1. ถ้าท่านเข้าใจความเป็นมนุษย์ ท่านจะเข้าใจได้เองว่า ควรปฏิบัติเช่นไรต่อลูกของท่าน พ่อแม่ควรทำความเข้าใจจิตใจของตนเองให้มากกว่าสิ่งใด ความรู้สึกต่าง ๆ ที่มีในตัวท่าน ย่อมมีอยู่ในตัวลูกของท่าน และมีอยู่ในเพื่อนมนุษย์ทุกคนด้วย
2. ความรักกับความกลัวคือเส้นบางๆ บางครั้งความรักของพ่อแม่ก็มาพร้อมความกลัว พ่อแม่คนใดใช้ความรักเลี้ยงลูก ลูกย่อมเป็นตัวของตัวเอง พ่อแม่คนใดใช้ความกลัวเลี้ยงลูก ลูกย่อมเติบโตเป็นทาสสังคมอย่างหลีกเหลี่ยงไม่ได้
3. ท่านสอนให้ลูกมีชีวิตเรียบง่าย แต่ท่านกลับซื้อของราคาแพงให้ ท่านสอนให้ลูกไม่แบ่งชั้นวรรณะ แต่ท่านกลับห้ามไม่ให้เขาเล่นกับเพื่อนบ้าน ท่านสอนว่า ความสุขคือสิ่งสำคัญที่สุด ขณะที่ท่านออกคำสั่งให้เขาทำสิ่งที่มีความทุกข์อยู่ตลอดเวลา ช่างน่าสับสนแทนลูกของท่านจริง ๆ คำสั่งสอนของพ่อแม่ไม่ใช่คำสั่งสอน การกระทำของพ่อแม่เท่านั้น จะเป็นคำสั่งสอนให้ลูกได้!!!
4. อย่ารีบร้อนให้ลูกของท่านเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ เด็ก ๆ ควรเติบโตสมวัย ความฉลาดเกินวัยจะทำให้เขาเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ได้ยากยิ่ง
5. ท่านใช้คำว่าเลี้ยงลูกเพื่อการสื่อสารได้ แต่ในแง่ของความรู้สึก ท่านไม่ควรรู้สึกว่าท่านกำลังเลี้ยงลูกอยู่ ความรู้สึกว่าท่านกำลังเลี้ยงลูก เป็นความรู้สึกที่รัดกุมเกินไป ขอให้ท่านรู้สึกว่า กำลังเรียนรู้จากลูกจะดีกว่า เพราะคำว่าเรียนรู้ทำให้ท่านกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง การเป็นนักเรียนย่อมสนุกกว่าการเป็นศาสตราจารย์ไปไหน ๆ
6. แน่นอนว่าพ่อแม่ทุกคนย่อมมีประสบการณ์ แต่ท่านไม่ควรถ่ายทอดประสบการณ์ทั้งหมดไปสู่ลูกของท่าน บางสิ่งจงถ่ายทอด บางสิ่งจงเก็บงำ แม้ใช้ประสบการณ์เก่าแก่ของตนในการเลี้ยงลูกทั้งหมด ลูกย่อมมีชีวิตไม่ต่างจากท่าน
7. พ่อแม่ที่พูดว่า "ไม่ต้องการอะไรจากลูก ขอแค่ให้ลูกมีความสุข"
คือพ่อแม่ที่มีความต้องการยิ่งกว่าพ่อแม่ชนิดไหน เพราะท่านจะทำอะไรวุ่นวายอีกหลายอย่าง เพื่อให้ลูกของท่านมีความสุข ท่านกลายเป็นพ่อแม่ขี้ขลาดที่ไม่ยอมรับว่า ความทุกข์คือส่วนหนึ่งของชีวิต จงคิดใหม่ จงมองว่า นอกจากความสุขแล้ว ลูกของท่านจำเป็นต้องมีความทุกข์ด้วย ไม่ใช่ความรักและความสุขเท่านั้นที่ทำให้ลูกของท่านแข็งแกร่ง ความทุกข์ก็เช่นกัน
