20 ปีก่อนเอิ้นเริ่มต้นแต่งเพลงเป็นอาชีพ พร้อมๆกับการเดินเข้ารั้วมหาวิทยาลัยในคณะแพทยศาสตร์ ตั้งแต่บัดนั้นเอิ้นเลยมีฉายาที่คนอื่นตั้งให้ว่า “หมอนักแต่งเพลง”
หลังจบเป็นแพทย์เต็มตัว เอิ้นก็เดินมาถึงทางแยกในชีวิตอีกครั้งว่า เราอยากเป็นหมอที่เชี่ยวชาญด้านไหน? เพราะสิ่งนั้นก็จะอยู่กับเราไปตลอดทั้งชีวิต
เอิ้นชั่งน้ำหนักกับใจตัวเองว่า ระหว่างเงินกับความสุขอะไรสำคัญกว่ากันเพราะสิ่งที่รักอาจไม่ได้ทำเงิน แต่สิ่งที่ทำเงินอาจไม่ได้รัก ทายได้มั้ยคะ?
ใช่แล้ว! เอิ้นเลือกความสุข สอดคล้องกับฉายาที่ตั้งให้ตัวเองว่า “สุขนิยม” ตอนนั้นวิธีการหาความสุขของเอิ้นคือ
1. พยายามรักษาความสุขให้คงอยู่ตลอด ด้วยการมองโลกด้านเดียว คือเฉพาะด้านที่สวยงามเท่านั้น (โลกสวยนั้นเอง)
มองตัวเองก็เห็นแต่ด้านดี มองคนอื่นก็มองแต่ด้านดี จึงไม่ค่อยเห็นข้อเสียของตัวเองและเดินหนีเมื่อเริ่มเห็นข้อเสียของคนอื่น
2. วิ่งหนีความทุกข์ ดังนั้นเมื่อไรที่มีความขัดแย้ง ความผิดหวัง ความเสียใจเกิดขึ้น เอิ้นก็จะรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยไม่หยุดเพื่อฟัง ไม่หันมามองเพื่อทำความเข้าใจ ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือยิ่งทุกข์มากขึ้น และเสียความสัมพันธ์กับคนที่รัก
เอิ้นเลยคิดว่าการเรียนจิตแพทย์น่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ที่ชีวิตจะมีแต่ความสุขและไม่ต้องเจอความทุกข์อีกต่อไป
แต่เอิ้นคิดผิด!! เมื่อมาเรียนจริงๆ กลับต้องประหลาดใจ ตกใจ และท้อใจ
ประหลาดใจ : ที่อาจารย์ไม่ได้สอนให้มองแต่มุมดีๆ มุมไม่ดีก็ต้องมอง และไม่ยอมให้วิ่งหนีไปไหนอย่างเคย
ตกใจ : ที่เจอด้านมืดในตัวเองที่ไม่เคยมอง และไม่เคยรู้ตัว เช่น ความเอาแต่ใจ ความเห็นแก่ตัว
ท้อใจ : ที่จะเดินบนเส้นทางของจิตแพทย์ เพราะยิ่งเห็นด้านมืดของตัวเองยิ่งรู้สึกผิด ยิ่งเจ็บปวด ที่เพิ่งรู้ตัวว่า ความไม่รู้ตัวของเรา ได้สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเค้ามานานเพียงไร และความรู้สึกผิดนั้นทำให้เอิ้นจมอยู่กับความเศร้า
ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น โชคดีที่พระอาจารย์ติช นัท ฮันห์ ท่านเดินทางมาเทศนาที่ประเทศไทย
ในหัวข้อ สันติสมานฉันท์ ท่านบรรยายถึงความรักแท้ว่า อวัยวะทุกส่วนในร่างกายของท่านนั้นต่างรักกัน แต่มีอวัยวะนึงที่รักกันเป็นพิเศษ นั้นคือมือทั้งสองข้าง
ท่านถนัดขวา มือขวาจึงเป็นมือที่เก่งกาจและถูกเรียกใช้งานบ่อยครั้ง แต่ความรักที่มือขวามีต่อมือซ้าย มือขวาก็ไม่เคยต่อว่ามือซ้ายว่า “เธอมันกินแรงฉัน” และด้วยความรักที่มือซ้ายมีต่อมือขวา มือซ้ายก็ไม่เคยอิจฉาหรือน้อยใจว่า “เธอมันเก่งกว่า นายรักแต่เธอ”
แม้มือทั้งสองจะรักกันเพียงใด ก็ไม่วายสร้างความเดือดร้อนให้กัน วันนึงท่านคิดอยากจะแขวนภาพ มือขวาที่ถนัดจึงถือค้อน ส่วนมือซ้ายได้ถือตะปู ด้วยความมั่นใจในความเก่งกาจ มือขวาเลยตอกเข้าไปเต็มแรง แต่ปรากฏว่าพลาดไปโดยหัวแม่โป่งซ้ายเข้าจนเลือดออก มือขวาตกใจมาก รีบทิ้งค้อนเข้าไปประคองนิ้วโป้งซ้าย
“ขอโทษนะ มือซ้ายฉันไม่ได้ตั้งใจ” ด้วยความรักที่มือซ้ายมีต่อมือขวาจึงตอบไปว่า“ไม่เป็นไรเราผิดพลาดกันได้” เรื่องราวความรักของมือซ้ายกับมือขวาทำให้เรียนรู้ว่า
ต่อให้รักกันสักแค่ไหน เราไม่อาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้งหรือการสร้างความเดือดร้อนให้กันได้ แต่เราให้อภัยกันได้ และนั่นคือหนทางที่จะนำพาเราไปพบรักแท้
หลังจากวันนั้นหัวใจของเอิ้นก็กลับมาเบิกบานอีกครั้ง เพราะได้ให้อภัยตัวเองในความไม่รู้และให้อภัยผู้อื่นได้ง่ายขึ้น มองโลกตามความเป็นจริงมากขึ้น ที่สำคัญคือ หยุดวิ่งหนี หยุดรับฟัง หยุดทำความเข้าใจ หยุดยอมรับ หยุดเพื่อที่จะให้อภัย และอิ่มเอมกับความรักแท้ที่เกิดขึ้น
หากเปรียบความรักแท้เป็นบ้านที่ปลูกอยู่กลางใจ การให้อภัยคือประตูบานใหญ่ที่เราสามารถเอื้อมมือเปิดเข้าไปในบ้านได้เสมอ
แล้วเอิ้นก็กลับหอพักแพทย์มาเขียนเพลงนี้ มือซ้าย มือขวา (ต้นฉบับร้องโดย พี่จุ้ย ศุบุญเลี้ยงเพราะเรานั่งฟังเทศน์อยู่ข้างกัน)
หมอเอิ้น พิยะดา
Unlocking Happiness
จิตแพทย์/นักแต่งเพลง/วิทยาการการสื่อสารด้วยความรัก
https://www.youtube.com/watch?v=kiK22JXNg9I เพลงมือซ้าย มือขวา
Page FB ดีต่อใจ โดย หมอเอิ้น พิยะดา : https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10156783544953550&id=306538978549
----------------------------------------------------------------------------
Youtube : https://www.youtube.com/channel/UCUkLOuK0DwOyIsb6ho8G_ew
----------------------------------------------------------------------------
IG : https://www.instagram.com/earnpiyada/
----------------------------------------------------------------------------
Website : http://www.earnpiyada.com/
