ช่วงนี้หลายท่านคงมีโอกาสได้ดูการ์ตูนเก่า ๆ จากสตรีมมิ่งเจ้าดังเจ้าหนึ่ง โดยเฉพาะ "Yuyu Hakusho" หรือ “คนเก่งฟ้าประทาน/คนเก่งทะลุโลก” การ์ตูนระดับตำนานของวัยรุ่นยุค 90 นับเป็นที่พูดถึงกันมาก
ความจริงการ์ตูนเรื่องนี้ยาวและซับซ้อน แต่ละภาคตอน ก็มีแฟน ๆ ที่ชื่นชอบแตกต่างกันไป
แต่ตอนแรกสุด ที่เป็นจุดเริ่มของเรื่องนี้ กลับมีคนสนใจไม่มากนัก
พอเราได้กลับมาดูซ้ำ ถึงพบว่าเนื้อหาเข้มข้นมาก และซับซ้อนกว่าที่เราในตอนเด็กจะเข้าใจ
จึงอยากเอามาเล่าใหม่ให้ทุกท่านฟังกันค่ะ
(การ์ตูนเรื่องนี้เป็นผลงานสร้างชื่อของ โยชิฮิโระ โทกาชิ ผู้แต่ง Hunter X Hunter นั่นเอง)
ขณะที่เขาล่องลอยอยู่กลางอากาศเหนือปุยเมฆ “ยูสึเกะ” พระเอกของเรา หันมองรอบข้างด้วยความงุนงง
‘เขา’ ลอยอยู่แบบนี้ได้อย่างไร แล้วทำไม ‘ร่างกาย’ ที่เหมือนกันกับเขา จึงนอนจมกองเลือดอยู่ด้านล่างนั่น
ความทรงจำพร่าเลือน
ยูสึเกะค่อย ๆ นึกย้อนไป ถึงเรื่องเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
ที่จริงยูสึเกะเป็นเด็กหนุ่ม ม.ต้นวัย 14 ปี ที่ก่อเรื่องยุ่งยากไม่เว้นแต่ละวัน
เขาเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กเลวแถว ๆ นั้น สูบบุหรี่ สร้างเรื่องวิวาท อย่างเดียวที่พอจะชื่นชมได้บ้าง คือเขาไม่ยุ่งกับยาเสพติด และไม่เคยเลยเถิดคุกคามเด็กสาว ๆ
เช้าวันนี้ เขาเข้าเรียนอย่างจำใจ ด้วยเพราะโดนคาดโทษซ้ำชั้นไว้จากครูแนะแนวที่ชอบยุ่งเรื่องของเขา
เขาไม่อยากไปโรงเรียนเลย
เวลาอยู่ในชั้น หัวเขาไม่ดี เรียนอะไรก็ไม่เข้าใจ เคยโดนครูหัวเราะใส่ โดนเพื่อนมองด้วยสายตาแปลก ๆ เขารู้สึกเหมือนเป็นแกะดำ ไม่เข้ากับใคร ไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกต่อไป ห้องเรียนเหมือนไม่ใช่ที่ของเขา
เขาไม่มีความสุขในการไปโรงเรียนเลย
ครั้งหนึ่งเขาเคยทำพลาด ดังเช่นเด็กคนหนึ่งจะพลาด แต่แทนที่จะได้รับคำแนะนำจากครูอาจารย์ กลับโดนถากถาง ว่าสมกับเป็นเศษเดน ที่เกิดจากแม่ที่ท้องไม่ตั้งใจ
ใช่แล้ว แม่มีเขาโดยไม่ตั้งใจ ตั้งแต่เธอยังสาวเกินไป เกินกว่าจะเลี้ยงดูเขาอย่างถูกควรนั่นเอง
“แกไม่น่ามาเกิดเลย”
บางครั้งแม่จะเมากลับมา ยิ่งเรื่องเงินมีปัญหา ก็จะขว้างปาของแล้วพูดว่าเขา
แม่มีเขาตั้งแต่ยังสาว ยิ่งอายุน้อย ยิ่งด้อยการศึกษา ยิ่งมีลูกเกิดออกมา ชีวิตยิ่งยากลำบากกว่าที่เด็กสาวคนหนึ่งจะทานทนได้
บางครั้งแม่ก็เมา และพูดสิ่งไม่ควรออกไป แต่ยูสึเกะเป็นเพียงเด็กวัยรุ่น ไม่มีสติพิจารณา เขาเพียงรู้ว่านี่คือสิ่งที่อยู่ในใจ ของแม่ที่เสมือนหลักชัย แห่งชีวิตที่ไร้สาระของเขา
