[ จบแล้ว+มี E-Books ] ไม่นะ! คุณชาย...ถึงตายข้าก็ไม่ยอมพลาดของอร่อยหรอก ตอน ก่อร่างสร้างตัว

ข้อมูลเบื้องต้น

ภาพวาดปกโดย Namol404 นะมล.
IG : namol404 Twitter : @namol404
FB : https://www.facebook.com/namol404

“ไม่นะ! คุณชาย…ถึงตายข้าก็ไม่ยอมพลาดของอร่อยหรอก (ภาคต้น ก่อร่างสร้างตัว)”

มือหนึ่งถือซาลาเปา มือหนึ่งถือน่องไก่

หลันหลันไม่รู้จะทำยังไง ผ้าเช็ดหน้าผืนสวยก็คาบอยู่ในปาก

รู้ดีว่าควรจะทิ้งน่องไก่และซาลาเปา

เอาผ้าเช็ดหน้ามาถือไว้ แล้วก้มหน้า บิดตัวไปมาด้วยความขวยเขิน

ท่าทางแบบนี้สิ! ถึงจะเป็นหญิงสาวผู้อ่อนโยน น่าทนุถนอม

แต่! ซาลาเปาของหอรื่นรมย์ กับน่องไก่ที่ร้านของอาเป่าเป็นของเลิศรส

ใต้หล้านี้นอกจากฮ่องเต้แล้ว ก็ไม่ว่าใครก็ต้องต่อแถวพันลี้ถึงจะได้ชิม

แบบนี้ ข้าจะตัดใจได้ยังไงเล่าคุณชาย…

*******************************

:: คำเตือน ::

นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง

เป็นนิยายจีนโบราณที่ไม่ได้อิงข้อมูลจริงทางประวัติศาสตร์จริง

เป็นการหยิบยืมวัฒนธรรมทางด้านการดำรงชีวิต อาหารการกินเข้ามา

ผสมจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น จึงอาจจะมีเนื้อหาบางประการ ที่ไม่ถูกต้องตรงกับ

ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม รวมทั้งธรรมเนียมปฏิบัติ ที่มีอยู่ในโลกนี้จริง ๆ

*******************************

:: Writer TalK :::

♥ สวัสดีค่ะ ทุกคน ♥

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนวข้ามภพ และใช้ฉากจีนโบราณผสมไอเดียทางแฟนตาซีค่ะ เป็นเรื่องแรกของไรท์เลยนะคะที่ได้เขียนแนวนี้ เนื่องจากเราไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องจีนเป๊ะ ๆ เนอะ ก็เลยทำให้เป็นกึ่งแฟนตาซี เน้นความผสมผสานทางวัฒนธรรมการกินอาหาร การสร้างเนื่้อสร้างตัว (อิๆ) และความเก่งกาจของตัวเองดังนั้นหากมีเรื่องใดผิดพลาดไปไรท์ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ เรื่องทั้งหมดเหล่านี้แต่งเพื่อความสนุกสนานทั้งไรท์และรีดเดอร์ เท่านั้น

“ตัวละครทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติขึ้นในจินตนาการเท่านั้นค่ะ”

และเพื่อแสดงความชัดเจนในการโพสต์นิยาย ไรท์เลยขอแจ้งกำหนดอัพนิยาย และรูปแบบการอ่านฟรี เช่าอ่าน และซื้ออ่านไว้ดังนี้ค่ะ

เริ่มโพสต์ตอนที่ 1 : วันที่ 10 มิ.ย. 2565

กำหนดการโพส : วันละ 1-2 ตอน (คิดว่าจะโพสต์ในช่วงบ่ายของทุกวันค่ะ)

ระยะเวลาเข้าอ่าน : แล้วแต่ว่ารีดเดอร์จะสะดวกเลือกเองค่ะ มี 3 แบบให้เลือก

1. สายอ่านฟรี : รีดเดอร์ทุกท่านจะได้อ่านฟรีเป็นจำนวน 30 ตอน ตั้งแต่ตอนที่ 1-30 หลังจากนั้นอ่านฟรีทุกวัน วันละ 1-2 ตอนจนจบเรื่อง

สำคัญต้องรีบเข้ามาอ่านนะคะ เพราะไรท์จะติดเหรียญแบบอ่านล่วงหน้าหรือแบบแพ็กเกจตั้งแต่ตอนที่ 31 เป็นต้นไป และจะปิดตอนเพื่อเปิดเช่าหรือขายทุก ๆ 5 วัน

ดังนั้นใครที่ไม่อยากเสียเงิน เพื่อไม่ให้พลาดก็ควรกดติดตามเพื่อจะได้เข้ามาอ่านได้ทัน ต้องใช้ความขยันในการเกาะติดสถานการณ์สักหน่อยนะคะ สู้ ๆ ค่าทุกคน :)

