ของฝาก - ศุ บุญเลี้ยง

ของที่ระลึก ของที่ระทึก

ในจดหมายตอบรับการบรรยาย จะมีข้อความสั้นๆ บอกเจ้าภาพว่า วิทยากรขอไม่รับของที่ระลึก เพราะไม่สะดวกในการขนย้าย

ที่ต้องเขียนเช่นนั้นไม่ใช่ว่า ไม่อยากได้ของที่ระลึกจากการไปช่วยงาน

แต่หลายครั้งคนซึ่งให้ของที่ระลึกนั้น ทำให้ต้องระทึกไปตลอดทาง

การเดินทางไปต่างจังหวัด บางครั้งเลือกการบินเพราะต้องการความคล่องตัว ซื้อตั๋วราคาประหยัดไม่ได้จองแบบมีน้ำหนักไว้ แต่ของที่เจ้าภาพให้ กลายเป็นของชิ้นใหญ่ซึ่งอาจชำรุดได้ เช่น โล่ ถ้วย แก้ว ชาม บางคราเป็นโถเบจญจรงค์ บางครั้งเป็นสิ่งควรค่าแก่การเคารพบูชา อาทิเช่น เป็นหลวงพ่อโต, พระเจ้าตาก พระเจ้าตา, พระยาพิชัย ตอนได้มาดาบหักข้างเดียว กว่าจะขนมาถึงบ้านดาบอาจจะหักสองข้าง สารพัดจะเป็นของดีซึ่งเจ้าภาพคัดสรรมาให้ 

ซึ่งบางหนคนที่ได้รับไปจริงๆ อาจไม่ใช่คนทางบ้าน เพราะวิทยากรไม่สามารถจัดการนำไปต่อได้ อาจต้องส่งมอบของเหล่านั้น สละให้ผู้โชคดี อาจเป็นยามเฝ้าประตู หรือแม่บ้านตามโรงแรม รับไปตามแต่วาระโอกาสจะเอื้ออำนวย

แต่การแจ้งก่อนในใบตอบรับ ก็ใช่ว่าจะสำเร็จเสร็จตามประสงค์ หลายครา คนอ่านสารก็ไม่ได้บอกต่อ หรือพอเขารับทราบว่าขนย้ายลำบาก บางคราก็ปรับขนาดให้เป็นของขนง่าย อย่างผ้าฝ้ายหรือสมุดหนังสือ อันพอจะพกพาได้ บางแห่งมอบให้เป็นพิธีแล้วส่งไปรษณีย์เคอรี่ตามมา

ของฝากที่ได้จากการเดินทางพบปะญาติสนิทมิตรสหายก็คล้ายกัน รับรู้ได้เต็มอกว่า คือความรัก ความคิดถึง ซึ่งส่งมาพร้อมของที่ระลึก แต่ปัญหาคือบางครั้งบางคราเป็นอาหาร

หากต้องเดินทางด้วยรถ เมื่อมีของที่ระลึกหรือของฝากก็พอจะขนย้ายด้วยรถได้ แต่บางคราปัญหาไม่ได้กลายเป็นนำ้หนักแต่กลายเป็นภาชนะบรรจุ และการจัดการ

บางคนเวลาเจอหน้ากัน กินอาหารกันมากมายเลี้ยงมื้อนึงแล้วยังไม่หนำใจ สั่งเผื่อให้เอากลับไปกินที่บ้านอีก

วันก่อนไปกาฬสินธ์ุ กินไส้กรอกปลาแล้วติดใจ พอเจ้าภาพรู้ว่าชอบ ก็ถามว่าพี่จะเอากลับบ้านด้วยไหม

ตอบว่าอย่าลำบากเลย เขาก็ว่าไม่ลำบากเดี๋ยวสั่งแล้วห่อแป๊บเดียว

ต้องอธิบายยาวอีกหน่อยว่า พอดีพี่กำลังเดินทางไปอีสานอีกหลายจังหวัด ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ ขืนเอาไส้กรอกปลาติดไปด้วย สงสัยกว่าจะถึงบ้านไส้กรอกอาจจะกลายพันธ์ุเป็นปลาร้าต่อน

