ความไร้รูปแบบของความรัก - บอร์นเก้าสาม (เพจเท่าที่รู้)

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา บนหน้าเฟซบุ๊กหรือทวิตเตอร์ของเรา น่าจะได้เห็นแฮชแท็กคำว่า #ทีมหมอเป้ง #ทีมทานตะวัน #ทีมฉลาม จากเพื่อนฝูงเราอย่างน้อยสักคนแหละน่า หลายคนรู้ว่ามันมาจากกระแสหนังซีรี่ส์เรื่อง “รักฉุดใจนายฉุกเฉิน” บางคนที่ไม่รู้ ไม่เคยดู แต่ถ้าอ่าน ๆ ดูแล้ว ก็น่าจะเก็ตว่ามันคงมาจากหนังสักเรื่องนั่นแหละ เอาเป็นว่า ผมจะข้ามเนื้อหาของหนังไปและไม่สปอยล์ เพราะบางคนดูแล้ว บางคนไม่คิดจะดู บางคนกำลังจะดู

ประเด็นใหญ่ ๆ ของหนัง คือการเล่าเรื่องแบบรักสี่เส้า พระเอก นางเอก พระรอง นางรอง มันเป็นเรื่องความรักของพระเอกกับนางเอกที่รักกันมานาน 15 ปี แต่ระยะเวลาที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้ จนกระทั่งมันถึงจุดที่เป็นบททดสอบใหญ่ให้ตัดสินใจว่าจะเลือกเดินต่อไปด้วยกัน หรือจะจบลงเพื่อไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น…ซึ่งมันก็เป็นประเด็นที่คลาสสิคดี

ไม่ว่าสุดท้าย ตัวละครในเรื่องจะเลือกใคร หรือยังไงก็แล้วแต่ แต่มันมีจุดหนึ่งที่เป็นที่น่าสังเกตก็คือ นี่เรากำลังดูหนังเรื่องเดียวกันอยู่นะ บทละครเดียวกัน การแสดงชุดเดียวกัน ตอนจบเหมือนกัน แต่เราต่างมีความเห็นเรื่องความรักในครั้งนี้ (ในหนัง) แตกต่างกัน

แสดงให้เห็นว่า เราทุกคนล้วนมีมุมมองและมาตรฐานเรื่องความรักแตกต่างกัน

ความสนุกของกระแสนี้คือ บนโต๊ะกินข้าวของเพื่อนกลุ่มเดียวกันนี่แหละ พอพักเที่ยงมานั่งเมาท์กัน “เฮ้ย แกทีมใครวะ” ดันได้คำตอบไม่เหมือนกัน “ชั้นทีมหมอเป้งว่ะ” “ชั้นเชียร์ฉลามว่ะ” “กูเข้าใจทานตะวันว่ะ” (ใครอยากรู้ว่าสามคนนี้มันใครกัน ต้องไปหาดูเอาเองนะครับ)

และที่แปลกก็คือ การแบ่งฝ่ายสนับสนุนนี้ ไม่เลือกเพศด้วย บางคนเป็นผู้ชายแต่เข้าใจนางเอก บางคนเป็นผู้หญิงแต่สงสารพระเอก ผู้ชายบางคนก็เข้าข้างพระเอกด้วยกัน ผู้หญิงบางคนก็เชียร์นางเอกด้วยกัน แม้กระทั่งเพื่อนผมบางคน เป็นสามีภรรยากัน บางคู่ก็เชียร์คนเดียวกัน บางคนต่างคนต่างเชียร์อีกฝ่าย เออ มันแปลกดีนะ

ใช่ ประเด็นของเรื่องนี้คือ ความรักมันแปลกดีนะ มันไม่นิ่ง บางทีมันก็ไม่แน่นอน มันไม่มีรูปแบบตายตัว คนบางคนพยายามทำมากแทบตาย ดีจนถึงที่สุด แต่ก็ไม่เคยได้รับการรักกลับจากคนที่เขาให้ใจ แต่กับบางคนนั่งอยู่เฉย ๆ ยังได้ใจเลย

เวลาที่ใครสักคนบอกผมว่า ความรักมันเรื่องง่าย ๆ แค่รักก็รักไป ไม่ต้องคิดมากหรอก ใช้ใจ ให้ใจ ให้ความรู้สึกนำ ผมจึงแอบค้านอยู่ในใจ…มันไม่จริงหรอก

