ยุคนี้ใคร ๆ ก็ชอบกินเผือก มีแต่คนที่สนใจเรื่องคนอื่น อยากรู้เรื่องคนอื่น น้อยคนที่รู้จักตัวเอง สนใจตัวเองมากเท่าการสนใจเรื่องคนอื่น ซึ่งถ้าถามว่าการกระทำแบบนี้ผิดไหม ก็คงต้องบอกว่า “ไม่ผิด” แต่ถ้าว่าการกระทำแบบนี้ทำให้เจริญขึ้นไหม ก็คงต้องบอกว่า “ไม่” แล้วแบบนี้เราจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นเพื่ออะไร เพราะถ้ามัวแต่สนอกสนใจ อยากรู้อยากเห็นแต่เรื่องคนอื่น แล้วเรื่องของตัวเองจะมีเวลาสนใจ ใส่ใจไหม ก็คงจะไม่..
การไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นเป็นการอยู่ในศีลในธรรมอย่างหนึ่ง ซึ่งพระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก สอนเรื่องการไม่เข้าไปยุ่งเรื่องคนอื่นไว้ว่า..
“อย่ายุ่งกับเรื่องของคนอื่น ภาวนามาก ๆ ดูตัวเองมาก ๆ หลวงปู่ชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี ท่านเคยบอกว่า "ธรรมดาเราดูแต่คนอื่น 90 % ดูตัวเองแค่ 10 %" คือเราคอยดูแต่ความผิดของคนอื่น เพ่งโทษคนอื่น คิดแต่จะแก้ไขคนอื่น ต้องกลับเสียใหม่นะ ดูคนอื่นเหลือไว้ 10 % ดูเพื่อศึกษาว่าเมื่อเขาทำอย่างนั้น คนอื่นจะรู้สึกอย่างไร เพื่อเอามาสอนตัวเองนั่นแหละ แล้วเปลี่ยนมาดูตัวเอง พิจารณาตัวเอง 90 % จึงเรียกว่าปฏิบัติธรรมอยู่”
ส่วนหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ท่านก็ว่า “ยุ่งกับคนอื่นเท่าที่จำเป็น เรียนรู้กายใจตัวเองให้มาก เวลาทำงานต้องยุ่งกับคนก็ยุ่งไปตามหน้าที่ ยุ่งเท่าที่จำเป็น ถ้าไม่จำเป็น ไม่มีธุระอะไร ก็อย่าไปยุ่งกับคนอื่นเค้า คนที่ชอบไปยุ่งคนอื่น ภาวนาไม่ขึ้นหรอก เอาเวลามาเรียนรู้กาย เรียนรู้ใจตัวเองให้มากดีกว่า”
การใช้ชีวิตอยู่ในสังคมทุกวันนี้ทำให้เรามีแนวโน้มจะเป็นคนขี้เผือกมากขึ้น เพราะต้องพบปะผู้คน พูดคุยผูกมิตร ต้องทำงาน-เรียนร่วมกัน ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ ฯลฯ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อสร้างมนุษยสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทำให้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข แต่สิ่งต่าง ๆ ที่หลายคนทำจนเป็นความเคยชินเหล่านี้ ก็อาจทำให้เผลอตัวไปยุ่งเรื่องชาวบ้านได้เหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นเพราะหวังดีหรือหวังอะไรก็ตาม อะไรที่ไม่ใช่เรื่องของเราก็อย่าไปยุ่งเป็นดีที่สุด
ทางที่ดีควรพยายามสนใจคนอื่นให้น้อย ใส่ใจตัวเองให้มาก โดยเฉพาะการกระทำของคนอื่นยิ่งต้องใส่ใจให้น้อย เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา ผิด-ถูกก็เป็นเรื่องของเขา และถึงแม้เขาจะทำไม่ดีกับเรา ก็ช่างเขา อย่าเอามาเป็นอารมณ์ที่เคียดแค้นใส่กัน ยุ่งเฉพาะแค่เรื่องของตัวเองก็พอ ดูว่าตัวเองขาดอะไร ต้องพัฒนาอะไร เพราะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการรู้จิตใจตัวเองและทำให้ตัวเองมีความสุขอีกแล้ว..
