เรื่องสั้น : ปลาเทราต์แช่แข็ง (จบ) / เจษฎา กลิ่นยอ

เรื่องสั้น / เจษฎา กลิ่นยอ

ปลาเทราต์แช่แข็ง (จบ)

อนุสรณ์นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ภาพโฮโลแกรมสามมิติหายไปแล้ว แต่แขนซ้ายของเขายังกางออกเสมือนว่ามีใครสักคนกำลังนอนหนุนแขนของเขาอยู่ ความอบอุ่นแผ่ซ่านที่เขาไม่ได้รับมันมาเนิ่นนานแล้ว บัดนี้เขากำลังได้รับมัน หลังจากภรรยาของเขาจากไป อนุสรณ์ก็ไม่สามารถที่จะมีเซ็กซ์กับมนุษย์ด้วยกันได้อีก มันเริ่มมาจากตอนไหนเขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่ทุกคราเมื่อถึงคราวที่กำลังจะสอดใส่ มันก็จะอ่อนตัว ไร้สมรรถภาพ แม้ว่าหลายต่อหลายครั้งเขาจะพยายามลองดู ด้วยการหาคู่นอนผ่านโปรแกรมแล้วนัดแนะกันเพื่อร่วมกิจกรรม จนชื่อของเขาถูกพูดถึงไปในทางลบตลอดเมื่อมีรีวิวการใช้งานและความพึงพอใจของโปรแกรม แต่หลายคนที่ยังเลือกจะมามีเซ็กซ์กับเขาเป็นเพราะว่าเขาเป็นคนมีชื่อเสียง และอยากจะรู้ว่ามันเป็นจริงอย่างที่มีคนรีวิวเอาหรือเปล่า และทุกครั้งก็จะเกิดการเจ็บปวดกลายเป็นการทำร้ายความรู้สึกทั้งต่อตัวเขาเองแล้วก็คู่นอนของเขา

อนุสรณ์ลุกขึ้นนั่งข้างเตียงมองผ่านกระจกออกไปยังเบื้องนอก ดวงอาทิตย์ดวงที่สามพันเจ็ดร้อยห้าสิบหกถูกดับเพื่อให้ท้องฟ้ากลายเป็นยามค่ำคืน ดวงดาวประดิษฐ์เคลื่อนตัวตามแรงโน้มถ่วง หยาดน้ำตาค่อยๆ ไหลจากตาขวาผ่านสันจมูกแล้วหลอมรวมกับข้างซ้าย ความว่างเปล่าเดียวดาย ความอ้างว้าง ความกลัวและการหวนหาความตาย เขาล้วงมือเข้าไปใต้หมอนอีกใบ หยิบปืนออกมา จ่อเข้าที่ขมับของตัวเอง นิ้วสอดเข้าไกปืนแล้วเหนี่ยว

ปัง!!!