2. สายชอบอ่านเร็ว : โดยซื้อสิทธิ์เข้าอ่านล่วงหน้า หลังจากให้อ่านฟรี 30 ตอน จะมีการเปิดให้คนอยากอ่านเร็วจ่าย Coin เพื่อให้สิทธิ์อ่านตอนล่วงหน้า

แต่ไรท์ต้องเน้นไว้ก่อนนะคะ ว่าสิทธิ์เข้าอ่านล่วงหน้านี้ เป็นเหมือนการ "เช่าอ่านค่ะ" ไม่ได้มีเก็บตลอดไป เมื่อถึงเวลาที่ไรท์ปิดตอนเพื่อขาย ก็ต้องจ่าย Coin ซื้ออีกครั้งค่ะ

เน้นย้ำ อีกทีนะคะ ! การซื้อสิทธิ์เข้าอ่านล่วงหน้า ได้เพียงแค่สิทธิ์อ่านก่อน ไม่ใช่เป็นซื้อตอนเก็บไว้อ่าน ดังนั้น อ่านดี ๆ ก่อนกดซื้อนะคะ ว่าเป็นการซื้ออ่านล่วงหน้า หรือซื้อตอนเก็บ

หากเข้าใจผิดมาแจ้งไรท์ จุดนี้ขออภัยที่ไรท์ไม่อาจช่วยอะไรได้ค่ะ ถือว่าเข้าใจตรงกันแล้วนะคะ

3. สายซื้อเก็บ อ่านฟรีตอนที่ 1-30 อันนี้รีดเดอร์ทุกสายสามารถอ่านได้ค่ะ แต่ถ้าจะซื้อเก็บก็ขอให้รอก่อนค่ะ เพราะตั้งแต่ตอนที่ 31 เป็นต้นไป ไรท์จะปิดตอนเพื่อขายทุก ๆ 10 ตอนค่ะ

** จะเริ่มปิดขายแพ็กเกจในวันที่ 10/08/65 หลังจากเปิดให้อ่านฟรีวันละตอน ครบ 2 เดือนแล้ว**

โดยปิดขายเป็นแพ็กเกจทีละ 10 ตอนค่ะ ล็อตแรกจะปิดตอนที่ 31-40 ก่อน ในวันที่ 10/08/65และจะเว้น 5 วัน ก่อนจะปิดเพิ่มอีก 10 ตอน คือ

- ตอนที่ 41-50 จะปิดขายในวันที่ 16/08/65
- ตอนที่ 51-60 จะปิดขายในวันที่ 21/05/65

และจะเว้นไปอีก 5 วัน ก่อนปิดอีก 10 ตอน เป็นอย่างนี้ไปจนจบเรื่องค่ะ

รูปแบบการขายเรื่องนี้ : ขาย Coin, Ebook ส่วนรูปเล่มยังไม่ได้ตัดสินใจค่ะ รอดูเสียงตอบรับอีกที

:: Writer TalK : แนะนำเรื่อง ::

:: Writer TalK :::

สวัสดีค่ะ ทุกคน ♥♥

นี่เป็นนิยายแนวข้ามภพ และใช้ฉากจีนโบราณผสมไอเดียทางแฟนตาซี เรื่องแรกของไรท์เลยนะคะ เนื่องจากเราไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องจีนเป๊ะ ๆ เนอะ

ก็เลยทำให้เป็นกึ่งแฟนตาซี เน้นความผสมผสานทางวัฒนธรรมการกินอาหาร การสร้างเนื่้อสร้างตัว (อิๆ) และความเก่งกาจของตัวเอง มาร่วมเดินทางไปด้วยกันนะคะ ♥

และหากมีเรื่องใดผิดพลาดไปไรท์ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ เรื่องทั้งหมดเหล่านี้แต่งเพื่อความสนุกสนานทั้งไรท์และรีดเดอร์ เท่านั้น

ขอขีดเส้นใต้ไว้อีกรอบ “ตัวละครทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติขึ้นในจินตนาการเท่านั้นค่ะ”

และเพื่อแสดงความชัดเจนในการโพสต์นิยาย ไรท์เลยขอแจ้งกำหนดอัพนิยาย และรูปแบบการอ่านฟรี เช่าอ่าน และซื้ออ่านไว้ดังนี้ค่ะ

