หลังจากเกิดคดีฆาตกรรมฆ่าหั่นศพที่เขาสวนกวาง จ.ขอนแก่น เกิดกระแสติดตามข่าวสารเรื่องนี้กันมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากเป็นคดีสะเทือนขวัญ และผู้ต้องหาเป็นหญิงสาววัยรุ่นที่หลายคนไม่คิดว่าจะมีพฤติกรรมโหดเหี้ยมได้ถึงขนาดนี้ และในช่วงแรก 3 ผู้ต้องหา ซึ่งก็คือ “เปรี้ยว” “เอิร์น” “แจ้” ได้หลบหนีไป ทำให้สื่อยิ่งนำเสนอข่าวเกี่ยวกับผู้ต้องหาทั้ง 3 อย่างรอบด้าน จนกลายเป็นการนำเสนอข่าวอาชญกรรมในแง่มุมใหม่ที่มากจนเกินไป (จิตแพทย์ แนะสื่อควรปรับแนวทางเสนอข่าวฆาตกรรม)
โดยเฉพาะเมื่อจับกุมตัวผู้ต้องหาได้ เจ้าหน้าที่ยังมีพฤติกรรมที่ไม่เคยเกิดขึ้นในสังคมไทยมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายเซลฟี่กับผู้ต้องหา การบันทึกภาพผู้ต้องหาแบบทุกอิริยาบถ ทั้งนอน กิน แต่งหน้า ฯลฯ การกระทำดังกล่าวเรียกว่าเป็นมิติใหม่ของการจับตัวผู้ต้องหาในเมืองไทยเลยทีเดียว ซึ่งการกระทำต่าง ๆ เหล่านี้ได้ถูกนำเสนอผ่านข่าวที่โหมกระแสมากเสียจนหลายคนมองว่าเป็นเรื่องตลก จนลืมเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ผู้ต้องหาได้ทำการฆาตกรรมและหั่นศพเพื่ออำพรางคดีไปเสียหมด
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะสื่อมวลชนที่นำเสนอข่าวของผู้ต้องหามากเกินไป และในกรณีของ “เปรี้ยว” คือการนำเสนอข่าวอาชญากรรมรูปแบบใหม่ ด้วยการนำเอาทุกแง่มุมของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นฆาตรกรมาตีแผ่ ไม่ว่าจะเป็นชีวิตส่วนตัว ชีวิตรัก เพื่อนฝูง งานอดิเรก อาชีพ เสื้อผ้า ที่สำคัญคือรูปถ่ายในอิริยาบถต่าง ๆ ทำให้ผู้เสพสื่อที่ไม่มีวุฒิภาวะเพียงพอ หลงลืมประเด็นสำคัญอย่างฆาตรกรรมไป ส่งผลให้ฆาตรกรเริ่มกลายเป็นที่สนใจและมีอิทธิพลทางสังคมมากขึ้นเรื่อย ๆ
ในอดีตเมื่อมีคดีฆาตรกรรมเกิดขึ้น สื่อมักจะนำเสนอในแง่มุมของเหยื่อที่โดนกระทำ ความเสียหายต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น แต่เคสของ “เปรี้ยว” กลายเป็นกรณีศึกษาของการนำเสนอข่าวในบ้านเรายุคนี้ ที่มุ่งเน้นแต่ความเร็ว การแชร์ ความเป็น Talk of the town และกระแสที่มากเกินไป จนสื่อบางสำนักก็อาจหลงลืมบทบาทหน้าที่ และจริยธรรมไปบ้าง ในเมื่อสิ่งที่นำเสนอออกมาส่วนใหญ่มีแต่เรื่องราวส่วนตัวของผู้ต้องหา ก็ไม่แปลกที่ “เปรี้ยว” จะมีแฟนคลับในระหว่างรอขั้นตอนการพิจารณาทางกฎหมาย ทีนี้เราต้องมานั่งคิดกันแล้วว่าเราแยกแยะออกจริง ๆ ใช่ไหมว่านี่คือ “ฆาตรกร” ไม่ใช่ “ไอดอล”