เมื่อปี พ.ศ. 2538 สมัยที่ชายหนุ่มทำงานอยู่ที่บริษัทข้อมูลการค้าระหว่างประเทศ มีผู้ช่วยฝั่งโปรแกรมชื่อพี่ใหญ่ พี่ใหญ่อายุประมาณ 40 ปีกว่าๆ เขาไต่เต้าจากช่างมาเขียนโปรแกรม ตอนที่ชายหนุ่มเข้ามาเป็นหัวหน้าพี่ใหญ่ ชายหนุ่มพยายามเข้าหาเพื่อการทำงานจะได้ราบรื่น แต่พี่ใหญ่เป็นคนเงียบเลยดูไม่ออก ทำงานไปได้สักพัก ชายหนุ่มเริ่มเอาความรู้ที่มีมาปรับการเขียนโปรแกรมของพี่ใหญ่ด้วยความหวังดีจะให้พี่เขาพัฒนาทักษะการเขียนโปรแกรมและทำงานได้ทันเวลา เวลาสอนพี่ใหญ่ก็ฟังเงียบๆ ไม่หือไม่อือ ชายหนุ่มก็คิดว่า พี่ใหญ่เข้าใจสิ่งที่บอก แต่เมื่องานเสร็จ ปรากฏว่า แกก็ยังทำเหมือนเดิม ระบบทำงานช้ามาก ไม่ได้ใช้ index หรือคีย์ของข้อมูล ทำให้ชายหนุ่มค่อนข้างโมโห ที่พี่ใหญ่ไม่ยอมเชื่อฟัง ไม่แก้ไขตามที่แนะนำ
ชายหนุ่ม : พี่ใหญ่ครับ ผมบอกวิธีเขียนโปรแกรมใหม่ และแก้ปัญหาโปรแกรมทำงานช้าแล้ว ทำไมพี่ไม่เปลี่ยนตามผมบอกครับ?
พี่ใหญ่ : พี่ไม่เข้าใจ อ้วนอธิบายแบบคนรู้ แต่พี่ไม่รู้ ทำไมไม่ทำเองเลยหล่ะ
ชายหนุ่ม : อ้าว ผมเห็นพี่เงียบ นึกว่า เข้าใจ แล้วทำไมไม่ถามผมตอนนั้นหล่ะครับ ปล่อยจนกระทั่งงานเสร็จและถึงเวลาต้องใช้
พี่ใหญ่ : ก็อ้วนเอาแต่อธิบาย ไม่เปิดโอกาสให้พี่พูดเลย พูดเสร็จ อ้วนก็ไปทำงานอื่นต่อ พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปถาม
ชายหนุ่ม : พี่ถามผมได้ตลอดครับ เดี๋ยวผมอธิบายใหม่ โปรแกรมพี่ก็สำคัญกับระบบนะครับ โปรแกรมพี่มีปัญหา ผมก็ไปต่อไม่ได้ครับ
พี่ใหญ่ : ตอนนี้ทำเสร็จไปแล้ว อ้วนเอาไปแก้เองเลย รู้เยอะกว่าพี่
ด้วยความรีบของงาน ชายหนุ่มเข้าไปแก้ทันเวลา ก่อนเอางานไปนำเสนอกรมการค้า ส่วนพี่ใหญ่แกก็ไม่หือไม่อือ จนกระทั่งเจองานที่ 2 พี่ใหญ่ก็ยังทำเหมือนเดิม เขียนอ่านข้อมูลแบบเรียงลำดับไม่ใช้คีย์ตามที่ชายหนุ่มสอน ชายหนุ่มเลยอดโมโหไม่ได้
ชายหนุ่ม : พี่ใหญ่ครับ ทำไมพี่ไม่ยอมปรับวิธีเขียนโปรแกรม?
พี่ใหญ่ : ก็พี่เขียนได้แค่นี้ จะเอาอะไรอีก อ้วนไม่พอใจก็ไปฟ้องพี่หนุ่ย ให้ไล่พี่ออกเลยครับ พี่ไม่แก้ตามที่อ้วนบอกหรอก
ชายหนุ่ม (พยายามเก็บอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา) : โอเคครับ พี่ใหญ่ เดี๋ยวผมให้พี่ใหญ่ ทำอีกงาน ที่ไม่เกี่ยวกับการใช้ข้อมูล
ชายหนุ่มก็ต้องแก้งานพี่ใหญ่อีกครั้ง ซึ่งหลังจากวันนั้น ชายหนุ่มให้พี่ใหญ่ไปเขียนโปรแกรมพวกแสดงหน้าจอรับข้อมูลหรือออกรายงานตามที่แกถนัด ส่วนชายหนุ่มลงไปเขียนส่วนดึงข้อมูลและเก็บลงฐานข้อมูลเอง ถึงแม้ว่า พี่ใหญ่จะไม่พัฒนา แต่ดูเหมือนพี่ใหญ่จะพอใจ และดูมีความสุขกว่าแต่ก่อน ความสัมพันธ์หัวหน้าลูกน้องก็ไม่มึนตึง ชายหนุ่มเองก็ได้เรียนรู้ว่า ความหวังดี การให้ความรู้ จะให้ได้ก็ต่อเมื่อเขาพร้อมที่จะรับและเรียนรู้ อย่าไปคิดว่าทุกคนอยากเรียนรู้และพัฒนาแบบที่ตัวเองเป็น ความคาดหวังทำให้ชายหนุ่มหลุด ไม่เป็นหัวหน้าที่ดีได้ ซึ่งหลังจากเจอแบบนี้ ชายหนุ่มก็กลับมาคิดได้ว่า ความหวังดีต้องพร้อมทั้งผู้ให้และผู้รับ อย่าไปคาดหวังสิ่งที่ให้ คนบางคนมีขีดจำกัดของตัวเขา ต่อให้เราหวังดี ก็กลายเป็นทำร้ายเขาทางอ้อม
--------------------------------------------------------------------------
ปล : ความหวังดีของเรา ไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับทุกคน จะดีเมื่อมีความต้องการ ถูกที่ ถูกคน ถูกเวลา และความหวังดีถ้าเขาไม่รับต้องให้แค่ครั้งเดียว
