผลไม้ในสวนไปส่งแกเลยเจอกับยัยนั้นเข้า ยัยนั้นปากร้ายไม่เปลี่ยนสมควรขายไม่ออกสักที คงเป็นวาสนาของผู้ชายทุกคนที่ไม่ได้ยัยนั้นเป็นเมีย หน้าตาก็สวยแต่ปากเสียไม่ใช่เล่น ๆ" เพลิงถึงกับส่ายหน้าเมื่อนึกถึงกลอยใจ

เนื้อคู่กลอยใจ

ตอนที่ 3

เนื้อคู่กลอยใจ

"ยัยนั้นปากร้ายไม่เปลี่ยนสมควรขายไม่ออกสักที คงเป็นวาสนาของผู้ชายทุกคนที่ไม่ได้ยัยนั้นเป็นเมีย หน้าตาก็สวยแต่ปากเสียไม่ใช่เล่น ๆ"

"พ่อแม่พี่น้องเอ๊ย มาดูหน้าไอ้กำนันคงเลี้ยงลูกไม่ได้ดีริจะมาดูแลพ่อแม่พี่น้องทุกคน มาดูหน้าไอ้หน้าด้านริอยากเป็นกำนัน" เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายหน้าบ้านไม้ยกสูงของกำนันคงทำเอาทุกคนวิ่งลงเรือนไปที่รั้วหน้าบ้านไม่เว้นแม้แต่รุ้งที่ทำกับข้าวอยู่ในครัว

"มึงโผล่หัวมาได้แล้วหรอไอ้คง ลูกชายมึงทำลูกสาวคนสวยกูต้องอับอายคนในตลาดมึงสั่งสอนลูกมึงยังไงไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย"

"มึงเงียบเลยนะไอ้ศักดิ์ กูถามลูกกูแล้วลูกกูบอกว่าลูกมึงเริ่มก่อนเพราะเมียมึงหนีมึงไปมีผัวใหม่สินะเลยไม่มีใครสอนลูกมึงให้มีความเป็นกุลสตรี"

"ไอ้คง! มึงกล้าว่าลูกกูหรอ"

"แล้วทำไมกูจะว่าลูกมึงไม่ได้ ทีมึงยังมาว่าลูกกูเลย" ทั้งกำนันคงและเสี่ยสมศักดิ์ต่างตั้งท่าจะวางมวยกันจนทุกคนต้องพากันห้าม

"พ่อ พ่อพอเถอะพ่อ อายชาวบ้านเขา" เพลิงห้ามคนเป็นพ่อ

"มึงไม่ต้องมาทำเป็นห้ามพ่อมึงไอ้เพลิง มันทำกลอยใจลูกกูอับอายชาวบ้านจนไม่กล้าออกจากบ้านถ้ามึงไม่ตัวต่อตัวกับกูมึงก็ให้พ่อมึงมาตัวต่อกับกูนี่ไอ้เพลิง"

"ลูกมึงหาเรื่องลูกกูก่อน มึงเลี้ยงลูกมึงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยจนตอนนี้ลูกมันโตจนสมควรออกเรือนมึงไม่รู้หรอว่าลูกมึงปากร้ายแค่ไหนไอ้ศักดิ์ ชาวบ้านเขาต่างลือกันว่าที่ลูกมึงไม่มีชาวบ้านไหนเอาไปทำเมียเพราะลูกมึงร้าย บ้านไหนได้ไปเป็นสะใภ้ก็มีแต่เวรกรรม"

"เนื้อคู่ลูกกูยังไม่เกิดต่างหากเว้ย หมอดูบอกว่าอีกไม่นานลูกกูจะเจอเนื้อคู่ มึงก็ระวังเถอะลูกสาวมึงก็ยังไม่ได้ผัวระวังจะขายไม่ออกจนต้องไปขอลูกชายบ้านอื่นมาเป็นผัวเหมือนที่มึงตราหน้าไปขอลูกสาวไอ้เข้มหัวขโมยมาเป็นเมียลูกมึง"

"มึงเคยดูดวงไหมว่าวันนี้มึงจะตาย ห้ะ ไอ้ศักดิ์"

"มึงเข้ามาเลย มึงเข้ามา มึงคิดว่าเป็นกำนันแล้วกูจะกลัวหรอไอ้คง มึงเข้ามา"

"พวกมึงหยุดกันทั้งสองคนนั้นแหละ!" เสียงพ่อปู่ดำ คนเฒ่าคนแก่อดีตเคยเป็นเสือใหญ่ที่คนในหมู่บ้านเคารพนับถืออีกทั้งเป็นเพื่อนกับหลวงตาสม พ่อของบัวสีที่บวชเป็นพระตวาดลั่น ไม้เท้าที่พ่อปู่ดำถือมาด้วยฟาดไปที่หน้าแข้งกำนันคงกับเสี่ยสมศักดิ์คนละทีจนทั้งสองคนร้องออกมา

"กัดกันตั้งแต่หนุ่มจนลูกมึงสองตัวโตกันหมดแล้วยังไม่เลิกกัดกันอีก"

"พ่อปู่ต้องตัดสิน ลูกชายไอ้คงมันทำลูกสาวฉันต้องอับอายชาวบ้าน"

