นี่ก็เข้าสู่ฤดูฝนกันมาพักใหญ่แล้ว จนคำว่า “อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย” ดูจะเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว
สังเกตได้จากการที่ผมเองต้องพูดคำนี้อยู่บ๊อยบ่อยตอนจัดรายการวิทยุทุกเช้า บางวันโชคดีตื่นมาเจอลมเย็นสบายพัดมาปะทะหน้าตึง ๆ ขับรถผ่านหมอกขาวราวกับอยู่บนเกาะดอกท้อ รอลิฟท์ที่ลานจอดรถมองฟ้าตอนตีห้าที่มืดสนิท ขึ้นลิฟท์ 38 ชั้นโผล่มาอีกทีฝนตกหนักซะแล้ว จัดรายการไปเสียวสันหลังไปกลัวฟ้าฝ่าเพราะสาบานไว้เยอะ พอจะ 8โมงฝนหยุดแดดเริ่มออก กดลิฟท์ลงไปจะขึ้นรถ อากาศร้อนราวกับซาวน่าซะแล้ว ไม่ป่วยนี่ถือว่าเก่งนะผมว่า
แต่จะอย่างไรก็ช่างเถอะ อะไรจะเปลี่ยนแปลงบ่อยก็ปล่อยมัน สิ่งหนึ่งที่กลับมาเหมือนเดิมแล้วทุกวันไม่มี New Normal เลยคือ “รถติด” ไม่เคยเปลี่ยน
“ปี๊น ปี๊น”
ผมเหลือบตามองกระจกหลังเพราะไม่แน่ใจว่าใช่ฉันรึเปล่าที่โดนบีบ เพราะความที่เพิ่งตัดสินใจหยุดรถ ให้อีกฝั่งกลับรถและเลี้ยวเข้าซอยผ่านหน้า ด้วยเห็นว่าถึงจะรีบ ก็ไปต่อได้อีกไม่ไกล หยุดให้เพื่อนร่วมถนนไปซะหน่อยดีกว่า
แล้วเชื่อไหมครับว่า ปี๊นปี๊น ที่ว่า ตกลงแล้วคันหลังตั้งใจบีบด่าผมจริง ๆ
แปลกดีนะ ผมสงสัยจังเลยว่าระบบประมวลความคิดแยกแยะถูกผิดของคนเหล่านี้ทำงานยังไง เพราะถ้าปี๊นปี๊นนั้นแปลออกมาเป็นภาษาคนมันคงจะต้องพูดว่า
“แกหยุดรถให้คนอื่นไปก่อนทำไม ชั้นขอด่าแกที่ทำตัวเป็นคนดีมีน้ำใจบนท้องถนน”
แค่เห็นโอกาสทำดีแล้วเราไม่ทำ ผมก็ว่าน่าละอายแล้ว แต่นี่ถึงขั้นด่าที่เห็นคนอื่นทำดีนี่เก๋มากระดับก้าวหน้า ถึงกระนั้นก็เถิด ความฉุกละหุกสับสนที่เกิดขึ้นในชั่วเสี้ยววินาทีอลหม่าน มีวูบหนึ่งนะครับที่ผมรู้สึกเหมือนผมทำผิดจริง ๆ ที่หยุดรถ เหมือนไม่แน่ใจว่าที่ทำไปนั้นมันถูกจริง ๆ หรือเปล่า เนื่องจากถูกเสียงแตรจากคนใจแคบมาทำให้ไขว้เขวเหมือนเวลาเหยียบเบรคตอนไฟเหลืองแล้วโดนเพื่อนที่นั่งมาด้วยกันด่า หรือ ให้เพื่อนยืมเงิน แต่เมื่อถึงเวลากลับเป็นเราเองที่อายกว่าไม่กล้าทวง
ความรู้สึกประหลาด ๆ แบบนี้หลายครั้งเกิดขึ้นในใจอย่างหาเหตุผลไม่ได้ ว่าทำไมเราถึงต้อง “รู้สึกผิดกับการทำสิ่งที่ถูก”ผมคงไม่กล้าพูดว่าทุกคนเป็นคนดี แต่ผมเชื่อว่าทุกคนอยากเป็นคนดีนะครับ เพียงแต่เราล้วนมีเงื่อนไขบางอย่างเท่านั้นเอง
