ก่อนนี้ฉันก็เป็นเหมือนใครหลายๆคน ที่รู้จักคำว่า “แม่” ว่าเป็นคนที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรามา แต่ตลอดระยะเวลา 40 ปีที่ฉันได้รู้จักผู้หญิงธรรมดาคนนี้ มันมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ฉันรู้ว่า “แม่” ไม่ได้มีความหมายเพียงคำจัดกัดความแค่นั้น หากแต่ตัวหนังสือเพียงไม่กี่ตัวก็มีความหมายมหาศาล และเป็นคำที่เต็มไปด้วยความรักที่บริสุทธิ์ ไม่มีอะไรแอบแฝง ไม่มีผลประโยชน์อื่นใด นอกจากการมองความเติบโตของชีวิตหนึ่งที่ได้ชื่อว่า “ลูกของแม่”
แม่ของฉันก็เป็นแม่ธรรมดาคนหนึ่ง ที่ต้องการเห็นลูกของตัวเองมีชีวิตที่สามารถยืนหยัดได้ด้วยตนเอง และอยู่บนความถูกต้อง แม่ไม่เคยบอกให้พวกเรา เรียกแม่ว่า “พระอรหันต์” เพราะแม่ไม่ได้บวช แม่อยากให้พวกเราเรียกแค่ “แม่” ก็พอ
บ้านเรามีกัน 3 คน แม่ น้องสาวและตัวของฉัน เราอยู่ในสังคมที่เรียกว่า สังคมบ้านๆ เด็กต่างจังหวัด ฐานะที่บ้านอยู่
ในระดับกลางๆ ฉันกับน้องห่างกันแค่ปีเดียว แถมน้องสาวของฉันเป็นคนมองไม่เห็นอีก หากมองย้อนกลับไปเมื่อ 30 กว่าปีที่แล้ว ความคิด ความเชื่อที่ว่า คนพิการเกิดจากกรรมเก่าที่ทำมา เป็นภาระ ให้อยู่บ้านเฉยๆน่าจะปลอดภัยกว่า แต่แม่ฉันไม่ได้มีความคิดแบบนั้นเลย แม่มีความคิดที่ค่อนข้างทันสมัย ไม่เชย แต่ก็ไม่ได้ล้ำหน้ามากนัก แต่ความคิดของแม่ก็ทำให้ชีวิตของฉันและน้องได้เรียนรู้อะไรมากมาย แม่พยายามหาโรงเรียนเฉพาะสำหรับคนตาบอด เพื่อให้น้องได้เรียนหนังสือ และให้ฉันได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัด เพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน ส่วนแม่ก็เป็นคนเสียสละเดินทางไปทำงานไกลบ้าน ไปเช้า เย็นกลับ เทียวทุกวันๆละ 60 กิโล แม้จะออกเช้า กลับถึงบ้านค่ำ แต่ฉันกับน้องก็ไม่เคยอด เพราะแม่ก็จะเตรียมกับข้าวไว้ให้เสมอ กับข้าวฝีมือแม่อร่อยที่สุดแล้ว
ต่อมาฉันค้นพบตัวตนว่าฉันรักและชอบผู้หญิง มันเป็นอะไรที่ยากมาก ในการจะบอกคนที่เราเรียกว่า “แม่” ฉันใช้เวลาอยู่หลายปี กว่าจะกล้าตัดสินใจบอก เพราะกลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ แม่จะเสียใจ ที่ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่สังคมบอก แต่ความเป็นตัวเองก็เป็นแรงผลักให้ฉันต้องบอก ในวันนั้นฉันจำได้ดี พอฉันบอกตัวตนของฉันให้แม่รู้ แม่กลับเดินเข้ามากอด และบอกว่า “ขอบใจที่ลูกไม่ปิดบัง ลูกรักใคร แม่รักด้วย ลูกจะรักแบบไหน สุดท้ายลูกก็คือลูกของแม่” แค่ประโยคสั้นๆ แต่มันทำให้ใจฉันพองโต ทุกอย่างปลดล็อค มันเหมือน spotlight พร้อมใจกันส่องมาที่ตัวฉัน นี่แหละที่ฉันบอกว่า “แม่…คือผู้หญิงธรรมดาที่ไม่เคยธรรมดา” จริงๆ
ฉันภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกของแม่ แม่ที่เข้มแข็งต่อการก้าวเดินของชีวิต แม่ที่เป็นแบบอย่างที่ยอดเยี่ยมที่สุด ฉันรู้ว่าทุกคนรักและภูมิใจในแม่ของตัวเอง และคงมีลูกอีกหลายคนที่เก้อเขินกับการบอกรักแม่ หากเราลองย้อนกลับไปดูในสิ่งที่แม่ทำให้เรา
ฉันเชื่อว่ามันคงเป็นเรื่องที่ไม่เหนือบากกว่าแรงที่จะเอื้อนเอ่ย ประโยคสั้นๆประโยคหนึ่ง ที่สามารถเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างลูกกับแม่ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น จนไม่สามารถประมาณค่าได้เลยว่า “แม่..ลูกรักแม่นะ”