เขาไม่อยากกลับบ้านเลย
หลังโดดเรียนออกมา ยูสึเกะเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนน คิดไม่ตกว่าจะเที่ยวเล่นที่ไหน ฉับพลันนั้น เขาเห็นคู่แม่ลูกเดินผ่านไป ขณะแม่ทำธุระ เด็กน้อยผู้ลูกเตะบอลอย่างเดียวดาย ยูสึเกะจึงเข้าไปเล่นกับเด็กน้อยคนนั้น
พวกเขาเล่นบอลกันริมทาง ก่อนที่ยูสึเกะจะเตือนเด็กน้อยให้เดินกลับไป ด้วยว่าคุณแม่คงเป็นห่วง
แต่เพียงคลาดสายตา ลูกบอลก็หมุนลงไปยังถนน และรถคันหนึ่งก็พุ่งเข้าชนเด็กน้อยคนนั้น
ทว่า ชั่วพริบตาก่อนที่รถจะเข้าปะทะ ยูสึเกะก็พุ่งเข้าผลักเด็กน้อยจนกระเด็นออกข้างทางไป
เป็นเขาเองที่ถูกรถชน
ความเจ็บปลาบแล่นเข้าทั่วร่าง เสียงกรีดร้องดังระงม เขาเห็นแม่กำลังกอดเด็กน้อย ทั้งร่ำไห้ ทั้งบอกขอบคุณ และร่างกายเขาก็ค่อย ๆ เย็นลง
ก่อนมโนสำนึกสุดท้ายของเขาจะดับไป
…บางทีแม่กับครู คงจะมีความสุขขึ้นบ้าง…
ยูสึเกะเด็กชั่ว ผู้ไม่มีโรงเรียนให้ไป และไม่มีบ้านให้กลับ ก็ตายไปในลักษณะนั้น
นั่นคือเรื่องราวแต่หนหลัง ก่อนที่เขาจะตาย
แต่ยูสึเกะได้ตายไปแล้ว
เขาล่องลอยอยู่เหนือปุยเมฆ พลางสงสัยว่าโชคชะตาจะพัดพาตนไปที่ใด
ทันใดนั้น หญิงสาวนางหนึ่งก็ปรากฏกาย ลอยล่องอยู่ใกล้ ๆ เธอแนะนำว่าตนคือยมทูต ผู้พาดวงวิญญาณข้ามแม่น้ำสู่โลกแห่งความตาย ยูสึเกะพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่เธอมิได้จะพาเขาไป กลับแจ้งข่าวที่น่าตื่นตะลึง
“ตัวเธอแท้จริงยังไม่ถึงที่ตาย”
“ชั่วชีวิตทำเลวมากมาย แต่กลับตายด้วยการทำดีอย่างที่สุด”
“ยมโลกไม่อาจตัดสิน จึงขอให้เธอผ่านการทดสอบบางอย่าง เพื่อกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”
ชั่วแวบแรกยูสึเกะอดยินดีไม่ได้ แต่เมื่อความทรงจำอันเลวร้าย ทั้งที่โรงเรียน ทั้งที่บ้าน ฉายชัดขึ้นอีกครั้ง เขาเจ็บหน่วงขึ้นกลางอก และพูดตอบปฏิเสธไป
“ไม่มีใครอยากให้ฉันมาเกิด”
“ก็คงดีกว่าถ้าฉันตายไป”
ยมทูตสาวนิ่งเงียบ ก่อนเตือนเขาให้ค่อย ๆ ตรองดู
งานศพของเขาจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ในบ้านเช่าเล็ก ๆ ที่อาศัยอยู่กับแม่
ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยเพื่อนบ้าน และเพื่อนร่วมชั้น ต่างซุบซิบคุยกัน ถึงเหตุตายของเด็กเลวคนหนึ่งอย่างสนอกสนใจ ในจำนวนนั้นมีครูหลายคนรวมอยู่ด้วย
“ที่ว่าช่วยเด็กจริงเหรอ”
“ข่าวผิดหรือเปล่า”
“อยู่ไปก็สร้างแต่เรื่องวุ่นวาย”
“ตายไปซะได้ก็ดี”
แต่ละคำนินทาที่พูดย้ำ ยิ่งซ้ำให้ยูสึเกะรวดร้าวขึ้นในใจ ชั่วชีวิตที่ผ่านมา ตัวเขาสร้างเรื่องไว้มากมาย มาสำนึกก็ตอนสาย อยากแก้ไขก็ไม่ทัน
“หยุดพูดได้แล้ว !”