เริ่มโพสต์ : วันที่ 10 มิถุนายน 2565

กำหนดการโพส : วันละ 1 ตอน

ระยะเวลาเข้าอ่าน : แล้วแต่ว่ารีดเดอร์จะสะดวกเลือกเองค่ะ มี 3 แบบให้เลือก

1. สายอ่านฟรี : รีดเดอร์ทุกท่านจะได้อ่านฟรีเป็นจำนวน 30 ตอน ตั้งแต่ตอนที่ 1-30 หลังจากนั้นอ่านฟรีทุกวัน วันละ 1 ตอนจนจบเรื่อง

สำคัญต้องรีบเข้ามาอ่านนะคะ เพราะไรท์จะติด Coin แบบซื้ออ่านล่วงหน้า ตั้งแต่ตอนที่ 31 เป็นต้นไป และจัดแพ็กเกจสำหรับสายซื้อเก็บเมื่อโพสต์ถึงตอนที่ 62 ค่ะ

ดังนั้นใครที่ไม่อยากเสียเงิน เพื่อไม่ให้พลาดก็ควรกดติดตามจะได้เข้ามาอ่านได้ทัน ต้องใช้ความขยันในการเกาะติดสถานการณ์สักหน่อยนะคะ สู้ ๆ ค่าทุกคน :)

2. สายชอบอ่านเร็ว โดยซื้อสิทธิ์เข้าอ่านล่วงหน้า หลังจากให้อ่านฟรี 30 ตอน จะมีการเปิดให้คนอยากอ่านเร็วจ่าย Coin เพื่อให้สิทธิ์อ่านตอนล่วงหน้า

แต่ไรท์ต้องเน้นไว้ก่อนนะคะ ว่าสิทธิ์เข้าอ่านล่วงหน้านี้ เป็นเหมือนการ "เช่าอ่านค่ะ" ไม่ได้มีเก็บตลอดไป เมื่อถึงเวลาที่ไรท์ปิดตอนเพื่อขาย หากอยากเก็บไว้อ่าน ก็ต้องจ่าย Coin ซื้ออีกครั้งค่ะ

เช่าอ่าน = ได้อ่านก่อน ได้อ่านเร็วในราคาที่ถูกค่ะ

เน้นย้ำ อีกทีนะคะ ! การซื้อสิทธิ์เข้าอ่านล่วงหน้า ได้เพียงแค่สิทธิ์อ่านก่อน ไม่ใช่เป็นซื้อตอนเก็บไว้อ่าน ดังนั้น อ่านดี ๆ ก่อนกดซื้อนะคะ ว่าเป็นการซื้ออ่านล่วงหน้า หรือซื้อตอนเก็บ

หากเข้าใจผิดมาแจ้งไรท์ จุดนี้ขออภัยที่ไรท์ไม่อาจช่วยอะไรได้ค่ะ ถือว่าเข้าใจตรงกันแล้วนะคะ

3. สายซื้อเก็บ อ่านฟรีตอนที่ 1-30 อันนี้รีดเดอร์ทุกสายสามารถอ่านได้ค่ะ แต่ถ้าจะซื้อเก็บก็ขอให้รอก่อนค่ะ พอโพสต์ถึงตอนที่ 62 ไรท์จะปิดตอนเพื่อขายเป็นแพ็ค แพ็คละ 10 ตอนค่ะ สายซื้อเก็บต้องรอให้ครบ 2 เดือนก่อนนะคะ (ก่อนหน้าตอนที่ 62 สามารถเกาะติดอ่านฟรี หรือใช้สิทธิ์อ่านล่วงหน้าแบบข้อ 2 ก่อนได้ค่ะ แล้วแต่สะดวกเลย )

โดยพอโพสต์ครบ 62 ตอนปุ๊บ ไรท์จะปิดตอนเพื่อขายทีละ 10 ตอน โดยเริ่มปิดตอนที่ 31-40 ก่อน และจะปิดเพิ่มทีละ 10 ตอน ทุก ๆ 5 วันค่ะ

หากนักอ่านไม่สะดวกตามไรท์เป็นรายตอนในเวป ไรท์จะมีรวมเป็น Ebook วางขายภายหลังแน่นอนค่ะ หากมีการอัพเมื่อไหร่จะมีการแจ้งให้ทราบ ส่วนรูปเล่มยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำหรือไม่ ขอรอฟังเสียงรีดเดอร์ก่อนนะคะ

E-BOOKS ลงใน MEB ค่า คลิ๊กตามไปที่ภาพหรือลิงค์ได้เลยนะคะ

เล่ม 1 ตอนที่ 1- 75

เล่ม 2 ตอนที่ 76- 149

เล่ม 3 ตอนที่ 150 - 215

(เนื่องจากหลัง ๆ เนื้อหาต่อตอนค่อนข้างยาว เล่มที่ 3 จำนวนตอนจึงน้อยกว่า 2 เล่มแรก

