ดาวหางมรณะจะพุ่งชนโลกเราในอาทิตย์หน้า ด้วยขนาดและความเร็วของมัน โลกจะถล่มทลาย เผ่าพันธุ์มนุษยชาติจะสูญสิ้น คุณจะทำอะไรในช่วงเจ็ดวันนี้ ? บ่นหรือเที่ยว ? สาปแช่งหรือกินของอร่อย ? ไปหาหมอดูหรืออยู่กับคนรัก ?
ถ้าเรารู้ว่าจะมีชีวิตเหลืออีกไม่กี่วัน ในไม่กี่วันนั้นเราคงเลือกทำแต่เรื่องสำคัญและเรื่องจำเป็น บอกรักคนที่รัก มองดูโลกด้านที่งดงาม มองท้องฟ้า ชมเมฆ ดูนก ดูใบไม้ ดอกไม้ รักษาจิตให้สงบก่อนจากโลกไป
เป็นการทำ ‘เรื่องดี ๆ’ และเรื่องที่อยากทำก่อนจากโลกนี้ไป
ถ้าในเวลาเจ็ดวัน เราสามารถทำเรื่องดี ๆ ที่อยากทำได้ ทำไมจำกัดเรื่องดี ๆ ไว้แค่เจ็ดวันเล่า ?
แม้ชีวิตเราจะยืนยาวอีกหลายสิบปี ก็สามารถทำเรื่องดี ๆ และเรื่องที่อยากทำได้ทุกวัน ไม่ต้องรอดาวหางมรณะ
เวลาเจ็ดวันสั้นเกินกว่าจะทำเรื่องไม่สำคัญ เช่น ทะเลาะกับคนที่ไม่รู้จักในโลกโชเชียล นินทาชาวบ้าน แต่เวลาทั้งชีวิตก็สั้นเกินไปเช่นกัน
คนที่ทำงานหนักและนอนน้อยชอบพูดเล่นว่า “เอาไว้นอนหลังตายก็แล้วกัน” ความหมายคือมีเรื่องสำคัญต้องทำตอนนี้ ส่วนเรื่องไม่สำคัญให้ทำทีหลังหรือ ‘ทำหลังตาย’
เราอาจใช้หลักคิดนี้ในการจัดการอารมณ์ความรู้สึกด้านลบ
ลองเปลี่ยนวิธีมองโลกและการใช้ชีวิตอีกมุมหนึ่งว่า เรื่องไม่สำคัญ ทำหลังตายก็ได้ เพราะมันทำให้เราเสียเวลาใช้ชีวิตที่ดีขณะที่เรายังมีลมหายใจ
คิดง่าย ๆ เราจะโง่เสียเวลาฟรี ๆ ทำเรื่องไร้สาระตอนยังมีชีวิตทำไม ทำหลังตายก็แล้วกัน
//////////////////////////////////////////////
สรรพสิ่งย่อมมีอายุขัยของมัน
นักวิทยาศาสตร์คำนวณว่าอายุโลกเราน่าจะรองรับชีวิตได้อยู่อีกประมาณ 7.5 พันล้านปี เวลานั้นทุกชีวิตบนโลกจะดับสูญ เพราะดวงอาทิตย์ของเราเริ่มหมดสิ้นพลังงาน กลายเป็นดาวยักษ์แดง มันจะขยายตัวมาเฉียดหรือชนโลกเรา เผาผลาญทุกชีวิตบนโลก
ตีเป็นตัวเลขกลม ๆ คือเจ็ดพันล้านปี
ดังนั้นถ้าจะนอนหลังตาย ก็มีเวลานอนนานถึงเจ็ดพันล้านปี
ถ้าอยากกลุ้มใจ ไปกลุ้มใจหลังตายดีกว่า เพราะจะมีเวลากลุ้มได้เต็มที่ นานอีกเจ็ดพันล้านปีกว่าโลกจะเลิกกิจการ
โกรธใคร ก็ไปโกรธหลังตาย โกรธให้พอใจ มีเวลาโกรธตั้งเจ็ดพันล้านปี
เกลียดใคร ก็เกลียดให้เต็มที่ไปเลยอีกเจ็ดพันล้านปีจนถึงวันโลกแตกจริง ๆ
อยากอิจฉานินทาใคร ก็ทำตอนหลังตาย มีเวลาเยอะ
อย่าละลายเวลาสั้น ๆ ไม่กี่ปีขณะที่เรายังหายใจได้ อย่าเสียเวลาคิด-ทำเรื่องไม่ดี อีกเจ็ดพันล้านปีค่อยทำ
ชีวิตบนโลกนั้นสั้น ใช้เวลากับเรื่องดี ๆ เรื่องที่เป็นมงคลดีกว่า
รักใครก็รักให้เต็มที่ตอนยังมีชีวิต
รักพ่อแม่ ก็ไปเยี่ยมตอนที่ยังมีชีวิต รักลูก ก็ใช้ชีวิตกับลูกให้เต็มที่ตอนยังมีลมหายใจ
อยากจะบอกรักใคร ก็บอกตอนยังมีลมหายใจ
อยากทำงานในฝัน ก็ทำตอนที่ยังอยู่บนโลก ไม่เสียเวลาไปกับการคิดว่านี่เป็นไปไม่ได้ นั่นก็เป็นไปไม่ได้
เพราะเวลาหนึ่งชีวิตของเราแม้ไม่ยาว แต่ถ้าใช้เป็น มันก็มีค่ากว่าคนที่ทำเรื่องไม่สำคัญโดยเสียเวลาทั้งชีวิตของเขา บวกอีกเจ็ดพันล้านปี
ประการสุดท้ายคือ เรามักไม่ตายเพราะดาวหางถล่มโลก
//////////////////////////////////////////////////
วินทร์ เลียววาริณ
