สามสิบ x ทริปที่เปลี่ยนไป - บองเต่า

เมื่อคืนผมเพิ่งไปงานแต่งของเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย หลังจากจบพิธี เพื่อนๆบางส่วนแยกย้ายกลับบ้านเพราะต้องกลับไปเลี้ยงลูก (บางคนเอาลูกมาด้วย ลูกวิ่งซนจนแบตหมดไประหว่างงานก็มี) 

บางส่วนยังนั่งเม้ามอยต่อที่บาร์โรงแรม พอถึงเที่ยงคืนเจ้าสาวก็สลัดชุดขาวมาเป็นเสื้อยืดตัวโคร่ง ลงมานั่งร่วมวงกับผม คุยกันเรื่อยเปื่อยไปจนเกือบตีสาม

เกือบครึ่งนึงของบทสนทนาในค่ำคืนนี้ เป็นเรื่องอดีต รำลึกมาตั้งแต่ปีแรกที่รู้จักกันจนถึงปัจจุบัน และหลายเรื่องในอดีตที่เรามักจำและขุดขึ้นมาเล่ากันอย่างสนุกปากแบบนี้ คือเวลาที่เราได้ไปเที่ยวด้วยกัน

เราไล่เรียงกันตั้งแต่ทริปสมัยเรียน เช่น ไปภูกระดึงกันเกือบทั้งกรุ๊ป ไปเกาะไปทะเล ไปอัมพวา ซึ่งสิ่งที่ทำให้เราจำเรื่องพวกนี้ได้ มันไม่ได้เกี่ยวกับสถานที่เท่าไรเลย ความสวยงามของพระอาทิตย์ตกหรือดำน้ำเห็นอะไรบ้างคือลืมไปหมดเกลี้ยง ที่จำได้ล้วนเป็นเรื่องราวความบ้าบอในทริปที่หลายครั้งเราจำรายละเอียดได้มากอย่างไม่น่าเชื่อ เช่น จำได้ว่าทริปเสม็ดเป็นทริปที่ทุกคนไม่มีใครเอายาสีฟันไปเลย เพราะทุกคนใจตรงกันกะจะไปยืมเพื่อนกันหมด

พอรำลึกกันหลายทริป ก็เห็นว่าสมัยเรียนไปจนถึงช่วงทำงานใหม่ๆเนี่ย การท่องเที่ยวของเรามีความอึดถึกกันอย่างไม่น่าเชื่อ ว่ากันง่ายๆคือ ถ้ายอมฟาดเงินนิดหน่อย ชีวิตจะสะดวกสบายกว่าเดิมมาก แต่ก็ไม่ พวกเราสายลุยจ้า 

มีทริปนึงที่เราไปเที่ยวเกาะแห่งนึงในทะเลอ่าวไทย แล้วพบว่าโรงแรมห่วยกว่าที่คิดมาก จากเดิมที่วางแผนว่าจะเที่ยวกันสามคืน กลายเป็นกลับก่อนกำหนดคืนนึง ซึ่งจุดนี้ส่วนนึงก็ต้องโทษตัวเอง เพราะเวลาเลือกโรงแรม เราเลือกกันด้วยราคาเป็นอย่างแรก อันไหนถูกสุดแล้วรีวิวไม่เลวร้ายก็ถือว่าผ่านเกณฑ์แล้ว ไม่เป็นไร พวกเราสายลุย

สายลุยอย่างเรา โรงแรมเป็นที่ซุกหัวนอน ไปเที่ยวแล้วแปดโมงต้องเด้งจากเตียง กลับโรงแรมอีกสามสี่ทุ่ม มีกิจกรรมอะไรกูทำหมดจ้า ขึ้นเขา ดำน้ำ เดินป่า เอาให้คุ้ม ยูโอนลี่ลีฟวันซ์ จะมานอนโรงแรมได้ไง เสียเงินมาแล้ว เสียวันลาพักร้อนด้วย

ครับ เราเคยเข้าใจกันมาตลอด ว่าพวกเราเป็นสายลุย จนกระทั่งภาพตัดมาตอนเราอายุสามสิบ

วัยสามสิบคือวัยที่เงินเดือนของเราอาจจะยังไม่อู้ฟู่จนนอนโรงแรมห้าดาว หรือบินบิสซิเนสคลาสได้ แต่มันก็เริ่มงอกเงยในระดับที่ไปเที่ยวแล้วสามารถเลือกโรงแรมโดยเอาความสะดวก ความสะอาด และทำเลที่ตั้งขึ้นเป็นปัจจัยสำคัญก่อนเรื่องราคา 

