ตอนที่ 6 หนูขอโทษค่ะแม่ - เรื่องย่อซีรีส์: "Mother เรียกฉันว่า...แม่"

*อ่านเรื่องย่อซีรีส์ "Mother เรียกฉันว่า…แม่" ตอนใหม่! ก่อนใคร ทุกวันจันทร์ ที่ LINE TODAY

ทราย เห็นภาพจากกล้องวงจรปิด ที่สงสัยว่าของขวัญลูกของเธอไม่ได้จมน้ำ แต่ยังมีชีวิตอยู่และอาจจะโดนลักพาตัวโดยหญิงนิรนามคนหนึ่ง ทรายจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นคือ ทิชา ครูประจำชั้นที่เคยมาหาที่บ้าน

ฟ้าใส กลัวว่าปราชญ์จะมาตามจับแม่ทิชาของเธอ ฟ้าใสจึงรีบร้อนหนีออกมาจากร้านกาแฟ แต่เด็กน้อยไม่รู้จักใคร ไม่รู้จักถนนหนทางในกรุงเทพ นอกจากร้านทำผมของคุณยายซุ่มซ่ามที่เดียวเท่านั้น ฟ้าใสรีบวิ่งไปที่นั่นไม่คิดชีวิต

จูน รีบโทรแจ้งข่าวร้ายกับทิชาว่าฟ้าใสหายตัวไป โดยที่บนโต๊ะมีนามบัตรของคนชื่อปราชญ์วางทิ้งเอาไว้ ทิชาตกใจมากเมื่อรู้ว่าปราชญ์ตามมาจนเจอฟ้าใสที่กรุงเทพจนได้ ทิชาคิดว่าปราชญ์อาจพาตัวฟ้าใสไปหาตำรวจ ระหว่างที่จูนกำลังบอกเบอร์ปราชญ์ให้ทิชา คุณยายซุ่มซ่ามก็โทรมาบอกข่าวดีที่ทำให้ทิชาโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ทิชารีบไปรับฟ้าใสที่ร้านทำผม จึงได้รู้ว่ามัลลิการู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ทั้งเรื่องชื่อของขวัญและทิชาเป็นคนพาตัวฟ้าใสมา มัลลิการับปากว่าจะไม่บอกใครแต่เธอสงสัยว่าทิชาทำแบบนี้ทำไม

“ฉันเห็นเค้าสภาพนั้นแล้ว…ฉันปล่อยเค้าไว้แบบนั้นไม่ได้…”

มัลลิกากำลังจะเอื้อมมือไปแตะหลังทิชาเพื่อปลอบใจ

“เพราะฉันเองก็เป็นเด็กที่เคยถูกแม่ทิ้งแบบนั้นเหมือนกัน”

มัลลิกาชะงัก ความจริงอันโหดร้ายย้อนกลับมาเล่นงานเธอจนได้ มัลลิกาบอกความจริงไม่ได้ ได้แต่น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบเชียบ

จูนตามมารับทิชากับฟ้าใสกลับไป ความลับของมัลลิกาจึงยังไม่เผยตัวออกมา มัลลิกาเสนอให้ทิชากับฟ้าใสมาพักที่ร้านจนกว่าจะปลอดภัย แต่ทิชาปฏิเสธเพราะไม่ต้องการดึงให้คนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามาเดือดร้อนด้วยอีกคน จูนแอบฟังบทสนทนาน่าสงสัยของผู้หญิงสองคนก็คิดตามว่าเรื่องของทิชากับฟ้าใสต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรซ่อนอยู่แน่ ๆ

ฝั่งทรายรีบเอาข้อมูลไปบอกตำรวจว่าผู้หญิงที่ลักพาตัวลูกสาวของเธอไปคือทิชา ครูประจำชั้นตัวดีนั่นเอง

ทิชาพาฟ้าใสกลับมาที่บ้านวรินทรา พบว่าปราชญ์มาดักรออยู่ที่หน้าบ้านแล้ว ทิชาให้จูนรีบพาฟ้าใสเข้าบ้าน เธอต้องคุยกับปราชญ์ให้รู้เรื่อง ทิชาคิดว่าที่ปราชญ์มาหาเธอโดยไม่แจ้งความก็เพื่อจะมาแบล็คเมล์เธอ ทิชาเสนอเงินก้อนหนึ่งให้ปราชญ์ทันที แต่ปราชญ์ปฏิเสธ เขาแค่ต้องการมาเตือนทิชาให้รู้ตัวว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันอันตรายแค่ไหน เพราะเขาเป็นห่วง! แต่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงแบบนี้ทิชาไม่สามารถเชื่อใจปราชญ์หรือใครหน้าไหนได้ทั้งนั้น

ทิชาเตือนฟ้าใสว่าต่อไปนี้ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายที่ชื่อปราชญ์ เราต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิม ทิชาให้ฟ้าใสเตรียมตัวเพราะเราสองคนจำเป็นต้องอพยพกันอีกรอบ บ้านหลังนี้ไม่ปลอดภัยอีกแล้ว เพราะผู้ชายคนนั้นรู้แล้วว่าเราอยู่ที่นี่

