ผมเพิ่งไปเป็นแขกรับเชิญให้กับรายการทีวีรายการหนึ่งมาครับ
เรื่องแค่นี้คงไม่มีอะไรต้องอุตส่าห์มาบอกกัน แต่ที่มันพิเศษคือคำถามบางคำถามจากพิธีกรต่างหาก ที่พูดถึงน้องพอลลูกชายของผม ว่าที่เค้าเป็นเด็กอารมณ์ดี
"เพราะพี่อั๋นเป็นคุณพ่อที่ไม่ค่อยโกรธใครใช่ไหม" ทันทีที่ได้ยินนั้น ใจอยากจะรีบรับว่าใช่ แต่ไม่กล้าโกหกเลยต้องฝืนใจตอบไปว่า
"ไม่จริงเลยนะ จริง ๆ ผมแล้วเป็นคนขี้โมโหมาก อย่างน้อยก็ต้องใช้คำว่า "เคยเป็น" ละกัน"
"แล้วพี่อั๋นโกรธ โมโห หรือทะเลาะแรงที่สุดครั้งสุดท้ายเรื่องอะไร กับใครล่ะคะ" พิธีกรถามผมต่อ
ด้วยคำถามนอกสคริปต์ ผมใช้เวลาคิดอยู่นานมากทีเดียว ด้วยไม่ได้เตรียมใจว่าจะต้องมาตอบคำถามอะไรที่ลึกซึ้งแบบนี้ แต่แล้วทันทีที่ค้นหาคำตอบในใจตัวเองเจอ อยู่ดี ๆ น้ำตามันก็ล้นออกมาเสียก่อนที่จะอ้าปากตอบไปเสียอีก ผมทะเลาะกับพี่สาวตัวเองนี่แหละครับ
เอาจริงนึกเกือบไม่ออกแล้วด้วยซ้ำว่าเราทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร แต่สิ่งที่จำได้คือหัวใจตัวเองตอนนั้นที่เต้นแรงที่สุดจนเหมือนจะหลุดออกมาจากซี่โครง กับเสียงที่ตัวผมเองตะโกนสุดคอแผดใส่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ก็สมควรจะได้รับสิทธิให้มีเวลาที่จะงี่เง่าได้บ้าง ไม่ต่างจากมนุษย์ทุกคนบนโลกนี้สักหน่อย ดวงตาที่แข็งกร้าวถมึงทึงใส่ คล้ายจะฉีกเนื้อเหลือรับกับความเข้าใจผิดเล็ก ๆ ที่ถูกตีฟูให้ใหญ่ไปกว่าเหตุ ด้วยอารมณ์ผสมความรำคาญบนพื้นฐานของความรัก โชคดีที่ด้วยวัยวุฒิ และคุณวุฒิที่อุตส่าห์อดทนพอจะได้ร่ำได้เรียนมาบ้างนั้น ทำให้แม้ว่าเราจะขุดเรื่องคาใจจากทุกซอกออกมาโยนใส่กันจนหมดสิ้น แต่ไม่มีคำหยาบคายใด ๆ หลุดเล็ดรอดผ่านหลอดลมออกมาแม้แต่พยางค์เดียว
พี่เอ๋เป็นผู้หญิงหวาน ๆ เสียงเบา พูดช้า ขี้เกรงใจ เถียงใครในโลกนี้ไม่มีวันทัน อ่อนโยนจนหลายครั้งถ้าไม่เข้าใจจะคิดว่านางแอ๊บแบ้ว แต่ถ้าใครได้รู้จักก็จะเข้าใจว่าเธอคือต้นแบบนิยามของคำว่าโลกสวยที่แท้ทรู แม้ศึกครั้งนี้เธอจะดับเครื่องชนสู้ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่คู่ที่สูสีของผู้ชายปากกรรไกรอย่างชายภูคนนี้เลย
เคยไหมที่เราทะเลาะกับคนบางคนอย่างย่ามใจ เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่แพ้ และเพราะรู้ว่ายังไงเค้าก็รักเรา
*ตลกดีที่เรามักพยศหนักกับคนที่เรารู้ว่าเค้ารักเราแบบไม่มีเงื่อนไข *
มันเป็น 10 นาทีแห่งสงครามที่ช่างรู้สึกยาวนานเหมือนจะหมดลมหายใจ สงครามที่มีสักขีพยานเป็นคุณแม่ของเรา ที่นั่งมองลูก 2 คนทะเลาะกันราวผีบ้าอย่างสงบนิ่ง ถอนหายใจเป็นระยะ สลับกับก้มหน้าแล้วส่ายหัวเบา ๆ ไปมาอย่างอ่อนใจโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ในที่สุด เมื่อหมดแรง หมดเรื่องขุดมาด่า และหมดใจ เราทุกคนต่างก็แยกกันไปโดยไม่มีการประกาศคะแนนแพ้ชนะจากคณะกรรมการ แปลกดีที่เช้าวันต่อมา เมื่อทั้งผมและพี่เอ๋เปิดประตูมาเจอกันที่ห้องคุณแม่อีกครั้ง สิ่งแรกที่เราทำคือหัวเราะ…
เรื่องใหญ่ของเมื่อวาน แค่ผ่านมาอีกวัน บางทีมันเล็กนิดเดียว ดีใจที่เราเดินเข้าใส่และพูดกันจนสุด โดยไร้อคติใด การที่เปิดหัวใจคุยนั้นมันทำให้ความต่างกลายเป็นความเข้าใจได้จริง ๆ
ถ้าเมื่อคืน ผมสามารถถอดร่างออกมาเห็นสิ่งที่ตัวเองทำ เห็นวิธีที่ตัวเองพูดด้วยความอัตตาว่าตัวเองถูกกว่า เหนือกว่าทั้งปวง ก็คงจะตอบตัวเองได้ง่ายๆแค่ว่า บางครั้งผิดถูกนั้น มันไม่สำคัญเลยสักนิด เพราะชีวิตมีไม่กี่คนที่รักเราโดยไม่ต้องค้นหาเหตุผล ดีใจที่เห็นความเป็นคนไม่น่ารักของตัวเองในอีกมุม ดีใจที่ได้ทำข้อสอบชีวิตชุดใหม่นี้ เพื่อที่จะได้รู้ว่า หนทางแห่งปริญญายังอีกไกล และเรายังดีและน่ารักกว่านี้ได้อีกตั้งเยอะ โดยไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะน่ารักเกินไป 5555
ขอบคุณที่ยังมีทุกคนอยู่รอบๆตัวให้ทะเลาะบ้างในบางเวลา และจบที่หัวเราะได้เสมอ ผมโชคดีจริงๆแหละ…ที่รู้สึกตัวทัน
แล้วคุณละครับ โกรธ โมโห หรือทะเลาะแรงที่สุดครั้งสุดท้ายเรื่องอะไร กับใคร?
--
ติดตามบทความใหม่ ๆ จาก อั๋น ภูวนาท ได้ทุกวันจันทร์ บน LINE TODAY
