เมื่อเอาแต่ใจตนเองถึงจุดหนึ่ง
ทุกคนจะรู้ตัวว่า
การเอาแต่ใจตนเองไม่ใช่เรื่องน่าพิสมัย
เพราะต่อให้ได้อย่างใจขึ้นมา
ใจก็อาจมีสภาพเสียหายยับเยิน
รู้ได้แก่ใจตน ต้องทนรับสภาพนั้นอยู่คนเดียว
บอกคนอื่นไม่ถูก ให้ใครมาช่วยรับสภาพไม่ได้
.
ใจที่มีสภาพเสียหาย
จากการเอาแต่ใจมาก ๆ นั้น
ฟ้องได้ด้วยความรู้สึกแย่กับตัวเอง
คล้ายอวัยวะที่มองไม่เห็น
ถูกทุบทำลายบุบบี้
หรืออยู่ดี ๆ ไม่มีเรื่องอะไร
ก็เกิดอยากร้องไห้เสียใจ
อยากไว้อาลัยให้ชีวิตพัง ๆ ของตัวเอง
.
เพื่อจะแก้ความอยากเอาแต่ใจ
ก่อนอื่นคุณต้องเข้าใจว่าอาการพรรค์นี้
เกิดจากมูล คือ โลภจัด และแค้นแรง
.
โลภจัด คือ สภาพทางใจเหมือนแม่เหล็กที่ดูดแรง
เมื่อดูดไม่ติด หรือทำท่าจะดูดไม่ได้
ก็เกิดความแสบเสียวหัวใจ
แล้วตามมาด้วยความแค้นแรง
เพราะรู้สึกราวกับถูกรังแก ถูกทำให้เจ็บปวด
ทั้งที่บุคคลหรือเหตุการณ์ตรงหน้า
อาจไม่ได้จงใจกลั่นแกล้งแม้แต่น้อย
.
คุณแก้ความโลภจัดทันทีทันใดไม่ได้
เพราะสั่งสมมานาน
แล้วก็ไม่สามารถบังคับให้ตัวเองเลิกแค้นแรงดังใจ
เพราะมักมีอาการเกร็งแน่นทางกายประกอบด้วย
.
สิ่งที่ทำได้ คือ เห็นอาการทางกายทางใจให้ชัดว่า
อาการดูดโลกอย่างแรง เป็นอย่างไร
ความแสบร้อนคันคะเยอไปทั้งหัวใจนั้น
อยู่ได้นานแค่ไหนในแต่ละครั้งที่เกิดขึ้น
.
ทุกครั้งที่คุณเกิดสติพอจะเห็น
คือทุกครั้งที่คุณจะค่อย ๆ สะสมการเรียนรู้ว่า
มันมีแค่ความเจ็บปวด ที่หายไปได้
มันมีแค่ความรู้สึกไปเอง ที่เกิดได้ ดับได้
มันมีแค่จิตที่หลงยึด ที่เหนียวเหนอะได้ ก็แห้งได้
และไม่จำเป็นต้องมีตัวตนของคุณ
เสียบติดอยู่ตรงนั้นนานเลย
.
ถ้าเห็นสิบครั้งยังไม่หาย
รอเห็นถึงร้อยครั้ง แล้วจะรู้ว่า
คุณเลิกเอาแต่ใจตัวเองได้ ไม่สายไป
ขอแค่เต็มใจดูให้จริง
และไม่อยากตายแบบเอามันติดตัวไปด้วย!
.
.