ร่างของเขาเซถลาเล็กน้อย ก่อนที่จะกลับมาทรงตัวได้อย่างเดิม ลูกกระสุนปืนกลิ้งมาอยู่ที่นิ้วโป้งเท้าของเขา กลิ่นดินปืนอวลอบอยู่ในห้องนอนสีขาว ก่อนที่ริสาจะป้อนข้อมูลลงในโปรแกรมเครื่องปรับอากาศ กลิ่นสะอาดสดชื่นของป่าไม้ก็ผ่อนคลายกลบกลืนกลิ่นดินปืนจนไม่หลงเหลือ อนุสรณ์ใช้มืออีกข้างหยิบเศษฟันเฟืองบางส่วนที่กระเด็นออกมาจากตัวเขายัดกลับเข้าไปทางรูกระสุนปืน ก่อนก้มหยิบลูกกระสุนขึ้นมา หัวเหล็กพิเศษจากโลหะโลกนอก ที่เขาแอบคิดค้นและปรับปรุงพัฒนามาเองตลอด มันยังใช้ไม่ได้ มันยังไม่สามารถปลิดชีพเขาได้ มือของเขาเริ่มสั่นด้วยความโกรธแค้น ความโกรธแค้นที่เขาสะสมมาเนิ่นนาน เขาจะปลดปล่อยมันออกมาได้แค่เฉพาะช่วงที่ดวงอาทิตย์ดวงที่สามพันเจ็ดร้อยห้าสิบหกถูกดับลง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเขวี้ยงหัวกระสุนไปที่หน้าต่าง เสียงกระจกแตกดังขึ้นในความมืด และมันก็ซ่อมแซมตัวเองกลับคืนมาอย่างฉับพลัน ทุกอย่างดูเรียบเนียนคล้ายว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน อนุสรณ์ยิ่งรู้สึกเกลียดมันเข้าไปใหญ่ เขาเกลียดทุกอย่าง เกลียดที่ตัวเองต้องกลายมาเป็นอย่างนี้ ทำไม ทำไม ทำไม มนุษย์ยังสามารถเลือกได้ว่าจะปลิดชีพตัวเองได้ เมื่อโรคร้ายมาเยือน แต่เขาที่กลายมาเป็นหุ่นยนต์จะไม่มีวันได้กลับไปสู่ความตายอย่างเดิมได้อีกแล้ว เขาเป็นหนึ่งในปลาเทราต์แช่แข็ง หลังภรรยาของเขาตายลง อนุสรณ์ตกอยู่ในภาวะกินไม่ได้นอนไม่หลับ เสียใจไม่เว้นแต่ละวัน จนร่างกายเริ่มอ่อนล้า อ่อนแรง ภาวะแทรกซ้อนกำเริบขึ้น และด้วยความอายุมาก การจะทนรับเรื่องเจ็บปวดรวดร้าวที่เกิดขึ้นกับชีวิตไม่สามารถทำได้อย่างเดิม แล้วความตายก็มาเยือนอนุสรณ์ในเช้าวันหนึ่งขณะที่เขากำลังจะเดินไปฉี่ในห้องน้ำ ริสารีบรายงานไปยังกองอำนวยการของปลาเทราต์แช่แข็งทันที กลุ่มเก็บกวาดในชุดคลุมสีขาวรีบมานำร่างของเขาไปทำเป็นปลาเทราต์แช่แข็ง มันสมองอันยอมเยี่ยม การคิดวิเคราะห์ การประดิษฐ์นวัตกรรมใหม่ๆ ความขยันทุ่มเทในการทำงาน และเขายังเป็นต้นแบบของใครต่อหลายอีกหลายคนในการเป็นแรงบันดาลใจในการเป็นนักวิทยาศาสตร์อันลือเลื่อง เป็นความเสถียรภาพและความมั่นคงของรัฐ อนุสรณ์ไม่ถูกอนุญาตให้นอนลงในหลุมเคียงข้างกับภรรยาของเขาได้ และเมื่อเช้าวันที่เขาได้คืนกลับมาสู่โลกที่มีดวงอาทิตย์ดวงที่สามพันเจ็ดร้อยห้าสิบหกกำลังทำงานอยู่นั้น อนุสรณ์ก็ค้นพบว่า ทุกอย่างจะไม่สามารถกลับไปเป็นอย่างเดิมได้อีกแล้ว เขาไม่สามารถกินอาหารอย่างที่มนุษย์ทั่วไปกินได้ มีแต่เพียงปลาเทราต์แช่แข็งเท่านั้นที่เขาสามารถกินเป็นอาหารในทุกมื้อ อนุสรณ์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง เขาแตะที่หน้าอกตัวเองเบาๆ สองครั้ง “ฉันขอโหมดการนอนแบบมนุษย์”

“แต่มันจะทำให้คุณนอนไม่หลับอย่างในทุกวันนะคะ อีกอย่างคุณใช้งานมากเกินไป อาจจะทำให้คนอื่นจับได้ว่าคุณแอบสร้างโหมดนี้ขึ้นมาโดยที่พวกเขาไม่รู้ ริสาขอแนะนำโหมด…”

“โหมดมนุษย์ แม้มันจะทำให้ผมนอนไม่หลับก็ตาม ริสา มันคือสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมได้รู้สึกใกล้ชิดภรรยา และลูกชายของผม มันคือสิ่งเดียวที่จะทำให้ความเป็นมนุษย์ของผมไม่หดหายไป… แม้… แม้ว่าร่างกายผมจะถูกทำให้เป็นปลาเทราต์ไปแล้วก็ตาม และเมื่อวันใดที่ผมคิดค้นกระสุนปืนที่สามารถทำลายผนังกันเซลล์เข้าไปได้ วันนั้นผมก็คงจะยุติทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นมา ผมขอร้องล่ะ เปิดโหมดมนุษย์ให้ผมเถอะนะ”

“โหมดการนอนหลับแบบมนุษย์เริ่มทำงาน ริสาควรกล่าวร่ำลาแบบที่ภาษามนุษย์ใช้กันใช่ไหม”

“ขอบคุณมาก… แต่ไม่เป็นไร”

