ขากลับจากทริปนิวยอร์คที่ผ่านมา
เมื่อเครื่องบิน บินสูงขึ้นเรื่อยๆ
มองลงมาข้างล่าง
วิวที่ว่าอลังการเมื่อเคยยืนอยู่ตรงนั้น
ก็กลับเล็กจิ๋วจนเห็นเป็นก้อนเล็กๆ นิดเดียวแค่นั้น
ไม่ต้องพูดถึง ‘ผู้คน’ ทั้งหลายเลย
เล็กซะยิ่งกว่าไฝที่อยู่บนแขนเราซะอีก
.
.
‘แกว่าปะ ตัวเราเมื่อเทียบกับจักรวาลแล้ว
เราก็เหมือนฝุ่น แทบจะไม่มีความสำคัญอะไรเลย’
เพื่อนคนหนึ่งพูดกับเรา ระหว่างเดินชมภาพจำลองของดวงดาวต่างๆ ในระบบสุริยะ
ที่พิพิธภัณฑ์ดูดาวแห่งหนึ่งในเมืองแอลเอนี้
.
.
การได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
อยู่ท่ามกลางอะไรที่มโหฬารแบบนี้
‘ความถ่อมตัว’ ต่อตัวตนของเราก็เกิดขึ้นในใจ
บางทีก็ทำให้ปัญหาคับแค้นที่เคยคิดว่าใหญ่
กลับกลายเป็นเรื่องไร้สาระไปได้
…. หลายคนคิดแบบนั้น
.
.
ก็จริงนะ
กับการได้หยุดพักจิตใจที่กำลังหมกมุ่น
แล้วหันมาชื่นชมสิ่งดีๆ เล็กๆ มากมายที่อยู่รอบตัวของเรา
ลดตัวเองลงมาเพื่อน้อมรับสิ่งที่มันยิ่งใหญ่เหนือคำบรรยายตรงหน้า
.
.
เราเลิกกับแฟน
มันไม่ใช่ปัญหาระดับโลก เท่าภูเขาน้ำแข็งที่กำลังละลายตอนนี้หรอก
ใครสักคนที่เป็นโรคซึมเศร้า
มันจะเทียบความยิ่งใหญ่ เท่าใครสักคนที่ต้องวิ่งหนีระเบิดอยู่ทุกวันได้ยังไง
…. คนนอกหลายคนคิดแบบนั้น
.
.
แต่ความจริงก็คือ
ถึงความรู้สึกจะเปี่ยมล้นอัดแน่น
หรือสำหรับบางคนที่เจือจางเหือดแห้ง
อาจดูสับสนวุ่นวาย ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
อาจมองด้วยตาเปล่าแล้วไม่สามารถเห็นได้ชัดว่ามีความหมาย
แต่ไม่ว่ามันกำลังเกิดขึ้นกับใคร
คนๆ นั้นก็สัมผัสรับรู้ได้ว่า ‘มันมีอยู่จริง’
.
.
‘จะร้องไห้อะไรขนาดนั้น เวอร์ไปปะ’
‘ไปหาอะไรอย่างอื่นที่สร้างสรรค์กว่านี้ทำสิ จะมานั่งเศร้าอยู่ทำไม’
‘ทำไมอ่อนแอขนาดนี้วะ?’
เสียงจากคนนอกมากมายที่พ่นเข้าใส่รัวๆ
- เมื่อเลือกจะตัดสินด้วยตา มันก็ตัดสินได้แค่สิ่งที่เห็น
ตัดสินด้วยใจเมื่อไหร่ มันไม่ใช่แค่ ‘การตัดสิน’ แล้ว
มันคือ ‘ความเข้าใจ’
.
.
เมื่อเข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้ว
ลองเผื่อแผ่ความ ‘พยายามจะเข้าใจ’ นี้ไปถึงคนอื่นด้วย
คนที่ยิ้มให้เราทุกครั้งที่เจอ ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีเรื่องกังวลใดๆ
คนที่หัวเราะเสมอเมื่อโดนแกล้ง ไม่ใช่ใบเบิกทางให้เราล้อปมเขาได้ซ้ำๆ
คนที่ไม่โต้ตอบ ไม่ได้หมายความว่าลึกๆ เขาแกร่งพอจะต่อสู้ทุกอย่างในโลกนี้ได้คนเดียว
ถามไถ่ – ฟังด้วยใจ – อยู่เป็นเพื่อนเขา
ให้เกียรติ – ไม่กดดัน – เว้นระยะห่างอย่างพอดี
.
.
ความรู้สึก ล้วนเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แต่ยิ่งใหญ่
ดูแลหัวใจตัวเองให้พร้อมก่อน
หากไม่ไหว – ยื่นมือร้องขอความช่วยเหลือ
ใช้เวลาค่อยๆ เยียวยามวลอารมณ์ของตัวเอง
แล้วค่อยเผื่อแผ่ความเข้าใจนั้นไปถึงคนข้างๆ
ลองสนใจด้วยว่า การกระทำของเรา
มันได้ไปกระทบความรู้สึกลึกๆ ของใครรึเปล่า
‘มันไม่ต้องเสียตังค์สักบาทเลย กับการจะเป็นคนใจดี’
แต่ผลที่ได้รับกลับมา ทั้งเรา ทั้งเขา
มันมีค่า แบบประมาณราคาไม่ได้เลย : )
อ่านบทความจากเพจ Beautiful Madness by Mafuang ได้บน LINE TODAY ทุกวันอังคาร