ข้อมูลเบื้องต้น
สามปีก่อนเอื้อคุณนอนกับผู้หญิงบริการ ซึ่งเพิ่งรู้ในตอนนั้นว่าเธอยังบริสุทธิ์ หลังผ่านค่ำคืนสุขสมเมามายตื่นเช้ามาเธอก็ทิ้งเขาไว้กับความกังวลเพราะตัวเองไม่ได้ป้องกัน กลับมาเจอกันอีกครั้งก็เจอเด็กชายผู้ต้องสงสัยว่าเกี่ยวพันกันทางสายเลือดคาดคั้นเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตอบ จะเป็นเพราะอะไรทำไมเธอถึงต้องปกปิด เรื่องราวจะจบที่ตรงไหนลองเข้ามาอ่านกันได้นะคะ
อาจารย์เอื้อ : “เด็กคนนี้เป็นลูกผมใช่ไหม ถ้าเลี้ยงให้ดีไม่ได้ผมจะเอาแกไปเลี้ยงเอง”
คืนนั้นเขาถูกทิ้งไว้กับความมึนเมาบนเตียง ผ่านไป 3 ปี กลับมาเจอกันอีกครั้งเธอก็มีลูกชายตัวน้อยข้างกายที่คาดคั้นเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอกความจริง
ตอง : “เอาอะไรมามั่นใจว่าอะตอมเป็นลูกอาจารย์คะ”
ผู้ชายคนนี้จะทำให้ชีวิตลูกชายเธอดีกว่าที่เป็นอยู่ใช่ไหม
นิยาย เอื้อเอ็นดู
นิยายเรื่องนี้ของลูกคนเล็ก เน้นอ่านงายสบายๆ อ่านได้เรื่อยๆ ฮะ พระเอกเป็นพี่ชายจากเรื่อง "ฤกษ์งามยามรัก" ค่ะ
พระเอก
สถานะ : อาจารย์ภาควิชาการเงิน
ชื่อ : เอื้อคุณ (อาจารย์เอื้อ)
อายุ : 36 ปี
เป็นลูกชายคนโต คนภายนอกมองว่าสุภาพ สุขุม อบอุ่น แต่!! อย่าเชื่อสิ่งที่คนอื่นบอกเข้ามาลองอ่านก่อนค่าาาาา
ลักษณะทางกายภาพ ผิวเข้ม ตาคมหวาน ผม&คิ้วดกดำ กล้ามแน่น (ชายไทยมากเว่อร์)
นางเอก
สถานะ : นักศึกษาสาวปี 3 (คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว)
ชื่อ : กลางกมล (ตอง)
อายุ : 22 ย่าง 23 ปี (น้องดรอปเรียนไปตอนปี 2 อายุ 20 ค่ะ)
ครอบครัวพ่อ แม่ และพี่สาวเสียชีวิตหมดแล้ว ใช้ชีวิตอยู่กับเด็กชายอะตอมแค่สองคน เพราะแบบนี้เลยต้องเข้มแข็ง ขยันทำงาน เก็บปากเก็บคำกับคนนอก แต่!!! กับพระเอกนั้นน้องพร้อมดื้อค่ะ
ลักษณะทางกายภาพ สาวหมวย ผิวขาว ตาเรียวเล็กเป็นประกาย ผมยาว ตัวเล็กบอบบาง
หลานชายของพวกเรา
สถานะ : รอแม่พาเข้าเตรียมอนุบาล
ชื่อ : เด็กชาย อะตอม
อายุ : ? (ยังไม่แน่ชัดรอมามี้มาเฉลย)
เป็นลูกชายคนเดียว ครอบครัวเหลือแค่มามี้ (คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว กลางกมล) น่ารัก สดใส สุภาพ หนุ่มน้อยแสนอบอุ่น ช่างพูดช่างจา (พูดไม่ค่อยชัดตามวัย)
ลักษณะทางกายภาพ ตัวเล็กป้อมแก้มกลม ผิวสีน้ำผึ้งคมเข้ม ผม&คิ้วดกดำ ตาเรียวเล็กอย่างคนไทยเชื่อสายจีน
แจ้งเพื่อทราบ
1. เรื่องนี้จะมีอีบุ๊กเหมือนเดิมนะคะ
2. จะลงให้อ่านฟรีจนอีบุ๊กออกแล้วจะทะยอยติดเหรียญรายตอนค่ะ
#ฝากกดติดตาม กดใจ เก็บเข้าชั้นด้วยนะคะ
#คอมเมนต์พูดคุยแนะนำ เป็นกำลังใจกันได้นะคะ
สุดท้ายอยากฝากผลงานนิยายที่ผ่านมาของ ลูกคนเล็ก
1. รักไม่จาง
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI1OTg5NyI7fQ
