ถ้าทำดีที่สุดแล้ว เราจะไม่เสียใจทีหลังจริงเหรอ?

ใคร ๆ ก็ชอบพูดกันว่า ‘ทำทุกอย่างให้ดี จะได้ไม่เสียใจทีหลัง’ ทำเอาคนฟังใจลุกซู่ ทุ่มเทไปกับสิ่งหนึ่ง คนหนึ่งจนสุดความสามารถ และเมื่อวันที่ผลลัพธ์ไม่เป็นดั่งใจหวัง ก็พบว่า ลึก ๆ ก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่ดี อ้าว แล้วประโยคปลุกใจเมื่อกี้มันจริงหรือไม่ 

ไม่เสมอไป 

พูดกันตรง ๆ ว่าไม่เสมอไปหรอกค่ะ ที่เราทุกคนจะไม่เสียใจเลยสักนิดเดียวหากสิ่งที่ทุ่มเทลงไปมันทำให้ผิดหวัง แต่ก็พูดได้เช่นกันว่า อาการเสียใจหากมีสัก 100% ก็อาจจะลดลงไป ไม่ได้เสียใจเต็มพิกัด เพราะถือว่าได้ทำสุดตัวสุดใจแล้ว

อยู่ที่ว่าเราจะโฟกัสกับอะไรมากกว่า ระหว่าง ‘ได้ลงมือทำ’ กับ ‘ผลลัพธ์ปลายทาง’

หากเรามองปลายทางเป็นหลัก แน่นอนว่าต้องเสียใจ เพราะผลที่ได้มันไม่ประสบความสำเร็จอย่างที่ต้องการ แต่หากเรามองว่าอย่างน้อยที่สุดก็ได้ทำอย่างที่คิดไว้แล้วทุกอย่าง ก็อาจจะไม่เสียใจเลยก็ได้ 

เสียใจจากความผิดหวัง ดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้ลงมือทำ 

อีกแง่มุมหนึ่งของ ‘ทำทุกอย่างให้ดี จะได้ไม่เสียใจทีหลัง’ อาจหมายถึงการเปิดโอกาสให้ทุ่มเทกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง โดยโฟกัสไปที่ ‘การลงมือทำ’ มากกว่า ‘ผลลัพธ์’ เมื่อเราพยายามสุดความสามารถแล้ว เราก็จะไม่มีวันเสียใจว่า ‘รู้งี้น่าจะทำ’ เพราะทำไปหมดหน้าตักแล้ว ส่วนปลายทางต่อให้ไม่เป็นอย่างฝันก็ไม่เป็นไรเลย

สถานการณ์ที่เจอบ่อยครั้งมักเป็นเรื่องราวความรัก ฝ่ายหนึ่งให้ใจไปเต็มร้อย ดูแลเอาใจใส่อย่างดี แต่มิวายวันหนึ่งต้องจากลากัน ถามว่าเสียใจไหม แน่นอนมันก็ต้องมีบ้าง ความผิดหวังมักมาพร้อมกับความเสียใจอยู่แล้ว แต่แทนที่จะเป็นอารมณ์ฟูมฟาย กินไม่ได้นอนไม่หลับ ก็อาจจะแค่ซึม ๆ รับรู้ว่าต้องแยกย้ายกันไป แต่ไม่เป็นไรต้องเดินหน้าต่อ ที่ผ่านมาเราทำดีที่สุดแล้ว ปลอบใจตัวเองกันไป ลองคิดย้อนไปหากในช่วงเวลาที่มีกันและกันอยู่ เรายังไม่ได้ทำนู่นทำนี่ให้กัน เสียดายที่ไม่พยายามมากพอ ก็คงมานั่งเสียใจกว่าเดิมอีก ดีแค่ไหนแล้วที่ใช้โอกาสคุ้มค่า

ไม่คาดหวังคือหัวใจของการไม่เสียใจ 

ท่าไม้ตายของการไม่เสียใจเลย ก็คือการไม่คาดหวังตั้งแต่แรก ซึ่งเป็นเรื่องยากมากทีเดียว ขึ้นชื่อว่าเป็นคนแล้ว จะทำอะไรทั้งที่ก็ย่อมคาดหวังให้ได้ดีทั้งนั้นใช่ไหมคะ แต่ข้อดีมาก ๆ ของการไม่คาดหวังก็คือ เราจะใช้ชีวิตไปกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ รับรู้ความสุขความทุกข์ระหว่างทางอย่างเต็มหัวใจ ปลายทางเป็นแบบไหนไม่รู้หรอก แต่เราเอ็นจอยกับวินาทีตรงหน้าก็เพียงพอแล้ว

จุดจบคือต้องยอมรับ 

สุดท้ายแล้วไม่ว่าเราจะเป็นคนที่โฟกัสกับผลลัพธ์หรือการลงมือทำก็ตาม จุดจบของเรื่องราวคือต้องยอมรับให้ได้ การยอมรับความจริงจะช่วยให้เราเดินหน้าต่อไปได้ และไม่จมปลักอยู่กับความเสียใจไม่ว่าเล็กน้อยหรือยิ่งใหญ่ก็ตาม

.