แต่จำนวนหน้าที่รวมเล่มา ใกล้เคียงกันค่ะ )

ตอนที่ 1 หลันหลัน จอมตะกละ

ว่างเปล่า…ทุกอย่างว่างเปล่า

หลันหลันมองครัวเล็ก ๆ ที่ว่างเปล่าตรงหน้า นางก้มหน้ามองดูมือหยาบ ๆ ของตัวเอง ขนาดของมันทำให้รู้ว่าร่างนี้ยังโตไม่เต็มวัยนัก นางแทบจะกลอกตาเป็นลมกับความจริงที่ได้รับรู้ว่าเรื่องเหลวไหลที่มักจะอ่านเจอในนิยายอย่างการ “ข้ามชาติ” “ย้อนอดีต” หรือพวก “ยืมร่างคืนวิญญาณ” จะมีอยู่จริง!

นางยกมือเล็ก ๆ ขึ้นมากุมไว้ที่ตรงหัวใจ พลันคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่ตื่นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนผ้าห่มผืนบาง ๆ เก่า ๆ ในห้องเก็บฟืน ตอนนั้นเป็นเวลากลางดึก ลมพัดแรง ต้นไม้ต้านแรงลมได้ ทว่าใบไม้ปลิวเสียดสีกันก่อให้เกิดเสียงชวนขวัญผวา

แม้ร่างหลันหลันตอนนี้จะยังเล็ก แต่วิญญาณของนางเป็นหญิงวัยเกือบจะสามสิบ ก่อนนั้นอาศัยอยู่ในห้องพักขนาดใหญ่ในตึกระฟ้า ระบบไฟยังเป็นอัตโนมัติ แค่เดินผ่านไฟในห้องก็สว่างไสวขึ้นมาเองได้ ช่างสะดวกสบาย

แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กลับอยู่ในห้องเก็บฟืน ยังดีที่มีคนจุดเทียนตั้งไว้มุมหนึ่ง แม้จะเป็นเพียงแค่แสงและความร้อนเล็กน้อย แต่หลันหลันก็ยังเขยิบตัวเข้าไปด้วยแรงอันน้อยนิด นางยกมือขึ้นอังไฟจากเปลวเทียน

หาความอบอุ่นในร่างกาย ในขณะที่หัวใจทั้งหนาวเหน็บ เต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว

…

หลันหลันทอดถอนใจ ความทรงจำในร่างเดิม ทำให้นางรู้ว่าเวลานี้ตัวเองอายุสิบสอง บิดาเสีย มารดาหายสาปสูญ ถูกเลี้ยงดูมาโดยท่านย่าใจร้ายกับป้าสะใภ้ใจดำที่สนใจแต่ครอบครัวตัวเอง ท่านปู่ที่พอจะเป็นที่พึ่งได้หน่อยก็ดันมาป่วยจนช่วยตัวเองไม่ได้

และเพราะข้ออ้างของป้าสะใภ้ ที่ต้องการหาเงินไปซื้อยาให้ท่านปู่ หลันหลันก็เลยถูกขาย ชีวิตน้อย ๆ ของนางถูกขายด้วยราคาสองตำลึง คิดแล้ววิญญาณสาวสามสิบในร่างเด็กน้อยก็ถอนใจหนัก

ในโลกที่หลันหลันจากมา นางเป็นถึงนักชิมชื่อดัง หยิบจับอะไรเกี่ยวกับธุรกิจอาหารก็ประสบความสำเร็จไปเสียหมด แต่ละเดือนมีรายได้หลักล้าน ว่าแล้วก็คิดถึงตู้เย็นใหม่ที่เพิ่งถอยมาชะมัด แถมห้องครัวที่เพิ่งรีโนเวทใหม่ ยังไม่ได้ทดลองใช้ทำสักเมนูเลย

โลกนั้นช่างห่างไกลจากความเป็นจริง…

ส่วนในโลกนี้นั้น… ความทรงจำของหลันหลันบอกต่อไปว่าก่อนจะโดนขาย หลังจากกลายเป็นเด็กกำพร้า นางหนูตัวน้อยก็โดนทารุณใช้งานอย่างหนัก ทั้งหาบน้ำ เก็บฟืน แม้ว่าอากาศจะหนาวเหน็บแค่ไหนก็ต้องทำ

ซ้ำยังต้องทำความสะอาดรับใช้ทุกคนในบ้าน จนร่างกายเล็ก ๆ ทนไม่ไหว ป่วยหนัก ว่าแล้วนี่คงเป็นสาเหตุหลักที่เจ้าของร่างโดนขายละมั้ง คงไม่ใช่เรื่องซื้อยาให้ท่านปู่หรอก นั่นเป็นเพราะหลังจากที่นางทำงานไม่ได้แล้วก็กลายเป็นตัวไร้ประโยชน์