2. รักษ์ร้าย ของนายปกรณ์
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3NzE5OSI7fQ
3. ปรางนรี คนนี้ของคุณปืน
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI2NzUxMSI7fQ
4.Stapler เย็บกระชับรัก
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI1NjE0OSI7fQ
5.ฤกษ์งามยามรัก
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3OTM1NCI7fQ
บทนำ
บทนำ
“อีกแล้วเหรอคะพี่แก้ว”
สตรีวัยสูงวัยสองคนมองหน้ากันเมื่อก้าวมายืนหน้าเรือนไม้ใต้ถุนสูงหลังคุ้นตาและเป็นคนอายุน้อยกว่าที่เอ่ยถามเพื่อนรุ่นพี่คนสนิท ประภักดิ์เคยมาที่นี่แล้วและครั้งนั้นก็ถูก ‘กรวิภา หรือ พี่แก้ว’ ลากมาเป็นเพื่อนเหมือนกัน
“พี่ฝันแปลกอีกแล้วคุณอุ้ม” จะว่าเธองมงายก็ได้ แต่ครั้งก่อนก็เพราะแม่หมอคนนี้ชี้ทางแก้วิบากกรรมทำให้อธิลูกชายคนเล็กของเธอปลอดภัยแถมด้วยเธอได้ลูกสะใภ้ที่ถูกใจมาอีกหนึ่งคน ซึ่งก็เป็นหลานสาวข้างบ้านลูกของประภักดิ์นั่นเอง
“ค่ะ งั้นเราขึ้นกันไปเลยดีกว่า” ถึงอากาศจะร่มเย็นปกคลุมไปด้วยแมกไม้แต่ประภักดิ์คิดว่าไม่ควรอยู่ที่นี่นาน
สองคนเดินขึ้นบันไดไปยังโถงกลางบ้านที่จัดไว้ต้อนรับผู้มาเยือน คงเพราะเป็นวันธรรมดาลูกศิษย์ลูกหาของแม่หมอเลยบางตา รอไม่นานก็ถึงคิวเข้าพบ
“มาอีกแล้วเรอะ”
กรวิภาเห็นมุมปากเหี่ยวย่นของหญิงชรากดลึกท่านมองมาใบหน้านิ่งดุ แต่กลับให้ความรู้สึกอุ่นใจเหมือนมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ในบ้านมากกว่าจะให้ความระแวง
“ดิฉันมีเรื่องหนักใจค่ะ”
“ว่ามาสิ”
“เมื่อคืนดิฉันฝันแปลกมากเลยค่ะ”
ในฝันนั้น…
เธอเอนหลังนอนกลางวันในห้องนั่งเล่นของบ้านบรรยากาศรอบข้างโพล้เพล้อบอุ่นชวนผ่อนคลาย แล้วลูกชายคนโตของเธอก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เข้ามานั่งข้างกันบนโซฟา
‘กลับมาแล้วเหรอลูก หิวหรือเปล่า’
‘ยังไม่หิวครับ’
เธอมองร่างสูงใหญ่ของลูกที่ยังอยู่ในชุดทำงานเรียบร้อย ในมือถือกล่องไม้ใบเล็กก่อนยื่นมาให้เธอตรงหน้า
‘อะไรเหรอตาเอื้อ’
‘ผมให้แม่ครับ’
เธอรับมาแล้วบรรจงเปิดกล่องออก พบว่าในนั้นมีแหวนทองวงเล็กอัญมณีเม็ดยอดเป็นทับทิมน้ำดีทอประกายสุกสว่าง
‘แม่ชอบไหมครับ’
‘ชอบสิ’ เธอตอบไปคล้ายละเมอเพราะของในนั้นถูกใจเหลือเกิน ปลายนิ้วเรียวลูบเบาบนหัวแหวนอย่างรักใคร่เพียงแค่แรกเห็น แล้วหัวคิ้วเรียงสวยก็ต้องขมวดเข้าหากันเมื่อข้างแหวนวงนั้นมีพระหยกแกะสลักองค์เล็กน่าเอ็นดูวางอยู่เคียงกัน มองด้วยตาเปล่ายังเห็นถึงความประณีต
‘แล้วอันนี้ล่ะ’
‘ผมก็ให้ครับ แม่ชอบไหม’
เธอมองใบหน้าคมสันผิวคมเข้มอย่างชายไทยที่เอื้อคุณได้สิ่งนี้มาจากพ่อของเขาเห็นแล้วยิ่งทำให้คนเป็นแม่อย่างเธออุ่นใจทุกครั้ง เอื้อคุณถือเป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจในชีวิตการเป็นแม่ของเธอ
