รวมหมู่สู้โจร - วินทร์ เลียววาริณ

เป็นเสียงจากห้องนักบิน แต่ผู้พูดไม่ใช่กัปตัน

“ขอให้ทุกคนอยู่กับที่ เรามีระเบิด และเรากำลังจะกลับไปที่สนามบิน เรามีข้อเรียกร้องของเรา ดังนั้นโปรดรักษาความเงียบ”

มันคือวันที่ 11 กันยายน 2001 กลุ่มผู้ก่อการร้ายกลุ่มอัลกออิดะฮ์จี้เครื่องบินสี่ลำ มุ่งชนอาคารสำคัญในสหรัฐฯอย่างต่อเนื่อง ในปฏิบัติการ ‘ตบหน้า’ สหรัฐอเมริกา

เวลา 08:46:30 น. เครื่องบินลำที่หนึ่งชนตึกเวิร์ล เทรด เซ็นเตอร์ Tower 1 

เวลา 9:02:59 น. ลำที่สองชนตึกเวิร์ล เทรด เซ็นเตอร์ Tower 2

เวลา 09:37:46 น. ลำที่สามชนตึกเพนตากอน 

และเก้านาทีก่อนเครื่องบินชนตึกเพนตากอน เครื่องบินลำที่สี่ก็ถูกจี้ มุ่งหน้าสู่จุดหมาย

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

เครื่องบินลำที่สี่เป็นเที่ยวบินภายในประเทศ สายการบิน ยูไนเต็ด แอร์ไลน์ส ไฟลท์ 93 มันเป็นเครื่องบินโบอิง 757–222 เที่ยวบินเช้า บินจากสนามบินนานาชาตินวร์กที่ นิว เจอร์ซีย์ จุดหมายคือสนามบิน ซาน ฟรานซิสโก เที่ยวบินนี้มีผู้โดยสารไม่เต็มลำ เพียงสามสิบเจ็ดคน ลูกเรือเจ็ดคน 

เวลา 09:28 น. หลังจากเครื่องบินขึ้นฟ้าไปได้ 46 นาที ผู้โดยสารสี่คนก็พังประตูห้องนักบินเข้าไป ใช้มีดเป็นอาวุธ ทำร้ายกัปตันและเจ้าหน้าที่ ยึดห้องนักบิน

ผู้โดยสารได้ยินเสียงแอร์โฮสเตสคนหนึ่งร้องว่า “ได้โปรดอย่าทำร้ายฉัน” และเสียงร้องของผู้หญิงว่า “ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย” แล้วเสียงร้องก็เงียบหายไป เธออาจถูกปิดปากด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง หรืออาจถูกฆ่า ตามด้วยเสียงพูดภาษาอาหรับว่า “ทุกอย่างเรียบร้อย ผมจัดการเสร็จแล้ว”

ขณะบุกเข้ายึดห้องนักบินด้วยกำลัง เครื่องบินก็ร่วงวูบลงมา 685 ฟุต แต่ในที่สุดผู้ก่อการร้ายก็บังคับเครื่องบินได้

เวลา 09:35:09 น. หัวหน้าผู้ก่อการร้ายตั้งโปรแกรมเครื่องบินให้หันหัวไปทิศตะวันออก ที่ระดับ 40,700 ฟุต อากาศยานมรณะมุ่งหน้าที่ไปที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เชื่อว่าเป้าหมายคืออาคารในเมืองหลวง อาจจะเป็นทำเนียบขาว

หลังจากนั้นหัวหน้าผู้ก่อการร้ายก็ประกาศขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ

เสียงประกาศเล็ดรอดไปถึงสถานีควบคุมการจราจรทางอากาศภาคพื้นดิน เหตุผลเพราะก่อนหน้านั้นกัปตันรู้ข่าวเครื่องบินชนตึก เวิร์ล เทรด เซ็นเตอร์ แล้ว เมื่อผู้ก่อการร้ายบุกเข้าไปในห้องนักบิน นักบินก็ส่งวิทยุ SOS ทันที และเปิดไมโครโฟนคาทิ้งไว้ เพื่อให้สถานีควบคุมการจราจรทางอากาศได้ยินทุกอย่าง

หัวหน้าผู้ก่อการร้ายวิทยุติดต่อศูนย์สนามบิน ขอไปทางกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.

