หนึ่งในคำถามที่ผมใช้ในการสัมภาษณ์สมัครงานทุกครั้งคือ “ถ้าให้ย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตของตัวเองได้ จะย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องอะไร”
คำตอบส่วนหนึ่งที่ผมได้คือ คิดว่าจะไม่แก้ไขอะไร เพราะคิดว่าทำดีที่สุดทุกอย่างแล้ว แต่บางส่วนก็เลือกที่จะกลับไปแก้ไขอดีตที่เคยตัดสินใจผิดพลาด บางคนกลับไปแก้ไขเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น เคยทะเลาะกับเพื่อนจนเลิกคบกันด้วยเรื่องงี่เง่า และทุกวันนี้ก็ไม่เคยกลับไปคุยกันอีกเลย บางคนมีเรื่องครอบครัว เรื่องการเรียน เรื่องความรัก
คำถามนี้ไม่เคยถูกเอามาใช้ในการตัดสินใจการรับเข้าทำงานเลยครับ แต่เป็นคำถามที่ทำให้ผมได้รู้จักเบื้องหลังของผู้สมัครมากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องในอดีตที่อยากแก้ไขนั้นมักจะเป็นเรื่องที่สำคัญ หรือส่งผลกระทบยิ่งใหญ่มาถึงชีวิตในปัจจุบัน
และผมเองก็เคยถามคำถามนี้กับตัวเองเหมือนกันว่า ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ จะไปแก้ไขเรื่องอะไร
ผมอยากกลับไปบอกตัวเองตอน ม.3 ให้มีความพยายามไปสมัครสอบเตรียมอุดม เพื่อที่จะได้เรียนสายศิลป์ภาษาตามความชอบของตัวเองที่ชอบเรียนภาษา จะได้ไม่ต้องเสียเวลากับการเรียนฟิสิกส์เคมี ที่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ใช้สอบเข้ามหาลัย
ผมอยากไปแก้ไขการตัดสินใจตัวเองตอนเลือกภาคเรียนช่วงปี 3 ให้เลือกภาคการตลาด แทนที่จะเลือกตามเพื่อนเรียนภาคการเงิน ที่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ใช้ความรู้ด้านนี้อย่างเต็มที่ในหน้าที่การงาน
ผมอยากกลับไปบอกตัวเองให้เลิกทำนิสัยแย่ๆกับแฟนเก่า มีอะไรก็คุยกันดีๆ ไม่ชอบอะไรก็บอกกันสื่อสารกัน ถึงสุดท้ายอาจจะไปด้วยกันไม่ได้ แต่ก็น่าจะยังหลงเหลือความสัมพันธ์และความทรงจำดีๆให้กันได้
ผมอยากกลับไปบอกตัวเองตอนที่ทำงานและเรียนอยู่ต่างประเทศว่า อย่ามัวแต่นอนดูซีรี่ส์หลังเลิกงาน ออกไปเจอผู้คน ไปกินข้าวกับเพื่อน หรืออย่างน้อยก็ออกไปเดินเล่นให้บ่อยขึ้นบ้าง
ผมอยากกลับไปบอกตัวเองตอนปีแรกๆว่าให้ตั้งใจบริหารเงินตัวเองกว่านี้ ทำไมเรียนจบการเงินมาทั้งทีไม่เห็นเอาความรู้มาใช้บ้าง กว่าจะเริ่มตั้งตัวได้ก็ปาเข้าไปอายุสามสิบแล้ว
มีเรื่องเยอะแยะที่ผมคิดว่าถ้ากลับไปแก้ไขอดีตได้ก็คงจะดี
แต่เมื่อมาคิดอีกที ผมพบว่าตัวเองในปัจจุบันก็นับว่าอยู่ในช่วงชีวิตที่มั่นคงและพอใจในตัวเองมาก ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผลของการตัดสินใจในอดีตทั้งนั้น การเรียนสายวิทย์ถึงจะไม่ใช่สิ่งที่ชอบที่สุด แต่ก็ทำให้เราได้พื้นฐานการคำนวณที่ใช้ในชีวิตทุกวัน
การเรียนภาคการเงินทำให้เซนส์เรื่องตัวเลขที่ต้องใช้ในการทำงานทุกวันแข็งแกร่งขึ้นมาก การไปทำงานต่างประเทศที่ตอนนั้นรู้สึกว่าถูกบังคับให้ไปในเวลาที่เรายังเด็กและอ่อนประสบการณ์ กลายเป็นประสบการณ์หายากที่น้อยคนจะมี และกลายเป็นประโยชน์ในชีวิตการทำงานมากมาย
ผมพบว่าอายุสามสิบเศษๆของผม คืออายุที่เราตัดสินใจผิดพลาดมามากพอที่จะทำให้เรารู้สึกผิดกับตัวเองว่าถ้ามีโอกาสก็มีหลายเรื่องที่อยากแก้ไขให้มันถูกต้องหรืออย่างน้อยก็ดีขึ้น แต่มันก็เป็นอายุที่ทำให้เรียนรู้ว่า ทุกความผิดพลาด ล้วนเป็นผลจากความพยายามที่สุดของเราแล้วทั้งนั้น
เราตัดสินใจเพื่อสิ่งที่ดีที่สุด เราเลือกสิ่งที่คิดว่าใช่ที่สุด เพียงแต่ผลมันอาจจะไม่ได้ออกมาอย่างที่เราคิด แต่มันก็กลายเป็นประสบการณ์ เป็นบาดแผล และกลายเป็นส่วนประกอบของตัวตนของเราในวันนี้
และเราเชื่อว่าถึงจะย้อนอดีตกลับไปได้ เราจะไม่ไปแก้ไขอะไร แต่จะไปบอกตัวเองในอดีตให้มั่นใจในสิ่งที่จะเลือก เพราะทุกการตัดสินใจนั้นเป็นสิ่งเราได้พยายามทำดีที่สุด เลือกสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็ตาม