‘สวยจริง พ่อเราต้องชอบมากแน่ ๆ ’ ในฝันยังจำได้ว่าสามีเธอที่เป็นนักสะสมพระต้องถูกใจพระองค์นี้แน่
‘แม่ไม่ได้รังเกียจใช่ไหมครับ’
‘ลูกให้อะไรแม่ก็รัก’ เรียกว่าถูกใจจะเหมาะกว่า
‘ขอบคุณครับ’
ลูกชายคนโตของเธอค่อย ๆ ลดตัวลงนอนหนุนตักแม่ ทอดกายเหยียดยาวบนโซฟาอย่างที่ไม่บ่อยนักเพราะนี่แสดงว่าเจ้าตัวกำลังอ้อน ตาคมคู่นั้นมองของสองสิ่งไม่วางตามือแกร่งเอื้อมขึ้นมาลูบทับทิมเม็ดยอดบนแหวนที่เธอถืออยู่อย่างเบามือบอกด้วยเสียงทุ้มนุ่ม
‘เพราะผมก็รักมากเหมือนกัน’
จนตื่นมาแล้วถ้อยคำกับน้ำเสียงของลูกที่แสดงชัดถึงความเอื้อเอ็นดูต่อของสองสิ่งนั้นยังชัดแจ้งอยู่ในความทรงจำของเธอ
“หึ ก็ไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหน"
“ก็…” ครั้งสุดท้ายที่เคยฝันว่าได้ของมีค่าจากลูก เธอก็ได้ลูกสะใภ้เป็นหนูพีชภรรยาเจ้าลูกชายคนเล็กนั่นไง
“เขาจะนำของมีค่ามาให้ สวยถูกใจคุณเชียวล่ะ”
“แม่หมอหมายความว่า…”
“จะได้ลาภเป็นสัตว์สองเท้า”
หญิงชรามีรอยยิ้มที่มุมปากสายตากร้าวดุจับนิ่งไปยังผู้หญิงซึ่งมีความเป็นแม่ห่วงหวงลูกเต็มเปี่ยม ท่านบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“มองให้ลึกให้ถึงข้างใน มองด้วยหัวใจไม่ใช่แค่ตา”
------------------------***------------------------
ลูกคนเล็กสวัสดีนักอ่านทุกท่านนะคะ เอานิยายเรื่องใหม่มาลงและจะทยอยลงเรื่อย ๆ ค่ะ
ฝากกดติดตาม กดใจ คอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ
เนื้อหาผ่าน 70% มาแล้วจะเร่งใ้อีบุ๊กออกได้ภายในสิ้นเดือนนี้นะคะ
ผลงานที่ผ่านมาของลูกคนเล็ก มีในรูปแบบอีบุ๊คสามารถไปอุดหนุนเพื่อเป็นกำลังใจให้กันได้นะคะ
รักไม่จาง
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI1OTg5NyI7fQ
ปรางนรี คนนี้ของคุณปืน
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI2NzUxMSI7fQ
รักษ์ร้าย ของนายปกรณ์
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3NzE5OSI7fQ
Stapler เย็บกระชับรัก
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI1NjE0OSI7fQ
ฤกษ์งามยามรัก
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3OTM1NCI7fQ
ตอนที่ 1 พบกันอีกครั้ง (1.1)
ตอนที่ 1 พบกันอีกครั้ง
กรุ๊ง กริ๊ง
“ยินดีต้อนลับคับคุมลูกค้า”
ทันทีที่ประตูร้านกาแฟถูกเปิดเข้ามาปะทะกับกระดิ่งด้านบน ก็ตามมาด้วยเสียงเล็กสดใสแถมพูดบางคำไม่ชัดของเด็กชายหน้าตาคมคายในอ้อมแขนกอดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลแน่นวิ่งมาหา เอื้อคุณสันนิษฐานว่าแกน่าจะอายุไม่เกิน 3 ขวบ เพราะเขาเองก็มีหลานสาววัยนี้เหมือนกัน ยิ่งทำให้แรกเห็นหน้าก็รู้สึกเอ็นดูแกอย่างบอกไม่ถูก
“ลับอาไลดีคับ”
