ชื่อหัวเรื่อง ขอเลียนแบบจากสุนทรพจน์นักเขียนไอดอลของเรา เจเค โรลลิ่ง ผู้แต่งแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ดังไปทั่วโลก! เธอได้ไปกล่าวสุนทรพจน์ให้กับงานรับปริญญาของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เมื่อไป 2008 ที่ใจความสำคัญนั้น เธอเล่าถึงประโยชน์ของ ‘ความล้มเหลว’ และเชิญชวนให้นักศึกษาฮาวาร์ด (หนึ่งในมหาวิทยาลัยชื่อดังที่สุดของโลก) ให้ออกไปเผชิญหน้ากับความล้มเหลวให้มากที่สุด…
.
.
.
ก็เลยขอยืมไอเดียของคุณน้าเจเค โรลลิ่ง มาใช้อวยพรวันวาเลนไทน์นี้กับผู้อ่านทุกคนแล้วกัน ถือว่าเป็นการขึ้นทศวรรษใหม่ให้เป็นช่วงปีแห่งความรัก…
ความรักที่ทั้งร่าเริง ราบรื่น หรือแม้แต่ระหองระแหง มันก็ความรักทั้งนั้นแหละ ขอแค่ให้ได้ลอง!
.
.
.
เรามีเพื่อนที่ฝึกงานเป็นนักจิตบำบัดด้วยกันที่นี่
เธอเป็นสาวชาวแอฟริกัน-อเมริกัน ที่ยี่สิบกว่าปีที่ใช้ชีวิตมา เธอไม่เคยได้ลองมีความรักเลย
พอคุยกันว่า จริงๆ แล้วกลัวอะไรกันแน่นะ?
ได้คำสรุปมาว่า ไม่ใช่ ‘การโดนปฏิเสธ’ หรอกที่น่ากลัวที่สุด มันคือ ‘การเดินทางเข้าไปในดินแดนลึกลับที่ไม่เคยก้าวผ่านมาก่อน – Into the unknown’ ต่างหาก
แต่หลายครั้งในชีวิตที่เราทำอะไรเป็น ‘ครั้งแรก’ แล้วเรารู้สึกสนุกกับมันแบบสุดๆ ทิ้งอารมณ์ที่เคยกลัวเป็นปลิดทิ้งไปเลยใช่มั้ย? และหากลองอะไร ‘ครั้งแรก’ แล้วรู้สึกว่ามัน ‘ไม่ใช่’ สำหรับเรา อย่างน้อยที่สุดคือเรารู้ความจริงข้อนี้ ไม่ใช่จาก ‘การสุ่มเดา’ แต่จาก ‘การได้พิสูจน์จริง’
.
.
.
อกหักมากๆ ‘มันรู้สึกมนุษย์’ ดีนะ
ทำไมคนที่ไม่เคยมีความรักเลย ถึงให้คำปรึกษาเรื่องรักที่เลิศเลอเพอร์เฟ็คสำหรับเพื่อนๆ เสมอ? เพราะเขารับบทเป็นคนดู ดูจากข้างนอก เลยเห็นภาพรวมชัดเจนมากกว่า มันง่ายมากเลยสำหรับคนดูที่จะกำกับ ‘สิ่งที่ถูกต้อง’ ให้หนังเรื่องนี้ ว่าควรต้องทำอะไร เลือกข้อไหน เลิกทำสิ่งใด
แต่ความรัก บางทีมันเหนือคำว่าถูกต้องหรือความรู้สึกที่ปลอดภัย อันนี้ไม่ได้พูดถึงไปแย่งผัวเขาอะไรขั้นนั้นนะ แต่บางอย่างที่พอความรู้สึกมันเกิดปุ๊ป รู้ตัวเองเลยว่าเสี่ยงกินแห้วหรือเหนื่อยใจเหนื่อยกายชัวร์ๆ อาจจะเป็น การแอบรักเพื่อนสนิท ที่ถ้าพัง มิตรภาพของเพื่อนก็คงสะบั้นตามไปด้วย หรือจะเป็นแอบชอบหนุ่มในออฟฟิสอีกแผนกที่หล่อลากไส้ หรือจะเป็นความสับสนในความสัมพันธ์ลักปิดลักเปิดที่เราเอาตัวเองออกไปไม่ได้เสียที