อนุสรณ์นอนมองเพดานสีขาวเนิ่นนาน เขามองเห็นภาพแกะสีขาวขนปุยวิ่งกระโดดข้ามรั้วไปแล้วหลายต่อหลายตัว

อนุสรณ์วางดอกไม้ที่เขาปลูกเองลงบนหลุมความทรงจำของตัวเองและภรรยาของเขา มันคือสถานที่เก็บร่างกายของมนุษย์ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีชีวิต นี่เป็นเรือนร่างที่ห้าสิบแปดของเขาที่ถูกสร้างขึ้นมาทดแทนร่างเดิมเมื่อทุกครั้งที่เขาสามารถหาวิธีปลิดชีพตัวเองไปได้ และวิธีเดิมๆ ที่เขาเคยใช้ปลิดชีพตัวเองจะไม่สามารถทำซ้ำได้ เพราะขั้นต้อนการสร้างปลาเทราต์แช่แข็งสำหรับเขาจะถูกพัฒนาให้ป้องกันการปลิดชีพตัวเอง เพราะเขาถือเป็นสัญลักษณ์ของโลกใหม่ และชุดความคิดที่เขาเข้ารหัสเอาไว้และไม่มีใครสามารถที่จะถอดมันออกมาได้เมื่อสัญญาณชีพของเขาดับลง มันบรรจุทฤษฎีการสร้างดวงอาทิตย์เอาไว้ในนั้น เขาไม่สามารถหายไปได้ ไม่สามารถถูกทำให้เป็นสลารที่จะลอยละล่องไปในอวกาศได้

อนุสรณ์นั่งลงที่ม้านั่งในสวนความทรงจำ แดดสายของฤดูร้อนลิ้มเลียลอดผ่านระยิบยับใบไม้เขียวขจี เงาของพวกมันวูบวาบเคลื่อนไหวอยู่ที่พื้น เขาค่อยๆ แกะกล่องอาหารออกอย่างระมัดระวัง ปลาเทราต์อบร้อนครึ่งซีกวางอยู่ในกล่อง ส่วนอีกครึ่งอนุสรณ์ได้แบ่งให้ไอริสไว้แล้วก่อนออกมา เขาหยิบชิ้นปลาเทราต์ใส่ปากเคี้ยวอย่างช้าๆ แลดูเป็นธรรมชาติ

“แถวนี้ปลอดจากเครื่องดักจับสัญญาณ จะให้ริสาปรับเป็นโหมดความเป็นมนุษย์ไหมคะ”

อนุสรณ์ไม่ตอบเธอทันที เขายังคงค่อยๆ เคี้ยวปลาเทราต์อย่างช้าๆ ช้าๆ และช้าๆ อย่างที่มนุษย์เคยถูกอบรมสั่งสอนมารยาทในการรับประทานอาหาร ก่อนที่จะเคาะที่หน้าอกตัวเองเบาๆ สองที ริสาหายไปจากระบบการเชื่อมต่อ แดดสายของฤดูร้อน มอบความอบอุ่นแผ่ซ่านให้อนุสรณ์อย่างแปลกประหลาด นานเท่าไหร่กันแล้วนะ ที่ความเป็นมนุษย์หายไปจากระบบการควบคุมจากมนุษย์ด้วยกันเอง และเมื่อมันถูกพัฒนาระบบความเป็นมนุษย์ให้ใกล้เคียงกับความเป็นมนุษย์จริงๆ เท่าไหร่ ความเป็นมนุษย์ยิ่งลดหายไปมากเพียงนั้น เขายังคงหยิบปลาเทราต์ใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างช้าๆ ต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ คล้ายว่าวันนี้คือฤดูร้อนวันอาทิตย์ แล้วเงาของเขาก็ทอดยาวออกไปยังเบื้องหน้า เขาหลับตามองเห็นฝูงปลาเทราต์สีน้ำตาลโตเต็มวัยกำลังว่ายทวนกระแสน้ำเชี่ยวเพื่อไปวางไข่ อนุสรณ์บอกกับตัวเองว่า คืนนี้เขาจะเปลี่ยนภาพจากแกะกระโดดข้ามรั้วเป็นปลาเทราต์กระโดดข้ามโขดหิน โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องปรับเข้าสู่โหมดการนอนสำหรับมนุษย์ อนุสรณ์นั่งพิงพนักเก้าอี้ วางกล่องอาหารไว้ข้างกาย สายลมอ่อนๆ พัดผ่านเข้ามา เสียงใบไม้เสียดสีกันอย่างการอิมโพรไวส์ เสียงนกร้องประสานตกใจเมื่อใบไม้พัด เมฆเคลื่อนตัวอย่างเรียบนิ่งและเฝ้ารอให้ใครจินตนาการพวกมัน อนุสรณ์รับเอาสิ่งเหล่านั้นเข้ามาไว้ในความรู้สึกของเขา และเมื่อปริมาณความเป็นมนุษย์ของเขามากเกินไปตามที่ถูกกำหนดเอาไว้ ความทรงจำเก่าก่อนครั้งยังเป็นมนุษย์ก็ย้อนคืนกลับมา เสียงปืนก็ดังขึ้นในโสตประสาทของเขา ภรรยาล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น เลือดไหลออกจากร่างกาย ลูกชายเปิดประตูเข้ามาเห็นก่อนตะโกนถามออกมาว่า ‘พ่อยิงแม่ทำไม!’ เขาตะโกนเรียกลูกชาย “วิมล” แต่ลูกชายไม่หันกลับมา มือของเขาสั่นระริก ก่อนที่จะค่อยๆ ยกมันจ่อกับขมับของตัวเอง ความกลัวและความกล้ายื้อแย่งกันและกัน ลูกกระสุนปืนวิ่งทะลุออกอีกฝั่งจากขมับของเขา