“หนูขอโทษค่ะ” ฟ้าใสเข้าใจว่าเป็นความผิดของเธอ

“ไม่ต้องขอโทษ ไม่ใช่ความผิดของหนูเลย ฟังนะ หนูต้องเชื่อฟังแม่ แม่จะปกป้องหนูเอง หนูไม่ต้องกลัว จะไม่มีใครทำร้ายหนูได้”

“เมื่อไหร่เราจะไปที่มาเลเซียคะ”

“อีกไม่นานแล้วล่ะจ้ะ อดทนรออีกนิดนึงนะ” วันนี้ลุงสุทินรับปากว่าจะช่วยเธอแล้ว ขอแค่รอเวลาอีกไม่กี่วันเท่านั้น

ทิชากับฟ้าใสแอบออกจากบ้านวรินทราตอนกลางคืน ที่ซ่อนใหม่เท่าที่ทิชาพอจะนึกออกคือที่ร้านทำผมของมัลลิกา คงไม่มีใครคิดถึงว่าสองแม่ลูกจะมาหลบในที่แบบนี้ หารู้ไม่ว่า ตั้ม ติดตามความเคลื่อนไหวของทิชากับฟ้าใสผ่านทางปราชญ์จนรู้ที่ซ่อนของทั้งคู่แล้ว!

ต่อไปนี้ ไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยอีกต่อไป แต่ตั้มจะยังไม่ลงมือตอนนี้ เขาจะไม่ส่งทิชาให้ตำรวจ ไม่พาของขวัญกลับบ้านไปหาแม่ แต่เขามีแผนการที่ชั่วร้ายมากกว่านั้น รอเวลาที่จะลงมืออย่างใจเย็น

น่าแปลกที่มัลลิกาทำให้ทิชารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยได้อย่างบอกไม่ถูก 

“คุณป้าทำให้หนูนึกถึงแม่แท้ ๆ ของหนู แปลกดีนะคะ หนูลืมเค้าไปแล้ว เค้าทิ้งหนูไปตั้งแต่หนูประมาณฟ้าใสนี่แหละ จริง ๆ ก็น่าจะจำความได้แล้ว แต่คงเป็นเพราะหนูพยายามลืม ก็เลย… คุณป้าว่าฟ้าใสจะจำแม่แท้ ๆ ของเค้าได้มั้ยคะ หรือว่าจะลืมได้เหมือนหนู”

“ไม่รู้สิ”

“หนูเคยคิดว่าถ้าลืมได้ก็คงจะเจ็บน้อยกว่า แต่เอาเข้าจริงก็เจ็บมากอยู่ดี เพราะความรู้สึกของเด็กที่โดนแม่ทิ้ง มันไม่หายไปง่าย ๆ… แต่ฟ้าใสเป็นคนทิ้งแม่เอง หนูหวังว่าหนูจะทดแทนความรักของแม่ให้เค้าได้ แล้ววันนึง เมื่อเค้าโตขึ้นถึงเค้าจะยังจำแม่แท้ ๆ ของตัวเองได้ แต่เค้าก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป”

“คนเป็นแม่ทุกคน จะดีจะชั่วยังไง ก็มีสัญชาตญาณที่รักลูก ตัดกันไม่ขาด ความผูกพันระหว่างแม่กับลูกมันเป็นสายสัมพันธ์ที่พิเศษนะ แม้จะอยู่ห่างกันแต่ความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันมันยังอยู่ ไม่จางหายไปง่าย ๆ หรอกจ้ะ”

“ก็แปลว่าแม่ที่ไม่ได้อุ้มท้อง แบบหนู แบบแม่เลี้ยงของหนู ไม่มีวันรู้สึกแบบนั้นได้เหรอคะ”

“มันไม่เหมือนกัน แต่ฉันว่าการมีตัวตน ได้อยู่ข้าง ๆ ทำให้เค้ารู้สึกเป็นที่รัก ก็สำคัญพอ ๆ กัน… ฉันก็อธิบายไม่ค่อยถูกหรอกนะ ฉันเทียบกับตัวเอง แค่ได้มีเวลาได้อยู่ใกล้ชิดกับลูกมากกว่านี้ ฉันก็ดีใจแล้ว” มัลลิกาหมายความอย่างที่พูดจริง ๆ ตอนนี้เธอมีความสุขมากเหลือเกินที่ได้อยู่ใกล้ชิดลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ แม้ว่าจะเป็นความสุขปนเศร้าที่เธอไม่สามารถกอดและบอกลูกได้ว่าเธอเป็นใคร

อาการแพ้ท้องของเมย์หนักมาก เธออาเจียนจนเหนื่อย เธอขอร้องแม่ให้เข้าใจเธอ ถ้าเธออยากจะยุติการตั้งครรภ์ก็เป็นเพราะว่าเธอทรมานมากเหลือเกินแล้ว

“แม่แค่สงสัยว่าทำไมเมย์ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลย ทำไมถึงได้เย็นชาแบบนี้ มีอีกชีวิตในท้องของหนูนะ หนูไม่รู้สึกผูกพันอะไรบ้างเลยเหรอ”