ศูนย์การจราจรอากาศรู้เรื่องการยึดเครื่องบินสองลำชนตึก เวิร์ล เทรด เซ็นเตอร์ ก่อนหน้านั้น ก็รีบเปิดพื้นที่เส้นทางบินของเครื่องบิน ยูไนเต็ด แอร์ไลน์ส ให้ว่าง เพื่อคุมน่านฟ้าบริเวณนั้น

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

หัวหน้าผู้ก่อการร้ายชุดที่สี่คือ ซีแอด จาร์ราห์ เกิดที่เลบานอน ครอบครัวร่ำรวย เรียนที่เยอรมนีสายวิศวกรรมเครื่องบิน เกี่ยวข้องกับกลุ่มหัวรุนแรง เป็นสมาชิกกลุ่มอัลกออิดะฮ์

เขาพบกับ โอซามา บิน ลาเดน มีอัฟกานิสถาน เมื่อมกราคม ปี 2000 หลังจากนั้นก็บินกลับฮัมบูร์ก ในเดือนพฤษภาคมเขาบินเข้าสหรัฐฯ แล้วเริ่มเรียนการบิน

ทุกอย่างดำเนินไปตามแผน ยกเว้นจุดจุดเดียว ผู้ก่อการร้ายไม่ได้เก็บโทรศัพท์ทั้งหมดของผู้โดยสาร

ผู้โดยสารส่วนใหญ่โทร.หาครอบครัวและคนรักทางโทรศัพท์เครื่องบิน และโทรศัพท์มือถือ

ผู้โดยสาร ทอม เบอร์เน็ตต์ โทร.หาภรรยาหลายครั้ง บอกเธอว่าเครื่องบินถูกจี้ ผู้โดยสารคนหนึ่งถูกแทงด้วยมีด ภรรยาเขาบอกสามีว่า เกิดการโจมตีตึกเวิร์ล เทรด เซ็นเตอร์

เขารู้ทันทีว่านี่เป็นปฏิบัติการพลีชีพ

ทอมสอบถามเธอถึงรายละเอียดของการโจมตี และเชื่อว่าเครื่องบินที่เขาโดยสารคงเป็นส่วนหนึ่งของปฏิบัติการเดียวกัน

ก่อนวางสายกับภรรยา เขาบอกเธอว่า “ไม่ต้องห่วง เราจะทำอะไรสักอย่าง”

แอร์โฮสเตส แซนดรา แบรดชอว์ โทร.หาหน่วยงานการบินเวลา 09:35:40 น. รายงานการจี้เครื่องบินด้วยมีด คนร้ายแทงแอร์โฮสเตสคนหนึ่ง

มาร์ก บิงแฮม โทร.หาแม่เวลา 09:37:03 น. บอกว่าคนร้ายได้ยึดเครื่องบิน และขู่ว่ามีระเบิด

เจเรมี กลิก โทร.หาภรรยาเวลา 09:37:41 น. บอกว่าชายผิวคล้ำหลายคนจี้เครื่องบิน “ดูคล้ายพวกอิหร่าน” พกมีด 

เขาเปิดโทรศัพท์ทิ้งไว้ตลอดเหตุการณ์

ผู้โดยสารชื่อ ทอดด์ บีมเมอร์ โทร.หาภรรยา แต่สายถูกโอนไปที่โอปะเรเตอร์ ซึ่งรับเรื่องเครื่องบินถูกจี้ บีมเมอร์เล่าว่านักบินทั้งสองน่าจะถูกฆ่าหรือบาดเจ็บ คนร้ายคนหนึ่งคาดเข็มขัดที่เหมือนติดระเบิด