จากนี้ เราจะสัมผัสกับทุกความสัมพันธ์ในฐานะ ‘ผู้แสดง’ ด้นสดไปเลย ไม่มีบทมาบังคับ ลองไหลไปกับทะเลอารมณ์ว่ามันจะพาเราดิ่งไปที่เวิ้งไหน แล้วลองตะเกียกตะกายว่ายเข้าฝั่งเองดู
แล้วเราจะเข้าใจแต่ละมุมมองจากหลายด้านของความรัก ผ่านประสบการณ์/ความเหลวแหลก/ความแข็งแกร่งตามระดับของตัวเอง
คนเรา ควรมีช่วงเวลาที่รู้สึกหัวใจมันเต้นแรงแบบหาเหตุผลตามหลักการไม่ได้สักห้วงหนี่ง
ให้มันรู้สึก ‘มีชีวิต’
และ ‘รสชาติของความเป็นมนุษย์ คือการรับรู้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้สมบูรณ์แบบ’ นั่นแหละ
.
.
.
เรามีช่วงเวลาของการ ‘เจ็บแล้วจำ’ เป็นของตัวเอง
เพื่อนๆ คอยพูดกรอกหูว่าให้หยุด แต่เราก็ไม่เคยฟังใช่มั้ย?
เส้นทางลากเลือดของการทำความเข้าใจความรักพังๆ ที่เรามี
มันจะค่อยๆ หล่อหลอมให้เรากลายเป็นผู้หญิงในเวอร์ชั่นที่เรารู้สึกภูมิใจที่สุดในสักวัน
แล้วเราจะรู้เองว่า ความรักแบบไหน ที่มันสะกิดหัวใจของเรา
เสี้ยวของความสัมพันธ์ประเภทไหนที่เราอยากเก็บมันไว้ และใช้เป็นเกณฑ์ในการมีความรักครั้งต่อไป และเศษของความสัมพันธ์แบบใดที่เราอยากโละทิ้ง ผวา และเข็ดขยาดกับมันอีก
‘ยิ่งเจ็บ ยิ่งมีมิติ’ – แล้วเราจะมองความรักอย่างลึกซึ้งขึ้น ลึกซึ้งโดยการ ‘สัมผัส’ จากประสบการณ์จริง ลึกซึ้งโดยการ ‘ไม่ตัดสิน’ และลึกซึ้งโดยการ ‘รับรู้ว่าทุกความรักที่ผ่านมา มันสอนอะไรเราเสมอ’
.
.
.
ออกไปรัก ให้เหมือนออกกำลังกาย
กล้าๆ กลัวๆ ครั้งแรก ไม่รู้จะผ่อนแรงยังไง หรือไปให้สุดขนาดไหน
ออกหนักไป หลายครั้งก็ได้แผล
ไม่มีใคร ตื่นมาออกกำลังกายเพราะอยากเจ็บหรอก
แต่ทุกคนออกกำลังกาย เพราะอยากแข็งแรงขึ้น
มากไปกว่าความจริงที่ว่า ‘ออกกำลังกายแล้วทำให้ปวดช้ำ’ มันคือ ‘ความปวดช้ำมันไม่ได้ทำให้เราตาย’
เมื่อเวลาผ่านไป ความเจ็บนั้น มันกลับทำให้เราแข็งแรงขึ้น
ก็ไม่ต่างอะไรกับความรักหรอก.
.
.
.
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะทุกคน
ติดตามบทความใหม่จากเพจ Beautiful Madness by Mafuang ได้บน LINE TODAY ทุกวันอังคาร
