คอนเสิร์ตกับการตลาด - สมจุ้ย เจตนาน่าสนุก

กว่าจะหาใครมาดูคอนเสิร์ตได้ไม่ง่ายเลย

วงการเพลงกับการตลาด เป็นเรื่องที่น่าสนใจ

เพลงไม่เคยห่างหายไปจากโลก คนเราชอบให้มีเพลง มีเสียงดนตรีตั้งแต่วันเกิดไปจนวันตาย

แต่เมื่อบทเพลง ไม่สามารถจะทำออกมาขายได้ เป็นชิ้นเป็นอัน แล้วการตลาดอันผันผวนนี้จะทำให้ การตลาดดนตรีดำเนินต่อไปได้อย่างไร

เพราะแม้กระทั่งตลาดน้ำที่เคยดำเนินสะดวก ตอนนี้ก็ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่

วงการดนตรีจะดำเนินกันเช่นไร

ทางออกหนึ่งที่คิดกันก็คือการจัดคอนเสิร์ต หาทางให้ศิลปินกับแฟนเพลงพบปะกันโดยตรง 

ซึ่งคงจะมองว่าเป็นความคิดที่ดี มีคนชอบสงสัยว่า กะอีแค่จัดคอนเสิร์ตหาคนมาซื้อบัตรแค่สองสามพันใบ 

มันจะยากอะไรกันนักกันหนา

บางคราคนที่ไม่เคยจัดงาน อาจจะไม่เข้าใจ ว่าเหตุอันใด ต้องใช้พละกำลังมากมายมหาศาลกว่าจะได้คนมาดูให้เต็มที่นั่ง

ในเมื่อศิลปินคนนั้น ก็ถือว่าดังดี มีชื่อเสียง มีคนติดตามผลงานมากมาย

ยิ่งเอาคนดังๆ สามสี่คนมารวมกัน มันก็น่าจะยิ่งมีคนมาชมกันมาก จริงไหมล่ะ

หลายๆ คนที่จัดคอนเสิร์ตแล้วเจ๊ง จึงควรทำความเข้าใจ

ไม่ตกเป็นเหยื่อความคิดของตัวเอง

จากความคิดตั้งต้นที่ว่า คนชอบศิลปินคนนั้น วงนี้ อาจจะมีมากมายก่ายกอง ทำเพจทีมีคนกดไลค์นับแสน ปล่อยซิงเกิ้ลคนดูเป็นหลายล้านวิว

จริงอยู่ว่าเขาอาจจะชื่นชอบ และติดตามผลงาน 

ปัญหาคือ เวลาเราออกผลงาน สักเพลงหรืออัลบั้ม 

คนฟังเขาจะค่อยๆ ทยอยฟังกัน วันละคนสองคน หรืออาจจะเป็นวันละแสน วันละล้านคน ที่กดติดตาม นั่นเป็นเพียงนั่งชม นอนดูอย่าหน้าจอ รอสับสะไคร้ ติดตามได้

แต่พอจัดคอนเสิร์ตขึ้นมา

หากจัดวันธรรมดาไม่สะดวกจะเดินทางไปชม ครั้นพอจัดวันเสาร์ ต้นเดือน อ้าว..ตรงกับเช็งเม้งพอดี 

เต้องไปไหว้ อาเตี่ย อาม่า บางคนรักศรัทธามาก อาจจะรีบกลับมา แต่ ญาติๆ เขาจะพาไปเลี้ยงโต๊ะจีน ก็ลำบากกับการกลับมา ดังนั้นไว้โอกาสหน้าดีกว่า

พอเปิดจองบัตร บางรายนึกอยากดู แต่ต้องรอขอถามเพื่อนก่อน ว่าจะไปกันกี่คน นัดไปนัดมา นัดเลี้ยงรุ่นกันเลยดีกว่า