ล่าสุดไปทางปักษ์ใต้ได้ข้าวยำพร้อมไข่ต้ม กับมะม่วงและมะม่วงเบาเป็นของฝาก

ข้าวยำนั้นต้องกินเย็นนั้นให้ทันเวลาก่อนจะเสีย แต่ก็นั่นแหละขนาดกินทันก็ยังกินกันไม่หมด ต้องยกให้ลุงยามไปถุงนึง ตอนให้ก็ต้องบอกดีๆ ว่า นี่ไม่ใช่ของเหลือนะ แต่เขาให้มาแล้วมันกินไม่หมดโปรดรับข้าวยำไปจัดการด้วยเถิด

เสียดายมะม่วงที่ปอกหั่นมาเรียบร้อย ใส่ถุงพลาสติกมาดิบดี จากเริ่มกลายพันธ์ุ จากมะม่วงสีเขียวอ่อนๆ กลายเป็นสีเทาไม่กล้าทาน 

ส่วนมะม่วงเบาแช่อิ่ม ลอยพร้ิมอยู่ในน้ำเชื่อม ใส่โถมาก็พกพาข้ามทะเลไปจนถึงเกาะสมุย หยิบเอาแช่ตู้เย็นไว้ กินหลังอาหารแล้วยังเหลือ พกพาติดรถข้ามฝั่งกลับไปกลับมา

จากสงขลา แวะสมุยแล้วขนขึ้นรถกลับรังสิตติดโถมะม่วงเบามาด้วย

พอถึงจุดแวะพักก็เอาลงจากรถมาใส่ตู้เย็น 

ระหว่างทางแวะค้างบางสะพาน แวะกินอาหารหัวหิน เตร็ดเตร่ตามประสานักเดินทางผู้ไม่รีบร้อน

คราวนี้ผู้หวังดีสั่งของดีเจ้าดังไว้ให้ลองชิม 

.

พอเจ้าภาพส่งตะโก้ให้ ห้ากล่อง เราก็รู้สึกเหวอๆว่าทำไมตะโก้ถึงเยอะจัง

แต่ทำไงได้ เขาให้ของดีมา ว่ากันว่าเป็นตะโก้เสวยเลยทีเดียว 

เปิดกล่องกินได้สองชิ้นหน้าร้าน ที่เหลือก็ต้องเอาขึ้นรถ ระหว่างทางแวะนอนค้างดำเนินสะดวก ยกตะโก้ห้ากล่องออกมาเสวยไปได้แค่สองสามชิ้น แล้วก็เอาไปให้พนักงานต้อนรับตรงเค้าน์เต้อร์กล่องนึง เผื่อเธอจะได้มีอาหารมื้อดึก

พอเช้าก็เอาตะโก้ที่เหลือออกจากตู้เย็นใส่รถ

พอบ่ายๆก็เอาตะโก้ออกจากรถใส่ตู้เย็นที่มหาชัย

พอเช้าอีกวันก็เอาตะโก้หมายจะออกมาเสวยให้สมใจอยาก

รสชาติไม่สามารถรับประทานได้เสียแล้ว เพราะกะทิเสีย ต้องทิ้งหมด

สรุปว่าขนมาห้ากล่องได้กินจริงๆ สามสี่ชิ้น พนักงานผู้โชคดีได้แบ่งกันกินกล่องหนึ่ง นอกนั้นสงสัยจุลินทรีย์กิน

ส่วนมะม่วงเบานั้น ตอนยกจากรถมีความเบากว่าตอนเอาขึ้นเพราะน้ำเชื่อมจากโถไหลออกมาเจิ่งนอง ข้าวของหกกระจายเปรอะเปื้อนอยู่ท้ายรถ

นับว่ายังดีที่โถไม่แตก

ติดตามบทความใหม่ ๆ จากศุ บุญเลี้ยง ได้ทุกวันพุธ บน LINE TODAY และหากสามารถอ่านบทความอื่นได้ที่เพจศุ บุญเลี้ยง