อ่านมาถึงตรงนี้ บางคนอาจจะงงว่า เอ๊ะ ผมจะสื่อสารอะไรกันแน่ ตอนแรกบอกว่าความรักมันประหลาด มันไม่มีรูปแบบตายตัว ฟังดูแล้วเหมือนกำลังจะบอกว่า คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่กลับมาบอกตอนหลังว่า เฮ้ย ไม่คิดไม่ได้นะ ใช้แต่ความรู้สึกไม่ได้นะ ตกลงจะเอายังไงแน่

จริง ๆ แล้วการมองเห็นว่าสิ่งหนึ่งสิ่งใด ไม่มีรูปแบบตายตัว นั่นแหละคือการใช้สมองและความคิดแบบหนึ่ง เป็นการก้าวข้ามความรู้สึกไปสู่การรู้จักพิจารณาและไตร่ตรอง

กระบวนท่ากระบี่ที่รับมือยากที่สุดคือกระบี่ที่ไร้กระบวนท่า

การไม่มีรูปแบบของความรักที่ตายตัว นั่นคือรูปแบบของความรักนั่นเอง

มีทั้งคนที่เป็นทีมหมอเป้ง และก็มีทั้งคนที่เป็นทีมของฉลามและทานตะวัน ทั้ง ๆ ที่เราทุกคนก็เห็นรายละเอียดชีวิตของตัวละครเท่า ๆ กัน มันแสดงให้เห็นว่า การที่เราจะเลือกใครสักคนมันมีเหตุผลแตกต่างกัน เราทุกคนต่างไร้รูปแบบในความรักกันทั้งนั้น เรื่องนี้ต้องยอมรับมันให้ได้ครับ

เชื่อไหมครับ ว่าสมมติเราดูหนังเรื่องนี้จบวันนี้ แล้วเราเป็นทีมทานตะวัน แต่พอวันหนึ่งเราอยู่ในสถานการณ์เดียวกับทานตะวันทุกอย่าง เราก็อาจจะไม่ได้ตัดสินใจเหมือนทานตะวันในหนังก็ได้

ถ้าเราเข้าใจเรื่องนี้นะ เราจะทำใจยอมรับกับเรื่องอะไร ๆ ในชีวิตเราง่ายขึ้น

เราจะยอมรับได้ง่ายขึ้น เวลาเราชอบใครมาก ๆ แล้วเขาไม่ชอบเรา

เราจะยอมรับได้ง่ายขึ้น เวลาเราทำดีกับใครเสมอเป็นพิเศษ แต่เราเป็นได้แค่เพื่อน

เราจะยอมรับได้ง่ายขึ้น เวลาเราคบกับใคร แล้วเราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่สุดท้ายเขาก็ขอเลิกกับเรา

เราจะยอมรับได้ง่ายขึ้น ถ้าวันหนึ่งอยู่ดี ๆ บางคนก็หายไปจากชีวิตเรา ไม่ร่ำลา ไม่อธิบาย

รูปแบบของความรักคือการที่มันไม่มีรูปแบบ การพยายามจะหาคำตอบว่าทำไม ทำไม ทำไม ตอนที่ความรู้สึกเรายังคุกรุ่น เราต้องการคำตอบ ต้องการคำอธิบาย มันทำได้แค่ชั่วคราว แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งแล้ว เราต้องเอาสมองเข้ามาทดแทนหัวใจ เอาความคิดมาทดแทนความรู้สึก ทำความเข้าใจว่า “เราไม่จำเป็นต้องเข้าใจทุกเรื่องหรอก” เพราะทุกคนต่างตัดสินใจเรื่องความรักแตกต่างกันอย่างไร้รูปแบบ

ที่เราต้องทำ ก็คือประคองชีวิตตัวเองเดินต่อไป แล้วมันจะค่อย ๆ ดีขึ้นเอง วันหนึ่งเราอาจจะได้เจอความรักที่ดี ที่เข้ากับเรา หรือไม่เราก็จะไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับมันแล้ว อยู่ได้สบายใจ

#ทีมรักตัวเอง