ในเมื่อใช้การไม่ได้แล้ว แถมยังป่วยก็ไร้ประโยชน์ สิ่งสุดท้ายครอบครัวเดิมเอาเปรียบกับนางได้ คือการเอานางมาขาย หลันหลันก็ไม่รู้ว่าคนที่ซื้อตัวนางมาตอนนั้นสมองมีปัญหาอยู่หรือไร ถึงได้รับเอาตัวเด็กป่วย และอ่อนแรงแบบนี้แลกกับเงินสองตำลึง

ดูเหมือนว่าตั้งแต่รับตัวเจ้าของร่างมาที่บ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครสนใจนางสักคน เห็นว่านางป่วยหนักก็เลยเอามาไว้ในห้องเก็บฟืนแห่งนี้ แม้แต่ตอนที่สิ้นลมทุกคนก็ยังไม่รู้

พอเจ้าของร่างคนเดิมจากไป ก็เป็นนาง “หลันหลัน” อีกคน ที่เข้ามายึดครองร่างนี้เอาไว้ ราวกับว่าสวรรค์ยังทำเรื่องยุ่งให้นางไม่มากพออย่างนั้นแหละ มาเกิดใหม่ทั้งทีนอกจากใช้ชื่อเดิมแล้ว ก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเลยสักอย่าง

พอเช้านางก็เดินออกมาด้านนอกห้องเก็บฟืน เจอหลี่มามาที่มองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วสั่งเบา ๆ มาว่าให้นางมาหุงหาอาหารแต่ในครัวไม่มีอะไรเลย

ชาติที่แล้วนางไม่ได้เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยนัก แม้จะไม่ได้ยากจนแต่ก็ไม่ได้เรียกว่า อยากจะกินแล้วได้กินหรืออยากนอนแล้วได้นอนเสมอ

ชาติก่อนเมื่อยังเยาว์ อาหารมื้อใหญ่ แม้กระทั่งฟาสต์ฟูดดัง ๆ ยังเป็นของที่ไกลเกินเอื้อม สิ่งเดียวที่หลันหลันได้เต็มที่จากครอบครัวในชาติก่อนคือการศึกษา “อาหารอร่อย” เลยเป็นสิ่งที่นางโหยหามาตลอด

ความฟู้ดดี้ในชาติก่อนเป็นแรงผลักดันให้นางเรียนจบและได้ทำในสิ่งที่ชอบ จนกระทั่งประสบความสำเร็จ

หลันหลันลากเท้าไปเปิดตู้เล็ก ๆ ด้านข้าง ความหวังสุดท้ายที่ยังไม่ได้สำรวจในครัวนี้…

เพี้ยง! หวังว่าจะพอมีอะไรมาช่วยเติมความว่างเปล่าในท้องได้

ผ่าง!

ว่างเปล่า…

ไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อย…

หลันหลันทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรงกับพื้น พลางคิดว่านี่มันบ้านอะไรกัน แม้กระทั่งธัญพืชหยาบก็ยังไม่มีสักชั่ง เธอได้แต่หัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก

หลันหลันในร่างเด็กหญิงอายุสิบสอง สิ้นหวังหมดแรงขาอ่อนล้มพับไปกับพื้น หมดสิ้นแล้วชีวิตที่คิดอยากกินเนื้อก็ได้กิน

สวรรค์! นี่มันแร้นแค้นยิ่งนัก

ก่อนที่จะพบว่าตนย้อนเวลามานั้น ซุนหลันหลัน จำได้ว่านางล้มลงบนทางเดินยาวไร้ผู้คน ตรงหน้าห้องน้ำหญิงในโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง

สุดปลายทางเดินอีกด้าน เป็นฮอลล์ขนาดใหญ่ที่กำลังจัดการแข่งขันเชฟมือทองระดับนานาชาติ เพื่อเฟ้นหาคนไปเข้าแข่งขันเชฟระดับโลก กับแข่งขันคนกินจุที่ตั้งเป้าไว้ว่าจะทุบสถิติโลกเอาไว้

แน่ล่ะ โลกนี้ใครบ้างไม่ชอบของอร่อย!