รัฐปกปิดการกระทำของอนุสรณ์เพื่อภาพลักษณ์อันดีงามของเขาต่อความเสถียรภาพมั่นคงของรัฐ และลูกชายของเขาก็หายสาบสูญไปตลอดกาล

อนุสรณ์สะดุ้งตื่นขึ้นมา กล่องปลาเทราต์ยังอยู่ด้านข้าง มือของเขาสั่นสะท้านและรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงแผงวงจรต่างๆ ทั่วร่างกาย ความเป็นมนุษย์ทำไมมันช่างน่าหวาดกลัวอย่างนี้ ความเป็นมนุษย์ของฉันทำไมมันถึงได้เลวระยำอย่างนี้ เขาจ้องมองมือที่สั่นเทาทั้งสองข้าง ก่อนที่จะค่อยๆ เอามันมาโอบกอดตัวเองไว้ กอดตัวเองอย่างแน่น คล้ายจะไม่มีใครอีกต่อไปแล้ว ที่จะทำให้เขาได้แบบนี้ มันคุ้มค่าไหมที่ฉันจะกลับไปสู่ความทรงจำของมนุษย์อีกครั้ง หรือการกลับไปเป็นมนุษย์มันจำเป็นต้องแลกด้วยความเจ็บปวดกับสิ่งที่ฉันได้ทำในอดีต มีบ้างไหมที่จะไม่ต้องเจ็บปวดระหว่างกันในความสัมพันธ์ที่ถูกเรียกชื่อว่ามนุษย์

ริสาเชื่อมต่อตัวเองขึ้นมาอีกครั้งแม้อนุสรณ์จะไม่ได้เปิดใช้งาน “มีประชุมตอนบ่ายสามโมงเรื่องฟิสิกส์ควอนตัมค่ะ แล้วตอนนี้คุณเหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบนาทีในการไปถึงที่ประชุม”

“ผมเลื่อนประชุมได้ไหม”

“ครั้งนี้ไม่สามารถเลื่อนได้ค่ะ…. อีกเรื่องโปรแกรมจับคู่ส่งมาให้เลือกแล้วริสาเลือกคุณอมรรัตน์จากแผนกวิจัยความสัมพันธ์อันซับซ้อนของมนุษย์ให้คุณในวันนี้นะคะ แล้วก่อนกลับบ้านริสาจองคิวแวกซ์ขนขาให้คุณเรียบร้อยแล้ว เป็นพนักงานหญิงคนเดิมเมื่อวาน”

“ขอบคุณมากริสา”

“ส่วนอาหารเย็นคุณอนุสรณ์อยากกินเป็นอะไรดี”

“ขอปลาเทราต์แช่แข็งอย่างเคย”

“แล้วริสาจะจัดการให้อย่างเรียบร้อยค่ะ”

อนุสรณ์ลุกออกจากสวนความทรงจำ เขาเรียกรถแท็กซี่ เข้าไปนั่งบนรถ กดเลือกถุงยางอนามัยกลิ่นพีชจากมือถือที่จะใช้กับคุณอมรรัตน์ในคืนนี้ แม้รู้ทั้งรู้ว่าเขาจะไม่ได้สอดใส่เข้าไปในตัวของเธอก็ตาม