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

ไม่กี่นาทีหลังจากเครื่องบินลำที่สามชนตึกเพนตากอน ผู้โดยสารที่ทราบข่าวก็พอรู้ชะตากรรมของตนเอง เวลา 09:39:21 น. ผู้โดยสารสตรีชื่อ ลอเรน แกรนด์โคลาส ซึ่งกำลังตั้งท้องโทร.หาสามี แต่ไม่มีใครรับสาย 

เธอจึงฝากข้อความไว้ว่า “แจ็ค รับสายด้วย ที่รัก ได้ยินฉันไหม โอเค ฉันแค่ต้องการบอกคุณ มีปัญหานิดหน่อยในเครื่องบิน ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันแค่อยากบอกคุณว่าฉันรักคุณแค่ไหน”

ผู้โดยสารหลายคนไม่ต้องการปล่อยชีวิตลอยไปตามยถากรรม ทอดด์ บีมเมอร์ กับผู้โดยสารหลายคนวางแผนสู้คนร้าย 

พวกเขารู้และบอกต่อกันในเครื่องบินว่า “ผู้ก่อการร้ายบินเครื่องบินชนตึก เวิร์ล เทรด เซ็นเตอร์ และตึกเพนตากอนที่เวอร์จิเนีย”

“เครื่องบินลำนี้จะเป็นอาวุธชนตึกแน่นอน”

“เชื่อว่าน่าจะเป็นเมืองหลวง”

“หมายถึงตาย”

“ไม่ว่าอย่างไร ดูท่าทางเราต้องตายแน่นอน เราควรยึดเครื่องบินคืน”

“ถ้าไม่ทำ ?”

“ถ้าไม่ทำ ก็จะมีคนตายมากกว่าพวกเรา”

ทุกคนโหวตว่าจะทำอะไรบางอย่างหรือไม่

ผลโหวตคือ “ลุย”

“ทำยังไง ?”

“ใช้รถเข็นอาหารกระแทกประตูห้องนักบิน พวกนั้นไม่มีปืน”

ก็ถึงเวลากำหนดชะตากรรมของพวกเขาเอง

แอร์โฮสเตส แซนดรา แบรดชอว์ โทร.หาสามีของเธอเวลา 09:50:04 น. บอกเขาว่าเธอกำลังต้มน้ำร้อนเพื่อสาดคนร้าย

สามนาทีต่อมา ผู้โดยสาร ออนเนอร์ อลิซาเบธ วายนิโอ ยืมโทรศัพท์ของคนอื่นโทร.หาแม่เลี้ยง บอกว่า “หนูต้องไปละ พวกเขากำลังจะพังห้องนักบิน หนูรักแม่” 

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

ทอดด์ บีมเมอร์ สั่งเสียกับผู้โดยสารคนอื่นว่า “ถ้าผมไม่รอด ช่วยบอกครอบครัวผม ให้พวกเขารู้ว่าผมรักพวกเขามาก”

เสียงบันทึกต่อมาคือเสียงของ ทอดด์ บีมเมอร์ “พร้อมแล้วใช่มั้ย พวก ? โอเค ลุยเลย”

แอร์โฮสเตส ซีซี ไลล์ส โทร.หาสามีอีกครั้ง บอกว่าผู้โดยสารกำลังพังห้องนักบิน

แซนดรา แบรดชอว์ โทร.บอกสามีว่า “ตอนนี้ทุกคนกำลังวิ่งไปที่ เฟิร์ส คลาส ฉันต้องไปแล้ว บาย”

เหล่าผู้โดยสารบุกเข้าห้องนักบินเวลา 09:57 น. 

หัวหน้าผู้ก่อการร้ายขับเครื่องบินเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวา เพื่อให้ผู้โดยสารเสียหลัก

ไม่กี่วินาทีก่อนสิบโมงเช้า เสียงบันทึกห้องนักบินชี้ว่ามีการต่อสู้ เสียงกระจกแตก เสียงร้อง เสียงคนร้ายที่เฝ้าหน้าห้องนักบินร้อง หัวหน้าผู้ก่อการร้ายถามลูกน้องที่เหลือว่า “จะจบเลยไหม ?”