โอกาสหน้าค่อยหาตั๋ว พอดีผัวไม่อนุญาตเพราะต้องเลี้ยงลูก 

คือใจน่ะมาแล้วล่ะ แต่ลูกนี่สิ จะเอาไปฝากใคร

มีอีกหลายเหตุปัจจัยที่มาไม่ได้ เพราะคนเราไม่ได้สะดวกกันได้ในทุกๆวัน

เบื้องต้น อาจติดงาน ติดธุระอื่นที่สำคัญกว่า 

คอนเสิร์ต ไม่ใช่ศาสนา อันต้องไปคารวะบูชา ไม่ดูวันนี้ ก็ดูงานหน้า

เดี๋ยวก็กลับมาจัดใหม่

ในขณะที่คนจัด กว่าจะจองวัน จองหอประชุมได้ ต้องเริ่มจ่ายมัดจำ แถมพอจองเสร็จ

เพิ่งรู้ว่า วันเดือนชนกับคอนเสิร์ตซุปตาร์ เข้าให้

อ้าว ตายแล้ว ทำไงดีละนี่ ก็ปลอบใจตัวเองไปว่าคนละกลุ่มเป้าหมาย คนละทาร์เก็ตกรุ๊ป

บางคนรอเพื่อน บางคนรอตังค์

ช่วงนี้มีผ่อนชำระ เขาจะยึดรถ ยึดบ้าน ยังจะเอาเงินไปดูคอนเสิร์ตนั่งหน้าชูคอ ก็อายตัวเอง

บางรายมีตังค์อยากดู แต่ไม่รู้ว่าจะรีบจองไปทำไม

เพราะบางคอนเสิร์ต ซื้อบัตรหน้างานก็ได้ ราคาไม่ได้แพงขึ้น เหมือนเครื่องบิน

ดีไม่ดี ยังไม่ได้จอง ไอ้เพื่อนที่มีบัตร ดันไปดูไม่ได้ แม่ยายไม่ให้ไป ลูกติดสอบพอดี 

อาจมีบัตรฟรีเข้ามาให้ชื่นชม

สรุปว่า ถ้าผู้จัดงานต้องการคนมาร่วมงาน ภายในวันเดียวกัน สามสี่ชั่วโมง ของวันนั้นๆ

มันจึงไม่ใช่เรื่องง่าย อย่างที่คิด เพราะคนอยากมากับคนติดภารกิจเป็นคนเดียวกัน

บางคนอยากมา แต่อยู่ไกล ต้องเสียค่ารถไฟ ค่าเครื่องบินมาจากหาดใหญ่ เชียงใหม่ 

อุบล ลำปาง ค่าบินไปกลับ ก็หนักหนาสาหัส ยังต้องมาพักค้างอ้างแรม

หากต้องการคนดูสองสามพันคน จึงจำเป็นต้องมีคนรักคนชอบมากมาย อย่างน้อยก็ต้องสองสามหมื่น 

หรือดีไม่ดี อาจจะต้องมี กลุ่มเป้าหมายที่อยากมาชื่นชม เป็นต้นทุนตุนไว้เป็นหลักแสน

ถ้าแค่มีคนรักคนศรัทธา มีเอฟซีแค่สามสี่พันคน รับรองว่าพอจะจัดคอนเสิร์ตคนเหล่านั้นจะอ้างเหตุผลสารพันที่ไม่ยอมมาชม จากสามสี่พันคนอาจจะมาได้จริงแค่สามสี่ร้อยคน

ดังที่ได้กล่าวไว้ข้างต้น

ซึ่งเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้ตอแหลหลอกเราให้หลงเชื่อ