หนุ่มน้อยกอดตุ๊กตาของแกแล้วค้อมตัวอย่างสุภาพทำหน้าที่พนักงานต้อนรับได้ดีเยี่ยม รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากได้รูปก่อนเดินตามเจ้าหนูไปหยุดหน้าเคาน์เตอร์เพื่อมองหาพนักงานแต่ไม่เจอใครเลยย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าคุยกับร่างเล็กป้อม
“หนูอยู่กับใครครับ”
ขนคิ้วเข้มสีเดียวกับผมดกดำบนศีรษะเล็กขมวดเข้าหากันเหมือนใช้ความคิดก่อนหันมองไปทางประตูหลังร้าน แล้วหันมาหาเขาอีกครั้ง
“คุมลุงจะลักตัวตอมลึป่าว”
คราวนี้คิ้วเข้มของคนที่ถูกยกตำแหน่งคุณลุงให้ขมวดเข้าหากันบ้าง มองท่าทางระวังตัวของหนุ่มน้อยแล้วนึกเอ็นดู คงถูกพ่อแม่สอนมาให้ระแวดระวังแต่ยังมีแก่ใจถามคนที่คิดว่าเป็นโจรแบบเขา เอื้อมจับข้อมือเล็กแล้วเขย่าเบา ๆ บอกเสียงนุ่มโทนเดียวที่ใช้กับหลานสาวของตัวเอง “ไม่ลักครับ ลุงแค่มาซื้อกาแฟ”
“จิงนะ”
“ครับ” รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าคมสันอีกครั้ง “ชื่อตอมเหรอเรา”
“ชื่ออาตอมคับ”
หนุ่มน้อยเค้นเสียงในคำแรกของชื่อตัวเองเรียกรอยยิ้มให้คนมอง มือแกร่งยกขึ้นลูบแก้มกลมสีน้ำผึ้งเนียนละเอียด
“แล้วแม่ไปไหนครับ ทำไมปล่อยให้อะตอมเฝ้าร้านคนเดียว”
“อืม…มามี้ไปโลงเลียนคับ”
“หืม…” ยังไม่ทันได้สงสัยมากไปกว่านั้นประตูหลังร้านก็ถูกเปิดเข้ามาปรากฏร่างบางของผู้หญิงในชุดเดรสกระโปรงเหนือเข่าสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนรีบเดินมาหา เอื้อคุณผละห่างลุกขึ้นยืนอีกครั้ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อมองใบหน้าเรียวขาวของผู้หญิงที่เข้ามาจับไหล่เด็กชาย
“ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า พอดีไปหยิบของหลังร้าน”
“ไม่เป็นไรครับ เมื่อกี้พ่อค้าตัวน้อยต้อนรับแล้ว” เขาบอกแล้วลดสายตามองร่างเล็กที่รู้สึกถูกชะตา
“อะตอมไปนั่งรอก่อนนะลูก”
“คับ”
หนุ่มน้อยรับคำว่าง่ายเดินไปทางโซฟาด้านในสุดของร้านปีนขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วแต่ยังชะเง้อหน้าออกมา ตาเรียวรีคู่นั้นยังแอบมองมาที่เขา
“คุณลูก…เฮ้ย! เอื้อใช่ไหม” เจ้าของร้านสาวเอ่ยทักคนที่พอได้เห็นหน้าชัดก็จำได้ทันที เพราะเรียนอยู่ห้องเดียวกันแถมหนุ่มคนนี้ยังถือเป็นตัวท็อปของรุ่นทั้งด้านการเรียนและกิจกรรม
“บุษใช่ไหม”
“ใช่ ๆ เราเอง” บุษยาดีใจเพราะตั้งแต่จบมัธยมปลายก็ไม่ได้เจอเพื่อนอีก ได้ข่าวว่าเขาไปเรียนต่อจนจบเป็นอาจารย์สอนระดับมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ
“นี่ร้านบุษเหรอ” เพราะเห็นว่าเป็นร้านกาแฟเปิดใหม่ใกล้มหาวิทยาลัยเอื้อคุณเลยลองเข้ามาชิม
“ใช่ เราเพิ่งมาเปิดไม่นานนี้เอง เอื้อสบายดีไหม ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย”
