ความต้องการทางเพศเป็นเรื่องปกติที่สุดของคนเรา ยิ่งพอได้รับการตอบสนองทางเพศแบบฟิน ๆ ยิ่งรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก จนบางคนรู้สึกเสพติดความผ่อนคลายแบบนี้ตลอดเวลา มีแล้ว ก็อยากมีอีกไปเรื่อย ๆ ถึงขั้นสงสัยว่าตัวเองเข่าข่ายเสพติดเซ็กซ์แล้วหรือยัง ?
จริง ๆ แล้วการเสพติดเซ็กซ์เป็นโรคชนิดหนึ่ง เป็นอาการของพฤติกรรมทางเพศแบบย้ำทำ เรียกอีกอย่างว่า ภาวะความต้องการทางเพศสูงกว่าปกติ ซึ่งคำว่า “สูงกว่าปกติ” ในที่นี้ไม่ได้วัดกันที่จำนวนครั้งหรือความถี่ เพราะฉะนั้นคนที่กำลังนับว่าวันละกี่รอบขอให้หยุดก่อน เพราะการจะบอกว่าตัวเองเป็นคนเสพติดเซ็กซ์หรือไม่มีรายละเอียดที่ต้องทำความเข้าใจค่อนข้างมาก ที่สำคัญเป็นโรคที่ต้องทำการรักษาให้หายขาดด้วย
ทำไมติดเซ็กซ์ ?
จริง ๆ แล้วการเสพติดเซ็กซ์มีสาเหตุค่อนข้างหลากหลาย ทั้งเรื่องของจิตใจ ร่างกาย และการใช้ชีวิตในปัจจุบัน ปัจจุบันอาการติดเซ็กซ์มักมีผลพวงมาจากการเข้าถึงหนังหรือสื่อต่าง ๆ ได้ง่าย
ทางด้านร่างกาย อาการติดเซ็กซ์อาจเป็นความผิดปกติทางฮอร์โมน การใช้ยาบางอย่างที่มากเกินไป การติดสุราอย่างหนักที่มีผลไปกระตุ้นอารมณ์ทางเพศ
สำหรับทางด้านจิตใจ ซึ่งถือว่ามีผลมากกับอาการติดเซ็กซ์ เช่น โรคจิตเภทบางประเภทที่ทำให้ความต้องการทางเพศสูง หรือในกลุ่มของคนที่ประสบกับความทุกข์ ความล้มเหลวในชีวิต อารมณ์ซึมเศร้า โดยพวกเขามักเชื่อว่าการมีเซ็กซ์เป็นการลดความเคร่งเครียดทางอารมณ์ จึงทำให้ต้องการร่วมเพศเพื่อลดความตึงเครียด หรือช่วยตัวเองเพื่อผ่อนคลายความทุกข์ ความเครียดให้ลืมสิ่งร้าย ๆ ที่เกิดขึ้นไป ซึ่งเมื่อทำไปนาน ๆ สมองจะเริ่มเรียนรู้ว่าถ้ามีเซ็กส์ หรือช่วยตัวเองจะทำให้หายเครียด หายทุกข์ ดังนั้นเมื่อเป็นแบบนี้บ่อย ๆ ร่างกายก็จะกระหายที่จะมีเซ็กซ์ และจะเริ่มรุนแรงมากขึ้นจนควบคุมไม่ได้
นอกจากนี้ การเข้าถึงหนังโป๊ สื่อออนไลน์ต่าง ๆ ที่ง่ายขึ้นในโลกออนไลน์ ก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เกิดอาการเสพติดเซ็กซ์ได้เช่นกัน (น่ากลัวกว่าที่คิด ! ดูหนังโป๊มาก ๆ เซ็กซ์มีปัญหาไม่รู้ตัว)
แบบไหนคือติดเซ็กซ์
จริงอยู่ที่การมีเซ็กซ์ก็เป็นเรื่องสนุกและเป็นสีสันในชีวิต แต่การมีเซ็กซ์ตลอดทั้งวันจนไม่เป็นอันทำอะไร คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ยิ่งถ้าลองเช็กไล่เรียงข้อต่าง ๆ ต่อไปนี้แล้วพบว่าใช่เลย! ไม่แน่คุณอาจมีอาการเสพติดเซ็กซ์แล้วก็ได้
1. จินตนาการ และคิดถึงเรื่องเซ็กซ์เป็นประจำ
อาการเริ่มต้นของการเสพติดเซ็กซ์ ถ้าวัน ๆ ไม่คิดเรื่องอะไรเลยนอกจากเรื่องเซ็กซ์ ไม่ว่าจะเป็นการมีเพศสัมพันธ์ของตัวเอง การดูหนัง หรือแม้แต่การช่วยตัวเอง ซึ่งถ้าความคิดวนเวียนคิดแต่เรื่องเหล่านี้ทั้งวันจนไม่เป็นอันทำอะไร ก็อาจหมายความได้ว่าอาจเข้าข่ายเสพติดเซ็กซ์แล้ว
