‘พี่ว่าอะไรคือกฎข้อเดียวที่ทำให้คนมีความสุขอ่ะ?’ –น้องเอ้ย แค่คำถาม ก็ผิดแล้ว
.
.
.
ระหว่างยืนรอกินราเมงร้านชื่อดังของที่นี่
รุ่นน้อง ที่มาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันที่กรุงเทพก็ตาแป๋วถามคำถามเรานี้
ไม่รู้ตอนนั้นโมโหหิวด้วยรึเปล่า หรือเป็นความหงุดหงิดที่ฝังมานาน
เลยตอบด้วยความใช้อารมณ์ไปนิดหน่อย
‘ไม่ใช่ทุกคนที่อยากมีความสุขตลอดเวลานะ แล้วเลิกคิดได้แล้วว่ามันจะมีกฎใดกฎหนึ่งที่ตอบโจทย์ได้ชัดเจนและใช้ได้กับทุกคน!’
.
.
.
อ่ะ เดี๋ยวจะอธิบายเหตุผลของอารมณ์เดือดนี้ให้ฟัง
ตั้งแต่เบนสายมาเรียนจิตวิทยาที่นี่ ก็เปลี่ยนมุมมองเราหลายอย่างเลย
ประสบการณ์ที่เราเจอมา มันค่อยๆ หล่อหลอมเรา
ให้กลายเป็นเห็นความสวยงาม ‘จากสิ่งที่มันเป็น’
ไม่ใช่สิ่งที่ ‘อยากให้มันต้องเป็น!’
จากเมื่อก่อนที่อยากช่วยคนด้วยการมอบ ‘ชุดความคิด’ แบบประเสริฐๆ ให้พวกเขา
อยากให้เขา ‘ดีขึ้น’ หรือยิ่งไปกว่านั้น ‘ดีขึ้นในแบบที่เราฝันอยากให้เป็น’
เพราะเราเชื่อมั่นเหลือเกิน ว่าสิ่งที่เราคิดน่ะ มันถูกต้องที่สุดแล้ว
คิดๆ แล้วก็ภูมิใจเชิดหน้าลอย ว่าเราต้องทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแน่ๆ
… แต่จริงๆ แล้ว สภาวะอารมณ์ของคนเราบางทีมันก็ไม่ได้ทำงานแบบนั้น
มีวันหนึ่ง เราขึ้นอูเบอร์ที่นี่ คนขับถามเราว่า ‘เป็นไงบ้าง’
เราตอบว่า ‘ก็ดีค่ะ’ ก็เป็นการตอบปกติทั่วไป
แล้วคนขับก็เริ่มร่ายว่า เนี่ย ลองตอบว่า ‘I’M FANTASTIC’ หรือฉันรู้สึกเยี่ยมยอด มหัศจรรย์สุดๆ ดูสิ ผมบอกให้ผู้โดยสารพูดแบบนี้หลายคน เขาชอบใจใหญ่เลย มีคนหนึ่งนะ เขากำลังเศร้าเรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ผมก็บอกเขาว่า คุณมานั่งเศร้าอยู่อย่างนี้จะมีประโยชน์อะไร ลองพูดว่า I’M FANTASTIC ดูสิ!
เราถึงกับผงะ..
คิดถึงจิตใจคนนั้น คงต้องรู้สึกหงอยมากแน่ๆ จากที่เศร้าอยู่แล้ว ยังมาโดนบังคับให้โกหกตัวเองว่ารู้สึกเลิศมากกกกไปอีก
‘คนเราอาจไม่ได้อยากรู้สึกเลิศเลอเพอร์เฟ็ค เราแค่อยากต้องการคนเข้าใจเรา ก็แค่นั้น’
.
.
.
สังคมโลกสมัยนี้
ใครๆ ก็อยากโชว์ ‘ความสุข’ ของตัวเองออกมาให้ทุกคนเห็นทั้งนั้นแหละ
ยิ่งสังคมที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่มก้อนอย่างสังคมเอเชียของเราด้วยแล้ว
ความสุขที่เราโชว์ออกมา มันไม่ได้แค่เพื่อตัวเราเองหรอก
แต่เพื่อคนรอบข้างด้วย ‘ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง’
บางครั้งเลยต้องกดความทุกข์เอาไว้ ‘ไม่อยากให้แม่เศร้าตาม’
‘ไม่อยากให้ลูกต้องมาเครียดด้วย’
สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ‘ความสุข’ ที่พยายามบีบคั้นส่งออกไปให้คนที่เรารัก
มันก็เป็นความสุข ‘ปลอมๆ’ และคนที่รักกันจริง ยังไงมันก็สัมผัสได้แหละ
ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป
ลองให้เขาได้สัมผัสกับสิ่งที่เราแบกเอาไว้ดู
ไม่ใช่โยนทิ้งไปให้พวกเขารับผิดชอบนะ
แต่การแบ่งปันสิ่งที่มัน ‘จริง’
ถึงแม้มันไม่ได้หรูหราเลิศเลอ แต่มันเป็นอะไรที่มีค่า
การลองยอมรับกับความเว้าแหว่งของเรา และไม่ปิดบังคนอื่นบ้าง
มันก็สบายใจไปอีกแบบเนอะ
.
.
.
‘เราไม่ได้อยากมีความสุขตลอดเวลานะ เวลาเรารู้สึกแฮปปี้มากๆ เราจะเริ่มเครียดละว่าต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่ๆ เราว่าการมีความสุขมันเป็นเรื่องเว่อร์เกิน’
เป็นคำพูดของเพื่อนนักบำบัดเราคนหนึ่ง เออ เอากับเธอสิ
เราว่าเธอมีความคิดคล้ายๆ กับเรา
เรามองชีวิตเหมือนรสชาตอาหาร
ถ้าเราทานหวานทุกวัน ทุกมื้อ เราก็จะอาเจียนเหมือนกัน
หลายครั้งก็ขอเค็มๆ บ้าง เปรี้ยวเข็ดฟันบ้าง บางทีก็แค่อยากกินแบบจืดๆ
หรือถึงแม้เราจะไม่ชอบรสเผ็ดขนาดไหน แต่อาหารบางจานที่อร่อยสุดขีดแต่เผ็ดสุดขีด
มันก็ทำให้เรารู้สึกสะใจและมันส์อย่างบอกไม่ถูก
นั่นแหละ เราอยากให้ชีวิตของเราเป็นแบบนั้นมากกว่า
.
.
.
การเป็นนักบำบัดจิตใจ
เราไม่ได้มานั่งสอนสั่งให้คนไข้ทำความดี
หรือชูแง่คิดอะไรของเราให้เขาไปยึดหลักตาม
เราแค่มาช่วยให้คุณ ทำความเข้าใจสิ่งที่คุณเลือกและสิ่งที่คุณเป็น
และใช้มันไปในแต่ละวัน ด้วยห้วงอารมณ์ที่คุณ ‘ต้องการ’ มากที่สุด
.
.
.
ปีใหม่นี้
ขอไม่อวยพรให้ทุกคนมีแต่ ‘ความสุข’ แล้วกันนะ
เพราะบางครั้ง ‘ความทุกข์’ มันก็ให้อะไรเราได้เยอะเหมือนกัน
ขอให้ทุกคนเจอความรู้สึกที่ ‘ใช่’
.
.
‘ความสวยงามของชีวิต ที่เราคิดไว้ มันต่างจากเดิมไปมาก
ยิ่งเปราะบาง ยิ่งแตกหัก ยิ่งมีกลิ่นอายความดิบแท้มากเท่าไหร่
เออ ทำไมมันช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน’