“พอจบมหา’ ลัย ก็ไปต่อนอกไม่ค่อยได้กลับบ้าน เลยไม่ได้ติดต่อใคร”
“เราก็เพิ่งย้ายกลับบ้านนี่แหละ เบื่อกรุงเทพฯ เลยมาเปิดร้านที่นี่ แล้วเอื้อล่ะกลับมาเยี่ยมบ้านเหรอ” สาวเจ้าของร้านถามด้วยรอยยิ้ม
“เราเป็นอาจารย์สอนที่มอ…นี้” เขาเอียงหน้าไปด้านหลังซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่มีรั้วติดกับร้านกาแฟ
“ดีเลยเราได้มีลูกค้าเพิ่ม เพิ่งมาเปิดไม่รู้จะรอดหรือเปล่า”
“ทำเลดี” เขาปลอบใจเมื่อเห็นใบหน้าของสาวตัวเล็กผิวขาวอย่างคนไทยเชื้อสายจีนเป็นกังวล
“โอ๊ย มัวแต่ชวนคุย เอื้อจะดื่มอะไรดี”
“เอาอเมริกาโนเย็นไม่หวานแก้วหนึ่ง”
“ไปนั่งก่อนก็ได้เดี๋ยวรีบทำให้”
บุษยาผายมือไปทางด้านขวาของเคาน์เตอร์ซึ่งมีโต๊ะกลมกับเก้าอี้สองชุดสำหรับลูกค้าวางชิดผนังกระจก แต่เอื้อคุณเลือกเดินไปยังโซฟาด้านในสุดที่มีหนุ่มน้อยอะตอมนั่งอยู่
เด็กน้อยที่มีทีท่าสนใจเขาเมื่อกี้ตอนนี้กลับก้มหน้าก้มตาขีดเขียนสีไม้บนกระดาษซึ่งมีภาพที่เจ้าตัวคงวาดเอง ลายเส้นบนนั้นยึกยือแต่พอมองออกว่าเป็นคนสองคนจับมือกัน ร่างที่สูงกว่าน่าจะเป็นผู้หญิงเพราะผมยาวและอีกคนที่ตัวเล็กจับจูงมือกันอยู่
“วาดอะไรอยู่ครับ”
หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมามองก่อนปากเล็กที่ถูกแก้มกลมเบียดจนยุ้ยจะตอบเสียงใส
“ตอมกับมามี้คับ”
ตาเรียวรียิ้มได้คู่นั้นยังทอประกายให้เห็นแม้เจ้าของจะยิ้มจนปิดปี้ เขามองหนุ่มน้อยผิวสีน้ำผึ้งสวงตาตี่เล็กผิดกับบุษยาซึ่งรายนั้นผิวขาวแบบสาวหมวย พิจารณาแล้วได้แต่สงสัยว่าเพื่อนสมัยเรียนของเขาเลี้ยงลูกคนเดียวเหรอถึงทิ้งเด็กน้อยไว้เมื่อครู่
“ฉวยไหมคับ”
เขาลูบกระหม่อมของหนุ่มน้อยช่างพูดเพราะแต่ละคำที่ไม่ชัดนั้นยิ่งทำให้น่าเอ็นดู “สวยครับ สวยมากเลย”
“ได้แล้ว” บุษยาเดินมาเสิร์ฟกาแฟที่โต๊ะมองสองหนุ่มต่างวัยด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันแต่หนุ่มน้อยอะตอมกลับให้ความสนิทด้วยจนเธอแปลกใจ “วันนี้เราเลี้ยงเอื้อนะ นาน ๆ จะเจอกัน”
“อย่าเลย ถือว่ามาอุดหนุนบุษเปิดร้านใหม่ ไว้วันหลังเรามาให้เลี้ยงแล้วกัน” เขาบอกหาทางออกแบบรักษาน้ำใจและไม่ให้เพื่อนเสียรายได้
“โอเค” เธอพยักหน้าแล้วลงนั่งบนโซฟาอีกด้านข้างอะตอม “เป็นไงเราวันนี้จะเสร็จไหม เห็นระบายตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ตอมกะลังตั้งใจตำงานอยู่” เจ้าหนูวางดินสอสีลงแล้วหันมามองหน้าลูกค้าหนึ่งเดียวในร้าน “แต่ต้องไปลับคุมลุงก่อน”
“หือ” บุษยาครางเสียงหลง กลัวเพื่อนถือสาที่เด็กน้อยเรียกเสียสนิททั้งที่ไม่ใช่ญาติ “เรียกคุณลุงไม่ได้ครับ ต้องเรียกว่าอาจารย์เอื้อนะลูก”
“ไม่เป็นไรเลย” เอื้อคุณบอกเพื่อนหัวเราะในลำคอเบา ๆ เอื้อมมือไปลูบหัวคนตัวเล็กที่เงยหน้ามามองเขาหน้ายุ่งอย่างใช้ความคิด เลยบอกให้อะตอมคลายกังวล “เรียกอะไรก็ได้ครับ”
