ทำอย่างไรให้หัวแล่น? - ดังตฤณ

ยุคนี้เป็นยุคของการแข่งไอเดีย

ใครไอเดียโดนใจตลาดกว่า

ก็เหมือนจะคว้าโอกาสทั้งหมดไปครองแต่ผู้เดียว

.

เวลาคนเราตั้งโจทย์

ก็มักทำกันตามตำรา

หรือหันมามองทางเลือกใหม่

ด้วยความคิดประมาณว่า

คู่แข่งมีจุดเด่นและจุดด้อยตรงไหน?

ทำอย่างไรฉันจะเอาจุดด้อยของเขามาใช้?

ทำอย่างไรฉันจะเด่นกว่าด้วยข้อแตกต่างที่โดนใจ?

.

คิด ค้น เค้น คั้นสมอง 

ถึงจุดหนึ่งจะรู้ว่า โจทย์ยากที่สุด 

ไม่ใช่ ‘ทำอย่างไรจะเอาชนะคู่แข่งที่เก่งกว่า?’ 

แต่เป็น ‘ทำอย่างไรจะผ่าทางตันในหัวของตัวเอง?’ 

.

วิธีแบบพุทธง่าย ๆ

คือ เลิกคิดแข่งขัน

แล้วหันมาคิดให้ทาน

.

การให้ทาน

เป็นอะไรได้มากกว่า

การปล่อยนกปล่อยปลาจากตลาด

การให้เศษเงินขอทานบนฟุตบาท

และการใส่บาตรพระหน้าบ้าน

.

การให้ทาน 

อาจหมายถึง 

การออกแรงช่วยคนจักรยานล้มบนถนน 

การสอนลูกทำการบ้าน 

หรือกระทั่งการคิดช่วยให้ลูกค้ามีชีวิตที่เป็นสุขขึ้น 

.

คุณอาจนึกในใจว่า

ฉันก็คิดของฉันอยู่แล้ว

ฉันทำสินค้าและบริการ

ก็เพื่อช่วยให้ชีวิตของบรรดาลูกค้าดีขึ้น

ช่วยให้เหล่าพนักงานมีเงินเดือน

ช่วยให้บ้านเมืองมีรายได้จากภาษีของฉัน

.

แต่ช้าก่อน

ที่นึกว่า ‘คิดอยู่แล้ว’ นั้น

สำรวจดูดี ๆ ว่าอันไหนเด่นกว่ากัน

ระหว่าง เค้นคั้นไอเดียให้เหนือกว่าคู่แข่ง

กับค้นคิดไอเดียให้เกิดประโยชน์สุขกับลูกค้า

.

ใช้มาตรวัดทางจิตมาสำรวจง่าย ๆ

หากจิตคิดให้ทานจริง

ต้องเกิด ‘ทานจิต’ ขึ้นมา

จิตลักษณะนั้นจะมีความเปิดเผย

กว้างขวางขึ้น ชุ่มชื่นใจขึ้น โลกภายในสว่างขึ้น

ลักษณะความคิดมีความซื่อตรง จริงใจ

ไม่วกวน ไม่ลังเลสับสน และไม่สนเป้าเป็นตัวเลข

อย่างน้อยก็ไม่เอาผลประโยชน์ส่วนตัว

มาเป็นน้ำหนักวัดกันกับผลประโยชน์ของลูกค้า

ถ้าให้เปล่าได้ ก็ยินดีให้เลยด้วยซ้ำ

.

ประเด็นคือ เมื่อเกินทานจิต

สภาพจิตจะแตกต่าง

และการทำงานของสมองจะเปลี่ยนโหมด

ความเกร็งเนื้อเกร็งตัวคล้ายคนเตรียมวิ่งแข่งจะหายไป

ความสบายเนื้อสบายตัวคล้ายคนเตรียมทำบุญจะมาแทนที่

.

ผลบุญทันตาของทานจิต 

คือ ประกายไอเดียบรรเจิด 

ความรู้สึกเหมือนทางตันถูกทำลาย 

กลายเป็นทางโล่งให้หัวแล่น 

หลายคนเกิดไอเดียพันล้าน 

ก็จากทางโล่งที่ปรากฏอย่างชัดใสเช่นนี้ 

.

หากเกิดประสบการณ์ทางกายและทางจิตชนิดนั้น

ให้บอกตัวเองว่า นั่นแหละ! กุศลธรรม

อันเป็นทางมาของไอเดียที่บรรเจิด สบายใจ ไร้กังวล

บางทีมันพลิกเป็นตรงข้าม

กับที่คิดไว้ก่อนหน้าได้แบบหน้ามือเป็นหลังมือ

หรืออย่างน้อยก็เอาไปผสมผสานกันกับที่คิดไว้

แบบเจอครึ่งทางเพื่อให้เอาไปใช้ได้จริง

.

ตัวอย่างง่าย ๆ ก็เช่น

แทนการคิดตัดราคาคู่แข่ง

คุณคิดเพิ่มส่วนผสม

ที่ตัวเองอยากได้ให้ตัวเองและคนในบ้าน

กระทั่งรู้สึกว่าลูกค้าเป็นผู้รับประโยชน์

กลายเป็นคนในบ้านของคุณเอง

โดยมีราคาเท่ากับที่คู่แข่งไม่ได้ใส่

เท่านี้ ก็รู้สึกดี มีการให้ทาน

เกิดทานจิตขึ้นมาแล้ว

.

เมื่อเกิดทานจิตขึ้นผ่าทางตันได้แค่ครั้งเดียว 

คุณจะยิ้มออก และสามารถจดจำไว้ 

นำไปใช้ได้อีก และอีก ไปจนชั่วชีวิต! 

.