เรื่องเล่ากับตลาดการท่องเที่ยว - สมจุ้ย เจตนาน่าสนุก

เรื่องเล่ากับตลาดการท่องเที่ยว เกี่ยวกันอย่างยิ่งยวด

ควรส่งเสริมการท่องเที่ยว

ด้วยเรื่องเล่า

จึงเป็นอีกสิ่งซึ่งน่าสนใจ

วันก่อนไปอยุธยา มีเวลาไม่มากนัก ปรึกษากับคนนำทาง ซึ่งช่วยขับรถ ว่าเราพอจะแวะไปที่ไหนได้บ้างกับเวลาอันจำกัด

น้องก็แนะนำ วัดโน้นวัดนี่ ที่มีชื่อเสียง จนกระทั่งได้ยิน น้องบอกว่า มีอยู่ที่นึงชื่อวัดพระงาม ที่นั่นมี ‘ประตูแห่งกาลเวลา’

ฟังดูแล้วเข้าท่า "งั้นเราไปประตูแห่งกาลเวลาดีกว่า"

ก็เลยตัดสินใจ มุ่งหน้าไปดูประตูแห่งกาลเวลา

ไปถึงก็คือ ซุ้มประตูอิฐ นิดเดียวนั่นแหละ เสน่ห์ก็ตรงที่มีรากไม้เกี่ยวกระหวัดไว้บนอิฐ ซึ่งจะว่าไปก็พอจะมีให้เห็นอยู่ในหลายโบราณสถาน

แต่คุณยายที่นั่งขายทอดมัน เพิ่มอรรถรสให้อีกว่า หากมาเย็นๆแสงสีทองจะส่องลอดสวยงาม และหาก ถ้ามาเช้าๆ

อากาศดีๆจะมีหมอกจากบึงน้ำลอยขึ้นมา เวลาเดินเข้าประตูไปจะรู้สึกเหมือนข้ามมิติไปอีกเวลานึง

ตอนนี้ก็เริ่มมีคนทยอยมา ถ่ายภาพและอุดหนุนทอดมันของยาย

“นี่…ถ้าวันธรรมดา ยายไม่ทำหรอกนะทอดมัน”

เลยอุดหนุนทอดมันใส่กระทงใบตอง ของยายในราคา 20 บาท

กินแกล้มกับเรื่องเล่าที่ยายเล่าว่า

แต่ก่อน สถานที่ตรงนี้เป็นป่ารกร้างแล้วรู้สึกเอร็ดอร่อยขึ้น

คนมาเที่ยวชม นอกจากจะถ่ายภาพกับประตูแห่งกาลเวลาแล้ว 

ก็ถ่ายภาพกับป้าที่ขายทอดมันอยู่ด้วย

ยายเล่าไปยิ้มไป แล้วยังพูดเล่นๆว่า นี่ถ้ามีใครเดินเข้าไปแล้วหายไปจริงๆสักคน

สถานที่แห่งนี้ ก็คงจะดังยิ่งกว่านี้

พอกลับมา เปิดเฟสบุ๊คก็พอดีได้เห็นภาพผู้คนไปเดินเล่น

ตรง ‘เขตข้ามกาลเวลา’ ที่จังหวัดสตูล จึงพอจะนึกออกว่า

การไปเดินเล่นที่สะพานริมทะเล เพื่อพบกับเขตข้ามกาลเวลา มันมีความแตกต่างกันตรงวิธีการเล่านี่แหละ

บนเวทีเสวนา

ฟังอาจารย์นักการตลาดเล่าว่า ที่พักแห่งหนึ่งซึ่งราคาไม่แพงนัก

มีอาหารเช้าให้แขกผู้มาพักรับประทานเพียงไม่กี่อย่าง 

หนึ่งในนั้นคือ ข้าวต้มหมู

พอแขกทานเข้าไปแล้วก็ชอบมาบ่นพลางต่อว่า 

…อุตส่าห์เดินทางมาพัก ตื่นเช้ามาแทนที่จะมีอาหารดีๆ ให้ทาน 

ก็มีแต่ข้าวต้มหมูธรรมดาๆ….

ทางเจ้าของรู้สึกวิตกใจ พยายามจะจัดหาเมนูใหม่ 

และจะถอดเมนูข้าวต้มหมูทิ้งไป

ถามไปถามมา ปรากฎว่า 

สาเหตุที่ทำข้าวต้มหมู ก็เพราะมันสะดวกกว่าการทำอาหารอย่างอื่น 

ต้นทุนก็ไม่สูงนัก 

ทั้งการเก็บค่าที่พักก็ไม่ได้ตั้งราคาไว้สูง

ถ้าเปลี่ยนอาหารให้ดีกว่านี้ ก็อาจจะต้องปรับราคาค่าที่พัก 

ซึ่งก็จะวิตกใจในเรื่องการทำราคากับตลาดอีก

ทางอาจารย์ที่ปรึกษา จึงแนะนำว่า ควรจะเขียนป้ายบอกไว้ สักนิด

หลังจากนั้น ก็ได้รับคำชมจากลูกค้าว่า

อาหารที่จัดให้นั้นนับว่าใช้ได้ ไม่มีใครบ่น เรื่องข้าวต้มหมูอีก

เพราะเจ้าของเขียนป้ายวางไว้ว่า

อาหารมื้อเช้าเป็น ‘ข้าวต้มสูตรคุณยาย…’

หลังจากนั้น ข้าวต้มหมูรสชาติเดิมๆ

ก็กลับเป็นที่โจษขานว่า ทานแล้วอร่อย

แขกที่ไปใครที่มาก็รู้สึกดีกับข้าวต้มที่ได้ทาน

เพราะรู้สึกว่า คุณยายอุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำให้แต่เช้า

#เรื่องเล่ากับการตลาดมันดีอย่างนี้นี่เอง