“ช่างพูดแบบนี้แหละ เห็นตัวเล็กแค่นี้แต่ช่วยแม่ทำมาหากินได้แล้วนะ” เธอบอกเพื่อน ดูจากแววตาและรอยยิ้มก็รู้ว่าเอื้อคุณคงโดนอะตอมตกเข้าด้อมเป็นที่เรียบร้อยเหมือนลูกค้าอีกหลายรายที่ได้เจอ
“มีลูกชายน่ารักแบบนี้ บุษคงหายเหนื่อย”
“หือ?” เจ้าของร้านสาวตาโตก่อนหลุดหัวเราะเสียงดัง “ไม่ใช่ ๆ พ่อหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ลูกเรา”
“เอ้า”
“อะตอมเป็นลูกของน้องในร้านน่ะ เขาฝากเลี้ยง”
อาจารย์หนุ่มมองคนที่มือข้างหนึ่งจับสีไม้ส่วนอีกข้างกอดตุ๊กตาก้มหน้ากลับไปสนใจภาพวาดอย่างมีสมาธิ แต่ถึงอย่างนั้นใครได้ลูกชายน่ารักแบบนี้ก็คงช่วยให้มีกำลังใจสู้งาน เพราะขนาดเขาได้พูดคุยแค่ไม่กี่นาทีพลังความสดใสจากหนุ่มน้อยยังทำให้รู้สึกสดชื่น ผ่อนคลายได้เยอะเลย “เราขอโทษนะ นึกว่าลูกบุษ”
“ไม่มีจ้า ไม่มีทั้งลูกทั้งพ่อของลูกเลย” สาวร่าเริงตอบเสียงใส ทำให้เอื้อคุณจำภาพสาวนักกิจกรรมสมัยเรียนได้ชัดขึ้น “แต่ที่จริงอะตอมเป็นลูก…”
กรุ๊ง กริ๊ง
ยังไม่ทันที่บุษยาได้บอกเล่าถึงบุพการีของเด็กน้อยประตูร้านก็ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งทำให้เจ้าของร้านสาวต้องรีบไปต้อนรับลูกค้ารายใหม่
คราวนี้เอื้อคุณหันกลับมาสนใจใบหน้ากลมแป้นของหนุ่มน้อย มองผมเส้นเล็กดกดำรับกับขนคิ้วสีเข้มเป็นรูปทรงชัดเจน ดวงตาเรียวรีกับแก้มยุ้ยเนียนละเอียดสีน้ำผึ้งนั่นอีก ทำไมเขาถึง…รู้สึกคุ้นเคย เหมือนใครสักคน
เขาลุกขึ้นยืนแล้วโน้มตัววางมือบนศีรษะเล็กอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองจึงตัดสินใจบอกลา เพราะพิจารณาเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าหนุ่มน้อยหน้าเหมือนใคร แต่ไม่เป็นไรวันหลังเขาจะแวะมาหาเด็กชายที่เต็มไปด้วยพลังบวกคนนี้ใหม่ “ลุงไปแล้วนะ”
หนุ่มน้อยไถลตัวลงจากโซฟายกมือป้อมขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม แล้วคำเอ่ยลาของอะตอมก็ทำให้เอื้อคุณมั่นใจว่ายังไงก็ต้องกลับมาหาแกอีกแน่
“ตานให้อาหล่อนนะคับ ล้านเลายินดีต้อนลับคับจาน”
------------------------***------------------------
เปิดตัวหลานชานค่าาาาา เรัยนเชิญย่ายายมาอ่านกันค่ะ
จะทยอยลงนะคะ อย่างน้อยวันละ 2 ตอนแต่อาจจะไม่ยาวมาก
ฝากกดใจ เก็บเข้าชั้น หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจกันได้นะคะ
ตอนที่ 1 พบกันอีกครั้ง (1.2)