ครูแนะแนวชราคนหนึ่งพูดขึ้น
ครูนั่นเอง
ยูสึเกะคิด พลางมองตามครูแนะแนวเดินเข้าตัวบ้านอย่างเชื่องช้า ครูทรุดตัวลงนั่ง จุดธูปบอกลาร่างกายชืดชาที่นอนนิ่งในโลงของเขา
…ครูรู้เธอเป็นเด็กดี
ครูเฒ่ากระซิบแผ่วเบา
…เพียงขาดการขัดเกลา จนเลยเถิดเกินไป
ยูสึเกะนิ่งงัน ภาพแต่หนหลังค่อย ๆ ย้อนขึ้นมา
ยามทำเรื่องชั่ว มีครูคนนี้คอยพร่ำสอนบ่นว่า เขาเอาแต่คิดรำคาญตลอดมา ไม่เคยคิดว่าครูรู้สึก หรือทำเพื่ออะไร
ครูแก่ปักธูปลงกระถาง
…เธอจากไปแบบนี้ ครูยิ่งกว่าเสียใจ แต่ขอให้รู้ ครูภาคภูมิใจ ที่ครั้งหนึ่งเคยสอนศิษย์เกเรที่มีจิตใจดีงามเช่นเธอ…
น้ำตารื้นขึ้น คอแห้งผาก ยูสึเกะรับรู้ถึงบางอย่างที่ยามมีชีวิตตนไม่เคยใส่ใจ
ภาพวัยเด็กย้อนคืนมา
แม่ออกไปทำงาน บางทีหายไปทั้งวัน ไม่ก็กลับมาอีกครั้งในตอนเช้า ใคร ๆ ก็บอกแม่เป็นคนไม่ดี มีลูกตั้งแต่ยังสาว เขาเคยเสียใจไม่อยากรับรู้เรื่องราว ยิ่งแม่เมาแล้วบ่นว่าเขา ว่าเขาทำเธอลำบาก ก็ยิ่งไม่อยากฟัง
แต่พอคิดย้อนไป ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ถึงแม่ไม่ใช่แม่ที่ดี ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว แต่แม่ที่เป็นแค่เด็กสาว ไร้ญาติขาดมิตร กลับทุ่มเททั้งชีวิตเพียงเพื่อให้เขาคนนี้
“ได้เติบใหญ่อย่างเป็นสุข”
ภาพที่แม่เคยด่าว่าไม่ต้องการเขาค่อย ๆ จางหาย สิ่งที่แม่แสดงออกว่ารักกลับมีมากมาย สิ่งละอันพันละน้อยในแต่ละวัน ค่อย ๆ ฉายชัดขึ้นมา
ความจริงแม่ก็เป็นแค่คนคนหนึ่ง มีพลาดมีผิดเหมือนคนทั่วไป
“ยูสึเกะ…ยูสึเกะ”
เสียงเรียกชื่อเขาสะอึกสะอื้น พอหันหาก็พบแม่นั่งแอบเมาแป๋ อยู่ในสภาพย่ำแย่ดูไม่ได้
“แกเป็นลูก”
แม่เริ่มฟูมฟาย
“ตายก่อนแม่ได้ยังไง”
แล้วแม่ก็ฟุบลงร้องไห้ เพ้อหาเขาอย่างน่าเวทนา
คำตอบสั้นง่ายอยู่ต่อหน้า ที่จริงแล้วแม่รักเขามากนั่นเอง
ตะวันใกล้ตกดินแล้ว
แขกเหรื่อทยอยกันเข้ามา บ้างสนิทสนม บ้างแค่เคยเห็นหน้า ต่างเปลี่ยนกันมา ระลึกถึงเรื่องบางอย่างที่ต่างเคยมีร่วมกัน ก่อนจะบอกลา และขอให้วันหนึ่งได้พบกันอีกครั้ง มิตรภาพมากมายที่เขามองข้าม กลับปรากฏชัดในวันที่สายเกินไป
ยูสึเกะไม่เคยรู้ ว่าชีวิตของเขา มีคนรักมากมายขนาดไหน
มีคุณค่าไม่ด้อยกว่าใคร เพียงเขาไม่เคยใส่ใจจดจำ
ท้องฟ้ามืดลง
หลังแขกเหรื่อบางตา หญิงสาวคนหนึ่งจึงค่อยเดินเข้ามา พร้อมเด็กน้อยที่เขาช่วยเหลือเอาไว้
เธอก้มกราบศพเขาจรดศีรษะ ก่อนจะหันหาแม่ โค้งอย่างต้อยต่ำ แล้วจึงกลับออกไป
สองแม่ลูกเดินจูงมือ เด็กน้อยเอ่ยเรียกแม่อย่างไร้เดียงสา แม่กุมมือและหันจ้องมองมา ยังลูกชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ เธอทรุดตัวลงกอดลูกชายตัวน้อยเอาไว้อย่างนั้น ใต้ท้องฟ้ายามสนธยา
ทันใดนั้น ยูสึเกะเหมือนได้ยินเสียงร้องไห้
เสียงนั้นร้องอย่างน่าเวทนา
เขาหันมองหา เสียงนั้นดังมาจากบ้านเช่าหลังเล็กหลังนั้น
บ้างเช่าที่ว่างเปล่าเงียบงัน
ที่เหลือเพียงศพของเขา กับแม่ผู้เดียวดาย
ยมทูตตนเดิมค่อย ๆ ปรากฏกาย ถามหาคำตอบที่ค้างคา
ยูสึเกะหันหลังเหม่อมองไปสุดสายตา
พลางเอ่ยตอบอย่างแผ่วเบาว่า
“ฉันอยากมีชีวิตอีกครั้ง”