การแข่งครั้งนั้นก็เลยได้รับความสนใจอย่างมาก ใครที่ได้เข้าร่วมไม่ว่าจะเป็นผู้แข่ง ผู้จัด ผู้ชม หรือกรรมการตัดสิน สามารถเอาไปโอ้อวดได้ทั้งนั้น

หลันหลันเองก็เช่นกัน ในฐานะเจ้าของฉายา “หลันหลัน จอมตะกละ” นักชิมเลื่องชื่อและเจ้าของร้านอาหารชื่อดังที่มีสาขามากมายทั่วแผ่นดินใหญ่ นางเองก็ได้รับเชิญให้เป็นกรรมการตัดสินด้วยเช่นกัน

โอกาสทองเช่นนี้ใครปฏิเสธก็โง่ หลันหลันตกลงรับคำเชิญ เดิมทีเรื่องนี้จะทำให้นางยิ่งเด่น ยิ่งดังในวงการอาหาร มีผลดีต่อหน้าที่การงานเป็นอย่างมาก อนาคตเรืองรองราวกับมีเนื้อทองคำหล่นลงจากฟ้า

หลันหลันออกกล้องบ่อยมาก เป็นเพราะตอนนั้นนางได้รับความนิยม แม้ไม่ได้เด่นดังเรื่องความสวยงาม แต่ความสามารถและความรวยก็ทำให้ได้รับความชื่นชมจากเหล่าหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไม่น้อย แต่แล้วเหตุการณ์กลับพลิกผัน

หลังการแข่งขันรอบแรกจบลง นางต้องวิ่งเข้าออกห้องน้ำอยู่หลายรอบ ไม่มีแรงจะเข้าไปในงาน ทุกคนวุ่นวายกันยกใหญ่ ที่จู่ ๆ นางหายตัวไป

จนสุดท้ายหลันหลันได้ยินเสียงประกาศให้คนอื่นขึ้นมาเป็นกรรมการแทน แต่ในนาทีนั้นนางไม่มีเวลาผิดหวัง เพราะการเอาชีวิตรอดสำคัญกว่า!

หลันหลันทั้งถ่ายท้อง ทั้งอาเจียน กอดโถส้วมอย่างไร้เรี่ยวแรง ช่างน่าอนาถนัก…ในตอนที่ทำท่าเหมือนจะไปหาท่านแม่ ท่านยายที่ตายไปหลายปีแล้วนั้น

นางฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า หากกอดโถส้วมตายเช่นนี้ จะเป็นที่ขายหน้าต่อวงศ์ตระกูล พรุ่งนี้อาจจะมีพาดหัวใหญ่ตามเว็บไซต์ข่าว ว่านักชิมชื่อดังตายคาโถส้วม แค่คิดก็ผิดต่อบรรพบุรุษแล้ว…

ไม่นางยังตายไม่ได้ ห้ามตายที่นี่

แม้ไม่ตายจะดีกว่า แต่ถ้าถึงตายก็ตายในห้องน้ำเช่นนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ตอนที่ 2 หลันหลันจอมตะกละ 2

ไม่รู้ว่าอาหารจานไหนมีปัญหาถึงทำให้นางปวดท้อง ท้องเสีย แล้วอาเจียนไม่หยุด จนต้องนั่งอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงแบบนี้

หลันหลันพยายามส่งข้อความหาฟุยซงผู้ช่วย แต่ไม่ว่าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมา นางใช้แรงฮึดเฮือกสุดท้าย ยันกายลุกขึ้น ติดกระดุมกางเกง เปิดประตูห้องน้ำ พาร่างโซซัด โซเซออกมา

ออกมาจากห้องน้ำได้แล้ว ก็มองซ้ายมองขวา ตรงทางเดินไม่มีใครเลยสักคน เสียงดังกระหึ่มออกมาจากในฮอลล์ ทุกคนคงไปอยู่ที่นั่นกันหมด แต่หลันหลันไม่ไหวแล้ว นางหมดแรงเซล้มลงกับพื้น ไม่มีแรงแม้แต่จะตะโกนร้องให้ใครช่วย

หลันหลันคิดว่าหากสลบไป มีคนมาเจอ โชคดีก็ไม่ตาย อาจจะอับอายเป็นข่าวนิดหน่อยเดี๋ยวคนคงลืมกันไปเอง หรือหากต้องตายจริงๆ ตรงนี้ก็ดีกว่าโถส้วมเป็นไหน ๆ แต่ไม่คิดว่าตอนที่กำลังนอนคว่ำหน้าแผ่ไปกับพื้น กลับรู้สึกว่ามีคนเดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ

หลันหลันเงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก ก็พบปลายรองเท้าหนังคู่หนึ่ง พยายามมองขึ้นไปพอเห็นว่าเป็นใคร นางก็ดีใจเป็นอย่างมาก

ฟุยซง! ผู้ช่วยหนุ่มของนาง

แต่ขณะที่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาประคองนางให้ลุกขึ้น แสงแฟลชจากกล้องมือถือก็สว่างวาบขึ้นเสียก่อน หลันหลันจึงเห็นว่าด้านหลังของฟุยซงมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย นางเห็นรองเท้าส้นสูงคู่นั้นเดินเข้ามาใกล้

