จริงหรือไม่ ? ที่คนหน้าตาดีมักจะได้รับโอกาส ได้รับสิทธิพิเศษ หรือได้รับการยอมรับมากกว่าคนอย่างเรา ๆ
ที่สำคัญคนหน้าตาดียังได้เปรียบมากกว่า ?
แม้ทุกคนจะรู้ว่าค่าของคนไม่ได้วัดกันที่หน้าตา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากนักว่าหน้าตาไม่ใช่ใบเบิกทางที่นำไปสู่การตัดสินคุณค่าของคนเรา ยังไงค่านิยมเรื่องความหล่อ ความสวยก็ยังยึดอยู่อย่างแน่นหนาในสังคมเราอยู่ดี ที่สำคัญหน้าตายังถูกนำมาใช้ประเมินจิตใจคนไปเสียด้วย
ทั้งที่ความจริงแล้ว หน้าตาแทบบอกอะไรไม่ได้เลย นอกเสียจากว่าเราคือใคร ? หน้าตาไม่ใช่เครื่องการันตีความสามารถ คุณค่า หรือแม้แต่ความสวย หล่อ เพราะสุดท้ายแล้วมาตรฐานความงามก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนอยู่ดี แต่ทำไมหน้าตาถึงกลายเป็นใบเบิกทาง เป็นโอกาสที่นำไปสู่อะไร ๆ ที่ดีกว่า
หน้าตา = โอกาส ?
ว่ากันว่าหน้าตาดี มีชัยไปกว่าครึ่ง คนหน้าตาดีมักได้รับการยอมรับมากกว่า ได้เปรียบมากกว่า หรือแม้แต่ได้รับการให้อภัยมากกว่า
เมื่อคนหน้าตาดีทำผิด คนส่วนใหญ่จะให้อภัยได้ง่ายกว่า ในขณะที่คนหน้าตาธรรดาหรือค่อนข้างไปทางไม่ดี ทำผิด คนส่วนใหญ่จะบอกว่า “นี่ไง! เพราะหน้าตาแบบนี้ไง ถึงได้ทำแบบนี้” กลายเป็นความสองมาตรฐานที่ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นผู้กำหนด
จริง ๆ ก็ต้องยอมรับกันตามตรงว่าหน้าตาดีย่อมดีกว่า แม้แต่อาชีพที่ไม่ต้องใช้หน้าตาอย่างหมอ พยาบาล ครู นักการเมือง ฯลฯ คนหน้าตาดีก็ยังถูกพูดถึงและได้รับโอกาสมากกว่า แต่นั่นเป็นแค่ความประทับใจแรก เพราะยังไงหน้าตาก็เป็นเรื่องรอง สิ่งที่สำคัญกว่านั้นต่างหากที่ต้องพิสูจน์กันต่อไป
‘แดเนียล ฮาเมอร์เมช’ อาจารย์มหาวิทยาลัยเท็กซัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้ทำการศึกษาเรื่องนี้และบอกไว้ว่า จริง ๆ แล้วหน้าตาดีไม่ได้หมายความจะได้เปรียบกว่า ได้รับโอกาสที่มากกว่า หรือประสบความสำเร็จมากกว่า แต่สิ่งที่เหล่าคนหน้าตาดีส่วนใหญ่มักจะมีต่างหาก ที่ทำให้พวกเขาดูเหมือนจะได้เปรียบกว่า ซึ่งนั่นก็คือ ‘ความมั่นใจ’ และ ‘บุคลิกภาพ’
ไม่แปลกที่คนหน้าตาดีมักจะมีความมั่นใจและมีบุคลิกภาพที่ดี ในขณะที่คนทั่วไปจำนวนมากยังขาดสิ่งเหล่านี้ ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนหน้าตาดีมักถูกเติมเต็มด้วยคำชื่นชม และจำนวนผู้คนที่เข้าหา สิ่งเหล่านี้คือแรงผลักดันชั้นดีที่ทำให้ความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น ดังนั้นเมื่อมีความมั่นใจก็ส่งผลต่อบุคลิกภาพ และทำให้ได้รับความสนใจ ได้รับโอกาส ซึ่งอาจนำไปสู่ความสำเร็จที่จะตามมา
