เมื่อวานมีโอกาสไปพูดให้น้องๆ ปี 1 ที่ม.มหิดล ศาลายาฟังค่ะ ในใจแอบคิดว่า น้องๆเพิ่งมาเจอหน้าค่าตากันวันแรก น้องจะกล้ายกมือถามไหมนะ โดยเฉพาะ เรื่องของปัญหาหัวใจที่ส่วนใหญ่คงอยากให้เป็นเรื่องส่วนตัว
แต่ผิดคาดค่ะ เรื่องรักๆของเรา เผื่อเป็นประโยชน์กับใครๆเขา น้องยินดีที่จะลุกขึ้นเล่าอย่างชัดเจนมาก
น้องผู้ชายคนหนึ่ง ยกมือขึ้นแล้วเล่าว่า ตัวเองคบกับแฟนมา ปีกว่าๆ เขาอยากให้เราทำอะไร หรือเป็นแบบไหนไม่เคยขัดใจ เขาชอบให้เราร้องเพลง เราถึงขั้นไปเรียนร้องเพลง เพื่อจะได้ร้องให้เขาฟัง
ล่าสุด เขาใช้ให้ไปหยิบรองเท้า น้องหยิบมาผิดคู่ แฟนโวยวายแล้วก็ท้าเลิก ซึ่งเธอบอกเลิกบ่อยมาก น้องอยากถามว่า “ตกลงที่เธอคบกับผมอยู่ เพราะรักหรือเพราะผมยังเป็นประโยชน์ครับ ?”
ยังถามน้องไปว่า “คุณพ่อคุณแม่เคยใช้ให้น้องหยิบรองเท้าไหม?” “เคยครับพี่ ผมก็เคยหยิบผิด แต่พ่อแม่ไม่เคยว่าอะไร” นั่นล่ะค่ะ คำตอบ พ่อแม่รักเรามากกว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งเยอะ ผิดพลาดแค่นี้ ถ้าคิดว่าคือเหตุผลดีๆที่ควรค่าแก่การบอกเลิก ปล่อยให้เขาเดินออกไปจากชีวิตเราเถอะ
แฟนนะคะ ไม่ใช่ทาส ถ้าเธอช่างเอาแต่ใจ ยิ่งเราเป็นผู้ให้ อีกฝ่ายจะยิ่งเคยตัว เป็นแฟนกัน หยิบรองเท้าให้กันได้ค่ะ แต่สงสัยว่า เขาไปหยิบเองไม่ได้หรือ? หากตรงนั้นมีเหตุจำเป็นใดๆ ช่วยหยิบได้ ก็แล้วแต่ใจน้อง แต่ถ้าต้องทำเป็นหน้าที่ พี่ว่าตรงนี้ไม่ควร
คนรักกันให้เกียรติกัน เธออุตส่าห์ทำให้ฉัน ยิ่งต้องขอบคุณและขอโทษไปในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่พอไม่ถูกใจฉัน ฉันจะเลิก คิดว่าเขาสูงค่าระดับไหน ฝันว่าจะเป็นรางวัลยิ่งใหญ่ที่น้องต้องแลกมาให้ได้ด้วยความอดทน จนไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง
เวลารักใคร เรามักจะรักเขาในสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่รักแล้วบังคับให้เขาเป็นในสิ่งที่เราอยากเห็น ถ้าการเรียนร้องเพลงนั้น น้องทำเพราะเป็นความสุข ไม่ได้ทุกข์อะไร ก็ถือว่าเราทำไปในสิ่งที่อยากทำ แต่ถ้ากล้ำกลืนฝืนทน อย่ายอมเป็นคนในฝันของเขา ทั้งที่ไม่ใช่ตัวตนของเรา
คนไม่ใช่น้ำ ไม่ต้องผันไปตามภาชนะที่บรรจุ อย่ารักใคร จนไม่เป็นตัวของตัวเอง อย่าเห็นแก่เขา จนมองไม่เห็นตัวเรา ไม่ว่าเขาจะอยู่เพราะมีใจ หรือไม่มีที่ไป หรือแค่เรายังเป็นประโยชน์ ทั้งหมดอยู่ที่เรา ยังรักกันมากพอจะเดินหน้าต่อไหม และรักกันยังไงที่เรายังเห็นคุณค่าในตัวเอง
“พี่ครับ และถ้าเขาบอกเลิกบ่อยๆ ทุกครั้งผมต้องพยายามขอคืนดี และทำสิ่งที่เขาอยากให้ทำ แต่หนต่อไป ผมไม่แน่ใจ ถ้าผมไปจริงๆผมผิดไหม”
สุดแท้แต่ใจน้องเถอะ พี่บอกเสมอคำว่า “ลาออก” หรือ “บอกเลิก” อย่าพูดบ่อยๆ ถ้ายังทำไม่ได้จริง หลายคนใช้คำเหล่านี้มากดดันอีกฝ่าย เพื่อให้เขาทำได้อย่างใจเรา แต่ถ้าพูดบ่อยๆเข้า อาจได้ผลตรงกันข้าม
คนบอกเลิก ไม่ได้คิดอะไร แต่อีกฝ่ายถูกบั่นทอนจิตใจทุกวัน ถ้ารักกันมาก ใครจะอยากไล่ แต่ถ้าเธอไล่ทุกครั้งที่ผิดใจ แปลว่าฉันจะอยู่หรือไป คงไม่มีผลเท่าไหร่ใจในใจเธอ
ถ้าทำไม่ได้ อย่าไปพูดคำนี้ ยิ่งพูดถี่ๆ ยิ่งไร้ค่า เผลอๆคนบอกเลิกก่อนอาจเจ็บกว่า เพราะคนถูกบอกเลิกคงค่อยๆทำใจ จนถึงตอนที่เขายอมเลิกไปเลยทำได้ง่าย ก็ถูกบั่นทอนจิตใจด้วยคำว่า “เลิก”มานานแล้วไง
รักกันต้องให้เกียรติกัน ต่างเป็นผู้ให้ และสลับกันเป็นผู้ได้รับ จะพูดคำไหน ให้คิดแล้วคิดอีก ใจเขา คือความรู้สึกของเรา เขาเจ็บ เราเจ็บกว่า เห็นคุณค่าของการมีกัน ไม่ใช่ไล่กันทุกวันเพื่อวัดความสำคัญของตัวเอง และเหนือสิ่งอื่นใด อย่าสักแต่ทุ่มเทเป็นผู้ให้ จนไร้ค่า
รักกันไป ดูแลความรู้สึกกันไป ไม่ใช่ “รัก” แล้วต้องยอมทุกอย่างเสมอไป รักแท้คือการให้ แต่ต้องใช้ให้ถูกคน เพราะบางคนอาจสับสน ผูกขาดการเป็นผู้รับ จนได้ใจ ไม่ได้เห็นคุณค่าอะไร นอกจากเคยตัว