มารดามันเถอะ! เป็นหนิงชิง

หนิงชิงเป็นศัตรูคู่แข่งของหลันหลันทั้งเรื่องอาชีพและเรื่องหัวใจ ใบหน้าที่สวยกว่านางไม่เท่าไหร่นั่น กำลังแสยะยิ้มอย่างเหยียดหยาม แล้วพูดใส่นางอย่างสะใจว่า

“ฉันนึกว่าเธอจะกอดโถส้วมตายไปแล้ว”

ตอนนี้หลันหลันไม่มีแม้แต่แรงจะพูด ได้แต่กัดฟันกรอดอย่างแค้นเคือง

หลันหลันรู้สึกว่าร่างกายขาดน้ำอย่างหนัก ริมฝีปากก็แห้งแตกจนเจ็บ ถึงตอนนี้หลันหลันมั่นใจว่าจะต้องมีใครวางยาถ่ายรุนแรงในอาหารที่นางกินอย่างแน่นอน แล้วก็ได้คำตอบ…

เพราะทันทีที่คิดถึงเรื่องนี้ นางก็เห็นหนิงซิงยกขวดเล็ก ๆ ขึ้นมาโบกไปมา แล้วลดตัวนั่งยอง ๆ ตรงหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเกือบจะกระซิบ แต่หลันหลันได้ยินอย่างชัดเจน

“หลันหลัน อย่างเธอน่ะอีกสิบชาติก็สู้ฉันไม่ได้หรอก ตอนนี้ด้านในการแข่งขันรอบสองจบลงแล้ว และก็เป็นฉันเองแหละที่ขึ้นเป็นกรรมการตัดสินแทนเธอ ไม่ต้องห่วงนะการแข่งขันรอบที่เหลือ ฉันจะทำหน้าที่อย่างดีเชียวล่ะ ทีนี้ชื่อเสียงที่ควรจะเป็นของเธอก็จะตกอยู่ที่ฉัน ฉันจะมีชื่อเสียงมากกว่าเธอ กลายเป็นอันดับหนึ่งในวงการ

เฮ้อ…แต่ถ้าฉันต้องการเพียงแค่อันดับหนึ่ง คงไม่ต้องใช้ยาถ่ายแรงขนาดนี้กับเธอหรอก ใครใช้ให้อี้หยางชอบเธอล่ะ ถ้าไม่มีเธออี้หยางก็จะเป็นของฉัน ดังนั้นหลันหลัน เธออย่าโทษฉันเลยนะ นับจากนี้ไปเธอก็อยู่อย่างสงบ ๆ ไปเถอะ หลับ…ให้สบาย”

น้ำเสียงหนิงซีอ่อนโยน ราวกับกำลังกล่อมเด็กนอน หลันหลันกำมือแน่นอย่างแค้นเคือง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหนิงซี

หนิงซีเป็นนักแสดงตัวประกอบที่ไม่ค่อยดังนัก แต่เพราะมีครอบครัวอยู่ในวงการอาหาร ก็เลยใช้อาหารเป็นใบเบิกทางสร้างชื่อเสียงอีกด้านหนึ่ง หนิงซีเข้าวงการอาหารมาก่อนหลันหลัน แต่หลันหลันกลับประสบความสำเร็จมากกว่า

แม้ว่าหลันหลันจะเป็นสาวโสดสนิท ชนิดที่ไม่เคยมีแฟนหนุ่ม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องกุ๊กกิ๊กแบบจับมือหรือจุมพิตกับใคร เรียกว่าแม้ประสบการณ์ด้านอาหารเป็นร้อย ด้านความรักกลับเป็นศูนย์ก็ตาม แต่อะ แฮ่ม ไม่อยากจะคุยว่าเสน่ห์นางในชาติก่อนก็ไม่ใช่เล่น!

ดูอย่างหลี่อี้หยางสิ เป็นพระเอกหนุ่มดาวรุ่ง แถมยังอายุน้อยกว่านางตั้งห้าปี ยังมาตามตื้ออยู่ตั้งนาน จนหลันหลันใจอ่อนยอมตกลงเป็นแฟนกับเขา คบกันได้ไม่ถึงสัปดาห์ดี นางก็โดนหนิงซีเล่นงานซะอ่อมไปหมดนี่แหละ

หลันหลันคิดว่ายัยนักแสดงโนเนมตรงนี้ต้องการแข่งขันด้านอาชีพเท่านั้น ชิงดีชิงเด่นกันด้วยความสามารถ นางไม่เคยมีปัญหาอะไรหรอก แต่หนิงซียังต้องการแฟนหนุ่มของนางอีก!

