เบื่องานมีหลายแบบ
เบื่อเพื่อนร่วมงาน
เบื่อเจ้านาย เบื่อลูกน้อง
เบื่อความกดดันของงาน
เบื่อความบ่มิไก๊ของตัวเอง
แต่ยังมีอีกความน่าเบื่อ
คือ ใจที่เหม่อกับงาน
อันนี้ไม่ค่อยมีใครพูดถึง
เวลาพูด มักใช้คำว่า ‘หมดไฟ’
หรือ ‘ไม่มีอารมณ์’ ที่จะทำงานทำการ
แต่ความเบื่อชนิดนี้แหละ
ที่ร้ายแรงกว่าความน่าเบื่อชนิดอื่นๆ
เพราะความน่าเบื่อชนิดอื่นๆ
อาจกินเวลาประเดี๋ยวประด๋าว
ขณะที่ความน่าเบื่อของใจที่ไร้อารมณ์นั้น
มันเกาะกิน กัดกร่อน และเกินทน
สะสมขึ้นเรื่อยๆในแต่ละนาทีที่ผ่านไป
ถ้าคุณไปถึงจุดที่บอกตัวเองว่า
หยุดไม่ได้ หยุดเมื่อไร ไม่มีกินเมื่อนั้น
นั่นอาจเป็นจุดที่สายเกินไป
กับการรู้ตัวว่ามาผิดทาง
ตอนมีไฟกับงาน
คุณบอกตัวเองได้เลยว่า
คนเราชอบมีสมาธิกับชีวิต
และเกลียดตัวเองตอนเหม่อ
ฉะนั้น อย่ารอให้ถึงจุดนั้น
จุดที่เหม่อกับงาน
แล้วพานไปเหม่อกับทุกสิ่งในชีวิต
คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่าจะดิ้นหนีไปทางไหนได้
นี่คือเหตุผลว่าทำไม
ใครต่อใครที่ประสบความสำเร็จ
ได้ประสบสุขในการมีสมาธิกับชีวิตทั้งชีวิต
จึงบอกว่า จุดเริ่มต้นสำคัญที่สุด
ให้ตั้งต้นด้วยการคิดถึงงานที่ทำให้คุณสนุกได้
ซึ่งคนที่จะคิดได้
อาจต้องสะสมนิสัยติดตัวมาตั้งแต่สมัยเรียน
เรียนอะไรแล้วสนุก รู้เอง
ไม่ใช่เรียนอะไรตามเพื่อน
จะได้หอบหิ้วตามเพื่อนไป
บางคนยอมสอบเข้าใหม่
ทิ้งเวลาไปปีหนึ่ง ยอมเรียนกับรุ่นน้องที่ตามขึ้นมา
เพียงเพื่อเลือกอีกคณะ
ที่สนองตอบความรู้สึกถึงทางใจได้มากกว่าเดิม
เมื่อเวลาผ่านไป ๒๐ ปี
คนพวกนี้เหลียวหลังกลับมาจะไม่รู้สึกเสียดาย
เพราะ ๑ ปีที่หายไป
คือการหายไปรู้ตัวว่าชอบอะไรจริงๆ
เมื่อเลือกทางผิด ก็ดีแล้วที่รีบเลือกใหม่
เพื่อไม่ให้อีก ๒๐ ปีต่อมา
กลายเป็นความระกำ
ต้องจมปลักอยู่กับสิ่งที่ไม่ได้ชอบจริง
บางคนยอมทำงานใหม่
ทิ้งตำแหน่ง ทิ้งฐานเงินเดือนเดิม
เพียงเพื่อเลือกงานที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากขึ้น
เมื่อเวลาผ่านไป จนถึงวันใกล้ตาย
คนพวกนี้เหลียวหลังกลับมาจะขอบใจตัวเอง
เพราะตำแหน่งและฐานเงินเดือนดีๆที่หายไป
ได้แปรรูปเป็นความทรงจำในวันท้ายๆว่า
ชีวิตนี้ ดีตรงไหน เลือกอะไร เพื่อให้ตัวเองเป็นอะไร
สามารถทำอะไรทิ้งไว้ข้างหลังได้บ้าง
และที่สำคัญที่สุด
ขอบใจตัวเองที่ทำให้ชีวิตไม่เหมือนฝันเลื่อนลอย
ไม่ต้องมีหนึ่งชีวิต เพียงเพื่อจะได้เหม่อกับชีวิตทั้งชีวิต!