"ลูกมึงหาเรื่องลูกกูก่อน"

"มึงสองตัวน่ะผิดกันทั้งคู่ ปลูกฝั่งให้เด็กมันเกลียดกันแทนที่มันจะสามัคคีกัน คนบ้านเดียวกันแท้ ๆ ดันกัดกันอย่างกับหมา" กำนันคงกับเสี่ยสมศักดิ์สลดต่างพากันก้มหน้าหลบตาพ่อปู่ดำ

"กูยิงมึงสองตัวดีไหม มึงจะได้สำนึกขึ้นได้ อีรุ้ง มึงไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อมึงบ้างหรอ" พ่อปู่ดำหันไปหารุ้งทันที

"ไม่ได้ไปจ้ะ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบายและอีกอย่างฉันไปทีไรพ่อก็เอาแต่ด่าว่าฉัน"

"มึงจะปล่อยให้พ่อมึงตายในคุกงั้นสิ พ่อมึงขโมยของคนในหมู่บ้านเลี้ยงมึงจนโตมึงใจดำทิ้งพ่อมึงไว้ในคุกไม่ไปเยี่ยม" รุ้งก้มหน้าสำนึกผิดที่โดนดุ

"มึงอีกตัวไอ้เพลิง มึงสอนเมียมึงยังไงให้อกตัญญูพ่อมัน"

"ขอโทษจ้ะพ่อปู่" เพลิงยกมือไหว้ขอโทษ

"อีกลอยใจ อีตัวต้นเรื่องมึงจะมุดหัวอยู่ในรถอีกนานไหม"

พ่อปู่ดำตะโกนลั่นเพราะรู้ดีว่าตัวต้นเรื่องความวุ่นวายนั่งอยู่ในรถเก๋งที่ติดฟิล์มดำ ทันทีที่ประตูรถเปิดออกขาเรียวยาวของสาวสวยประจำหมู่บ้านก็ก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยร่มกันแดดที่มีนกเอี้ยงเป็นคนกางให้เจ้านายสาว

"พ่อปู่ก็ไม่เห็นต้องเสียงดังตะโกนลั่นเลย" กลอยใจไม่สลดสักนิด เธอกอดอกเชิ่ดหน้าใส่เพลิงที่มองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ

"มึงน่ะอีตัวดี มีเรื่องอะไรก็เที่ยวเร่ไปฟ้องพ่อมึง พ่อมึงก็อันธพาลไม่ดูสันดานลูกตัวเอง"

"พ่อปู่เข้าข้างไอ้เพลิงสินะ"

"กูไม่ได้เข้าข้างมัน กูรู้ว่ามึงชอบหาเรื่องคน หาเรื่องไปทั่วอย่างกับหมาบ้า"

"ถ้าฉันเป็นหมาบ้า ฉันก็เป็นหมาบ้าที่สวยที่สุด" กลอยใจตอบด้วยใบหน้ามั่นใจแต่ต้องโมโหเมื่อเหลือบตาเห็นสีหน้าใครบางคน

"นังรุ้ง แกเบะปากใส่ฉันหรอ"

"ไม่ใช่นะจ๊ะ"

"แกไม่ต้องมาแอ๊บ แกหลอกไอ้เพลิงได้ หลอกทุกคนได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก" กลอยใจพุ่งเข้าใส่รุ้งจนเพลิงต้องเข้ามาบังตัวเมียตัวเองเอาไว้พร้อมจับแขนกลอยใจไว้แน่นเพื่อให้ไม่เข้าไปทำร้ายเมียตัวเอง

"พอได้แล้ว เธอเป็นบ้าหรือไงกลอยใจ"

"แกสอนเมียแกยังไงไอ้เพลิง รึแกโง่จนไม่รู้ว่ามันแอ๊บ"

"พี่ต่างหากที่อิจฉาคนอื่น มองคนในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าแม่คุณหนูกลอยใจ ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักพี่รุ้งมาพี่รุ้งไม่เคยทำกิริยาแย่ ๆ แบบนั้น"

"แกก็เหมือนจะฉลาดนะนังผักบุ้ง แกดูไม่ออกหรอว่าอีนี่มันแอ๊บ"

"ฉันเปล่านะจ๊ะ" รุ้งรีบปฏิเสธ

"แกอยากลองดีกับฉันสินะนังรุ้ง ได้! งั้นผัวแกฉันขอนะ" กลอยใจนึกหมั่นไส้รุ้ง จึงทำท่าส่งสายตาหวานพร้อมแนบชิดร่างกายเข้าใกล้เพลิงเพื่อให้รุ้งฟิวส์ขาดแต่ถูกเพลิงผลักออกจนล้มลงไปกับพื้น

"ไอ้เพลิง แกกล้าผลักฉันหรอ!"

"พอได้แล้วนังกลอยใจ!" พ่อปู่ดำทนดูมานานก็เหลืออด ตอนแรกนึกจะเรียกกลอยใจมาสอนแต่เรื่องราวกลับไปกันใหญ่ เสี่ยสมศักดิ์ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาพ่อปู่ดำที่ขึ้นชื่อว่าดุมาแต่ไหนแต่ไร

อ่านต่อนิยายเรื่องนี้