แต่มักทำให้คนจัดเลือดตาแทบกระเด็น 

ทั้งนี้ทั้งนั้น ยังมีค่าใช้จ่ายอันนอกจากการจ้างศิลปินแล้ว

ยังต้องจองห้องแสดง ค่าแอร์ ค่าทำความสะอาด

ค่านักดนตรี ค่ามาซ้อมดนตรี 

บางงานต้องมีค่าแขกรับเชิญ ซึ่งอาจจะคิดว่าเอามาดึงคน

ถ้าแขกรับเชิญดัง ก็ต้องเสียสตังค์เพิ่มเข้าอีก

บางคอนเสิร์ตก็เชิญเยอะเหลือเกิน เล่นจนเกินเวลาศิลปินหลัก

บางทียังต้องมีพิธีกร มีสต๊าฟเดินตั๋ว จัดแสดง จัดไฟ

งานคอนเสิร์ตส่วนใหญ่ จึงต้องการสปอนเซอร์มาสนับสนุน ซึ่งก็ใช่ว่าจะขอกันได้ง่ายๆ

เพราะคนจ่ายเขาก็อยากได้อะไรกลับไปให้คุ้มค่า ในราคาที่เขาสนับสนุนมา

ซึ่งเมื่อมีสปอนเซอร์ ก็ต้องมีให้ตั๋วแบ่งกระจายไปให้สปอนเซอร์อีก

แล้วยังต้องบัตรเชิญสื่อมวลชน  

ที่นั่งสำหรับญาติมิตร ของนักดนตรี พ่อตา แม่ยาย มากมาย สารพัน 

บางทีขายก็นับยากแล้ว แจกยังยากกว่า 

เพราะว่า แขกวีไอพี แจกบัตรไม่ดีก็ไม่ได้ แจกน้อยใบ ก็น้อยใจ

สรุปว่า 

โอกาสที่จะจัดคอนเสิร์ตแล้ว บาดเจ็บ เข็ดหลาบ ย่อมมีมากมายหลายกรณี

แต่ที่เขาจัดได้จัดดี มีการตลาด มีกำรี้กำไร ก็ย่อมมี โดยเฉพาะทีมที่เริ่มต้นด้วยการใช้ฐานการเงินของสินค้าจำพวกแอลกอฮอล์ 

เพราะมีกลุ่มเป้าหมายที่สอดคล้องกัน คือสินค้าต้องการไปตามผับตามบาร์ ศิลปินก็อยากไป คนดูก็อยากมา

น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งปา ผับบาร์พึ่งแอลกอฮอล์ แบบนี้กลายเป็นวงจรที่เห็นชัดว่าจัดกันได้จัดกันดี เพราะมีน้ำหล่อเลี้ยง

ซึ่งกรณีศึกษาเหล่านั้น ก็ย่อมหาดูได้ 

แต่ไม่ง่ายอย่างที่คิดกันว่า ก็แค่เอาศิลปินดังๆ มาแล้ว ขายบัตรเก็บบัตรได้ราคา

อย่าลืมว่า บางทีงานที่มีศิลปินดังๆ มา บางเจ้าจัดแบบเอาฝาขวดเครื่องดื่มบำรุงร่างกายไม่กี่ฝาไปแลกมาก็ดูได้แล้ว

หรือดีๆ ไม่ดี บางทีศิลปินดัง ผ่านมาจัดแบบฟรีคอนเสิร์ตก็มีได้บ่อยๆ

ยิ่งปะทะกับคนที่จัดเก็บสตังค์แล้วยังไม่ดังอีก อันนี้บาดเจ็บได้บ่อยๆ

ส่วนคนที่ถามว่า 

ทำไมพี่ไม่มาจัดคอนเสิร์ต ที่ขอนแก่น หาดใหญ่ สงขลา ปัตตานี ฯลฯ บ้าง

คำถามแบบนี้ นับเป็น คำถามที่ถามผิด

เพราะว่า คงมีนักร้องศิลปินไม่กี่ราย ที่จะไปจัดคอนเสิร์ต เดินสายเอง 

เขาต้องมีคนจัดให้ แล้วค่อยไปแสดง

ดังนั้น สำหรับคำถามที่ว่านี้ คงตอบกลับเป็นคำถามว่า

แล้วเมื่อไหร่ คนที่ ขอนแก่น หาดใหญ่ สงขลา ปัตตานี ฯลฯ ถึงจะจ้างไปแสดงมากกว่า