“เพราะแบบนั้น… หนูถึงคิดว่าหนูเป็นแม่ที่ดีไม่ได้… หนูไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความทรมาน… ขอโทษนะคะแม่”

หลังจากที่เหนื่อยกับการวิ่งหนีมาตลอดหลายวัน ในที่สุดทิชาก็ได้นอนหลับอย่างสงบเสียที เธอตื่นเช้าขึ้น ได้ยินเสียงฟ้าใสกลับมาหัวเราะร่าเริง เธอเดินลงไปชั้นล่าง เห็นมัลลิกากำลังถักผมเปียทัดดอกปีบให้ฟ้าใส ทันใดนั้นความทรงจำเรื่องแม่ของเธอก็หวนคืนมา ทะลักทะลายราวกับว่าเมฆหมอกสีดำที่ปกคลุมความทรงจำแสนเศร้าอยู่ ๆ ก็สลายตัวไปในฉับพลัน

แม่เคยถักเปียและเอาดอกไม้แซมผมให้แบบนี้ เธอจำได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ คือแม่ของเธอ!

“ตอนนั้นแม่จำเป็นจริง ๆ แม่มีเหตุผล” มัลลิกาพยายามอธิบาย

“เหตุผลอะไร บอกมาสิ คุณมีคำแก้ตัวว่ายังไง ทำไมถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันรอคุณจนหมดหวัง ฉันนอนร้องไห้ฝันร้ายทุกคืน ฉันไปหาหมอ กินยาทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันลืมคุณ กว่าจะลืมได้ กว่าฉันจะทำใจได้”

“แม่เสียใจ แม่คิดถึงลูกตลอดเวลา”

“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากให้คุณคิดถึง ไม่ต้องกลับมาหา ไม่ต้องสนใจเลยว่าฉันจะ เป็นยังไง”

“ทิชา แม่…”

“ไม่ต้องเรียกชื่อทิชาด้วย มันไม่ใช่ชื่อที่คุณตั้ง ฉันลืมชื่อเก่าที่คุณเคยเรียกฉันไปแล้ว ตกลงจะบอกได้รึยังว่ามีเหตุผลอะไร ฉันอยากรู้แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว”

มัลลิกาเม้มปากแน่น ไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ เมื่อเห็นว่าแม่ไม่สามารถให้คำตอบที่เธอเฝ้ารอคอยมาทั้งชีวิตได้ ทิชาจึงรีบพาฟ้าใสออกจากร้านของมัลลิกาอีกรอบ ก่อนไปมัลลิกาหยิบเอาสมุดบัญชีเงินฝากให้ฟ้าใส มันเป็นเงินฝากตลอดหลายปีที่มัลลิกาตั้งใจเก็บเงินให้ทิชา

วรินทราเพิ่งรู้ว่าทิชากับฟ้าใสหายตัวไป จูนบอกวรินทราว่าสงสัยทิชาจะไปที่ร้านทำผม วรินทรารู้ทันทีว่าเป็นร้านไหน

วรินทราบุกไปที่ร้านของมัลลิกา แต่ก็คลาดกับทิชาและฟ้าใสเสียแล้ว วรินทราไม่พูดพร่ำทำเพลง ตบหน้ามัลลิกาฉาดใหญ่ โทษฐานที่ผิดคำสัญญา เธอไม่ต้องการให้มัลลิกาบอกความจริงกับทิชาว่ามัลลิกาคือแม่ แม่ที่เห็นแก่ตัว ทิ้งลูกไปเสวยสุขคนเดียว!

ข่าวเรื่องเด็กหญิงของขวัญถูกครูประจำชั้นลักพาตัว กลายเป็นข่าวที่คนพูดถึงอีกครั้ง จูนตามให้วรินซากลับมาที่บ้านเพราะทิชากับฟ้าใสกลับมาแล้ว 

ทิชามาสารภาพความจริงทุกอย่างกับวรินทราและน้อง ๆ รวมถึงเรื่องที่เธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของวรินทรา ด้วยความจริงที่วรินทราปิดบังจากเมย์และจูนมาตลอด ทิชาขอให้วรินทราถอนชื่อการเป็นบุตรบุญธรรมออก เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอและฟ้าใสต่อจากนี้ เธอจะไม่ยอมให้วรินทราและน้อง ๆ ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเด็ดขาด

ฟ้าใสรู้สึกผิดมากที่ทำให้แม่ทิชาต้องเดือดร้อนมากมายขนาดนี้ เด็กน้อยตัดสินใจ หนี…

“แม่คะ หนูขอบคุณที่แม่ช่วยหนู หนูดีใจมาก แล้วก็สนุกมากด้วย แต่หนูไม่อยากให้แม่เดือดร้อน หนูต้องไปแล้ว หนูขอโทษค่ะแม่ หนูขอโทษ หนูขอโทษ ๆ ๆ ๆ”

- จบตอนที่ 6 หนูขอโทษค่ะแม่ -

>> คลิกกลับไปหน้าหลัก >> https://today.line.me/th/pc/article/Zn1p5Q