ความทุกข์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นนั้น ขอให้รับรู้ว่า เราเป็นผู้สร้างเองทั้งหมด อย่าได้โทษใคร เพราะไม่มีใครทำให้เราทุกข์ได้เลย ถ้าเราไม่เปิดประตู และกอดเก็บมันไว้
ใจของเรา ความคิดของเรา ความรู้สึกของเรานั่นเองที่เป็นตัวการ วัตถุวางอยู่ บุคคลวางอยู่ โลกก็ยังวางอยู่ มีแต่เราเท่านั้นที่หยิบจับทุกอย่างมาใส่ใจ มีแต่เราเท่านั้นที่ยังไม่วาง มีแต่เราเท่านั้นที่ยังไม่ปล่อย
ความทุกข์ไหลเข้ามา ความโง่ไหลเข้ามา ความไม่รู้ไหลเข้ามาจากสิ่งภายนอก จากสิ่งไร้ตัวตน เปลี่ยนเป็นสิ่งภายในและเริ่มจริงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วบางสิ่งก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ก้อนความทุกข์เกิดขึ้น ก้อนความสุขหดตัว น้ำเสียงแข็งกร้าว เราตะโกนด่าอะไรซักอย่าง มันต้องมีคนรับผิดชอบ กูทุกข์เพราะคนอื่น กูทุกข์เพราะสิ่งอื่น คนอื่นทำกูทุกข์ ไม่ใช่กูทำตัวเองให้ทุกข์ เราโทษคนอื่น เราโทษสิ่งอื่น เราโทษอารมณ์ความรู้สึกอื่น ๆ เรากำลังมองหาแพะรับบาป เขาใช่ไหมทำเราทุกข์ เธอใช่ไหมทำฉันทุกข์ มันผู้นั้นและใครต่อใคร ใช่ไหมที่ทำฉันทุกข์
ใครเอาความรักของฉันไป ใครเอาท้องฟ้าของฉันไป ใครเอาดอกไม้ของฉันไป ใครเอาความสุขของฉันไป ใครกันแน่ที่เอาความสวยงามไปจากเรา
ใจเป็นของเรา ตาเป็นของเรา สองมือเป็นของเรา แต่ชีวิตกลับไม่ได้เป็นของเรา…จริงหรือ!!!!
ใจเป็นของเรา ตาเป็นของเรา สองมือเป็นของเรา แล้วชีวิตจะไม่เป็นของเราได้อย่างไร
ลองคิดให้ดี ลองมองให้ดี ลองตรองให้ดี เราทุกข์เพราะใคร เราทุกข์เพราะเหตุใด
เราทุกข์เพราะอะไร…ทุกข์เพราะแดดร้อน ทุกข์เพราะลมแรง ทุกข์เพราะฟ้ามืด ดาวดับ ทุกข์เพราะสูญเสียจากลา หรือ…ทุกข์…เพราะ…เป็นคนบ้าที่ไม่ปล่อยวาง !
