‘Manchester By The Sea’ ซากปรักหักพังของความรักและความทรงจำ…- ซีนนี้มา

/ซีน นี้ มา -ว่าด้วยการหยิบยกซีนหรือฉากหนังบางฉาก มาขยายความน่าสนใจให้ใหญ่ขึ้น

.

เขาว่ากันว่า เราไม่ได้เจ็บปวดเพราะความรัก แต่กลับเป็นคนรักต่างหาก ที่สร้างซากแห่งความทรงจำต่างๆ ไว้…

เมื่อไม่นานมานี้ ได้มีโอกาสดูหนังเรื่องเยี่ยมอย่าง The Peanut Butler Falcon คู่ซ่าบ้าล่าฝัน หนังการเดินทางตามฝันของเจ้าเด็กดาวน์ซินโดรม (ที่น้องเป็นดาวน์ซินโดรมจริงๆ และเล่นได้ดีน้ำตาเอ่อ) ฟีลของหนังทำให้เรานึกถึง Manchester By The Sea ขึ้นมากะทันหัน จนต้องกลับมาดูอีกรอบ และครั้งนี้ หนังก็ให้เรากลับมาตกตะกอนถึงไดอะล็อกและสีหน้าท่าทางของตัวละครที่ ทรงพลัง กระทบจิตใจ มีความทำลายล้างสูงกับความรู้สึก (กับท่านใดที่มีความรู้สึกร่วม)

ไม่ใช่ว่าทุกครั้งเราจะหลุดออกมาจากความเจ็บปวดได้…

เรื่องดำเนินไปโดย ลี ชายผู้มีชีวิตธรรมดา แต่มีความเจ็บปวดที่ไม่ธรรมดาเลย สีหน้าอมทุกข์ แบบสุขไม่สุดของเขาทำให้เราอึมครึมไปในทุกขณะ เรื่องราบเรียบเปรียบดังชีวิตคนธรรมดาแบบเรา แต่เข้าถึงได้อย่างไม่น่าเชื่อ มันคือ ‘ความเจ็บปวดที่สมจริง’ เราว่าทุกคนคงมีความทุกข์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ในใจ ซึ่งมันจะถูกดึงมาใช้ในหนังเรื่องนี้เป็นแน่…

‘ถ้าคุณรู้สึกว่ารับเรื่องนี้ไม่ไหว มันก็เป็นสิทธิ์ของคุณ’

ไม่มีหรอก ความสัมพันธ์ไหนที่ใครเจ็บกว่ากัน ทุกคนบอบช้ำ ระทมทุกข์มามากเหลือเกิน จงอย่าเรียกร้องว่าฉันเจออะไรมา ฉันเจ็บกว่ามาก เธอไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกฉันหรอก… ลี ถ่ายทอดความรู้สึกของคนที่มี ‘บาดแผลในวันเก่า’ ดูเหมือนว่าความเจ็บนั้นไม่มีทางออก และจมอยู่กับอดีตทีตัวเองแบกรับมันไว้ ด้วยเรื่องราวของการเคยแต่งงาน มีลูก และมีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขอยู่ช่วงเวลานึง จนถึงคราวที่คลื่นทะเลซัดเอาความทุกข์ทั้งหลายเข้ามา ไม่ว่าจะการหย่าขาดจากภรรยา พี่ชายที่เพิ่งจะเสียชีวิต และต้องรับผิดชอบชีวิตลูกชายของพี่ชายเขา ทั้งที่ตัวลีเองก็แทบจะเอาตัวเองไม่รอด เรียกได้ว่าเป็นตัวละครที่พังทลายอย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ

‘เมื่อเวลาผ่านไป นานเข้า.. ความทรงจำอาจจะชัดเจนขึ้นมาก็ได้’

ในหนังสื่อสารกับเราให้ ยอมรับความจริงของชีวิตที่เกิดขึ้นก่อนอันดับแรก ซึ่งแน่นอน บางครั้ง ความจริง ก็เล่นเราซะสาหัสสากัน จนไม่อยากยอมรับมัน แต่ละคนเอง ก็มีการรับมือแตกต่างกันออกไป บางคนเลือกที่จะถอนตัวออกจากโลกแห่งความวุ่นวาย ออกจากสังคม เพื่อใช้เวลาเยียวยาตัวเอง บางคนเบนเข็มชีวิตตัวเองใหม่ ปลดล็อคความสามารถใหม่ๆ ที่ไม่คิดว่าจะทำได้ แต่บางคนก็เลือกจะ หนีปัญหา เพราะบางทีมันก็เกินที่จะรับไหว… ในบางซีนเราก็ หัวเราะเยาะให้กับความทุกข์ เพราะเหมือนมองย้อนกลับมายังชีวิตตัวเอง ที่เพิ่งจับความรู้สึกได้ว่า เออวะ.. เราก็ยังจมอยู่กับความเศร้าครั้งเก่า ได้แต่นั่งขำกับความ loser ของตัวเองเบาๆ ในเวลาฟ้ามืด

.

หรือเวลา ไม่ได้ช่วยเยียวยาความเจ็บปวด … เพราะมันไม่เคยจะหายไป

.

- Ruby The Journey