น้องสาวนางหนึ่งของผมขึ้นรถไฟฟ้าหอบข้าวของพะรุงพะรัง โชคดีได้ที่นั่งที่สุดท้ายพอดีที่เหลืออยู่ บัดดลมีหญิงชราหน้าตาเหน็ดเหนื่อยเดินขึ้นมา หลังกวาดสายตาหาเก้าอี้แล้วหามีไม่ ป้าถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปเกาะเสา หอบถุงเอกสาร กับกระเป๋าใบใหญ่พาดบ่าดูหน้าเห็นใจยิ่งนัก วิญญาณหญิงสาวนักสู้ผู้ยืนด้วยลำแข้งเข้าสิงน้องสาวผมทันที เธอเอ่ยปากเรียกหญิงชราคนนั้นว่า “ป้าคะ ๆ นั่งที่หนูก็ได้ค่ะ” แล้วรีบเก็บรวบถุงมากมายที่ถือมาให้เป็นระเบียบ รีบสะพายถุงหนังสือสองถุงขึ้นบ่า เรียงกองหนังสือบนแขนให้เข้าที่ เก็บมือถือใส่กระเป๋า
ท่ามกลางสายตาของชายชาตรีอีกมากมายที่หน้าไม่อายนั่งเฉยทำเป็นหลับตา หรือเล่นมือถือ หลังจากก้ม ๆ เงย ๆ เก็บของอยู่พักหนึ่งก่อนยืนขึ้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาตรงหน้าจากปากของหญิงชราคนนั้นว่า
“ตกลงจะเอายังไง เมื่อไหร่จะเก็บของเสร็จซักที”
ในบัดดล จากความรู้สึกภูมิใจที่ได้ทำดี เปลี่ยนเป็นรู้สึกเหมือนโง่ในทันทีที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ เธอเล่าถึงเหตุการณ์ในวันนั้นบนโต๊ะอาหารอย่างเสียใจ และอาย พร้อมบอกผมว่า
“ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย”
เธอคงรู้สึกผิดกับการทำสิ่งที่ถูกเหมือนกับที่ผมเพิ่งสับสนเพราะโดนรถคันหลังบีบแตรใส่ไปหมาด ๆ นี่เอง
พวกเราส่วนใหญ่เป็นคนดีครับ ผมมั่นใจ และผมก็พูดได้เต็มปากว่าผมเป็นคนดีพอสมควร แต่ไม่ใช่ขนาดพระเวสสันดรหรือพระนางมัทรีที่จะยกลูกให้ชูชกได้ โดยไม่ต้องหาเหตุผลแห่งการทำความดีนั้น คือจะทำดีแต่ละที ก็ยังมีชั่งใจดูว่าควรค่าแก่การลงทุนหรือไม่อยู่บ้าง ยังห่างไกลจากการให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทนขนาดนั้นอยู่มิใช่น้อย
ปกติแล้ว การทำดีก็ยากกว่าทำเลว หรือไม่ทำอะไรเลยอยู่แล้วโดยธรรมชาติ
เล่าเรื่องต่าง ๆ เหล่านี้ให้ฟังเพราะไม่อยากให้บางคนที่เคยเจออะไรแบบนี้จะถอดใจเลิกคิดที่จะ “ให้” หรือ “เผื่อแผ่”
ถ้าเรารู้ว่าเราทำดีพอ ก็ไม่เห็นต้องรอเสียงปรบมือจากใคร ประเมินตัวเองก็ได้ว่าเราทำดีพอไหม โดยไม่รอผลคะแนนที่คนอื่นให้
เพราะรางวัลที่ยิ่งใหญ่คือความภูมิใจที่ได้ชนะหัวใจตัวเอง อย่าให้การกระทำแย่ ๆ จากคนเพียงแค่บางคน ทำให้เจตนาดี ๆ ต้องหายไปจากโลกนี้เลยนะครับ
ก็แค่อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย คงมีบ้างที่หัวใจต้องอ่อนแอ
บีบแตรได้ก็บีบไป
เดี๋ยวแยกหน้าเอาใหม่ จะตั้งใจหยุดรถให้ไปทั้งหมู่บ้านเลยคอยดูสิ
--
ติดตามบทความใหม่ ๆ จากอั๋น ภูวนาท ได้ทุกวันจันทร์ บน LINE TODAY