8. สิ่งที่ดีที่สุด ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด อย่าให้สิ่งที๋ดีที่สุดแก่ลูกของท่านเพียงอย่างเดียว ลูกของท่านควรได้รับทั้งสิ่งที่ดีที่สุด สิ่งที่อยู่ตรงกลาง และสิ่งที่เลวร้ายที่สุด เพื่อที่ลูกท่านจะมีชีวิตกว้างใหญ่ดังท้องฟ้า
9. ผู้มีสติปัญญาย่อมมีเส้นทางเป็นของตนเอง พ่อแม่คนใดต้องการให้ลูกมีสติปัญญา และเป็นตัวของตัวเอง จะต้องยอมรับด้วยว่า ลูกของท่านจะต้องดื้อรั้นไม่เชื่อฟังท่าน ยากนักที่ผู้ทรงปัญญาจะอยู่ในโอวาทใครง่าย ๆ
10. เมื่อท่านปราถนาให้ลูกของท่านร่ำรวย ท่านจะทำอีกหลายสิ่งที่ทำลายพรสวรรค์ของลูกท่าน ต่อเมื่อท่านไม่แคร์ว่าลูกของท่านจะเป็นขอทาน เมื่อนั้นลูกของท่านอาจเติบโตกลายเป็นบุคคลคนสำคัญของโลก
11. ความดี ความสุข และความเก่ง พ่อแม่ที่ดี ควรให้สองสิ่งแก่ลูก นั่นคือความดี และความสุข ส่วนความเก่งนั้น ขอให้ลูกของท่านตามหามันด้วยตัวเองเถิด แค่ยืนห่าง ๆ แล้วส่งมอบกำลังใจให้เขาก็พอ
12. ความรับผิดชอบที่แท้จริงของลูก จะเกิดขึ้นหลังจากที่เขาได้รับอิสรภาพเท่านั้น เขาจะรับผิดชอบชีวิตของตนเองได้อย่างไร ถ้าเขาไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรในชีวิตของเขาเลย
จงจำไว้เสมอ ! การเลี้ยงลูกคือสิ่งยิ่งใหญ่ เพราะท่านต้องเผชิญความเสี่ยงในโลกที่ท่านไม่รู้จัก ท่านไม่มีวันรู้ได้เลยว่าการเลี้ยงดูของท่านจะนำลูกของท่านไปสู่อะไร แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ชีวิตคือของขวัญ เมื่อท่านรู้ทั้งหมด ความเป็นของขวัญย่อมหมดไป เด็ก ๆ ทุกคนสมควรได้ของขวัญที่ชีวิตมอบให้ จึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วที่ท่านและลูกของท่านจะคาดเดาอนาคตไม่ได้
อย่าตัดปีกลูกของท่านทิ้ง เพียงเพราะข้างนอกมีพายุ จงปล่อยให้เขาโผบินสู่ใจกลางพายุด้วยหัวใจนักผจญภัย ขณะที่ท่านต้องไม่ลืมเช่นกันว่า ตัวท่านเองก็ต้องออกบิน ลูกของท่าน ตัวท่านและเราทุกคนต่างมีชีวิตเป็นของตนเอง อย่าให้ความเป็นพ่อแม่ทำให้ท่านหลงลืมความจริงข้อนี้เป็นอันขาด
และถึงที่สุดจงภูมิใจในความเป็นพ่อแม่ของท่าน ไม่ว่าลูกของท่านจะเรียนเก่ง หรือเรียนไม่เอาไหน จะเป็นคนรวย หรือคนจน เป็นผู้ยิ่งใหญ่หรือเป็นคนธรรมดา สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้คุณค่าของความเป็นพ่อแม่ของท่านลดลงหรือเพิ่มขึ้นเพราะท่านได้สร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด นั่นคือมนุษย์ นอกจากพระเจ้าแล้ว ก็มีแต่พ่อแม่เท่านั้นที่สร้างมนุษย์ได้ !