อาจารย์หนุ่มวัย 36 ปี วางสัมภาระลงบนโต๊ะกลางเอนหลังพิงพนักโซฟาในห้องรับแขกของคอนโดใกล้มหาวิทยาลัย เขาตัดสินใจซื้อที่นี่แม้บ้านจะอยู่ห่างตัวเมืองแค่สี่สิบกิโลเมตร สามารถขับรถไปกลับได้แต่เผื่อไว้สำหรับวันไหนที่เหนื่อยจากงานอย่างเช่นวันนี้ หลับตานิ่งผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการสอนหลายชั่วโมงติดกัน ‘เอื้อคุณ หรือ อาจารย์เอื้อ’ ที่นักศึกษาเรียกกันเป็นอาจารย์ประจำภาควิชาการเงินและการธนาคารของมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัดบ้านเกิด หลังเรียนจบจากต่างประเทศเขาได้ทำงานสอนในมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ไม่กี่ปีก็ย้ายกลับบ้านเพื่ออยู่ใกล้พ่อแม่ เพราะทั้งครอบครัวมีกันแค่สี่คน พ่อ แม่ เขาและน้องชาย
ครืด ครืด
“ครับแม่” กดรับสายทั้งที่หลับตา ตอบกลับทันทีเพราะเวลานี้มีแค่คนเดียวที่จะโทรหาเขา
‘กินข้าวหรือยังลูก’
“ยังครับ ผมเพิ่งถึงห้อง”
‘เหนื่อยมากไหม อาหารที่แม่แช่เย็นไว้ใกล้หมดหรือยัง’
ท่านมักมาหาและหิ้วของกินมาฝาก หรือช่วงไหนที่งานไม่หนักมากเขาจะกลับบ้านแทบทุกเย็นวันศุกร์
“ไม่เหนื่อยครับ คงอุ่นกับข้าวที่แม่เอามาให้นั่นแหละครับ”
‘พรุ่งนี้เอื้อจะกลับบ้านหรือเปล่า แม่จะทำของโปรดไว้ให้’
“น่าจะเข้าไปดึก ๆ ผมมีนัดกินข้าวกับพี่ในสาขา แม่ไม่ต้องให้เด็กรอเปิดประตูนะครับ”
‘จ้ะ อย่างนั้นก็ขับรถดี ๆ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก’
ยิ้มให้น้ำเสียงห่วงใยของแม่ที่มีต่อลูกชายซึ่งเข้าวัยกลางคนอย่างเขา
‘เอื้อ’
“ครับ"
แม่เรียกหลังเงียบไปสักพัก แล้วคนถือสายรอก็ได้หลุดยิ้มเมื่อท่านพูดสิ่งที่ตั้งใจโทรมาแต่แรก
‘เมื่อไหร่จะมีแฟนแต่งงาน จะได้มีคนดูแลเสียที’
“ไว้ผมลองคิดดูนะครับ”
‘นักเรียนลูกรู้ไหม ว่าอาจารย์ของพวกแกดื้อกับแม่แค่ไหน’
“”
มีแค่เสียงหัวเราะทุ้มนุ่มตอบกลับไปเท่านั้นก็เลยทำให้ปลายสายต่อว่ายืดยาว ท่านซักถามเรื่องความเป็นอยู่อีกนิดหน่อยแถมคำห่วงใยอีกกระบุงถึงยอมวางสายไป ลูกชายคนโตของคุณกรวิภาผ่อนลมหายใจอย่างปลง ๆ เมื่อแม่เริ่มพูดเรื่องนี้กับเขาอีกครั้งหลังจัดการส่งลูกชายคนเล็กอย่างอธิถึงฝั่งมีลูกมีเมียสมใจไปเรียบร้อย เป้าหมายต่อไปของท่านเลยเป็นเขา ทั้งที่ผ่านมาเขาแสดงให้เห็นแล้วว่ามีความสุขกับชีวิตโสดแค่ไหน ไม่ได้อยากมีใครให้ต้องคอยห่วง ยืดหลังตรงตั้งใจปล่อยวางคำห่วงใยของแม่เพื่อไปอาบน้ำ สายตากวาดผ่านไปบนโต๊ะเจอแก้วกาแฟที่ถือติดมือมาด้วยจนเกิดรอยยิ้มละมุนบนใบหน้าเมื่อนึกถึงแววตาสดใสของหนูน้อยอะตอม
ครืด ครืด
แรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือปลุกให้ร่างสูงขยับกายทั้งที่ยังมีอาการมึนเมาแล้วพลิกคว่ำหน้ากับหมอนใบนุ่มหนีสิ่งรบกวน กลิ่นหอมกรุ่นกับสัมผัสนุ่มเนียนยิ่งทำให้ไม่อยากตื่น แต่สักพักเสียงครางแผ่วหวานก็ดังออกมาจากหมอนใบนั้นที่เขาอิงซบอยู่
‘อื้อ’
ร่างสูงผงกหัวขึ้นหยีตามองก็เจอสองเต้านุ่มหยุ่น ตาคมเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองซบตรงหน้าคืออกอวบไม่ใช่หมอนอย่างที่คิด
‘เฮ้ย!’