2. หมกหมุ่นเกี่ยวกับเรื่องเพศมากเกินไป
นอกจากจินตนาการที่เป็นอาการเบื้องต้นแล้ว คนที่เข้าข่ายเสพติดเซ็กซ์จะไม่หยุดแค่ความคิดเพียงเท่านั้น เพราะเมื่อคิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหาที่ระบายออกมา ถ้ามีโอกาส มีคู่ต่อสู้ก็จะต้องมีเพศสัมพันธ์ให้ได้ แม้จะถึงจุดสุดยอดแล้ว ก็ยังไม่พอ ยังคงหมกมุ่นแต่การมีเพศสัมพันธ์ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหมดแรง หรือในกรณีที่ไม่มีคู่ ก็ช่วยตัวเองวนไปวนมาจนไม่เป็นอันทำอะไร อาการแบบนี้เรียกว่าหมกมุ่นมากจนเกินไป
3. ไม่สามารถหยุดหรือควบคุมพฤติกรรมได้
ในกรณีของคู่รักที่ห่างเหินกันมานาน อาจมีบ้างที่มีเพศสัมพันธ์กันตลอดวัน ตลอดคืน แต่ไม่เข้าข่ายเสพติดเซ็กซ์ เพราะกรณีแบบนี้จะสามารถหยุดหรือควบคุมพฤติกรรมของตัวเองได้ แต่ในกรณีของการเสพติดเซ็กซ์จะควบคุมหรือหยุดตัวเองไม่ได้ ต้องหาวิธีสนองความต้องการทางเพศของตัวเองตลอดเวลา ตั้งแต่การมีเพศสัมพันธ์แบบน็อนสต็อปไปจนถึงการช่วยตัวเองจนหยุดไม่ได้
4. ส่งผลกระทบกับการใช้ชีวิตประจำวัน
อาการเสพติดเซ็กซ์ที่บ่งชี้ได้ชัดเจนที่สุดก็คือการที่คนเราหมกมุ่นกับเรื่องอย่างว่าตลอดเวลาจนส่งผลกระทบกับชีวิตประจำวันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของสุขภาพ การทำงาน มนุษยสัมพันธ์ การใช้ชีวิตประจำวัน ฯลฯ เพราะในคนปกติแม้จะโหยหาเรื่องอย่างว่ามากแค่ไหน แต่เมื่อได้สนองตอบความต้องการทางเพศ 2-3 ครั้งก็จะพอใจ และไม่หมกมุ่นกับเรื่องดังกล่าวอีก ในขณะที่คนเสพติดเซ็กซ์จะมีความต้องการทางเพศตลอดเวลาและตลอดทั้งวัน
บางคนมองว่าอาการเสพติดเซ็กซ์เป็นเรื่องน่าสนุกและอาจสร้างสีสันในชีวิตได้ไม่มากก็น้อย แต่จริง ๆ แล้วการเสพติดเซ็กซ์เป็นโรคชนิดหนึ่งที่ต้องรักษาให้หาย เพราะนอกจากอาการดังกล่าวจะส่งผลกระทบกับตัวเองจนไม่สามารถใช้ชีวิตประจำวันได้เป็นปกติแล้ว ในกรณีที่อาการร้ายแรงยังส่งผลกระทบคนอื่นหรือทำอันตรายให้กับคนอื่นได้ด้วย เช่น การนอกใจ การทำความรุนแรงทางเพศ ไปจนถึงคดีข่มขืน ล่วงละเมิดทางเพศ ซึ่งจากสถิติพบว่าผู้ก่อเหตุส่วนใหญ่เป็นโรคเสพติดเซ็กซ์
ดังนั้น การมีอารมณ์ตลอดทั้งวันไม่ใช่เรื่องน่าสนุก จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องปรึกษาแพทย์โดยทันที บางรายอาจต้องแยกตัวออกจากสภาวะแวดล้อมที่จะกระตุ้นให้เกิดอารมณ์ทางเพศ ซึ่งอาจต้องใช้เวลานานเป็นเดือนและรักษาติดตามอาการอย่างใกล้ชิดอีกด้วย
อ้างอิง
- คอลัมน์โลกและชีวิต โดย ศ.ดร.นพ.วิทยา นาควัชระ
