ความสุขที่ไม่มีเจ้าของ - ดังตฤณ

ความสุข 

เกิดขึ้นได้เฉพาะกับดวงจิต 

เพราะไม่มีดวงดาวหรือวัตถุอื่นใดในจักรวาล 

ที่จะรู้จักกับรสชาติแห่งความสุขกันได้ 

.

แต่ธรรมดาเมื่อเกิดสุขกับใจใด

ใจนั้นจะเกิดอาการยึดสุขทันที

หลงเข้าใจว่า นี่เป็นสุขของฉัน

หวงไว้ว่า สุขอย่างนี้จงอยู่กับฉันตลอดไป

.

สุขทางกายว่าน่าหวงนักหนาแล้ว 

สุขทางใจยังน่าหวงยิ่งกว่า 

เพราะสุขทางกาย

มีความหนักทางกายเป็นตัวตั้ง

ส่วนสุขทางใจ

มีความเบาทางใจเป็นสื่อนำพา

ความหวานชื่นจึงแตกต่างกันลิบลับ

.

สุขทางใจ

อาจเกิดขึ้นจากการวางของหนักภายนอกลง

และการที่ใจจะวางของภายนอกลงได้

ก็ต้องด้วยการติดใจรสชาติของการ ‘วางจริง’ กันบ้าง

วางอนาคตที่น่ากังวล

วางอดีตที่น่าเสียดาย

วางหน้าตาของศัตรู

วางหน้าตาของตัวเอง

จนรู้แล้วว่าการไม่มีโซ่ตรวนมันเบาแขนเบาขาแค่ไหน

.

เมื่อสุขทางใจพัฒนาขึ้นไปเป็นสมาธิ

รสล้ำลึกของสมาธิอาจก่อให้เกิดความหนักไปอีกแบบ

หนักตรงที่ใจอยากเอาสุขนั้นไว้เลย

ไม่อยากให้หายไปไหนอีก

หรือเร่งสั่งเช้าค่ำว่า จงกลับมาอีกบ่อยๆ

บางคนไม่ได้รสวิเวกสุขในสมาธิ

ถึงขั้นใกล้ลงแดง กินไม่ได้นอนไม่หลับก็มี

.

ทั้งหมดทั้งมวล

รวมลงได้ว่าความสุขที่ผู้คนรู้จัก

ล้วนเป็น ‘สุขที่มีเจ้าของ’

ทั้งที่เจ้าของเองก็ไม่เคยรักษาสุขใดไว้ได้เลย

ต่างก็เป็นได้แค่เจ้าของพยับแดด

เจ้าของสิ่งลวงตาลวงใจกันทั้งชีวิต

.

ต่อเมื่อเข้าใจจริงๆว่า

ความสุขอันเกิดจากความมีใจเบาที่แท้

คือรสแห่งความสุขที่ไม่มีเจ้าของ

ความสุขเยี่ยงผู้มีสติกระจ่าง

เห็นความว่างจากสมบัติของผู้ใด

มีแต่สมบัติแห่งความแตกพัง

มีแต่อะไรๆผ่านมาด้วยเหตุ

แล้วหายไปเพราะหมดเหตุ

การทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนั่นแหละ

คือต้นเหตุแห่งทุกข์ที่แท้

.

เมื่อรู้จักสุขที่ไม่มีเจ้าของ 

ก็เท่ากับรู้จักความสุขที่พาไปสู่ความพ้นทุกข์ 

เพราะในที่สุด 

จะไม่เหลือตัวผู้สร้างเหตุแห่งทุกข์ขึ้นมา! 

.