เขาดีดตัวถอยห่างจ้องร่างบางขาวผ่องที่กำลังบิดขี้เกียจน้อย ๆ ตาเรียวรีอย่างสาวหมวยค่อย ๆ เปิดปรือขึ้นมอง
‘คุณ…’ เอื้อคุณพูดได้แค่นั้นเพราะสายตาเหลือบไปเห็นก้อนเนื้อขาวผ่องโยกเด้งเมื่อเจ้าของขยับขึ้นพิงหัวเตียง ก่อนเธอจะรีบดึงผ้าห่มขึ้นปิด ‘คุณมาอยู่บนเตียงผมได้ยังไง’
‘หนู…’ เสียงหวานบวกกับใบหน้าอ่อนใสทำใจอาจารย์หนุ่มเต้นแรง
‘ทำไมถามหนูแบบนี้คะ’
‘ก็…นี้มันห้องผม’ เสียงเข้มลดระดับลงเมื่อใบหน้าอ่อนใสนั้นมองมาเหมือนจะร้องไห้
‘แต่คุณเป็นคนพาหนูมา’
ตาเรียวคู่นั้นประกายวาวน้ำ เสียงหวานขึ้นจมูกจนเจ้าของห้องต้องใช้ความคิด
‘ผม?’
‘คุณจะทิ้งหนูเหรอคะ’
‘’ สมองที่มักจดจำและทำงานได้ดีของอาจารย์หนุ่มประจำภาควิชาการเงินเหมือนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ มองผู้หญิงตรงหน้าแล้วต้องตื่นเต็มตากับทำพูดต่อมาของเธอ
‘หนูท้องลูกคุณอยู่นะ’
ร่างสูงสะดุ้งตื่นจากความฝันกรอบหน้าคมสันเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขาลุกขึ้นนั่งหันหน้าไปทางระเบียงห้อง ด้านนอกไม่มีแสงอาทิตย์หลงเหลือแล้ว ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหนทั้งที่ตั้งใจจะรีบอาบน้ำกลับมาเตรียมการสอนสำหรับพรุ่งนี้ ที่รับสอนแทนเพื่อนอาจารย์ซึ่งติดธุระ มือแกร่งยกขึ้นเสยผมดำสนิทลวก ๆ เมื่อนึกถึงภาพในฝันก่อนรู้สึกตัวตื่น
“เธอไปอยู่ไหน”
เอ่ยถามลอยไปกับลม ฝันถึงเธอคนนั้นอีกแล้ว…ผู้หญิงที่ทิ้งเขาไว้กับความคาใจตลอดเกือบสามปี
**สาวที่ไหนตามมาหลอกหลอนอาจารย์ของหนูถึงในฝันคะ
ฝากนิยายของลูกคนเล็กด้วยนะคะ
รักไม่จาง
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI1OTg5NyI7fQ
ปรางนรี คนนี้ของคุณปืน
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI2NzUxMSI7fQ
รักษ์ร้าย ของนายปกรณ์
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3NzE5OSI7fQ
Stapler เย็บกระชับรัก
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI1NjE0OSI7fQ
ฤกษ์งามยามรัก
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDAzNjkyMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3OTM1NCI7fQ