ลูกน้องตอบว่า “รอจนกว่าพวกมันมาก่อน แล้วค่อยจบ”

หัวหน้าผู้ก่อการร้ายบินขึ้นและลง ผู้โดยสารร้องขึ้นในเวลา 10:00:25 น. ว่า “เข้าไปในห้องนักบินให้ได้ ไม่งั้นเราตาย”

ผ่านไปอีกสิบหกวินาที ผู้โดยสารคนหนึ่งร้องตะโกน “ชนเข้าไป” แล้วพวกเขาก็ใช้รถเข็นอาหารชนประตูห้องนักบิน

จากเสียงบันทึกหลายสาย เชื่อว่าเกิดการต่อสู้ชุลมุนหน้าห้องนักบิน เหล่าผู้โดยสารน่าจะฆ่าคนร้ายตายไปหนึ่งคนที่เฝ้าประตู หลังจากนั้นก็บุกเข้าไปต่อสู้กับคนร้าย ผลทำให้เครื่องบินเริ่มเบี่ยงออกนอกเส้นทางไปกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.

เวลา 10:01:00 น. หัวหน้าผู้ก่อการร้ายเอ่ยว่า “พระเจ้ายิ่งใหญ่” สองครั้ง ถามลูกน้องอีกทีว่า “จะจบเลยไหม ?”

คราวนี้ลูกน้องตอบว่า “จบตรงนี้เลย เอาเครื่องลง”

เกิดการต่อสู้ระหว่างผู้โดยสารกับคนร้ายต่อเนื่อง ได้ยินเสียงผู้โดยสารคนหนึ่งร้องว่า “เอาเครื่องขึ้น”

ได้ยินเสียงของผู้ก่อการร้ายว่า “ดึงเครื่องลง ดึงเครื่องลง”

เวลา 10:02:33 น. หัวหน้าผู้ก่อการร้ายร้องซ้ำ ๆ กันว่า “ให้ผม ๆ” เขาหมายถึงคันบังคับเครื่องบิน

เครื่องบินพลันปักหัวดิ่งลงสู่พสุธา ตัวลำพลิกกลับ ผู้ก่อการร้ายคนหนึ่งเอ่ยคำสรรเสริญอำนาจเบื้องบน เครื่องบินเร่งเร็วขึ้น ผสานเสียงร้องทอดอาลัยของผู้โดยสาร 

เสียงสุดท้ายดังขึ้นเมื่อเวลา 10:03:09 น. เป็นของผู้โดยสารคนหนึ่งว่า “ดึงหัวขึ้น”

ทั้งผู้โดยสารและคนร้ายต่อสู้กัน ผู้ก่อการร้ายไม่ยอมให้ผู้โดยสารยึดเครื่องบินคืน เครื่องบินดิ่งลง และตกลงกลางทุ่งที่สโตนีครีก เพนซิลเวเนีย ห่างจากพิตต์สเบิร์กราว 105 ก.ม. และ 210 ก.ม. จากกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. โชคดีที่จุดนั้นเป็นสนามว่างเปล่า จึงไม่มีใครบนภาคพื้นดินเสียชีวิต

ทุกคนบนเครื่องบิน ยูไนเต็ด แอร์ไลน์ส ไฟลท์ 93 เสียชีวิต รวมทั้งผู้ก่อการร้าย

โทรศัพท์มือถือของผู้โดยสารและลูกเรือที่ส่งให้ครอบครัวล้วนบอกว่า ผู้โดยสารทุกคนรู้ว่าจะต้องตายแน่นอน แต่ก่อนตายขอกระทำเรื่องที่พึงกระทำ

เพราะมันเป็นทั้งหน้าที่และมนุษยธรรม

ในสถานการณ์สิ้นหวังและเห็นความตายรออยู่ คนบางประเภทยังมีความหวังว่าคนอื่น ๆ ที่พวกเขาไม่รู้จักจะรอด

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

วินทร์ เลียววาริณ

winbookclub.com

เฟซบุ๊ก https://www.facebook.com/winlyovarin/

ติดตามบทความใหม่ ๆ จากวินทร์ เลียววาริณ ได้ทุกวันจันทร์ บน LINE TODAY