เมื่อวานไปอ่าน facebook ของน้องอั๋น ภูวนาท น้องแชร์ประโยคนี้เอาไว้
ถ้ารักใครสักคน แสดงให้เขาเห็น ดีกว่าบอกให้เขารู้
แต่เลิกรักเขาแล้ว บอกให้เขารู้ ดีกว่าแสดงให้เขาเห็น
Jointstar
ประโยคดีงาม แต่เราไม่ค่อยได้ทำตามเท่าไหร่ และส่วนใหญ่มักจะทำตรงข้ามกัน บอกรักบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยดูแล กับอีกแบบคือ ขอห่างกันซักพัก แต่บอกว่ายังรักอยู่นะ โถ.. ต่อให้ไม่บอกก็ดูออกตั้งนานแล้ว คำว่า “รัก” คงออกเสียงง่าย บางคนถึงพูดๆไปทั้งที่ไม่ได้รู้สึก และหลายๆครั้ง เรามักไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น พยายามจะให้เป็น ในสิ่งที่เราอยากให้เขาเป็น
“พี่อ้อยคะ หนูไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับความสัมพันธ์นี้ดีบางครั้งเขาก็ต้องการหนู บางครั้งก็ไม่ต้องการ ไม่แน่ใจว่าสถานะตอนนี้มันคืออะไร หนูเพิ่งเริ่มคุยกับเขาได้ไม่นาน เขาเปิดร้านสัก วันไหนที่เขามานอนร้าน เขาก็จะให้หนูไปนอนด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร นอนกอดทั้งคืน อาทิตย์หนึ่ง เรานอนด้วยกันประมาณ 4-5 วัน แรกๆเวลาคุยกับใครเขาไม่เคยให้หนูเห็นแต่พอหลังๆ เขาจะคุยให้เราได้ยินตลอด เหมือนไม่แคร์ความรู้สึก ผู้หญิงบางคนไม่ใช่แค่คุย แต่มาหาเขาด้วย หนูเฝ้าร้านให้เขาพอดี เลยบอกผู้หญิงคนนั้นไปว่า เขาไม่อยู่ ผู้หญิงก็กลับไป พอผู้ชายรู้ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ โทรฯกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น ได้ยินแว่วๆ เขาพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า อยู่กับเพื่อน หนูทำอะไรไม่ถูก เลยกลับบ้านแต่เขาไม่ได้รั้งอะไร เขาแค่ถามว่าจะไปไหนแต่หนูไม่ได้ตอบเขา แล้วก็ขับรถไปเลย จนตกดึกเขาทักมา เหมือนง้อหนู แต่ไม่ได้ง้ออะไรมากนะคะ หนูก็ใจอ่อนเพราะหนูอยากคุยกับเขา เขาบอกว่า เขาไม่ได้เป็นคนบอกให้ผู้หญิงคนนั้นมานะ หนูควรทำยังไงดี”
เขาแค่ทัก ไม่ได้แปลว่าเขารักอะไรมากมายนะคะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เขาบอกให้ผู้หญิงมาหาไหม แต่อยู่ที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ถึงเข้ามาในชีวิตเขาได้มากมายขนาดนี้ทั้งที่มีเรา และถ้าจะให้ดี ช่วยถามเขาด้วยว่า เอ๊ะ แล้วตกลงฉันเป็นใครในชีวิตเธอหรือ? จะได้คำตอบแบบที่ไม่ต้องคิดแทนใคร แม้จะถามคำนี้ช้าไปด้วยซ้ำ รู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่ น้องไปนอนเตียงเดียวกับเขาแล้ว เขาจะรู้สึกไหมว่า เราไปอยู่กับใครง่ายๆแบบนี้บ่อยหรือเปล่า ผู้หญิงคนหนึ่งไปอยู่กับเขาแบบไม่ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ ก่อนถามเขาว่าเราคือใคร ถามตัวเองใหม่ว่าเราไปอยู่กับเขาในฐานะอะไร ถ้าเราลดคุณค่าตัวเองไวไป แล้วจะเรียกร้องหาคุณค่าอะไรจากเขา วันนี้ที่มีเรา ดูเหมือนเขาก็ยังมีใครต่อใคร ได้ใส่ใจความรู้สึกของเราไหม? ก็เปล่า ถ้าห้ามทัน ยังไม่อยากให้น้องรีบกลับไป อะไรก็ตามให้เขาง่ายๆ เสียไปเขาคงไม่เสียดายเท่าไหร่ เขายังคุยกับผู้หญิงอีกมากมาย เราจะอยู่หรือไป เผลอๆไม่มีผลอะไรต่อใจเขาด้วยซ้ำ มันตอกย้ำกับเราว่า เขาไม่ต้องรับผิดชอบอะไรกับความรู้สึกเรา อยากได้ก็มา อยากลาก็ไป อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็กลับบ้านไป แค่ไม่มีคนช่วยเฝ้าร้านเท่านั้นเอง00
อย่าบอกว่าเขาคลุมเครือ หรือจริงๆนี่คือความชัดเจนแล้วว่า เขาให้เราเป็นได้แค่นี้ ถ้าจะมีเราแล้วเหมือนไม่มี ไปอยู่ในที่ที่เรามีค่ากว่านี้ดีกว่าไหม ดีกว่าวนเวียนไปมา อยู่ใกล้ๆแต่เหมือนไม่เคยได้อยู่ในหัวใจ นอนอยู่ข้างๆ ยังต้องเก็บความสงสัยอยู่เลยว่า เราเป็นอะไรกัน การหลีกหนีความเจ็บปวด ไม่ใช่การวิ่งหนีความจริง แต่คือการยอมรับความจริงให้ได้ว่า เขาไม่ได้รู้สึก อย่างเดียวกับที่เรารู้สึก ลึกๆน้องเห็นคำตอบ แค่ยังไม่อยากยอมรับกับคำตอบนั้นต่างหาก