แปลว่าหน้าตาไม่ใช่สิทธิพิเศษที่ทำให้ได้เปรียบ แต่เป็นความมั่นใจต่างหากที่พาพวกเขาไปสู่จุดหมายปลายทางที่ต้องการได้ เพราะฉะนั้นข้ามเรื่องหน้าตาไปได้เลย สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือการสร้างความมั่นใจ ทำยังไงให้ตัวเองได้เปรียบโดยไม่ต้องพึ่งหน้าตา
หน้าตา..ไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย
ต้องยอมรับกันอย่างหนึ่งว่าจริง ๆ แล้วหน้าตาเป็นผลพวงมาจากพันธุกรรมแทบจะทั้งหมด บรรพบุรุษเป็นอย่างไร ลูก ๆ หลาน ๆ ก็ได้แทบจะไม่หนีกันสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่จะเห็นคนที่หน้าตาดีทั้งบ้าน หรือหน้าตาธรรมดากันทั้งบ้าน ส่วนใหญ่ก็ได้รับอิทธิพลมาจากกรรมพันธุ์ด้วยกันทั้งนั้น
แต่ก็มีบ้างที่อยู่ดี ๆ จะมีคนหน้าตาผ่าเหล่าผ่ากอหลุดมาในบ้านสักคน เรียกว่าเป็นความบังเอิญทางพันธุกรรมที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้กับทุกคน ดังนั้นหน้าตาของคนเราจึงบอกอะไรแทบไม่ได้เลย นอกจากเสียจากอารมณ์หรือสิ่งที่เค้าต้องการจะสื่อ เพราะยังไงความหน้าตาดีหรือไม่ดี ก็ขึ้นอยู่กับมุมมอง ความชอบ และรสนิยมของแต่ละคน หน้าตาจึงเป็นแค่สิ่งแรกที่ได้เห็น และไม่สามารถเอามาเป็นเครื่องตัดสินใด ๆ ได้เลย
คนไทยเราพูดถึงเรื่องนี้กันมาเนิ่นนาน มีสุภาษิต สำนวนไทยมากมายที่สอนให้อย่ามองคนแค่ภายนอก เพราะอีกหลายอย่างที่ควรให้ค่ามากกว่าแค่หน้าตา
“คนจะงาม งามน้ำใจ ใช่ใบหน้า
คนจะสวย สวยจรรยา ใช่ตาหวาน
คนจะแก่ แก่ความรู้ ใช่อยู่นาน
คนจะรวย รวยศีลทาน ใช่บ้านโต”
“ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง”
หรือแม้แต่ฝรั่งก็ยังบอกว่า ‘อย่าตัดสินหนังสือจากหน้าปก’ ‘Don't judge a book by its cover’ เพราะในเมื่อยังไม่ได้อ่านก็อย่าเพิ่งคิดไปเองว่าหนังสือเล่มนั้นเป็นอย่างไร คนเราก็เหมือนกัน อย่ามองกันแต่ภายนอก อย่าตัดสินกันแค่เพราะหน้าตา แต่ต้องทำความรู้จักกันเสียก่อน
สรุปได้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเป็นสากล จะไทย จะฝรั่ง ต่างก็บอกว่าหน้าตาเป็นเรื่องรอง นิสัยใจคอ และพฤติกรรมนี่สิของจริง หน้าตาไม่ได้บอกอะไรเลย หน้าตาดีก็ใช่ว่าจะนิสัยดีตามไปด้วย เพราะฉะนั้นอย่าตัดสินกันแค่เพราะหน้าตา!
อ้างอิง