บ้าชะมัด นี่คงเป็นแรงผลักดันทำให้นางต้องตกที่นั่งลำบาก โดนวางยาแบบนั้น คิดแล้วหลันหลันแค้นแทบกระอักเลือด

ตอนนั้นหลันหลันมองไปทางผู้ช่วยหนุ่ม ทีแรกเห็นว่าเขาเป็นความหวังหนึ่งเดียวที่จะมาช่วยชีวิต แต่เมื่อฟุยซงยังยืนนิ่งดูหนิงซีอยู่อย่างนั้น นางก็เดาได้ทันทีว่าเรื่องราวที่เหลือมันเป็นยังไง นางโดนหักหลัง…

“อีกครึ่งชั่วโมง ค่อยเรียกรถพยาบาลมานะ อย่าให้มีพิรุธ เรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ค่าจ้างอีกครึ่งฉันจะโอนให้ แล้วไม่ต้องห่วงอาการป่วยของน้องสาวแล้วนะ ฉันจะดูแลอย่างดี” หนิงซีสั่งฟุยซงหลังจากลุกขึ้นและกำลังจะเดินจากไป

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมรู้ว่าควรทำยังไง” ฟุยซงตอบ

หลันหลันกำมือแน่นอย่างแค้นเคือง ฟุยซงกับหนิงชิงถึงกันร่วมมือกัน แต่เรื่องหลังจากนั้นนางไม่รู้แล้ว หลันหลันอยากจะอาละวาดยิ่งนัก แต่นางไม่ไหวแล้ว

สุดท้ายก่อนที่นางจะหมดสติแล้ววิญญาณออกจากร่างไป ได้ยินเสียงฟุยซงกระซิบข้างหูว่า

“ขอโทษนะหลันหลัน”

บิดามันเถอะ! ขอโทษแล้วจะหายหรือไง ไม่ต้องห่วง

หากมีโอกาสกลับไปได้ แม่จะตบให้กลิ้งเป็นอย่างแรกเลย!

ใช่! ตบก่อนแล้วค่อยคิดบัญชีอย่างอื่นทีหลัง

หลันหลันหมายมั่นปั้นมือ ละเมอเพ้อพกว่าจะได้กลับไปโลกเก่า แล้วพบว่าตัวเองยังไม่อยากตายมาก ๆ

แต่ความจริงมักจะรันทด…

ผัวะ! หลันหลันร้องโอ๊ย ตื่นจากการวาดฝันในทันที

ในขณะที่นางกำลังคิดว่าจะได้ตีคนอื่น ไม้อันใหญ่ก็ปลิวมาฟาดหัวนางเฉียด ๆ ไป ดูจากขนาดของมัน ถ้าโดนเต็ม ๆ คงได้ตายอีกรอบ แต่มันก็ทำให้นางได้สติว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

ตอนนี้นางไม่ใช่ “หลันหลัน จอมตะกละ” สุดยอดนักชิมเลื่องชื่อ วัยเฉียดสามสิบที่ประสบความสำเร็จมาก ๆ แล้ว แต่กลับเป็นซุนหลันหลันอายุสิบสองมีชีวิตอาภัพยิ่ง

“เฮ้อ…” หลันหลันเดินออกจากประตูห้องครัว ไปยังทิศทางที่ไม้อันใหญ่ถูกโยนเข้ามา

ภาพที่นางเห็นตรงหน้านี้คือ สามีภรรยาวัยต้นสี่สิบกำลังทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ชายวัยกลางคนวิ่งวนอยู่ในลานบ้าน ก่อนจะวิ่งเตลิดหนีไป ส่วนหญิงวัยกลางคนหมดแรง ตั้งท่าจะร้องห่มร้องไห้ แต่พอเห็นนางก็ตวาดเสียงดัง

“เจ้ายืนเซ่ออยู่ทำไม ทำอาหารเสร็จแล้วเหรอ ถ้าเสร็จแล้วทำไมไม่ไปดูคุณชาย อย่าคิดว่าเป็นสาวใช้ขั้นหนึ่งของคุณชายเพียงคนเดียวแล้วจะขี้เกียจได้นะ ระวังเอาเถอะ ถ้าเจ้าปรนนิบัติคุณชายไม่ดี ข้าจะให้คุณชายขายเจ้าทิ้ง”

“เจ้าค่ะ หลี่มามา” นางยอบกายแบบที่ได้รับการสั่งสอนมาไม่นาน ในขณะที่กัดฟันกรอด

ปู่ย่าตาทวดมันเถอะ!

…นางถึงกลับมาเกิดใหม่เป็นสาวใช้!

อ่านต่อนิยายเรื่องนี้