‘เราจะเชื่อความรู้สึกได้อย่างไร ในเมื่อมันจืดจางไปได้
ทางเดียวที่จะเชื่อมันได้ ก็ต้องมีความรู้สึก’
- Blue Valentine
มีคนเคยบอกเราว่า ช่วงเวลารักษาแผลใจหลังจากเลือกจบความสัมพันธ์ ไม่ว่าจะด้วยตัวเองหรือถูกยุติความสัมพันธ์โดยอีกฝ่าย คือ ’ช่วงเวลาแห่งความติสท์’ หรือสมองทางฝั่งอารมณ์ศิลป์ มันจะพุ่งพล่าน ลองสังเกตตัวเองดู… ไม่ว่าจะผ่านทาง status ที่เขียนได้คมกริบ เรียกได้ว่า เฉียบ! หรือจะอัพรูปที่มีอารมณ์ของภาพ เหมือนดำดิ่งอยู่ในความคิด ดูมืดมน หาทางออกไม่ได้ และสุดท้ายนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง….
เราจะอยู่ต่อไปได้ยังไง ถ้าไม่มีเค้าอยู่?
หลายครั้งที่เราเห็นเพื่อนบล็อคเบอร์โทรศัพท์ของคน(เคย)รัก บางทีที่เจอเพื่อนหักดิบลบทุกอย่างออกจากโลกออนไลน์ ลบเขาออกไปจากชีวิตให้หมดในคราวเดียว แล้วพบว่า วันรุ่งขึ้นก็กลับมานั่งร้องไห้ โทษตัวเองว่า เราทำอะไรผิดเค้าถึงมีคนอื่น เราไม่ดีตรงไหนเค้าถึงทิ้งเราไป ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปวันนี้ไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน รักเรามันเคยดีกว่านี้นี่….
.
สารพัดเหตุผลที่พรั่งพรูออกมานับไม่ถ้วน ได้สร้างความอ่อนแอและลดความมั่นใจในตัวเองลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นว่าเรา ‘ลดคุณค่า’ ของตัวเองลงไปด้วย…
ความรู้สึกเหล่านั้น เรามีวิธีจัดการกับมันยังไง?
บางคนพยายามที่จะยั้งใจไม่ให้นึกถึงหรือรู้สึกเจ็บ โดยแสดงออกมาด้วยการนิ่งเฉยและด้านชาเพื่อปกป้องตัวเอง,อย่างนั้นมันผิด จากคำพูดของศ.เพิร์ลแมนที่พูดไว้ว่า ‘การที่ทำให้ตัวเองไร้ความรู้สึก จะเป็นอะไรที่เปลืองเวลา’
.
มันจะมีช่วงเวลาที่เราอยากจะพาตัวเองออกจากความรู้สึกเลวร้ายนี้แบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน พอหลับตาก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงความรู้สึกทุกอย่างที่ผ่านมาได้เลย การหาบาลานซ์ให้ตัวเองอยู่ในจุดที่รับรู้ว่าตัวเองอ่อนแอ แต่ก็อย่าจมไปกับมันน่าจะเป็นกระบวนการเยียวยาจิตใจที่ดีทางนึง
‘ทุกอย่างต้องการเวลา’
เวลา คือ กุญแจสำคัญของเรื่องราวทั้งหมด…
อย่าเร่งรัด ทุกความรู้สึกให้ออกมาทั้งหมดในคราวเดียว
อย่าเร่งรีบ ตั้งคำถามที่มันไม่มีคำตอบในตอนนี้
ใช้เวลาตกตะกอนความคิด ให้เวลาชีวิตกับตัวเองบ้าง
รักคนอื่นได้ แต่ก็ต้องรักตัวเองด้วย
ขอให้ความพ่ายแพ้เป็นเพียงการเรียนรู้
ขอให้การหกล้มคือพักแล้วเริ่มใหม่
ขอให้การสูญเสียเป็นเพียงเครื่องวัดใจ
เพื่อเตือนว่าเธอยังหายใจ - ร่องน้ำตา greasy café
จุดจบของความเหงา… จุดเริ่มต้นของเราคนใหม่
การเริ่มค้นหาตัวตนใหม่ๆได้เริ่มขึ้น! เริ่มจากเรียนรู้จากความสนใจของตัวเอง ว่าเราชอบอะไร อาจเริ่มจากหนังสือที่ชอบ เราอยู่ได้เป็นวันกับหนังสือเล่มโปรดที่ถูกจริตกันเหมือนเป็นเพื่อนที่คุยกันถูกคอ ทำให้วันๆนั้นมันสนุกขึ้น โดยที่เราไม่จำเป็นต้องพูดออกมาซักคำด้วยซ้ำ หรือจะเป็นการเลือกหนังดีๆ นั่งดู เพื่อเรียนรู้บางสิ่งจากมัน ยิ่งกว่านั้นการได้เข้าใจว่า การอยู่คนเดียวมันไม่ได้เหงาอย่างที่คิด ยังมีกิจกรรมอีกตั้งมากที่รอเราปลดล็อคมันอยู่ บางทีการก้าวข้ามผ่านความรู้สึกต่างๆเหล่านี้ อาจทำให้เราได้เปิดโลกใบใหม่กับเราที่ใจแข็งแรงขึ้น มันน่าจะดีกว่าเดิมเสียอีก :-)