อย่างเช่นทริปล่าสุดที่ไปเที่ยวเกาะหลีเป๊ะกัน ซึ่งบนเกาะมีที่พักมีตั้งแต่บังกะโลที่ไม่ติดหาด ไปจนถึงโรงแรมที่มีห้องให้เลือกตั้งแต่การ์เด้นวิวที่ไม่มีแอร์ ไปจนถึงซีวิวที่มีระเบียงเห็นวิวทะเลแบบสะใจ แอร์เย็นฉ่ำ

จากเดิมที่เราเคยตบตีกันเรื่องงบประมาณ จะเลือกอะไรแต่ละอย่างต้องผ่านการคัดสรร อ่านรีวิวอย่างละเอียด พอมาทริปนี้ทุกคนเลือกทุกอย่างเป็นเอกฉันท์คือ เอาห้องที่มีวิว อินเทอร์เน็ตแรง มีเครื่องทำน้ำอุ่น แอร์เย็น ราคาเท่าไรช่างมัน จบ.

ปิดเคส กดจอง ตัดบัตรเครดิตกันภายในสามนาที

ครับ… วันนั้นแหละที่ทำให้ผมเข้าใจว่า เพื่อนๆที่เคยเป็นสายลุยกันมาตลอด เคยนอนเตนท์ เคยอาบน้ำเย็นเพราะบังกะโลไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น เคยนั่งรถบัสไปต่างจังหวัด จริงๆพวกเราไม่ใช่สายลุยครับ เราเป็นสายรักสบายแค่ไม่มีตังค์ต่างหาก

การเที่ยวทะเลของมนุษย์วัยยี่สิบกว่า คือการไปขี่บานาน่าโบ๊ท ดำน้ำตั้งแต่เช้ากลับมาตอนเย็นโดนแดดเลียจนผิวแสบ กลับเข้าที่พักมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วไปหาร้านนั่งกินเหล้าฟังเพลงต่อ แต่การเที่ยวทะเลของมนุษย์วัยสามสิบ คือ การนอนตากแอร์อยู่ในห้องพัก ชื่นชมวิวทะเลจากระเบียงห้องที่เราเอาเงินฟาดมา พอตกเย็นแดดร่มก็ลงไปชายหาดเอาขาแตะๆน้ำเทพอให้เปียกเท้าสมกับที่มาทะเล ส่วนกลางคืนคือนอนพักผ่อนตามอัธยาศัยครับ

จากเดิมที่เคยไปเที่ยวแล้วมีงบประมาณชัดเจน อาหารแพงกว่านี้ไม่กิน ค่ารถแพงกว่านี้ไม่เอา ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเมื่อเรามีเงินครับ อยากกินโรตีบนเกาะ ชิ้นนึงแพงกว่าที่กรุงเทพตั้งสามเท่า เราเอาเงินฟาดครับ อยากกินต้องได้กิน เวลาเดินทางจากเดิมที่ยอมนั่งรถบัสต่อรถสองแถวสารพัด ถ้ามีออพชั่นเป็นรถแท๊กซี่เหมาในราคาที่ไม่ได้ขูดเลือดขูดเนื้อ เราก็จะเอาเงินฟาดทันที

ตัดภาพกลับมาที่วงสนทนาตอนตีสองกับเพื่อนเก่า และเจ้าสาวมือใหม่ ทริปในอดีตก็เป็นความทรงจำที่สวยงามหอมหวานในแบบของมัน คลุกฝุ่นลุยโคลน เหนื่อยบ้างลำบากบ้างไปตามฐานะ แต่ในวันนี้ที่ทุกคนเดินทางมาถึงครึ่งทางของวัยสามสิบแล้ว เราเห็นตรงกันว่าชีวิตช่วงนี้ที่เราสามารถเอาเงินฟาดซื้อความสุข ความสบายเล็กๆน้อยๆในชีวิตได้เนี่ย ทำให้ชีวิตช่วงนี้สนุกไม่แพ้กับความลุยตอนเด็กๆเลย